اخیرا ملا بختیار از رهبران اتحادیه میهنی در کتاب خاطراتش که منتشر کرده به ترور و کشتار 5 تن از کادرهای حزب کمونیست کارگری عراق اشاره کرده و مسوولیت آن را برعهده نوشیروان مصطفی گذاشته است. یکی از این رفقا به نام امید نیک بین از کادرهای حزب کمونیست کارگری ایران بود. ما دراین زمان یعنی بهار 2000 در سلیمانیه در جوار مقر حزب کمونیست کارگری عراق در محلی به نام "گردی علی ناجی" یک مقر مستقل دایر کردیم. طی این مدت اتحادیه میهنی حزب کمونیست کارگری عراق را تهدید کرد که اگر رادیو اش را نبندد، با زور نظامی آن را خواهد بست.

اتحادیه میهنی انتقادات حزب کمونیست عراق را بر نمی تابید و خواستار پایان دادن به انتقاد و بستن رادیو شد. رهبری حزب عراق به این کار تن نداد و در مشورتی با ما که درجوارشان قرار داشتیم  تصمیم گرفتیم از رادیو و از آزادی بیان خود و مردم دفاع کنیم. برای دفاع از رادیو و آزادی بیان یک واحد 50 نفره از نیروهای مسلح ما در رادیو مستقر شد و به اتحادیه میهنی هشدار دادیم که  حمله به ما حمله به آزادیهای سیاسی و آزادی بیان کل جامعه است و ما تسلیم این تهدید نمی شویم.

ما به مدت یک هفته در حالت آماده باش در رادیو بسر بردیم و مسوولیت این کار برعهده من گذاشته شد. دور ساختمان رادیو را که بر روی تپه ی علی ناجی "گردی علی ناجی" قرار داشت دو ردیف سنگر کندیم و شبانه روز به حراست نشستیم. اتحادیه میهنی اما از ترس رسوایی در میان مردم و در مقابل آمادگی ما به مقر رادیو حمله نکرد. اما بعد از مدتی به ترفند دیگری متوسل و مسوولیت اجرای نقشه شوم شان برعهده نوشیروان مصطفی گذاشته شد. منزل مسکونی نوشیروان کمی پایین تر از مقرهای ما بود.

او به نمایندگی از طرف اتحادیه میهنی خواستار مذاکره و گفتگو با ما شد. رفقایی از حزب کمونیست کارگری عراق و از جمله یکی از رفقای حزب ما برای مذاکره به منزل نوشیروان مصطفی رفتند. ما از توطئه آن ها بی خبر بودیم و آنها نقشه شان این بود که همزمان با تظاهر به مذاکره و در یک حمله غافلگیر کننده و بدون آمادگی ما، ابتدا ماشین رفقایی که از مرکز شهر به مقر بر می گشت را در یک خیابان باریک نزدیک به منزل نوشیروان به رگبار بستند و 4 تن از رفقای حزب کمونیست کارگری عراق را به اسامی محمد مصطفی معروف به کریم، ابراهیم محمد "هاوکار"، هاوری لطیف و عبدالباسط محسن را ترور کردند. همزمان به مقرهای ما هم حمله کرده و رفیق امید نیک بین نگهبان پشت بام مقر ما را به گلوله بستند. در این توطئه زبونانه و غافلگیر کننده، 5 تن از رفقای ما کشته شدند.

به این ترتیب اتحادیه میهنی و به فرماندهی نوشیروان مصطفی در یک توطئه زبونانه و غافلگیر کننده 5 تن از رفقای ما را کشتند. این در حالی بود که هیات مذاکره حزب عراق در منزل نوشیروان عملا گروگان گرفته شده بودند.

امروزو بعد از 20 سال، ملا بختیار در کتابش نوشیروان مصطفی را عامل این توطئه و کشتار معرفی می کند. از آن زمان تا کنون حزب کمونیست کارگری عراق خواهان رسیدگی به این جنایت در یک دادگاه مستقل و عادلانه شده است و اکنون بار دیگرخانواده های رفقای جانباخته از ملا بختیار خواسته اند که اگر به ادعای خود پایبند و دارای پرنسیپ سیاسی و اخلاقی است، به دادگاه رفته و شهادت بدهد.

این تنها یک برگ از جنایات بیشمار ناسیونالیسم کرد در منطقه است. احزاب و رهبران جنبش کردایتی تمام طول حیات شان مملو از این توطئه ها و قلدری و زورگویی به مردم،  ترور مخالفین حتی دردرون خود و کشتار دستجمعی اسرای جنگی (از جمله تنها یک مورد آن کشتار ده ها اسیر حزب شیوعی در قرناقه و پشتاشان، توسط اتحادیه میهنی) است. حزب دمکرات کردستان  ایران و اخیرا پژاک جریان وابسته به پ ک ک  هم در این زمینه پرونده سیاهی از ترور و کشتار مخالفین خود دارند.

کمونیست ها و مردم آزادیخواه کردستان ایران و عراق و منطقه، هیچوقت این جنایات را فراموش نخواهند کرد. برای این که این اعمال ضد انسانی و ضد آزادی احزاب قومی و مذهبی تکرار نشود، باید کردستان ایران و عراق از وجود و حاکمیت این احزاب پاک شوند. تاریخ سیاه این جنبش و احزابش نشان داده است که در صورت به دست گرفتن قدرت، هیچ نشانی از آزادیهای سیاسی و اجتماعی و آزادی بی قید و شرط بیان و تجمع و تظاهرات و تحزب نخواهد بود. در حاکمیت بیش از سه دهه دولت اقلیم، مردم کردستان عراق آب خوش از گلویشان پایین نرفته و از ابتدایی ترین آزادیها و رفاه و خوشبختی بی بهره  اند.

احزاب جنبش کردایتی و قوم پرستان و فاشیست های این جنبش در کردستان ایران این روزها مدام بر طبل حاکمیت احزاب شان و تشکیل سپاه و پلیس ملی برای تصرف مسلحانه کردستان بعد از سرنگونی جمهوری اسلامی، می کوبند.

ما کمونیست های کردستان ایران تضمین می کنیم که تجربه دولت اقلیم کردستان عراق در کردستان ایران تکرار نخواهد شد. مردم ازادیخواه کردستان با  تمام نیرو از آزادی و حرمت انسان، آزادی های بی قید و شرط سیاسی، برابری زن و مرد و رفاه و خوشبختی  خود دفاع خواهند کرد.

در این جا و بار دیگر با احترام به خانواده های محترم پنج تن از جانباختگان کمونیست و از جمله رفیق امید نیک بین یاد این عزیزان را گرامی می داریم.

هشتم مهرماه 99 – 29 سپتامبر 2020