فاجعه ی بیماری کرونا، شیوع بیماری بر اثر بی تفاوتی و پنهانکاریهای رژیم، امروز بر هر کسی عیان است. نه تنها در ایران بلکه در ده ها کشور منطقه و جهان این خیانت آشکار و عامدانه به مردم، به آگاهی جوامع بشری تبدیل شده است. پنهان کردن قربانیان کرونا، ناتوانی دولت در کنترل این بیماری، امروز یک فاجعه انسانی برای 80 میلیون انسان را در ایران بوجود آورده است.

در دل این شرایط بحرانی، بیشترین قربانیان بیماری کرونا، فقرا و محرومان و گرسنگان جامعه هستند. قربانیانی که، قبل از مرگ صدایشان را کسی نمی شنود و بعد ار مرگ در گورهای دستجمعی زیر بتون آهک بی نام و نشان و گمنام دفن می شوند.

بیشترین قربانیان بیماری کرونا خانواده های کارگران بیکار، دستفروشان، کارگران فصلی و ساختمان، کودکان کار و محرومانی هستند که نه تنها امروز بلکه در بیش از جهل سال حاکمیت جمهوری اسلامی نان سفره شان از درآمد کار همان روز تامین می شود. این جمعیت بالغ بر بیست میلیونی بیکاران و گرسنگان، مجبورند به  دنبال نان روزشان خود را به کام مرگ کرونا بیندازند. این بخش عظیم جامعه ی ما فراموش شدگانی است که مرد و زن و کودک شان شبانه روز بین مرگ و زندگی دست و پا می زنند. مرگ از گرسنگی و فقر و بی دارویی و امروز مرگ  از کرونا. درد مضاعفی که دامن بیش از بیست میلیون خانواده های تنگدستان و فقرا و بیکاران و محرومان را گرفته است.

از اقشار متوسط و بالای جامعه که بگذریم اگر بتوان گفت که کارگران شاغل، معلمان، کارمندان و دیگر مزدبگیران ولو با حقوق های معوقه هنوز خطر مرگ از گرسنگی محض را ندارند و ممکن است بتوانند چند ماهی با درآمد ناچیز زندگی کنند و از خطر کرونا هم تا حدی درامان بمانند، اما جمعیت بزرگ بیکاران و فقرا و خانواده هایشان از هر دو خطر گرسنگی و کرونا راه گریز و فراری ندارند.

چه کسی مسوولیت حفظ جان این بخش جامعه را از خطر مضاعف کرونا - گرسنگی برعهده دارد؟ امروز خطر بیماری و اپیدمی کرونا هر گونه راه اعتراض وعصیان گرسنگان را بسته است. اما طبقه کارگر شاغل، معلمان و دیگر مزدبگیران، روشنفکران مترقی، انساندوستان و آزادیخواهان، می توانند بهر شکل ممکن دولت را تحت فشار قرار دهند که برای کلیه خانواده های بیکاران، دستفروشان، کارگران فصلی، کودکان کار  و فقرا و گرسنگان با پرداخت  وجوه نقدی،  تحویل بسته های مواد خوراکی و ما یحتاج ضروری بصورت هفتگی و ماهانه زندگی و زنده ماندنشان را تامین و تضمین و بیمه کنند.

طبقه کارگر آگاه و دیگر حقوق بگیران و زحمتکشانی که هنوز بخور و نمیری دارند، باید به فکر این جمعیت بالغ بر بیست میلیونی گرسنگان باشند. این بخش جامعه وقتی نان روزانه ی سفره شان را ندارند، چگونه می توانند امکانات بهداشتی و حفاظت خود از بیماری کرونا را تهیه کنند! وقتی نان امروزشان را می خواهند چگونه می توانند در منازل خود بمانند و قرنطینه شوند؟ !

کارگران! مردم شرافتمند!

برای نجات بخش عظیم بیکاران و گرسنگان جامعه از خطر مضاعف کرونا- گرسنگی که یک چهارم جمعیت فقرا و محرومان ایران را تشکیل می دهند آستین ها را بالا بزنید و خواستار تامین زندگی شان شوید. نجات این بخش جامعه از گرسنگی یکی دیگر از راه های جلوگیری از شیوع و گسترش بیماری مرگبار کرونا در کل جامعه است.

این روز ها  به درست مشغله و دغدغه ی اصلی  و تلاش مردم ایران تهیه و تامین امکانات بهداشتی رایگان از دولت،  شناسایی مبتلایان به بیماری کرونا و قرنطینه ی مکان ها و شهرهای مبتلا به این بیماری است. اما فراموش نکنیم که یک راه دیگرمهار کرونا، رسیدن به داد چند ده میلیون انسان گرسنه هم هست که هیچگونه امکانی برای حفاظت از  خود در مقابل خطر کرونا- گرسنگی را ندارند.

کشور چین با جمعیت بالغ بر یک میلیارد ونیم  به مهار کرونا نزدیک شده است. بالغ بر یکصد میلیون انسان در یک استان چین قرنطینه شده و امکانات بهداشت و درمان و مواد خوراکی و نیازهایشان تامین است. در کشور ثروتمند ایران که کم تر از یک استان چین جمعیت دارد، مهار و کنترل کرونا کار سختی نیست اگر، دولتمردان و سرمایه دارن و غاصبان داراییهای مردم، سر کیسه را شل کرده و بخشی از داراییهای نقدی و جنسی غصب کرده و احتکار شده را به تامین مراکز بزرگ بهداشت و درمان و توزیع رایگان امکانات بهداشتی و دفاع مردم درمقابل کرونا از طرفی و تضمین حیات بخش عظیم گرسنگان جامعه از طریق  تامین نیازمندیهای ضروری شان در این شرایط بحرانی اختصاص دهند. بیماری فقر زمینه ی شیوع و گسترش بیشتر بیماری کرونا را فراهم کرده و می کند. تامین نیازمندیهای ضروری و حیاتی زندگی چند ده میلیونی  خانواده ی بیکاران، کارگران فصلی، دستفروشان، کودکان کار و دیگر محرومان و گرسنگان  یک راه جدی واساسی دیگر مبارزه با کرونا است.. بدون این اقدام همزمان و هماهنگ، کرونا این بخش بزرگ جامعه را به کام مرگ می کشاند و یک فاجعه ی انسانی بزرگ برای کل جامعه به بار می آورد!

مظفر محمدی

15 اسفند 98 ( 5 مارس 2020)