علیرغم تلاشهای گسترده از طرف حاکمیت، کارفرمایان و مسئولین ریز و درشت در به شکست کشاندن اعتصابات وسیع کارگران پروژه ای در نفت، گاز و پتروشیمی، اما اعتراضات و اعتصابات در بخشهای بزرگی از این صنایع کماکان در جریان است.

رئیس جمهور نظام، این پهلوان پنبه "نجات کارگران"، در راس چنین تلاشی قرار گرفته و چندی پیش در دیدار با کارگران معدن طبس به کارفرمایان مهلت ۲۰ روزه داده که وضعیت زندگی کارگران را "متحول" کنند. میدیای دولتی هم این "اولتیماتوم" را بعنوان "حمایت رئیس جمهور از کارگران" در بوق و کرنا کردند، به این امید که این "اولتیماتوم" دستمایه شکستن اعتصاب کارگران شود. حاکمیت هراسان از گسترش اعتراضات به شهرها، تلاش کرد با تحمیل فقر به کارگران، تلاش در گسیل اعتصاب شکنان، وعده های پوچ و توخالی و... اعتراضات و اعتصابات گسترده کارگران را به شکست بکشاند.

کارفرمایان در بخشهای مختلف شرکتهای پروژه ای که ظاهرا با بخش کوچکی از خواسته ها و مطالبات کارگران موافقت کرده اند در قراردادهای موقت و یکماهه خود دستمزد کارگران را افزایش داده و بخشا خواست ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت را به رسمیت شناخته اند. قراردادهایی که اکثریت کارگران به حق به آن بعنوان فریبی برای بازگرداندن آنها به کار "نه!" گفتند! برعکس کارگران پروژه ای به جای "در خانه ماندن" و در انتظار مذاکرات و توافقات با وزارت کار یا وعده وعیدهای پیمانکاران و "اولتیماتوم" های توخالی رئیس جمهور دست به تجمعات وسیع در مراکز تولیدی، در مقابل مجلس و نهادهای دولتی شده و اعلام کردند تا تحقق همه خواسته های خود از بازگشت به کار خبری نیست.

تجمعات وسیع کارگران در هفشجان و ایذه، تجمعات کارگران پروژه ای در پتروشیمی بندر امام، تجمع مقابل مجلس، تجمع کارگران در مقابل فرمانداری مسجدسلیمان، اعتصاب و تجمع کارگران پروژه ای در شرکت استیم در پتروشیمی بوشهر، در پالایشگاه فجر و ..... جواب کارگران به کارفرمایان مفتخور و حاکمیت نماینده آنها است. تحرک و جوابی که بدون وجود طیفی از کارگران آبدیده، خودآگاه و سوسیالیست کارگری ممکن نبود!

بحران عمیق سیاسی-اقتصادی حاکمیت کاپیتالیستی ایران، بحران مشروعیت، فقر و فلاکت، تورم و گرانی سرسام آور، ناکارآمدی در تامین حداقل های زندگی و از جمله بحران واکسیناسیون کرونا و کشتار دسته جمعی انسانها بن بست نظام و حاکمیت در حل و یا عبور از آنها را نشان میدهد.

تجربه اعتصاب و اعتراضات دوره اخیر طبقه کارگردر ایران این درس و تجربه را در ذهن هر تک کارگری حک کرده که این سنبه پر قدرت اتحاد و خرد جمعی کارگران است که حاکمیت را ناتوان از سرکوب و در گوشه رینگ قرار داده است. این قدرت اتحاد کارگران متکی به مجامع عمومی و دخالت مستقیم شان است که بورژوازی و در راس آن رئیسی را به تکاپو انداخته، تا حتی برای دوره ای کوتاه کارگران اعتصابی نفت، گاز و پتروشیمی ها را "آرام" کرده و فشار این بخش از طبقه کارگر در جدال عمیق و گسترده در جامعه بر سر رفاه را کم کند. این تلاش را  کارگران کمونیست و خودآگاه بر متن جامعه ملتهب ایران، بر متن تجربه طبقه کارگر، بی شک به شکست خواهند کشید. همانگونه که نمیاندگان هشیار و آگاه هفت تپه همه ترفندهای حاکمیت را به شکست کشاندند.

حزب حکمتیست (خط رسمی) در کنار کارگران اعتصابی، از هفت تپه تا نفت، گاز، پتروشیمی و ...، در کنار رهبران عملی و کارگران سوسیالیست درون طبقه کارگر، تلاش خواهد کرد با متحد کردن هرچه بیشتر کارگران کمونیست و رهبران عملی در سطح سراسری، پیروزی صف طبقه کارگر و محرومان را تضمین کند.

 

حزب حکمتیست (خط رسمی)

۲۵ شهریور ۱۴۰۰-  ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۱