خانه کارگر مراسم روز جهانی کارگر پارسال گذشته را در کوچه پس کوچه های خیابان ابو ریحان ، لابلای چند ردیف صندلی تنگ و تو در تو؛ به خیر و سلامت گذراند. تدابیر امنیتی حول میکروفون و محل سخنران حاکی از هوشیاری و مراقبت ویژه و کارکشته در مقابل هر تنابنده بود که خیال رساندن حرفی به گوش ارباب جمعی حاضرین در جلسه را داشت. تازه مگر میهمانان کسی خارج از لیست منتخبی از مسئولین خود خانه کارگر را شامل میگشت؟ مگر در سالهای متمادی از مراسم خانه کارگر که ماموران امنیتی موفق نشدند دهان کارگران را ببندند چه چیزی جز اعتراض بر حق علیه دستمزد، جز دفاع از حق اعتصاب و اتحاد کارگری فریاد زده شد؟
خوشبختانه دو روز پیش، یکسال بعد، خبرنگار ناقلا اسرار پنهان برگزاری روز مراسم کارگر را از زیر زبان علیرضا محجوب، آقای دبیرکل بیرون میکشد. چیزی که از اظهارات محجوب دستگیر میشود شامل نکات زیر است.
(گفتگو با خبرگزاری ایلنا، سوم اردیبهشت ۱۴۰۴):
اول: "تجمع یازدهم اردیبهشت به مناسبت روز کارگر را هم داریم اما از پیش آن را اعلام نمی‌کنیم و در آستانه‌ی همان روز، محل و زمان اجتماع را اعلام خواهیم کرد"؛
دوم: "تجمع و پیاده روی بدون شعار، با رعایت مسائل امنیتی به شرط اطلاع قبلی نباید مورد مخالفت مدیران امنیتی شوند"؛
سوم: تجمع باید مطابق قانون اساسی مسالمت‌آمیز بدون سلاح و غیر مخل به مبانی اسلام باشد؛
و صد البته روز خاص برای اتحاد جهانی طبقه کارگر به سبک محجوب، درست به نماز جمعه ختم میشود. خصوصا اینکه قرار باشد وزیر کار سخنران قبل از خطبه نماز جمعه باشد. همانگونه که پیشتر در طول هفته کارگر جمعی را به خدمت خامنه ای برده اند و روز دیگر از هفته صرف دارالقران خانه کارگر شده است.
این فرمایشات و کل قازوراتی که شرکای خانه کارگر منتشر میکنند در خدمت خفه کردن حق طلبی طبقه کارگر در ایران نیازی به توضیح ندارد. محجوب هنر کرده و شهامت بخرج میدهد: "از مسئولان می‌خواهیم که در برابر انتقادات و مطالبات و اجتماعات بردباری نشان دهند. به‌ویژه برای جامعه مظلوم کارگری، این راه قانونی برای انتقاد از شرایط و بیان مطالبات نباید مسدود شود" محجوب خوب میداند کارگر "مظلوم" که بنا به توصیه های ایشان در پیاده روی بدون شعار مطالبات خود را بیان میدارد طولی نمیکشد، فقط چند قدم آنطرف تر زنجیرهای تسلیم و خفت و گدایی ساخته و پرداخته خانه کارگر را پشت سر میگذارد، اعتصاب میکند، یقه کارفرما و وزیر کار و مقامات را میگیرد. شوراهای اسلامی و خانه کارگر در این کشمکش بی طرف نیستند. محجوب خوب میداند چه میگوید و خصوصا در مورد اول مه و تجمعات روز جهانی کارگر در لباس یک خانه کارگری کهنه کار وظایف پلیسی و امنیتی خویش را بجا میاورد. ایشان به سهم خود خط و نشان میکشد، خارج از صف، چیزی خارج از یک پیاده روی ساده و انتقاد از شرایط، را غیر قانونی اعلام میدارد!
اینهمه ترس از کارگر؛ اینهمه ترس از بیان اعتراض توسط کارگران برای چیست؟ خانه کارگر چه وقت میخواهد از جنت مکان خودساخته پوشالی اسلامی پایین بیاید؟ کسی هست به محجوب بفهماند که بهتر است بردباری پیشه کند، دندان روی جگر بگذارد، گوش بدهد؟ روز کارگر است. روز اعتراض کارگری است. خانه کارگر در شکل گرفتن جهنم ضد کارگری امروز مستقیماً مسئول است . باید پاسخگو باشد.
"مظلوم" اگر هست این خود خانه کارگر است. آیا کسی هست تکلیف خانه کارگر با "تشکلات روز کارگر" را روشن کند؟ کسی هست بگوید محجوب چه خاکی بسر بریزد تا روز کارگر جدیدی را از سر بگذراند؟
مشکل محجوب و خانه کارگرش این است که دار و دسته ״خانه کارگر״ با همه آفتابه و لگن قانون کار آن، با پلیس و امنیت کذایی مفت نمیارزد، وقتی پایش بیافتد در کوچکترین فرجه ممکن سیفون همه آپارات دشمنی با کارگر کشیده میشود. مشکل فعالین کارگری چیز دیگری است؛ بازیگوشی و تفریحات سالم کارگران در انگلولک تجمعات قانون پرور خانه کارگر بجای خود؛ اما فلسفه اول مه از تک تک کارگران میطلبد این دشمنان آبروباخته را از خود بتکانند و در گردهمایی هر چه وسیعتر گرد رهبران و آژیتاتورهای سوسیالیستی برای تقویت و همبستگی صفوف خود تدارک ببینند.
و نکته آخر، بیایید دعا کنیم خانه کارگر و دایره دنبک پیاده روی دلخواه آنها از طرف نظام مجاز اعلام شود؛ بخصوص از آنجا که موی دماغ اجتماعات مستقل کارگری نباشند، و یک روز هم که شده از خفت جاسوسی و خبر چینی و از روضه خوانی نجات یابند. آمین!