این هفته خبر شکل گیری دیوار انسانی مادران در دفاع از معترضین در مقابل پلیس فدرال که به دستور ترامپ به ایالات های آمریکا گسیل شده اند، یکی دیگر از این نمونه های گستردگی و عمق اعتراض به تبعیض و همزمان حضور دستگاه سرکوب در این کشور را به نمایش گذاشت. اعتراضاتی که در طی دو ماه اخیر، به شرکت بیش از ۲۰ میلیون نفر در اعتراضات علیه تبعیض و نابرابری حاکم در آمریکا انجامیده است.

تنها طبق یک گزارش از واشنگتن پست، این اعتراضات شصت میلیون نفر در بیش از ۲۰۰ شهر در گوشه و کنار آمریکا را با تجربه حکومت نظامی مواجه کرده است. علیرغم سرکوب وسیع و حضور گسترده پلیس و نیروهای نظامی، اعتراضات همچنان ۵۰ ایالت را در برگرفته است و ادامه یافته است. اعتراضاتی که هر بار به شکلی از پشت پرده سانسور عمومی میدیای رسمی درز می کند و خواست عمومی پایان دادن به این شرایط را به شکلی دیگر بیان می کند.

دیوار انسانی مادران که از پورتلند در ایالت اورگان شروع شد، به سرعت به شکل اعتراض مادران با جامه های زرد رنگ، به شهرهای دیگر رسید و باز تکثیر شد. فراتر از این، دیوار انسانی این مادران از مرزهای آمریکا خارج شد و به سمبل دفاع مادران معترضین جوان در مقابل باتوم بدستان نظامی در تظاهرات های اخیر علیه نتانیاهو در اسرائیل نیز سربلند کرد.

آنچه که این دیوار انسانی را حائز اهمیت و به خبر روز تبدیل کرده است در این نیست که گویا مادران نیز به صفوف معترضین پیوسته اند. چه بسا که مادران زیادی همواره در این اعتراضات حضور داشته اند. فراتر اینکه سنت شرکت مادران سابقه ای طولانی تر از آرژانتین و شیلی تا سریلانکا و هند، و یا اعتراضات اخیر در اسپانیا و ایتالیا را با تاریخ خود دارد. علاوه بر این اهمیت آن، بر خلاف تصویر ارائه شده از جانب میدیای رسمی، در این نیست که گویا اینبار مادران سفید پوست دست به اعتراض به تبعیض نژادی ساختاری شده در آمریکا، زده اند، اعتراضی که همواره نه مختص بخش "سیاه پوست" جامعه بلکه همه گیر تر و عمومی تر بوده و مرزهای نژادی در میان معترضین نقشی نداشته است، پرچم سوخته ای که در دوره آپارتاید در مورد زنان و مادران سفید پوست معترض و تظاهرات های آنان برای تفرقه در میان مردم، و برای مترادف کردن موافق و مخالف آپارتاید با سیاه و سفید پوست کردن آنان توسط بورژوازی الم می شد. اهمیت این دیوار انسانی باز بر خلاف سعی سخنگوهای رنگارنگ بورژوازی که بدنبال ریشه یابی رنگ زرد یا حتی سفید جامه این مادران افتاده اند، نه در دلایل انتخاب این رنگ و نه مثلا در نشان دادن تصاویر پدرانی است که با جامه های نارنجی رنگ، در مقابل پلیس فدرال حضور داشتند.

تمامی این ها بخشی از تلاش نیروهای متعدد بورژوایی است که تلاش می کنند به هر شکل ممکن اعتراضات این دوره را محدود و محدودتر کنند. نیروهایی از هر فرصتی و از هر امکانی استفاده می کنند که رنگ نژاد، جنسیت، پیر و جوان، زن و یا مادر، طرفدار حزب دمکرات و هزار بهانه دیگر را بتراشند تا خصلت عمومی و طبقاتی آنرا محدود کنند.

بر خلاف تمامی این ادعاها، اهمیت این دیوار انسانی مادران در این است که بیانگر یک تسلسل و یک هم پیوستگی تاریخی است که امروز از این راه سربلند کرده است. اعتراضات اخیر در آمریکا، ادامه همان زنجیره ای است که خود را بر فراز تمامی این تقسیم بندی های دست ساخته بورژوازی گسترده و صدای نه بزرگی به کل این شرایط فلاکت بار است. این ادامه همان اعتراضی که نه صنف و نه نژاد و نه مذهب و نه قومیت و نه ملیت نمیشناسد. این جلوه ای از همان اعتراضی است که فرای تمامی این مرزبندی ها و انقیاد های رسمیت یافته در جامعه سرمایه داری ابراز وجود می کند. همان مقابله ای که در همین چند سال اخیر یکبار با پرچم "پناهنده خوش آمدی" در مقابل سیاست های راست و فاشیستی حاکم از استرالیا تا آمریکا، از لندن تا آتن، در مقابل آوارگان و فراریان از جنگ و بی خانمانی بپا خواست. همان اعتراضی که علیه جنگ و تخریب در صفوف میلیونی خیابان های پایتخت ها و شهرهای اصلی براه افتاد. همان جنبشی که علیه سیاست های ریاضت اقتصادی با نشان جلیقه زردها در فرانسه سرباز زد و ابراز وجود کرد. و باز هم همان اعتراضی است که در مقابل دولت ها و سیاست های حاکم، در مقابل نابودی محیط زیست با پرچم دفاع از حق زیستن همه گیر شد. جنبشی که در دوره اخیر در اعتراض به سیاست های ساختاری شده تبعیض در آمریکا قد علم کرده است، بخشی از همان جنبشی است که خواهان حق زندگی و به رسمیت شناخته شدن آن برای تمامی شهروندان است. همان جنبشی است که وقعی به مرزهای کشیده شده، به تقسیم انسانها به بومی و خارجی، به سیاه و سفید و هر رنگ پوستی، به نژاد، جنسیت و قومیت و مذهب و غیره ، نمیگذارد.

جنبشی که معیاری غیر از انسان و شهروند  جامعه ای به وسعت کره زمین را، به رسمیت نمی شناسد و چیزی که قدرت این جنبش را نشان می دهد، همین خصلت پایه ای و انسانی آن است. قدرتی که در مقابل تمامی تقسیم بندی ها حاکم ایستاده است و هر بار با تلنگری، پوسته دیگری از بی عدالتی نظام حاکم را افشا کرده  و برای تغییر آن، پا به میدان می گذارد. در حال حاضر، در دنیایی که بی ارزشی جان انسان ها در مقابله با اپیدمی کرونا، بی مسئولیتی و بی اعتباری دولت ها را تجربه کرده است، این اعتراضات مسلما هر بار بمراتب گسترده تر، سرباز خواهد زد. این دوره، دوره اعلام "نه" اجتماعی و جهانی به  نابرابری و تبعیض عمومی است. دوره ای که طرفداران وضع موجود، لابیست های طرفدار تقسیم بندی ها و تفرقه ها میان مردم، روز به روز بیشتر از گذشته، به نیروهای "خلاف جریان" تبدیل شده و می شوند. و این تازه آغاز راه است.

۲۹ ژوئیه ۲۰۲۰