خالد حاج محمدی
آیا کارگران ایران خودرو این بردگی را قبول خواهند کرد؟
ایران خودرو و شرکتهای وابسته به آن، به بهانه تعدیل نیروی کار تعداد زیادی از کارگران را اخراج کرده اند. روز پنجشنبه ١٨ سپتامبر حدود ١٦٠٠ نفر از کارگران اخراج شده ایران خودرو در پارکینگ شرکت تجمع کرده و به اخراج خود اعتراض نموده اند. نیروهای حراست ایران خودرو کارت ورودی کارگران به شرکت را از آنها پس گرفته و عملا مانع ورود کارگران و پیوستن به رفقای خود در محل کار شده اند. ماجرای اخراج و بیکارسازی در شرکتهای مختلف وابسته به ایران خودرو از مدتها قبل در جریان است و کارفرمایان به بهانه مازاد نیروی کار، بخشی از کارگران را اخراج و همزمان کارگران دیگری را با شرایط کار بسیار برده وارتر و به صورت قراردادی استخدام کرده اند. کارفرمایان به این بهانه بخش زیادی از کارگران معترض و با اتوریته و قدیمی را نیز اخراج کرده اند تا با این کار از شر اعتراض کارگران خلاص شوند.
اینکه تجربه انقلاب فرهنگی دانشگاهها و پاکسازی محیط های آموزشی از دانشجویان معترض، امروز در ایران خودرو مورد استفاده قرار میگیرد، امری بسیار بدیهی است. اینکه اخراج را به عنوان حربه ای بالای سر کارگران قرار داده و بخشی را اخراج و بخش عمده تری را از ترس اخراج و بیکارسازی به سکوت وادار میکنند، باز چیز تازه ای نیست. اینها همگی تجارب صدهها سال حاکمیت سرمایه داری بر مردم است و تجارب سه دهه حکومت جمهوری اسلامی ایران بر مردم ایران و طبقه کارگر میباشد. تلاش برای سودآوری بیشتر و پر کردن جیب صاحبان سرمایه به قیمت اخراج و تحمیل شرایط کار برده گی ، تلاش برای پس گرفتن دستاوردهای تا کنونی طبقه کارگر و تلاش برای ساکت کردن کارگران در مقابل تحمیل شرایط بردگی مزدی و اخراج بخشی از همکاران و رفقای آنها، شگرد جدیدی نیست. افسار گسیختگی صاحبان سرمایه و دولت حامی آنها، تامین سود و سرمایه بیشتر با تحمیل بیکاری و گرسنگی و بی خانمانی طبقه کارگر امری همیشگی بوده است. اینان برای تامین سود بیشتر آماده اند ایران خودرو و هر مرکز کارگری را به قتلگاه تبدیل کنند.
مسئله مهم این است که در مقابل این توحش طبقه کارگر بی دفاع است. ترس از اخراج و بیکارسازی به عنوان پتکی بالای سر همه نگه داشته شده است و طبقه کارگر در مقابل این حربه و از ترس، محافظه کار شده است. ایران خودرو با بیش از ٤٠ هزار کارگر، اگر دچار این ترس نبود ، میتوانست مانع این وضع و اخراج بخش زیادی از کارگران و تحمیل شرایط برده وارتر بر بقیه کارگران شود. راه دیگری جز اتحاد کارگران، جز دفاع از ابتدایی ترین حقوق پایه ای طبقه کارگر، جز اتحاد میان کارگران شاغل و بیکار و جز اتحاد حول مطالبات سراسری کارگران در مقابل این وضع نیست. در این مدت ما شاهد اعتراضات زیادی در گوشه و کنار این مملکت بر سر همین مطالباتی هستیم که کارگران ایران خودرو در مقابل خود دارند. کارگران هفت تپه و اعتراض طولانی آنها، کارگران نساجی در چندین شهر ایران، کارگران کیان تایر، رانندگان و کامیونداران اهوز، کارگران شرکت واحد، کارگران پرس، فرش بافت و ریسندگی کردستان و دهها مرکز دیگر با همین مسائل دست به گریبان بوده اند.
هم اکنون جمهوری اسلامی برای تامین سود بیشتر سرمایه با چنگ و دندان در تلاش است تا بدترین شرایط کاری را به طبقه کارگر تحمیل کند. بیکاری هر روزه و ایجاد اختلاف میان کارگر شاغل و بیکار که هم اکنون در ایران خودرو یک خطر جدی است، افزایش سرسام آور قیمت مایحتاج اولیه مردم، دستگیری و شلاق زدن کارگران معترض و تعرض به پایه ای ترین حقوق و آزادیهای سیاسی در کل جامعه، همگی در خدمت ایجاد محیط امن برای تامین سود سرمایه به قیمت تحمیل بردگی بیشتر بر طبقه کارگر و مردم محروم است.
راه دیگری جز اتحاد کارگری نیست. اتحاد حول مهمترین مطالبات سراسری طبقه کارگر، حول
افزایش دستمزدها و بیمه بیکاری برای همه بیکاران در جامعه. اتحاد حول آزادی تشکل و
اعتصاب، اتحاد حول هر خواست و مطالبه ای که گره ای از مشکلات عمومی ما را باز و
مشکلی از مشکلات ما را حل خواهد کرد و بخش زیادی از ما را حول خود جمع و متحد خواهد
کرد. تامین این مهم در گرو مبارزه متحدانه ما، در همه مراکز بزرگ تولیدی و در میان
همه کارگران اعم از شاغل و بیکار است. این شتر اکنون جلو در کارگران ایران خودرو
خوابیده است، کارگران یا باید متحدانه علیه اخراج و بیکارسازی و شرایط برده وار
کاری مقابله کنند و کارفرما را افسار بزنند، یا باید در انتظار شرایط باز هم بدتر و
محرومیت و فقر و اخراج تعداد بیشتری باشند.