جدال چپ و راست در جنبش کارگری، تنها جدال گرایشات درون کارگران نیست. این جدال امروز در هفت تپه بصورت تقابل "مجمع نمایندگان"  و "شورای اسلامی کار" است اما در اصل جدال کارفرما و دولت از طرفی و کارگران از طرف دیگر است.

دولت مدافع و حافظ استثمار، تبعیض و ستم سرمایه، همه ظرفیت ضدکارگری اش را به کار گرفته است تا بهمراه کارفرما  و همه نیروهای سیاسی، نظامی و امنیتی اش در خوزستان از فرماندار و دادگاه و امام جمعه، کارگران هفت تپه را زمین بزنند. در این میان هم طیفی از کارگران ناآگاه به منفعت طبقاتی خود و فرصت طلبانی در کارخانه، با تحمیق و فریب به ابزار دولت و کارفرما برای ایجاد تفرقه در صفوف کارگران تبدیل شده اند. هفت تپه یک طرف و لشکر سیاسی و نظامی دولتی سرمایه داران در یک طرف دیگر قرار دارند.

شورای اسلامی کار نهادی دولتی - امنیتی در جنبش کارگری ایران است که رسوایی و خیانتش به طبقه کارگر برای هر کارگر آگاهی روشن است. شورای اسلامی کار و انجمن های صنفی وابسته، بازوی سرمایه داران و دولت در درون طبقه کارگر علیه مبارزات ومطالبات و اتحادشان و ابزار سرکوب کارگران هستند.

دولت و کارفرما در یک خیمه شب بازی وقیحانه، شورای اسلامی کار را  در مقابل "مجمع نمایندگان" منتخب کارگران هفت تپه، علم کرده اند. معاون اداره کار خوزستان اعلام کرده است که "مجمع نمایندگان" هنوز قانونی نیست و "شورای اسلامی کار" از حمایت اکثریت کارگران هفت تپه برخوردار است! او از کارگران خواسته که مطالبات خود را از مسیر شورای اسلامی پیگیری کنند. این در حالی است که وزیر کار و امور اجتماعی وعده داده بود که دولت "مجمع نمایندگان" را به رسمیت بشناسد.

ادعای احمد شجیراتی معاون اداره کار و رفاه اجتماعی استان خوزستان در مورد مشروعیت شورای اسلامی کار در حالی است که اولا، طبقه کارگر ایران در ایجاد شورای اسلامی کار و اساسنامه و قوانین آن که چند دهه قبل تدوین شده هیچ نقشی نداشته است. دوما، کارگرانی که می خواهند عضو شورای اسلامی شوند باید از جانب مدافعان کارفرما تایید صلاحیت شوند. سوما، حتی اگر کارگری از فیلتر گزینش کارفرما رد شود و از حقوق کارگران دفاع کند فورا اخراج می شود. چهارم و بالاخره مدیر کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی خوزستان، که به ارسلان دروغگو معروف است علنا گفته است که تشکل های صنفی باید بازوی دولت باشند!!

در چند سال گذشته عملا در شرکت هفت تپه مجمع نمایندگان کارگری تشکیل شده است.  مجمع، از نمایندگان منتخب واحدهای مختلف شرکت تشکیل شده و در سالهای اخیر اعتراضات و اعتصابات بزرگ کارگری برای پیگیری مطالباتشان را سازماندهی کرده است. در آخرین دور اعتراض و اعتصابات کارگری هفت تپه و همزمان با فولاد، بخشی از نمایندگان و رهبران کارگران از جمله اسماعیل بخشی بازداشت و شکنجه شده و برایشان پرونده های امنیتی درست کرده و مزد و آزادی و نان سفره خانواده هایشان را گرو گرفته و شمشیر اخراج  را بالای سرشان نگه داشته اند.

دولت و کارفرما پس از این سرکوب، برای عقب نشاندن کارگران و مقابله با مجامع عمومی و شورای مستقل کارگری که اکنون به خواست بخش آگاه طبقه کارگر ایران تبدیل شده است، مجددا به تابوت شورای اسلامی کار پناه برده است. تابوتی که از آن نفسی و رمقی باقی نمانده است.  تلاش برای شکست دادن، عقب راندن و باز پس گرفتن دستآوردها و پیشروی و قدرتِ اتحاد کارگران هفت تپه و جنبش کارگری بطور کلی، تلاشی مذبوحانه است.

کارگران هفت تپه طرح و سناریوی چند دهه ای شورای اسلامی گندیده و آبروباخته را برسمیت نمی شناسند. این نهاد سرکوب، 4 دهه وظایف ننگینش را با خبرچینی و خیانت به منفعت کارگران و همراهی با کارفرما و دولت، انجام داده و پرونده اش بسته شده است. تاریخ به عقب بر نمی گردد. این تلاش های مذبوحانه در شرایط بحران انقلابی در ایران، دولت و کارفرما را نجات نمی دهد. بلکه مبارزه طبقاتی را به سطح بالاتری ارتقا داده و موجب شفافیت بیشتر این مبارزه می شود.

تلاش و مبارزات کارگران هفت تپه، همچون کارگران فولاد، هپکو، اذرآب، شرکت واحد و تشکل های معلمان و بازنشستگان و …، سمبل اراده، دخالتگری و اعمال قدرت لشکر مزدی کار در ایران، برای ازادی، رفاه و امنیت است.

امروز در میان طبقه کارگر و از دل تجارب عملی بخش آگاه طبقه، اتحاد، همدلی، هماهنگی وهمسرنوشتی با ابزار قدرت مجامع عمومی و ایجاد شوراهای مستقل کارگری و اعمال اراده مستقیم توده وسیع کارگران، به سیاست و افق قدرت کارگری در مقابل دولت و کارفرما و زورگویان و ستمگران تبدیل شده است. این دستاورد قابل بازپس گیری نیست. امروز برای طبقه کارگر عیان است که تعرض به کارگران هفت تپه، تعرض سازمان یافته به کل طبقه و جنبش او است.

جنبش مجامع عمومی، شوراهای مستقل کارگری و مجامع نمایندگان کارگران، الگوی اتحاد و اعمال اراده مستقیم میلیون ها کارگر برای اعاده حقوق خود و عروج طبقه کارگر به مثابه رهبر و سخنگوی کل جامعه و جنبش ازادیخواهی و برابری طلبی امروز ایران است! کارگران کمونیست در این جدال طبقاتی و اجتماعی، نقش تعیین کننده و کارساز دارند.

زنده باد جنبش مجامع عمومی کارگران

زنده باد شوراهای مستقل کارگری

بهمن 98 (ژانویه 2020)