عنصر سلاح در دست ناسیونالیسم کرد و احزاب مسلح مافوق مردم یک مانع جدی بر سر راه مردم و کمونیسم و کارگران در کردستان است. اگر از سابقه تاریخی عنصر اسلحه در دست ناسیونالیسم کرد علیه مردم، علیه کارگر و علیه ما کمونیست ها در کردستان و حتی علیه همدیگر بگذریم، امروز حدکا مدعی نیروی مسلح کوه و شهر "شاخ و شار" است. شکی نیست احزاب ناسیونالیست سلاح فراوان در دسترس دارند. اما هم تجربه تاریخی و هم سیاستهای امروز این حزب بعنوان اصلی ترین جناح ناسیونالیسم کرد، نشان داده و ثابت کرده است که  این سلاح ها و نیروهای نظامی کوه و شهر در خدمت منفعت و امنیت و آزادی مردم کردستان قرار ندارد. اگر میلیشیای احزاب ناسیونالیست کرد در کردستان عراق در خدمت منفعت و امنیت و رفاه و آسایش مردم بود، نیرو و امکانات تسلیحاتی و نظامی حدکا و متحدینش هم چنین میبود. که نبوده و نیست.

شعبه دیگر ناسیونالیسم کرد به نام  حزب حیات آزاد کردستان "پژاک" است که شاخه سیاسی و فرمالیته ای  به نام "کودار" برای همکاری با جمهوری اسلامی علم کرده است.  پژاک و سلاح ونیروی نظامی اش هم نیروی دفاع از مردم در مبارزه علیه جمهوری اسلامی نیست. مبارزه مسلحانه پژآک تنها بعنوان  فشار بر جمهوری اسلامی برای پذیرفته شدن و ابزار فریب مردم کردستان است.

پشتوانه ی نیروی نظامی همه شعبات ناسیونالیسم کرد، نه نیروی اجتماعی مردم بلکه پول و سلاح امریکا و شیوخ عرب است. این نیروها، سرباز سیاستهای امریکا و دول منطقه و در خدمت حل امپریالیستی مساله کرد است.

احزاب ناسیونالیست مسلح علاوه بر اینکه امروز با جنگهای نیابتی شان مایه ی نا امن کردن فضای کردستان و باز گذاشتن دست جمهوری اسلامی برای سرکوب بیشتراند،  پیش زمینه های یک جنگ و جدال داخلی بین خود این شعبات قومی بر سر تقسیم قدرت و ثروت در کردستان در آینده هم هستند. تجربه کردستان عراق این واقعیت را به ثبت رسانده و کسی نمی تواند منکر آن شود.

سلاح در دست مردم بعنوان قدرت دفاع از خود مردم، تنها راه جلوگیری ازفجایع قابل پیش بینی کنونی و آتی در کردستان است. این قدرت را باید کمونیسم در کردستان سازمان دهد. کارگران و کمونیسم بی سلاح در کردستان، در حاشیه جنک وجدالهای خانمانسوز ناسیونالیسم کرد قرار خواهد گرفت و اولین قربانی خواهند بود. تسلیح مردم کی و چگونه اتفاق می افتد سوالی است که امروز کمونیست ها و کارگران آگاه و صف ازادیخواهی و برابری طلبی باید به آن جواب عملی دهند.

 

شکی نیست در جریان قیام توده ای و از پایین، مردم با تصرف مراکز نظامی رژیم در حال سقوط، به سلاح دست پیدا می کنند. اما سازمان قدرت دفاع از خود مردم را نمی توان به روزهای قیام موکول کرد. چرا که احزاب ناسیونالیست کرد خود از پیشی و هم اکنون مسلح اند و به سلاح و امکانات نظامی فراوانی دسترسی دارند. این یک مانع جدی در مقابل تسلیح مردم در روزهای تعیین تکلیف با جمهوری اسلامی است. این احزاب با همین نیرو می توانند بر مراکز نظامی تسلط پیدا کنند و آن بخش از مردم را هم که به سلاح دست پیدا می کنند یا خلع سلاح و یا بخشا در خدمت خود قرار دهند. خارج از حوزه قدرت نظامی این  احزاب، مردم حق نخواهند داشت سلاح داشته باشند. این مردم حتی اگر سلاح هایشان را نگه دارند اما بدون سازمان نظامی و رهبری خود، قدرت دفاع از خود را نخواهند داشت. مردم کردستان عراق اسلحه دارند ولی قدرت دفاع از خود را سازمان نداده و با وجود داشتن اسلحه، اما درواقع خلع سلاح اند.

زمانی اسلحه در دست مردم می تواند ابزاردفاع از خود در مقابل دشمنان رنگارنگ باشد که اهداف ناسیونالیسم کرد برای کسب قدرت و قبضه ثروت و احتمال سناریوی جنگ داخلی شان و ایجاد سناریوی سیاه ...، به باور مردم تبدیل شده باشد! این خودآگاهی اتفاقی است که باید تا حالا افتاده باشد و هر چه بیشتر در ابعاد اجتماعی و توده ای تحکیم و گسترش یابد.

در نتیجه، با این باور و از همین حالا و از پیشی، باید هسته های اولیه ی نیروی دفاع از خود مردم بوجود آید. کمونیسم در کردستان باید سازمان دهنده ی این هسته ها و نیروی اولیه  باشد.

اولین گام طرح اجتماعی مساله است. آگاه کردن جامعه به  مخاطرات کنونی و پیشاروی جامعه است. مردم حق دارند مسلح شوند و مسلح بمانند. برای دفاع از آزادیهای سیاسی و دمکراتیک، دفاع از شوراهای کارگری و مردمی در محل های کار و محلات زندگی، خنثی کردن  تعرض و زورگویی میلیشیای احزاب کردی، هیچ راه و چاره ای جزنیروی مسلح مردم برای دفاع از خود، وجود ندارد!

حزب ما عامل سازماندهی صفی از کمونیستها و انقلابیون بی اما و اگر برای رهبری مبارزات مردم، خودآگاهی مردم به مخاطرات، تدارک قدرت دفاع از خود مردم،  تدارک  سازماندهی هسته های مسلح در میان مردم است. پتانسیل نظامی حزب حکمتیست، سازمانده و پشتوانه نیروی عظیم قدرت دفاع از خود مردم است که باید تحکیم و در ابعاد اجتماعی گسترش یابد!

خرداد ۹۹