خیزش دیماه ۹۶ سوت آغاز پایان حاکمیت جمهوری اسلامی را به صدا در آورد. ایران پسا دیماه شاهد عروج و عرض اندام جنبش کارگری و گرایش سوسیالیستی آن با آلترناتیو خود، سمپاتی بخشهای مختلف جامعه به آن و توده ای شدن خواست اداره شورایی جامعه، تبدیل طبقه کارگر به نیرویی که قادر به عقب راندن حاکمیت است و نماینده رادیکال رفاه، آزادی و اعمال اراده مردم بر سرنوشت خود، مهمترین مولفه سیاسی و تحول در چهل سال حاکمیت جمهوری اسلامی است. خیزش آبان ماه مهر این موقعیت و این پیشروی طبقه کارگر را بر خود دارد.خیزش آبان ماه در همه ابعاد آن رادیکالتر، میلیتانت تر از دیماه بود. علیرغم سرکوب وحشیانه و به خون کشیدن آن و تهدیدات بعدی مردم نه فقط عقب نرفته اند بلکه تعرض را در اشکال دیگری ادامه داده اند. امروز خواستهایی مثل آزادی بی قید و شرط بیان و عقیده، آزادی فعالیت احزاب سیاسی مستقل از حاکمیت، آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی، محاکمه مسئولین جنایات به مطالباتی عمومی تبدیل شده است. این حاکی از نه فقط عدم عقب نشینی و مرعوب نشدن جامعه که آمادگی برای تعرضهای بعدی است...