اول ماه مه روز جهانی طبقه کارگر، روز اعلام همسرنوشتی و همبستگی این طبقه در راه است. روزی که کارگران و خانواده های آنها در سراسر جهان، جمع میشوند و اعلام میدارند که به یک طبقه واحد تعلق دارند. اعلام میکنند بردگی مزدی را تحمل نمیکنند و خواهان جهانی آزاد، مرفه و برابر برای همه انسانها هستند. در این روز کارگران در سراسر جهان حصارها را میشکنند، مرزها را برمیدارند، تقسیمات ملی، کشوری، نژادی، مذهبی، جنسی را مردود اعلام میکنند و به عنوان یک طبقه واحد جهانی علیه وضع موجود، علیه نظام کاپیتالیستی اعلام جرم میکنند. روزی که کارگران در تجمعات و میتینگ های کارگری خود اعلام میدارند که این طبقه مبشر رهایی کل بشریت از نابرابری، فقر و استبداد، جنگ و جنایت و توحش حاکم برجهان است. اعلام میکنند اول مه روز جشن جهانی ما کارگران، جشن همسرنوشتی طبقاتی ما است.
اول مه امسال در عین حال رنگ یک دوره جدی از دست و پنجه نرم کردن جامعه بشری با ویروس کرونا را بر خود دارد. دوره ای که طبقه کارگر و بخش محروم جامعه بشری در سراسر جهان، بیشترین قربانیان را متحمل شد. دوره ای که مرگ میلیونی در اثر بیماری، فقر و محرومیت بیشتر، در اثر بیکاری و گرسنگی و ناامنی نیروی کار کن و خالقین نعمات جامعه جهانی را به دنبال داشت. دوره ای که همه حکومتهای کاپیتالیستی حاکم بر جهان تناقض عمیق خود با نفس رفاه و حفظ جان، سلامت و زندگی انسانها را بدلیل سودپرسی و سود جوی خود، به نمایش گذاشتند. دوره ای که چهره کریه و ضد انسانی این نظام و بی رحمی و شقاوت آن را با هر روبنایی، ازحاکمیتهای مستبد تا حکومتهای "دمکرات" و... در زمخت ترین و جنایتکارانه ترین شکل به نمایش گذاشت. دوره ای که علیرغم هزینه ای سنگین خود به جهانیان نشان داد که نظام موجود با نفس زندگی انسان، با نفس رفاه و سلامت عمومی و با نفس آزادی انسان در تناقض است. نشان داد بشریت برای برپایی جامعه ای انسانی و سعادتمند راهی جز به زیر کشیدن کاپیتالیسم با پرچم عدالتخواهی کارگری، با پرچم سوسیالیسم، ندارد.
طبقه کارگر در ایران علیرغم حاکمیت یکی از هارترین، مستبد ترین و ضد کارگری ترین حاکمیتهای بورژوایی، هر ساله در اول مه در گوشه و کنار مملکت، صدای اتحاد کارگری، صدای کارگران و خانواده های آنها، صدای اعتراض این طبقه به نظم موجود و استثمار و بی حقوقی و صدای همبستگی آنها به عنوان بخشی از کارگران جهان به گوش همه رسیده است. هر ساله فعالین کارگری، زنان و مردان کمونیست این طبقه در تلاش بوده اند که این جشن طبقاتی را باشکوهتر برگزار کنند، تلاش کرده اند گوشه ای از قدرت متحد خود را به جامعه نشان دهند.
امروز و علیرغم پاندمی کرونا و قربانی گرفتن آن از طبقه کارگر و بخش محروم جامعه، علیرغم بی مسئولیتی کامل حاکمین بورژوا و عدم تامین ابتدایی ترین امکانات مقابله با این ویروس و بی ارزشی جان و سلامت انسانها در این نظام ، جامعه ایران آبستن تحولات عظیمی است. طبقه کارگر ایران در تلاشی همه جانبه برای رفاه و آزادی های سیاسی، برای بهبود و زندگی شرافتمندانه، در ابعاد وسیع در جدال با جمهوری اسلامی بوده است. جامعه ای که صف محرومان آن در دیماه و آبان گوشه ای از نفرت عمیق کارگران و اقشار پایین جامعه را به نظام حاکم و به جمهوری اسلامی به نمایش گذاشت. اول مه امسال مهر این دوره و این کشمکش همه جانبه را بر خود دارد.
اول مه فرصتی است که نفرت عمومی این طبقه به استثمار و بردگی مزدی، به جهنم نظام کاپیتالیستی، به چهار دهه جنایت و توحش، گرسنگی و زن سیتزی و کودک آزادی به زندان و ترو، و اخراج و بیکاری، در قامت اتحاد وسیع کارگری علیه وضع موجود خودنمایی کند. ایران در این روز میتواند رنگ اول مه، رنگ نوروز کارگران و خانواده های آنها را بر خود بخورد. تصور اینکه در اول مه امسال، در همه مراکز کارگری، در محلات کارگرنشین، در میادین شهرها و هر جا که ممکن است، به فراخوان فعالین و رهبران پیشرو کارگران، تجمعات کارگری و خانواده های آنها، شاغل و بیکار، شکل میگیرد، صدای شادی، صدای اتحاد و همبستگی آنها، صدای نه گفتن آنها به جهنم نظام حاکم، به گوش همه میرسد، سخت نیست. اول مه امسال اعلام این واقعیت است که طبقه کارگر ایران یک قدم به جلو برای اتحاد طبقاتی خود برداشته است و یک قدم به رهایی نزدیک شده است.
اول مه روز اعتراض و همزمان روز جشن و سرور کارگران، روز نه گفتن یک طبقه بزرگ اجتماعی به جهنمی است که به نام زندگی به بشریت تحمیل کرده اند. اول مه روزی است که کارگران اعلام میکنند یک طبقه واحد جهانی با منافع مشترک خود، در مقابل بورژوازی اند. روزی که کارگران اعلام میکنند، تقسیمات جنسی، تقسیمات قومی؛ تقسیمات مذهبی، بومی و خارجی، بیکار و شاغل و... همگی خرافه و مردودند و همگی حربه های بورژوازی علیه خودآگاهی و اتحاد این طبقه است.
جامعه ایران در تب و تاب جدی است، حاکمیت در هراس و نگرانی از اعتراضات متحد کارگری و مردم محروم در بیم گسترش و قدرتمند شدن هر روزه کموینستها در این طبقه و جامعه شب را روز میکند. تحولات آتی این جامعه در گرو عروج طبقه کارگر به عنوان صاحب جامعه، با افق و سیاست و صف مستقل خود با تشکلهای توده ای خود و با حزب پیشرو و سیاسی و کمونیستی خود است. اول مه مناسبتی برای نشان دادن قدرت و توان طبقه کارگر به جامعه و به دشمنان این طبقه، برای جاری کردن خونی تازه در رگهای جنبش کارگری، ایجاد اعتماد و همبستگی صفوف خود و عمیق کردن هراس از این قدرت در صفوف دشمنان طبقاتی خود است. این قدرت بزرگ و متحد رمز پیشروی جنبش طبقاتی ماست. اول مه روز جشن و امید به دنیایی عاری از استثمار و بردگی مزدی است. دنیای بهتری که طبقه کارگر مبشر آن است!
در اول مه امسال باید جهان صدای همبستگی طبقه کارگر را بشنود و ایران مهر این روز را بخورد. این بزرگترین و مهمترین پیامی است که طبقه کارگر ایران به عنوان گردانی از یک طبقه جهانی به عنوان مبشر رهایی بشریت به کل جامعه بدهد. اول مه روز همبستگی جهانی، روز اتحاد کارگران و جشن این اتحاد است.
زنده باد اول مه
زنده با سوسیالیسم
حزب حکمتیست (خط رسمی)
۵ آوریل ۲۰۲۱ ( ۱۶ فروردین ۱۴۰۰)