به مناسبت روز جهانی کارگر، مراسمها، میتینگها و تظاهراتهای متعدد و متنوعی در سرتاسر جهان، از آفریقای جنوبی تا استرالیا، از هندوستان تا کانادا، ازاروپا و امریکا تا آسیا و خاورمیانه برگزار شد. در تمام این مراسمها شرکت کنندگان انزجار خود از شرایط موجود را به انحا گوناگون ابراز کردند و خواهان تغییر این اوضاع شدند.
علیرغم تلاش بورژوازی و دولت های حاکم برای حاشیه ای کردن اول ماه مه و علیرغم تعطیل نبودن این روز در اکثر کشورها، طبقه کارگر و حامیان آن با تجمعات گسترده و صف های طویل خود، با پرچم های قرمز و شعار ها و مطالبات در عرصه های محتلف کار و زندگی، علیه بی حقوقی و نابرابری، تخریب محیط زیست، علیه نیروهای دست راستی و سیاست های راسیستی احزاب و دولتهای حاکم، علیه رشد میلیتاریسم و جنگ و کشتار، علیه فقر و فلاکت و بردگی بسیاری از پایتخت ها و شهرهای اصلی را به تسخیر خود در آوردند و اعلام داشتند که این روز، روز همبستگی جهانی طبقه کارگر علیه نظام کاپیتالیستی حاکم و برای رهایی خود و اکثریت مطلق مردم دنیا است.
کارگران صنایع برق در استرالیا در این روز، که عامیانه آنرا "کریسمس اتحادیه" می نامند، مراسم خود را با تظاهرات به سمت پارلمان این کشور شروع کردند. شعار اصلی تظاهرات وسیع کارگران در شهر سائول، کره، "بیایید تا حقوق پایه ای کارگری را بدست آوریم" بود. در ژاپن یکی از سخنران از "گروه مادران" اعلام داشت که "برای آنکه کودکان مان قادر به زندگی با امید باشند، باید ابتدا حقوق کارگر به رسمیت شناخته شود". در پاکستان تظاهرات زنان کارگر با خواست به رسمیت شناخته شدن "حقوق کارگران خانه ای" در تجمعات اول مه حضور داشتند.
در آلمان در شهرهای مختلف مانند برلین، برمن، هامبورگ، کلن تظاهراتها و تجمعات متعددی صورت گرفت. بزرگترین تجمع اعتراضی در برلین علیه رشد فاشیسم، علیه افزایش هزینه های زندگی و غیره، البته با گسیل بیشترین نیروی پلیس این کشور برگزار شد. در حالیکه در شهر کلن راهپیمایی از مقابل مرکز اتحادیه د گ ب آغاز گشت و پرچم های هشت اتحادیه بزرگ از جمله آگ متال، اتحادیه خدمات ملی، حمل و نقل با شعارهایی نظیر با یکدیگر "قوی می شویم، و افزایش دستمزد، قراردادهای دستجمعی،عدالت اجتماعی، برابری حقوق زنان با مردان، مقابله با نژاد پرستی، در این تظاهرات بود.
در سوئد، تظاهراتی چندین هزار نفره در شهر گوتنبرگ با مطالبات عدالت خواهانه و برابری طلبانه برگزار شد، شرکت کنندگان خواهان بهبود شرایط برای کلیه شهروندان، مقابله با میلیتاریسم و همچنین بازگرداندن تمامی حقوق وامکانات اجتماعی، امکاناتی که دولت با محدود کردن و یا حذف آنها، یورش همه جانبه ای را علیه دستآوردهای طبقه کارگر سوئد به راه انداخته است، شدند.
در بریتانیا، در شهرهای اصلی این کشور، آکسیون ها و تظاهرات برگزار شدند. یکی از سخنرانان در آغاز تظاهرات لندن، در مقابل کتابخانه مارکس، از اتحادیه کارگران حمل و نقل بود که ضمن برشمردن نمونه هایی از اوضاع وخیم جاری، بر اهمیت دخالت تشکل ها و اتحادیه های کارگری، برای گرفتن ابتکار عمل در پیشبرد خواست کارگران علیه دولت تاکید کرد.
در لس آنجلس آمریکا، تظاهرات با شعار اصلی، "یک مبارزه، یک جنگ״ و ״کارگران متحد شوید״؛ برپا شد، در حالیکه تظاهرات در استانبول در ترکیه با خواست های مطالبه گری و علیه هزینه های سنگین زندگی، با خشونت و دستگیری توسط نیروهای انتظامی روبرو شد.
امسال بخش عمده میدیا رسمی تلاش کرد تا مسئله "تعرفه های اعلام شده از جانب ترامپ" و "بهم ریختگی تجارت بین المللی" را به محور مشترک در اعتراضات سراسری، تبدیل کند. اما این تلاشی بیهوده بود. بنا به گزارشات رسیده از تشکیلات های حزب در آلمان، بریتانیا، سوئد و سایر کشورها، مراسم های اول ماه مه امسال، اساسا اعتراض علیه فقر، علیه گسترش میلیتاریسم و تحمیل هزینه های جنگی به مردم و همچنین نسل کشی اسرائیل در فلسطین، به وضوح مشاهده میشد. این اعتراض نه تنها در پلاکاردها و سخنرانی ها، بلکه حتی در اعلامیه های و بیانیه های صادر شده به مناسبت این روز به چشم می خورد. محور اصلی مراسم امسال اعتراض به میلیتاریسم، علیه تحمیل هزینه های جنگی به طبقه کارگر و تحمیل فقر و بیحقوقی به این طبقه از یکطرف و انزجار از به رسمیت شناختن و شرکت دولت ها در جنایات روزمره دولت اسرائیل، و کاهش حقوق شهروندان بخصوص در کشورهای غرب بود. اول مه امسال بیش از هر زمانی نیاز به یک صف متحد و جهانی کارگری برای دفاع از دستاوردهای این طبقه، برای کوتاه کردن دست ماشین جنگی بورژوازی از زندگی اکثریت مردم در جهان، برای آزادی، رفاه و سعادت بشریت را نشان داد.
تشکیلات خارج کشور حزب حکمتیست (خط رسمی)
۲ مه ۲۰۲۵
۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۴