مظفر محمدي
هزاران نفر از مردم گرسنه و اسير فقر و تورم و گراني در تجمعات اعتراضي در مشهد و ديگر شهرهاي ايران خواستار بركناري دولت احمدي نژاد شدند.
شعار گرسنگان ، دولت بي كفايت استعفا، استعفا است.
رژيم با باتوم و گاز اشك آور و تيراندازي به مردم به جان آمده از فقر و فلاكت حمله ميكند. بسيجيان مزدور با قمه و باتوم برقي به ضرب و شتم مردم پرداخته و بر اثر اين تهاجم هيستريك و وحشيانه تعدادي زخمي و دهها تن نيز دستگير و روانه زندان شده اند.
دولت مردم را به فساد اقتصادي و مافيا و غيره حواله ميدهد. اما كارگران و مردم به جان آمده ميدانند و بايد بدانند كه مسبب اين شرايط فلاكتبار، سرمايه داران دولتي و خصوصي و در راس آنها دولت احمدي نژاد و مجلس و نهادهاي نظامي و شبه نظامي هستند.
اين كه سرمايه كجا سود ميدهد يا نه، به طبقه كارگر مربوط نيست. سرمايه اگر در جايي ضرر ميدهد و ورشكست ميشود در صد جاي ديگر از دسترنج كارگر سود كلان و سرسام آور كسب مي كند. اصلاح و كنترل اين سيستم بر عهده طبقه كارگر نيست. اينكه دزدان و محتكران، مواد غذايي و حياتي مردم را گرو گرفته اند و با قطره چكان به بازار تزریق میكنند تا در مقابل تقاضای حیاتی مردم به چند برابر قيمت بفروشند، باز بخشي از سيستم سرمايه داري است. وظيفه كارگران و مردم زحمتكش، بيرون كشيدن حق خود از حلقوم صاحبان اين سيستم و حاميانشان است.
كارگران هفت تپه، جان به لب رسيده گان عسلويه و بخشهاي بزرگ ديگري از طبقه كارگر سالها است با قانون كار ارزان و بي حقوقي مطلق و حقوقهاي معوقه و اخراج روبرو هستند. اكثريت كارگران شاغل با قراردادهاي موقت يا بدون قرار داد، برده وار استثمار ميشوند و براي سرمايه داران سود توليد مي كنند. درآمدهاي كلان نفتي به جيب دزدان و غارتگران اموال مردم ريخته مي شود. مخارج دولت و دستگاههاي امنيتي و نظامي و مفتخوران حوزه هاي علمیه، فقها و ديگر انگل هاي جامعه سرسام آور و برای تامین يك زندگي مرفه، مسكن مناسب، داروي رايگان و بيمه بيكاري ميليونها كارگر و زحمتكش و خانواده هايشان كفايت مي كند.
راه مقابله با اين وضعيت، شوريدن بر سرمايه داران و حافظان سرمايه است. بيرون كشيدن نان سفره خانواده هاي كارگري از گلوي بورژوازي و دولت و محتكرانشان است.
جنبش گرسنگان عليه فقر و فلاكت را بايد سازمان داد. امروز اگر طبقه كارگر آماده بود و اگر توده هاي زحمتكش و حقوق بگيران جزء، متشكل و متحد بودند، به زير كشيدن جمهوري اسلامی كاري فوري و ضروري و راه حل نهايي بود.
اما گرسنگي منتظر اين زمان و اين آمادگي نميشود. طبقه كارگر و مردم زحمتكش را بايد همين امروز و فوري براي دفاع از زندگي و زنده ماندن و در مقابل تعرض استبداد حاكم سازمان داد. بايد با اتحاد و دخالت از پايين كارگران و مردم، جلو تعرض سرمايه داران و دولت به زندگي و سفره مردم، سدي بست.
با برگزاري مجامع عمومي كارگري و اتحاد كارگري عليه بيكاري افزايش دستمزدها به تناسب تورم و بيمه بيكاري مكفي براي همه بيكاران را ميتوان و بايد در دستور مبارزه اي بي امان و ميليوني طبقه كارگر اعم از شاغل و بيكار قرار داد.
دولت و بورژوازي با دامن زدن به تورم و گرانی و گرسنگي دادن مردم، جامعه را به طرف سقوط ارزشهاي انساني و مرگ و میر در نتيجه اين شرايط سوق ميدهد.
براي دفاع از سلامت جامعه و جلوگيري از خطر فلاكت و گرسنگي بايد مردم مستقيما و با ابتكارات توده اي به ميدان بيايند.
شعار "مافياي اقتصادي افشا بايد گردد"، شعار طبقه كارگر و مردم نيست. شعار احمدي نژاد است. شعار به بيراهه بردن مبارزه و اعتراض مردم و تبديل مردم گرسنه به سياهي لشكر دولت است. اين رياكاري را بايد افشا كرد. خود دولت و در راس آن احمدي نژاد و بورژواهاي معمم شوراي نگهبان، مجلس خبرگان و ژنرالهاي سپاه پاسداران و خامنه اي بزرگترين مافياي اقتصادي ايران اند.
در این روزهای سخت و دردناك ، كارگران و مردم زحمتكش محلات شهرها، باید بهمدیگر بگویند، جمع شويم، متحد شويم و انبارهاي دولت و محتكران را نشانه بگيريم و براي مصرف گرسنگان مصادره كنيم.
دولت و بورژوازي با زبان خوش و حتي با اعتراض و تجمع و اعتصاب قيمت ها را پايين نمي آورد، دستمزد كارگران را افزايش نميدهد، حقوقهاي معوقه را نمي پردازد و به ميليونها زن و جوان بيكار بيمه بيكاري نميدهد. بايد منابع ثروت و داراييهاي انبار شده و احتكار شده را مورد تعرض قرار داد. اگر دولت مردم را به مافياي اقتصادي حواله ميدهد، باشد. ما مردم خود سراغشان ميرويم. انبارهايشان را مي شناسيم و محتكران دولتي و غيردولتي را كه نبض بازار و قيمت ها را در كنترل خود دارند و اجناس و مايحتاج حياتي مردم را نگه مي دارند تا قيمت ها را بالا ببرند، مي شناسيم و خود سراغشان مي رويم.
دولت و بورژوازي سفره مردم را نشانه گرفته و گرسنگي را به ميليونها خانوار كارگري و مردم زحمتكش تحميل كرده است، ما هم منابع ذخيره شده و انبار شده شان را نشانه مي گيريم و بين مردم گرسنه تقسيم مي كنيم.
ادامه و نتيجه سياست گرسنگي دادن مردم از جانب دولت و سرمايه داران، شورش خودبخودي و غير سازمان يافته گرسنگان است. كارگران آگاه و سوسياليست، فعالين كمونيست و معتمدان شرافتمند مردم محلات مي توانند اين نيروي جان به لب رسيده را جمع كنند؛ متحد كنند و اموال غارت شده و نان سفره مردم را كه گرو گرفته شده مصادره كنند.
اين يك راه موثر به عقب نشاندن تعرض سرمايه داران و دولت به سطح معيشت طبقه كارگر و مردم زحمتكش است.
جواب تعرض ضد انساني را بايد با تعرض انقلابي داد. راه دلسوزانه و انساني جلوگيري از حمله قمه كشان و باتوم به دستان و گاز اشك آور و تيراندازي به تجمعات اعتراضي اينجا و آنجا و دستگيري و شكنجه مردم معترض اين است كه يك تعرض سازمان يافته را به انجام رساند.
اولين مصادره انقلابي توده هاي سازمان يافته، بورژوازي و دولتشان را به چاره جويي براي حفظ خود مياندازد. اين دشمنان كودكان و زنان و مردان گرسنه، از شورش سازمان يافته كارگران و مردم وحشت زده شده و تسليم خواهند شد. اين راه را براي تعرضات و اجتماعات و اعتصابات موثر و موفق هموار خواهد كرد.
تجريه سه دهه مبارزه دفاعي طبقه كارگر و مردم زحمتكش نشان داده است كه سرمايه داران و دولت حريص تر شده و با خيال راحت به جنايت كشاندن جامعه به فلاكت و گرسنگي ادامه خواهند داد.
كارگران و مردم زحمتكش محلات شهرها از تهران و مشهد و تبريز و سنندج و كرمانشاه و غيره، ميتوانند دخالت مستقيم خود، قدرت يابي و ابتكارات توده اي، و اجتماع و اتحادشان را تمرين و تجربه كنند.
گرسنگي معطلي نمي شناسد. كارگران و مردم و خانواده هايشان نمي توانند منتظر زمان و آينده و تا چه پيش آيد و يا حل بحران هاي اقتصادي بورژوازي و رياكاري ها و دروغ هايشان گردند. بايد جمع شد، متحد شد و يك تعرض انساني و انقلابي را براي نجات كودكانمان از گرسنگي و مرگ و مير از طريق مصادره هاي انقلابي سازمان داد.
انبارهاي دولت و محتكران در همه شهرها دم دست ما است. اگر بورژوازي و دولت خود نخواهند مايحتاج مردم را و دستمزد كارگر را و بيمه بيكاري بيكاران را تامين كنند، بايد منتظر دخالت و قدرت توده اي كارگران و مردم گرسنه باشند. اين درس را به بورژواها و دولت احمدي نژاد بايد داد. اين قدرت توده اي را بايد تمرين كرد و نشان داد و به عمل در آورد.
بايد مبارزات خرد و ريز و تجمعات و اعتصابات اينجا و آنجا را يك كاسه كرد و در قالب يك تعرض سازمان يافته توده اي متشكل از كارگران و مردم زحمتكش و حقوق بگيران جزء و همه زنان و مردان گرسنه به ميدان آورد.
بايد اين ضرب شست را به دشمن جنايتكار نشان داد. بايد پوزه بورژوازي و دولت حامي اش را در جاهایی و بخصوص در شهرهاي بزرگ به خاك ماليد. جنبش گرسنگان را بايد سازمان داد.
***