روز سه شنبه ۲۶ اردیبهشت کارگران معدن "کرومیت آسمینون" شهر منوجان در جنوب کرمان بعد از یک دوره اعتراضات به بسته شدن معدن و بیکاری بالغ بر ١٣٠٠ کارگر این مرکز، در اوایل فروردین سال جاری، جاده اصلی بندرعباس- کهنوج را مسدود کردند و حاکمیت نیروهای ضد شورش را برای مقابله با کارگران معترض به منطقه احضار کرده است. کارگران خواهان بازگشایی معدن و بازگشت به کار کارگران بودند. سرانجام و با دخالت مقامات استان و قول "مساعدت" کارفرما و مقامات دولتی کارگران به اعتراضات خود پایان دادند.

پس از بازگشایی مجدد معدن، کارگران اعتراضات خود را از روز دوشنبه ۲۷ اردیبهشت (١٧ماه مه) شروع کرده و خواستار جوابگویی کارفرما و دولت به سایر مطالبات خود از جمله پرداخت حقوقها، باز کردن سرویس ایاب و ذهاب حق اولاد، اجرای طرح طبقه بندی مشاغل، بهبود وضع غذا در شرکت و... شدند. کارگران خواهان جوابگویی فرماندار به مطالبات خود بوده و فرماندار به بهانه اینکه مشغول "جلسات مهمی" است، از هر نوع جواب و قول مساعدتی خودداری کرد. کارگران در راهپیمایی روز دوشنبه خود در شهر منوجان شعار میدادند: "فرماندار حیا کن، صندلی را رها کن".

اعتراض کارگران تا آخر وقت امروز چهارشنبه ۲۹ اردیبهشت (١٩ ماه مه) ادامه داشته است. در جریان اعتراضات این چند روزه، کارفرما اعلام کرده است معدن را باز میکند و اما با کارگران قرارداد یک ماهه می بندد و پس از پایان این قرارداد کارگران معدن باید برای قرارداد کار به شرکتهای پیمانکاری مراجعه کنند. کارگران با علم به اینکه این ترفندی برای بیکارسازی شان، به بهانه پایان قرارداد با شرکتهای پیمانکاری و سلب مسئولیت مستقیم کارفرما از بیکاری کارگران، به این طرح بعنوان، فریبکاری و کلاهبرداری کارفرما اعتراض کرده و آنرا قبول نکردند.

کارگران در جواب به تهدیدات کارفرما مبنی بر تعطیلی شرکت و اخراج کارگران در صورت عدم قبول شرایط او اعلام کرده اند حاضر نیستند با هیچ پیمانکاری قرارداد ببندند و تا رسیدن به خواستهای خود به اعتراض ادامه میدهند. به گفته یکی از کارگران "این معدن روزانه ٢٥٠ تن کرومیت استخراج میکند و قیمت هر تن کرومیت از ٢٠٠ به ٣٢٠ دلار رسیده است، اما کارگران نه تنها سهمی ندارند که با تعرض کارفرما به معیشت و زندگی خود هم طرف اند."

وضعیت کارگران معدن منوجان در جنوب استان کرمان، بیان گوشه ای از وضعیت طبقه کارگر در ایران است. جدال طبقه کارگر برای گرفتن دستمزد کاری که کرده است، برای مقابله با اخراج و دفاع از امنیت شغلی خود، برای مقابله با تعرض هر روزه دولت و کارفرمایان به سطح معیشت خود، امروز به امری روزانه تبدیل شده است. تجربه مبارزات کارگران در دنیا و در خود ایران، تجربه جدال چند ساله گذشته طبقه کارگر در همه مراکز کارگری از فولاد و هفت تپه تا هپکو و آذر آب از معادن کرمان تا نفت، گاز، پتروشیمی ها و صدها اعتصاب بزرگ و کوچک، نشان میدهد که کارگران برای تامین حداقلهای زندگی راهی جز اتکا به خود و اتحاد صفوف خود ندارند.

گسیل گارد ویژه به منوجان برای مقابله با کارگران، اگر از طرفی بی شرمی و وقاحت حاکمیت را نشان میدهد همزمان بیان ترس و نگرانی از هر تحرک اعتراضی کارگری در جامعه ای است که طبقه کارگر از حاکمیت، از استثمار و بردگی، از بی حقوقی و اجحافات و از توحش و درندگی دولت سرمایه داران به تنگ آمده است. جامعه ای که روی بشکه باروت نشسته است و هر تقابلی میان حاکمیت با این طبقه میتواند انفجار اجتماعی عظیمی برای زیر و رو کردن بنیادهای  استثمارگرانه نظم حاکم را به دنبال داشته باشد. هراس از قدرت این طبقه ای که میداند در این جدال تنها ابزارش در مقابل حاکمیت هار سرمایه، اتحاد و همبستگی طبقاتی اش است. کارگران معدن منوجات شایسته حمایت هم طبقه ای های خود هستند. درد کارگران معدن منوجات درد کارگران هفت تپه، هپکو، فولاد و ... است. این درد مشترک نیاز به اتحادی گسترده تر، عمیقتر برای پس زدن تعرض هر روزه مشتی کارفرمای ضد کارگر و دولت حامی آنها است.

حزب حکمتیست (خط رسمی) کارگران همه مراکز کارگری را به اتحاد و به حمایت از مبارزات هم فرامیخواند.

حزب حکمتیست( خط رسمی)

۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ (۱۹ مه ۲۰۲۱)