ظاهرا سران جمهوری اسلامی باید نفس راحتی بکشند که بحران ناشی از اعتراضات توده ای در آبان و متعاقبا اعتراضات علیه سقوط هواپیما و قتل ۱۷۶ نفر بیگناه را "از سر گذارند" و هنوز بر کرسی های خود نشسته اند. ظاهرا باید "خدا را شکر کنند" که اینبار هم توده خشمگین و متنفر به زیرشان نکشیدند و مجالی جهت تجديد قوا برای ورود به جدالهای دوره آتی خواهند داشت. اما هوش زیادی لازم نیست تا بدانند که معضلات و مخمصه های جدی تری را در پیش رو دارند. معضلاتی که در هر مناسبت و با هر تحرکی از جانب حاکمیت، سر باز ميکند و خطر سقوط بالا توسط پایین روی میز جامعه میرود و خواب از چشم حاکمان می رباید.

بزودی سالگرد انقلاب ۵۷، پس از آن مخمصه انتخابات مجلس و نهایتا فصل تعیین دستمزدها را در پیش داریم. "مناسب" هایی که هر کدام میتواند منشا یک تحرک اجتماعی وسیع و توده ای شود.

مخمصه سالگرد انقلاب

"جشنواره فیلم فجر" که سنتا افتتاح کننده مراسمهای "دهه فجر" است امسال با اعتراض بخشی از شرکت کنندگان و اعلام علنی عدم شرکت در آن با شکوه و جلال تمام دفن شد. مهم نیست رژیم تا چه حد "استقبال بی نظیر مشتاقان جشنواره" را در بوق و کرنا کند، این جشنواره مرده به دنیا آمده، به نمایش نفرت تعمیم یافته از جمهوری اسلامی تبدیل شد. قرار است سایر برنامه های "دهه فجر" را مانند سال گذشته دور از چشم مردم و مخفیانه در سالنها و پشت درهای بسته و با حضور حکومتی ها برگزار کنند و پس از آن "شجاعانه" فیلم هایش را به نمایش بگذارند. در بهترین حالت زیر سایه سنگین و هراس از انفجار نفرت مردم چند ساعتی تعدادي خیابان را به اشغال نیروهای خود در بیاورند و عربده "گام دوم انقلاب" را سر بدهند. این نهایت شجاعتشان خواهد بود.

برای طبقه کارگر و مردم محروم سالگرد انقلاب ۵۷ امسال، زمان نقب زدن به این واقعه عظیم و تاریخی قرن بیستم، آموختن از تجربیات انقلابی است که پرچم همه با هم و ضدیت صرف با سلطنت دستمایه قدرتگیری ضد انقلاب اسلامی شد. این روزها، روزهای آموختن طبقه کارگر و کارگران کمونیست از تجربیات انقلابی است که وجود صف مستقل طبقه کارگر و حزب کمونیستی قوی و قدرتمند آن پاشنه آشیل اش بود. زمان درس گیری از کمبود ابزارها برای جدال نهایی با رژیمی است که با سرکوب خونین آن به قدرت رسید و امروز خود سیر سقوطش شروع شده است.

مخمصه انتخابات

نجات از مخمصه انتخابات اما به این راحتی نخواهد بود. انتخاباتی که دو سال پیش جواب خود را از مردم در خیابانها و با شعارهای "مرگ بر جمهوری اسلامی" گرفته است و همین رنگ و مهر خود را بر کشمکش و جدال دو جناح در تقسیم قدرت در بالا زده است. "انتخابات" امسال تا جائیکه به بالا و حاکمین برمیگردد، امکان یکدست کردن قدرت برای "حفظ نظام"، کانال اردنگی زدن به "اصلاح طلبان" و  یکدست کردن قدرت در دست جناحی است که خود را برای جنگ نهایی "حفظ نظام" آماده میکند. "حفظ نظام" نه در مقابل امریکا یا هر "دشمن خارجی" دیگری، حفظ نظام در مقابل دشمن داخلی حکومت، طبقه کارگر و مردم آزادیخواه و جنبش عظیم توده ای که از دیماه ۹۶ برای سرنگونی این شیادان و جانیان قد علم کرده و هر روز و هر لحظه خودآگاه تر، هوشیارتر، روشن تر و متحدتر عرض اندام میکند. خیزش آبانماه و پس از آن انفجار خشم و نفرت عمومی پس از سقوط هواپیما و قتل ۱۷۶ نفر، پوسیدگی حربه "وحدت حول ضدیت با امریکا"، "خطر حمله امریکا"، "دفاع از امنیت ملی" و بالاخره "شهادت قهرمان ملی" را به رادیکال ترین و قدرتمند ترین شکل در مقابل سران حاکمیت قرار داد.

اگر بتوان از مخمصه "دهه فجر" با مراسمهای پشت درهای بسته و نمایش های خیابانی و میلیتاریزه کردن شهرها، برای چند ساعتی خلاص شد، مخمصه انتخابات را نمیتوان به این سادگی از سر گذارند. انتخاباتی که به حق، مهمترین مسائل جامعه را از معیشت، آزادی، حق انتخاب، آینده و سرنوشت جامعه و بالاخره سرنوشت قدرت سیاسی را مستقیم و بی شيله پيله روی میز همگان می آورد، را نمیتوان حتی با نمایشی ترین انتخابات تاریخ بشریت، یا با زد و بند پشت پرده و تصفیه جناحی و خفه کردن مخالفان درون حکومتی و حتی "رضایت دادن" به  انتخابات بی رونق، "تنور سرد انتخابات" و عدم شرکت مردم در آن، از سر گذراند. نفس انتخابات و نفس اعلام شروع این نمایش، حتی بی تفاوت ترین بخشهای جامعه را وادار به دخالت در سرنوشت سیاسی خود میکند. انتخابات ها، حتی نمایشی ترین آنها، همیشه محمل و محرک تکانهاي سیاسی در جامعه بوده اند.

انتخابات هایی که سنتا و در دوره های گذشته تلاش حاکمیت برای مشروعیت دادن هرچند صوری به جمهوری اسلامی بوده است، امسال در بهترین حالت بیان ضعف و ناتوانی حاکمیت و بیان نفرت جامعه از آنها خواهد بود و خود نه تنها گره گشا نیست که وبال گردنشان شده است.

امسال انتخابات بیشتر از هر زمانی ضدیت این مضحکه با زندگی، رفاه و آزادی مردم را به نمایش میگذارد. اما این همه داستان نیست! انتخابات امسال، برنامه ها و تبلیغات انتخاباتی میتواند به سرعت به اعتراض تبدیل شده و بساط انتخابات را بر سرشان خراب کند. خلاصی از این مخمصه به راحتی قبل نیست. این واقعیت را مشاور فرمانده سپاه نیز در دیماه سال گذشته، قبل از خیزش آبان و دی ماه امسال، گوشزد کرد که "جمهوری اسلامی آفت زده است و سال ۹۸ سال بحران و بی ثباتی است" و هشدار داد:

"در سال آینده (۹۸) ما دو التهاب اساسی داریم، انتخابات مجلس را داریم که باید گفت انتخابات نقش کاتالیزور برای فراهم کردن زمینه نافرمانی مدنی را دارد از طرف دیگری بر فشارهای اقتصادی در حوزه‌های صنفی و کارگری تمرکز کرده‌اند، آنها در فضای مجازی که امروز فضای فراخوان و تخریب باورهای اساسی است و در ایجاد ناآرامی‌ها تأثیرات مخرب و ویران گری دارد سرمایه‌گذاری کرده‌اند." (نائینی مشاور فرمانده سپاه دیماه ۹۷)

انتخابات امسال میتواند به صحنه وسیتعرین اعتراضات توده ای علیه حاکمیت سیاه جمهوری اسلامی تبدیل شود و این خطری است که سایه اش جناح "اصلاحات"، مورد بی مهری قرار گرفته، را به دست و پا انداخته و به فکر هشدار دادن به خطر "فاصله مردم و حاکمیت" انداخته است. "رادیکالترینشان" در مقابل خطر گسترش اعتراضات توده ای در روزهای انتخابات و بر باد رفتن بساط کل حاکمیت، پرچم تکه پاره شده "عدم شرکت در انتخابات"، ضرورت "انتخابات آزاد" و "رفراندم" را دوباره علم کرده اند. زبونی و بن بست اینها محک وضعیت کل رژیم  در مقابل مردم به جان آمده از فقر و فلاکت و استبداد و خفقان است.

مخمصه دستمزد و معیشت

بالاخره آخرین مخمصه جمهوری اسلامی، جدال و مقابله رو در رو با طبقه کارگر و فصل تعیین دستمزدها است، چیزی که امسال بیش از همیشه به امری روزمره و ممتد تبدیل خواهد شد. جدالی که پس از خیزشهای دو سال گذشته، پس از حضور قدرتمند طبقه کارگر در جدال بر سر آزادی، رفاه و برابری، بر متن اعتراضات موجود بر سر معیشت، بر سر تشکل مستقل کارگری، بر سر اداره شورایی مراکز تولید، بر سر فساد مالی و استبداد رنگ و مهر دوره پسا آبانماه را برخود دارد. طبقه کارگری که با پرچم "نان، کار، آزادی، اداره شورایی" حاکمیت را به جنگ طلبیده را نمیتوان با برگ "هیئت تعیین دستمزد" و وعده افزایش تدریجی و "دلسوزی" ها و "ضجه" های "کارگری" خانه کارگر و کمیسیون کارگری مجلس به بازی گرفت.

حضور قدرتمند طبقه کارگر با پرچم رادیکال، چپ و برابری طلبانه خود در راس جنبش علیه فقر و فلاکت و استبداد و نابرابری، و نقش تعیین کننده آن در جدال سرنوشت ساز برای تغییر، برای بهبود و بر سر آینده جامعه،  مخمصه اصلی جمهوری اسلامی در چند ماه آینده است.