مصوبه دستمزدهای سال ۱۴۰۳ معیشت کارگران را در مقابل نیازهای حیاتی و پایه زندگی بلاتکلیف رها کرد. افزایش پر طمطراق ۳۵ درصدی و همچنین افزایش دریافتی کارگران به رقم ده میلیون تومان در مقابل سطح واقعی قدرت خرید، هرگز فرصت پیدا نکرد از مرز یک شارلاتان بازی رسوا فراتر برود. رقم های رسمی حکایت از خط فقر معادل ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان دارند و رقم مصوبه هرگز قصد پوشاندن حداقل مخارج سفره و آسایش و تندرستی خانواده کارگری را نداشت. علیرضا محجوب، دبیر کل خانه کارگر نمیتوانست از معرکه عقب بماند. از تصویر ایشان از مصوبه دستمزد و آنچه گیر کارگر آمده، نباید غافل ماند: "از هیچ بهتر است"!
" اگرچه هر اقدامی در افزایش بن کارگری ولو ناچیز، حتی ۳۰۰ هزار تومانی که اکنون مقرر شده، بهتر از هیچ است... خود این ۱۳٪ افزایش از ۲۲ به ۳۵٪ ارزش فراوانی دارد. هرچند نظر کارگران را تامین نمی‌کند و فاصله‌ها را پر نمی‌کند. اما من درود می‌فرستم به همت و غیرت همه آن‌هایی که خیرخواهی کارگران را کردند."("مسئولان اقتصادی دولت متوجه نیستند"، سایت خبری رکنا، کد 982716 )
محجوب حرف دهان خود را میفهمد: "هیچ" گویای تداوم جهنم دره فقر و تباهی در اندر دشت حاکم بر زندگی قریب سی میلیون انسان زحمتکش است، و "بهتر" چیزی جز سوختن و ساختن در بر ندارد. خودشان را مسخره کرده اند، مدال های "وزیر" و "شورای عالی دستمزد" و "نمایندگی کارگران" را به خود آویزان کرده، چانه میزنند تا تداوم خط فقر را تضمین کنند. او طلبکار است، گلایه دارد، منت میگذارد، و خواستار قدر شناسی از مواجب بگیران خانه کارگر در شورای عالی کار است.
محجوب و خانه کارگرش در پایان دو ماه تبلیغ و معرکه و بازار گرمی رو به جامعه کارگری اعلام میکند وضعیت میتوانست کمافی السابق روی پاشنه "هیچ" بچرخد، وعده ها و درصدها و حرفهای مفت را فراموش کنید، به " افزایش بن ها ولو ناچیز" ... دل خوش کنید و درود بفرستید!
جنبش کارگری در ایران و جنبش دستمزدهای کارگری در ایران باید سازمان یک مبارزه سراسری را بطور جدی در مقابل خود قرار دهد. الگو و باید های خود را معین و تعقیب کند. شبکه مجامع عمومی باید در مرکز سیاست گزاری و کنترل آن قرار بگیرند. سناریو دستمزدهای دولتی فعلی در پایان هر سال باید بر اساس شرایط مورد قبول کارگران چکش کاری شود. در اولین گامها در این مسیر، خانه کارگر با همه کرنش و سازش و خوشرقصی های آن در مقابل سرمایه رفتنی است. موجودیت و عرض اندامهای خانه کارگر بسیار بیشتر از آنکه حاصل اعتبار و نفوذ و بقول محجوب حاصل "آبروی فعالان" آن باشد، حاصل بی اعتنایی و تحقیر عمومی کارگران است. خانه کارگر بی ارزش تر از آنست که در مسیر مبارزات سراسری دستمزدی کارگران در ایران سنگ اندازی کند.
آن دم و دستگاهی که بدرد وزارت کار صولت مرتضوی نخورد، بدرد هیچ کارگری نمیخورد.