اکنون که در سومین سالگرد خیزش انقلابی آبان هستیم درسهای آبان برای جنبش انقلابی جاری بسیار با اهمیت است. ساده نگری است اگر تصور شود آبان سرکوب شد، ادامه نداشت و در نتیجه شکست خورد. این حقیقت ندارد. آتشی که زحمتکشان ایران از دیماه ۹۶ تا امروز افروخته اند، هیچگاه شعله اش خاموش نشده است. خیزش گرسنگان دی ماه ۹۶ و متعاقبا آبان ۹۸ جامعه ایران را لرزاند و درسی به رژیم داد که نمی تواند بعد از این مثل سابق حکومت کند. اگر چه رژیم در آبان حمام خون راه انداخت و در فاصله سه روز ۱۵۰۰ نفر را کشت و بیش از ده هزار نفر را بازداشت کرد، اما این خیزش انقلابی و کوبنده، سه سال است که کابوس شبانه روز سران نظام اسلامی سرمایه است. در آبان ۹۸ ده ها هزار نفر از محروم ترین اقشار جامعه در محلات حاشیه شهرها بپا خاستند و به رژیمی که سفره خالی مردم را نشانه گرفته بود، پیام دادند که اکثریت محرومان جامعه نمی خواهند مثل سابق زندگی کنند و سهم شان را از ثروتی که خود تولیده کرده اند، می خواهند.
چه قبل و چه پس از آبان و در ادامه آن جامعه شاهد اعتصابات کوبنده کارگری در هفت تپه، فولاد، معادن، آذر آب، هپكو و دیگر بخشهای طبقه کارگر، بود. امروز در همراهی و همبستگی با جنبش انقلابی جوانان بویژه دختران جوان از دبیرستان ها تا دانشگاه ها، شاهد شروع اعتصابات کارگران نفت، پتروشیمی ها و فولاد و دیگر بخشهای طبقه کارگر هستیم. صدای پای طبقه کارگر کل نظام پلید سرمایه و سرکوب را به وحشت انداخته است.
جمهوری اسلامی که از ضربه اعتراض توده ای زحمتکشان در آبان ماه علیه فقر و فلاکت و برای معیشت و زندگی بهتر، کمر راست نکرده، آوار خیزش شهریور ۱۴۰۱ بر سرش خراب شده است.
با احترام به هزاران خانواده قربانیان آبان، یاد جانباختگان خیزش انقلابی و شورش گرسنگان آبان ۹۸ را گرامی می داریم و اسرای آبان را فراموش نکرده ایم.
جنبش انقلابی ایران، سومین سالگرد آبان ۹۸ را به یاد می آورد تا بگوید که خیزشهای دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ تا شهریور ۱۴۰۱ در ادامه هم و برای تصفیه حساب نهایی با نظامی است که در سراشیبی سقوط قرار گرفته است.
جمهوری اسلامی با کشتار جمعی و جنایتی سهمناک خیزش آبان را سرکوب کرد. کاری که می خواست با کشتار مردم زاهدان و کردستان امروز تکرار کند. اما تداوم جنبش انقلابی، کشتار های انتقامجویانه و همه سناریوهای پلیدشان برای سرکوب را بر باد داده است. رژیمی که طبل رسوائیش از بلوچستان تا کردستان و از اهواز تا تبریز و تهران و...، تا میادین شهرهای بزرگ جهان، بر بام ها زده شده است.
اگر خاطره آبان ۹۸، یادآور قیام زحمتکشان حاشیه شهرها، برای خاتمه دادن به فقر و فلاکت و گرسنگی محض است، امروز شرایط کار و زندگی مشقت بار بیست میلیون کارگرشاغل و بالغ بر ده میلیون کارگر بیکار و جوان دختر و پسر بدون افق و چشم انداز زندگی بهتر و محروم از آزادیهای ابتدایی و دیگر بخش های جامعه از جمله فرهنگیان و بازنشسته و پرستاران و دیگر زحمتکشان دستفروش و کولبر و سوختبر و کارتن خواب ها و...، نه تنها بهتر نشده بلکه در سه سال اخیر بیشتر و بیشتر به اعماق تنگدستی و زندگی در فقر مطلق فرو رفته است. همزمان سرکوب ها و تحقیر و تبعیض و ستم بر زنان تشدید شده است.
امروز در شرایط فلاکتبارتر از گذشته، پیام جنبش انقلابی جاری به کارگران و زحمتکشان سراسر ایران در محلات و محل های کار و زندگی این است که، خشمگین تر، نیرومندتر و سازمانیافته تر از گذشته به میدان مبارزه ای قدم بگذارند که پیشقراولان جامعه یعنی جوانان بویژه دختران و زنان و در دانشگاه ها، به مدت دو ماه است، پرچمش را بر افراشته و مثل آتش زیر خاکستر سر بر آورده است.
جنبش برای سرنگونی و آزادی و برابری، مشعلی است که از دیماه ۹۶ روشن و در اعتصابات شکوهمند کارگری و آبان ۹۸ تا شهریور ۱۴۰۱ دست به دست آمده است. مشعلی که در فردای پیروزی، انقلابیون کارگر و زحمتکش و زن و جوان و پیر و نوجوانان ما آن را در میدان آزادی تهران بر ستونی بلند تر از برج میلاد قرار می دهند و دور تا دور این میدان بزرگ جشن سرنگونی یک رژیم جانی و قاتل و دزد و فاسد و تبهکار با جمعیت میلیونی مردم بر پا کرده و سرود آزادی می خوانند. فردایی که در همه میادین شهرهای ایران پرچم سرخ انقلابیون، با افق آزادی و برابری و سوسیالیسم و دنیای بهتر برافراشته می شود.
حزب حكمتیست (خط رسمی)
۲۳ آبان ۱۴۰۱- ۱۴ نوامبر ۲۰۲۲