موجی از اعتصابات معلمین و اعتراضات آنها سراسر كردستان عراق را فراگرفته است و حاكمین بر اقلیم كردستان عراق را با چالشی بزرگ روبرو كرده است. حدود چهار ماه و نیم از مبارزات پر شکوه معلمان کردستان عراق برای خواست دریافت حقوق ماهیانه از حکومت اقلیم کردستان (احزاب ناسیونالیست کرد حاكم) میگذرد و هنوز، با توان و عزم راسخ تر در جریان است. این مبارزات واعتراضات ابتدا از معلمین در مدارس شهر های سلیمانیه، هلبجه، رانیه و کلار برای حقوق ماهیانه شروع شد، اما به دلیل بی توجهی به این خواست ابتدایی از طرف حاکمان اقلیم کردستان، دامنه این اعتراضات هر روز گسترش بیشتری یافته و در اشکال مختلف به شکل تجمع در مقابل آموزش و پرورش شهرها، اکسیون و تظاهرات خیابانی ادامه یافته است.
این اجحاف و چپاول اشکار از اول ماه اکتبر سال ۲۰۲۳ تا هم اکنون نسبت به معلمان و حقوق بگیران ادامه داشته است. عدم پرداخت حقوق که تنها منبع درآمد این اقشار جامعه است تاثیرات مخرب جدی در زندگی معلمان و معیشت آنان و خانواده هایشان و بعلاوه بر کل اقشار محروم جامعه داشته است.
اعتصاب معلمان در آغاز از سوی نمایندگان و تشکل های سیزده شهر وشهرک که در تشکلی که خودشان آنرا "انجمن" مینامند، متحد شده اند، به پیش می‌رود. این شهرها عبارتند از: سلیمانیه، هلبجه، سید صادق، پینجوین، خرمال، چوارتا، ماوه ت، بیاره، چه مچه مال، رانیه، قلاده زی، عربت و راپه رین. خواست و مطالبات معلمین عبارت است از: پرادخت حقوق های پرداخت نشده، استخدام معلمین پیمانی، پرداخت منظم حقوق معلمین هر سی روز یکبار و پرداخت حقوق مستقیم از كانال دولت مركزی در بغداد به جای حاكمین كردستان.
اعتراضات این دوره معلمین اساسا از مناطق زیر حاكمیت اتحادیه میهنی شروع شد. این اعتراضات كه وسیعا از جانب مردم حمایت میشود، برجستگی و وسعت آن، پایداری و مقاومت معلمین در مقابل ترفندهای حكومت اقلیم، سرانجام دامنه آن به مناطق دیگر كشیده شد. اكنون علاوه بر شهرها و شهرك و مناطقی كه اسم برده شد دامنه اعتراضات معلمین، به مناطق اورامانات، دربند یخان، دوکان، سه رچاوه، کفری، و کویه، گسترش یافته و حتی در دو هفته اخیر به استان اربیل، مرکز حکومت اقلیم کردستان (حزب دمکرات کردستان به رهبری بارزانی ها که قدرت اول را دارد) نیز کشیده شده است. معلمان در این استان هم دست به اعتراض و نارضایتی زده و از خواستهای معلمان و حقوق بگیران ناراضی پشتیبانی کرده و اعتراضات خود را به صورت اکسیون و راهپیمایی به نمایش گذاشته اند.
كردستان عراق در سه دهه گذشته و بعد از دوره كوتاهی از قدرت گرفتن احزاب ناسیونالیست كرد، به مركز اعتراضات كارگران، معلمین، زنان، دانشجویان و اقشار تنگدست تبدیل شده است. اعتراضات توده ای در دهه گذشته بیش از هر زمانی وسعت یافته است. اعتراض و اعتصابات معلمین در این دوره حلقه ای از اعتراضات وسیع توده ای در این جامعه به فقر و محرومیت، به بیكاری و استثمار توسط احزابی است كه رهبران آنها همگی امروز به میلیاردرهای كردستان تبدیل شده اند. بخش اعظم مردم كردستان عراق غیر از اقلیتی پولدار و حوارین صاحبان قدرت، حامی اعتراضات معلمان هستند. هم اكنون دامنه اعتراضات از معلین فراتر رفته است و بعلاوه اقشار دیگر جامعه از كارگر برق سلیمانیه تا رانندگان تاكسی، دانشجویان و محصلین و حتی كسبه و مغازه داران و... را فرا گرفته است و به این اعتراضات پیوسته اند.
در این چهار ماه و نیم در مقابل پاس دادن معلمین میان حکومت اقلیم کردستان و بغداد و طفره رفتن از جواب گویی به خواست مشخص معلمان، کارهایی ارزشمندی برای گسترش وبه سرانجام رساندن این مبارزات انجام شده. یک نمونه و بعد از نا امید شدن از حاكمین بر اقلیم كردستان، در تاریخ ۳۰ نوامبر ۲۰۲۳ اتفاق افتاد. در این تاریخ تعداد زیادی معلم و مردم معترض از شهر های مختلف کردستان جمع شده و راهی بغداد میشوند. در تبانی حكومت اقلیم و دولت مركزی در بغداد در شهر كركوك نیروهای حكومت در مقابلشان ظاهر شده و مانع رفتن این جمعیت وسیع به بغداد شده و تعداد ۶۵۰ نفر از آنها مجبور میشوند به سلیمانیه برگشته و در سلیمانی به اعتراضات ادامه میدهند. با این وضع جمعیت وسیعتری خود را به بغداد میرسانند و در مقابل اداره آموزش و پرورش بغداد متحصن و خواستار جوابگویی دولت مركزی به مطالبات خود میشوند. نمایندگان دولت مجبور به حضور در میان آنان میشوند و در جواب میگویند، دولت اقلیم كردستان باید حقوق شما را بدهد و ما جوابگو نیستیم و آنها حقوق كارمندان و معلمین را از ما میگیرند و باید به شما بدهند و ما معذوریم.
با دامنه گرفتن اعتراضات معلمین حاكمین بر اقلیم كردستان تلاش كردند به اشكال مختلف با تهدید و ترساندن و ... در صفوف آنها انشقاق ایجاد كنند. تلاش كرده اند عده ای آخوند و عوامل خود و... را همراه كسی به اسم قاضی رزگار( از قاضی های شناخته شده در عراق) جمع و در یك كنفرانس مطبوعاتی با ترفندهای رایج معلمین را آرام و به اعتصاب آنها پایان دهند. در این مراسم قاضی رزگار با بیان نیاز مردم محروم به مدرسه و با "دلسوزی های" ریاكارانه برای مردم تهیدست كردستان و نیاز فرزندان آنها به تحصیل، از آنها میخواهد به اعتصاب پایان دهند و در حقیقت معلمین اعتصابی و مردم محروم را در مقابل هم قرار دهند و فشار مردم روی حااكمین را كم كنند. این ترفند جواب گرفت و افشا شد. جواب روسای این حركت و از جمله قاضی رزگار كه به جای فشار به حاكمین جهت تامین مطالبات انسانی و اولیه معلمین، تلاش كرد معلمین اعتصابی را زیر فشار بگذارد توسط معلمین داده است. بعد از این اتفاق این بار قاضی رزگار تعارفات را كنار و به عنوان یك ضد كمونیست حمله به حزب كمونیست كارگری عراق را با الفاظی سبك و به عنوان عامل اعتراض معلمین بیان كرد. اما قاضی رزگار و همراهان او باید نیك بدانند، در این كارزار جز نفرت چیزی نصیب آنها نخواهد شد. قاضی رزگار هم نشان داد كه در این جدال در كنار حاكمین و علیه همان مردم زحمتكشی كه اشك تمساح برایشان میریزد ایستاده است.
همچنانكه اشاره شد، اعتراضای به فقر و اجحافات و بی حقوقی در كردستان عراق به معلمین محدود نمیشود. در طول بیش از سه دهه حاكمیت احزاب ناسیونالیست كرد، هزاران اعتراض، تجمع و راهپیمایی، اعتصاب نارضایتی در میان مردم محروم روی داده است. در این دوره دهها شورش و طغیان توده در دل فقر وسیع مردم و نفرت از مشتی سرمایه دار حاكم اتفاق افتاده است. بارها دفاتر احزاب ناسیونالیست كرد و مشخصا دو جریان اصلی بارزانی و طالبانی، توسط مردم به آتش كشیده شده است. مردم به روشنی میگویند كه همه درآمدهای جامعه، دسترنجهای آنها، درآمد نفت، درآمدها از گمركات، منابع معدنی، تولیدات مختلف از كشاورزی تا هر چه در این جامعه تولید میشود، توسط حكام دزدیده میشود و مردم در فقر و محرومیت زندگی میكنند. لذا اعتراضات در كردستان عراق به این حاكمیت، علیه فقر، بی حقوقی شهروندان، زن کشی، علیه ترور افراد معترض توسط حكام بر كردستان، سر درازی دارد. امروز این اعتراضات بیش از گذشته به شكل سازمانیافته خود نمایی میكند.
توجه كنید كه معلمین خواهان دریافت حقوق ماهیانه خود مستقیم از بغداد هستند. نفرت از حكومت اقلیم، از احزاب ناسیونالیسم كرد چنان بالا است، دزدی و چپاول از جانب حاكمین چنان وسیع است، بی رحمی و شقاوت و استثمار علیه طبقه كارگر، علیه معلم و نیروی كاركن جامعه در كردستان عراق چنان زیاد است، كه معلمین حكومت مركزی را بر این احزاب ترجیح میدهند. این اتفاق بكرات در اعتراضات گذشته هم بیان شده است.
امروز اعتراضات معلمین و اقشار محروم ابعاد وسیعی گرفته است. سازمانیابی این تحرك ارزشمند و یك دستاورد بزرگ است و شكل دادن به تشكل معلمین زیر هر نامی یك پیشروی است.
اما حاكمان بر اقلیم كردستان بیش هر زمانی زیر فشار اعتراض و نفرت عمومی از خود هستند. توهم به این حكام بعد از چند سال حاكمیت در چند دهه قبل شروع به فروریزی كرد. تجربه كردستان عراق و رابطه حاكمین و پایین جامعه حتی برای مردم كردستان ایران و برای طبقه كارگر در كردستان ایران هم آموزنده است. مردم كردستان عراق به مرور دیدند كه حكومت كردی و غیر كردی یك توهم است. كارگران و معلمین و محرومین دیدند كه بورژوای خوب و بد یك دروغ بزرگ است. دیدند كه حاكمیت بورژوایی در همه جهان با هر تفاوتی چیزی جز استبداد برای تحمیل بردگی و تحمیل فقر به طبقه كارگر برای فربه شدن سرمایه داران نیست. دیدند كه كارگران مستقل از اینكه حاكمان آنها به كردی تكلم میكنند یا عربی یا هر زبان دیگری، كارشان حفظ سلطه طبقه سرمایه دار، خدایی و اربابی آنها بر جامعه و سرنوشت مردم به قیمت تباهی و فقر اكثریت جامعه است. همین منطق در عمل نمایان شد و دیدیم بورژواهایی كه سالها سنگ كردایتی و دلسوزی برای "كردها" به سینه میزدند اكنون چگونه و در طول سه دهه حاكمیت زندگی كارگران را به تباهی كشانده اند، چگونه كردستان را به گورستان برای زنان تبدیل كرده اند. ریختن این توهمات ناسیونالیستی و ملی گرایی در كردستان عراق و در میان كارگران و محرومین یك شرط جدی پایان نفرت قومی است كه سالها در عراق و كردستان عراق از دو سو هم حكومت مركزی و هم احزاب ناسیونالیست كرد برای سربازگیری از طبقه كارگر كارگر اشاعه یافته است، یك پیشروی برای جنبش كارگری است. امروز بیش از هر زمان در تجارب كارگران در كردستان عراق، در تجارب معلمین در این منطقه نشان داد شد كه ما محرومین مستقل از نوع تكلم و محل تولد حامیان واقعی هم هستیم.
اما این تنها كردستان نیست كه محل اعتراض كارگران، معلمین و اقشار محروم به فقر و محرومیت و استثمار است. كل عراق در سالهای اخیر به مركز اعتراضات مردم محروم تبدیل شده است. اعتراض معلمین در كردستان حلقه ای از اعتراضات وسیع توده ای در سراسر عراق است. وصل شدن این اعتراضات به هم، حمایت از همدیگر و تبدیل این نیرو به وسعت عراق به یك صف واحد از معلمین و اقشار محروم برای بهبود زندگی و وادار كردن حاكمین به تامین مطالبات آنها، یك پیشروی جدی برای محرومین جامعه در كل عراق است. در این تردیدی نیست كه معلمین كردستان عراق شایسته وسیعترین حمایتها هستند.
فوریه ٢٠٢٤
فوریه ٢٠٢٤