امسال به بهانه سالگرد انقلاب ۵۷، افلاس جمهوری اسلامی با علم و كتل «دهه فجر» دیدنی بود. همه خبرگزاری‌های نظام دم از «گام دوم» زدند؛ از «حضوری متفاوت» دم زدند. گفتند كه «برنامه‌های ویژه‌ای دارند كه مختص نسل چهارم و نوجوانان» است. گفتند كه «سبك زندگی متفاوتی» را این‌بار با علم‌كردن «تجلی غیرت ایرانی از خزر تا خلیج فارس» به نمایش گذاشته‌اند.
اما این چراغ سبزهای ناسیونالیستی تحت نام «گام دوم» فقط ۲۴ ساعت دوام آورد. كلیت این روند تغییر ریل از «ایران اسلامی» و .... به «غیرت ایرانی از خزر تا خلیج همیشه فارس»، این تغییر برند از «انجزه، انجزه» به «کنسرت غیر اسلامی»، تمام این رنگ عوض‌كردن، یك‌روزه دود شد و سوخت. این‌ها امسال با شعار «ایران ایران» آمده بودند كه به بهانه سالگرد انقلاب ۵۷ از مردم استغفار كنند. پس از شکست پرچم «ایران اسلامی» و بن‌بست ایدئولوژیک‌شان، امسال با پرچمی به همان اندازه ارتجاعی آمده بودند كه بگویند با «مردم» اند. كارناوال «نسل چهارم» راه انداختند، از «اسلامیت»شان عقب نشستند و النگوی سه رنگ «ناسیونالیسم» و «غیرت ایرانی» را به دست كردند. تصور می‌كردند كه می‌توان با پرچم «سه رنگ» ناسیونالیسم ایرانی و با «ایران ایران» و «خلیج همیشه فارس» گفتن، با چراغ سبز نشان دادن به ناسیونالیست‌های ایرانی و «میهن‌پرستان» برون حکومتی، مردم به پاخاسته علیه نظام را خاموش كنند. فكر می‌كردند كه ماشین توحش اسلامی كه امروز دیگر در برابر مردم آزادی‌خواه رمقی برای سركوب ندارد را می‌توان در یك تغییر ریل «ایرانی» و «عظمت ایرانی» احیا کنند. فکر کردند چراع سبز به ناسیونالیست‌های عظمت‌طلب می‌تواند موج خشم و نفرت و اعتراض برای رهایی از این نکبت اسلامی را خاموش کند.
جامعه اما نه تنها مجذوب چنین تبلیغات مسموم و میهنی نشد، بلكه وقعی به آن ننهاد و به راه خود ادامه داد. تنها یك‌روز بعد از این بالماسكه «گام دوم»، كارگران «گروه ملی فولاد» خیابان‌های اهواز را به تسخیر خود درآوردند، بازنشستگان در بیش از ۱۰ شهر ایران زمین را برای چندمین بار به لرزه درآوردند. اعتصاب و راهپیمایی كارگران سیمان سپاهان اصفهان در سطح شهر گلوی عوامل نظام را فشرد. معلمان مریوان برای آزادی دستگیرشدگان خود شهر را به لرزه در آوردند. رانندگان تاکسی اتوبان ساوه- تهران را به تسخیر خود در آوردند و ....
از دی‌ماه ۹۶ و آبان ۹۸، از ادامه تجمعات و اعتصابات سراسری و قدرتمند معلمان در اقصی نقاط كشور تا گِل گرفتن درب شوراهای اسلامی كار در محیط‌های كار و زندگی كارگران، از مبارزات متحدانه در هفت‌تپه تا زمزمه‌های دوباره اعتصابات در نفت و پتروشیمی‌ها، فضای سیاسی در ایران رنگ و بوی عدالت‌خواهانه و سوسیالیستی به خود گرفته است. این آن پرش واقعی و گام‌های بلند جامعه‌ای است كه فرسنگ‌ها از جمهوری اسلامی جلو زده است و از آن عبور كرده است. جامعه‌ای كه برای رفاه، معاش، خوشبختی و آزادی به میدان آمده است را نمی‌توان با این «تغییر ریل»های ناسیونالیستی و مفلوکانه به عقب برگرداند. مردم با توقع بالا را نمی‌توان با نمایشات مسخره «ایران-ایران» و با علم گذشته‌پرست ناسیونالیسم ایرانی به خانه فرستاد. مردم ایران در ابعاد سراسری پاسخ خود به خوشبختی و رفاه خود را با عبور از جمهوری اسلامی روشن و گویا اعلام كرده‌اند. پرچم «اداره شورایی جامعه»، پرچمی است که هر آزادی‌خواه و مبارز برابری‌طلب برای خلاصی از این نظام و جایگزین كردن آن را به اهتزاز درآورده است.
«گام دوم» نظام در واقع همان گام آخر نظام به سمت سقوط به پرتگاه توسط مردم آزادی‌خواه است. این نظام نمی‌تواند همانگونه كه در گام نخست خود با «امام راحل»، انقلاب ۵۷ را سركوب و به خون كشید، در «گام دوم» خود با علم و كتل «خلیج همیشه فارس» و «غیرت ایرانی» بیش از این عمری برای خود دست و پا كند. مردمی كه امروز «اداره شورایی» می‌خواهند تمام این مقدسات را به زباله‌دانی تاریخ می‌ریزند؛ این نسل محال است با عبور از اسلام و جمهوری اسلامی در ایستگاه ارتجاع «ایران ایران» توقف كند. موج سهمگین مبارزات توده‌ای كارگران، معلمان، بازنشستگان و محرومان با هدایت رهبران كمونیست و سوسیالیست در راس این مبارزات تضمین می‌كند كه انقلاب آتی در ایران نه تنها انقلابی برای تعویض یك ارتجاع با ارتجاعی دیگر، انقلابی برای تفویض قدرت از معمم به مكلا، كه یك انقلاب اجتماعی عظیم برای زیر و رو كردن تمام مناسبات سرمایه‌دارانه در ایران است؛ انقلاب آتی انقلابی پیروزمند به رهبری كمونیست‌ها و كارگران است. هیچ مانع اسلامی و ناسیونالیستی در این مسیر نمی‌تواند مانعی در مقابل پرش مردم ایران به سمت خوشبختی و رفاه باشد. طبقه کارگر و ما کمونیست‌ها ملزومات به پیروزی رساندن این رسالت سوسیالیستی را تضمین می‌كنیم.
آزادی، برابری، حكومت كارگری
حزب حكمتیست (خط رسمی)
۱۳ فوریه ۲۰۲۲