"یار دبستانی من"

  مظفر محمدی

مدتی پیش دانشچویان دانشگاه امیر كبیر، احمدی نژاد را به عنوان رییس و نماینده دولتی كه مجری سیاست سركوب دانشجویان و مردم است، به چالشی جسورانه طلبیدند. دانشجویان رودر روی احمدی نژاد و چشم در چشم او ودر حالیكه توسط نیروهای نظامی و لباس شخصی و فالانژهای بسیج احاطه شده بود، او را به عنوان عامل سركوب و تهدید وارعاب و اخراج دانشجویان محكوم كردند و به نشانه اعتراض به این جنایات، عكسهایش را جلو چشمان از حدقه در آمده این رییس چماق به دستها و فالانژهایش سوزاندند. از آن زمان تا كنون تعقیب و تهدید فعالین دانشجویی از جانب نیروهای دولتی شروع شده است.
در هفته های اخیر تجمعات اعتراضی دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در تهران و دیگر شهرهای بزرگ ایران پرچم آزادی و برابری را بر فراز سر جامعه به اهتزاز در آورد. جمهوری اسلامی و دستگاههای اطلاعاتی و امنیتیش با  تعقیب و احكام تعلیق دانشجویان در آنزمان و  دستگیری وشكنجه و زندانی كردن دانشجویان در این روزها به جنگ آزادی و برابری برخاسته است.

از طرف دیگر و در تمام طول یك سال اخیر، شعبات تحكیم وحدت به جای استقبال از طلیعه جنبشی انسانی و آزادیخواهانه در دانشگاهها، از خطر رادیكالیزه شدن جنبش دانشجویی حرف زدند، لیبرالها به جمهوری اسلامی هشدار دادند كه شبح كمونیسم بر فراز دانشگاهها در گشت و گذار است و ناسیونالیستهای كرد بر طبل قومپرستانه جنبش دانشجویی كردی میكوبند و تلاش میكنند تا شعبات  کردی در جنبش دانشجویی  سروسامان دهند.  اما جنبش و اعتراض دانشجویی رادیکال و انسانی عزم جزم كرده است تا پرده این ریاكاریها را كنار زده و در قامت خود  و با صدای رسا و علنی و جسور اعلام كند كه دانشگاه پادگان نیست. كه آزادی و انسانیت باید محترم شمرده شود، كه تعرض به حقوق كارگر محكوم است ، كه حقوق برابر زن و مرد باید برسمیت شناخته شود. جامعه ما با آغوش باز به استقبال این تحرك انسانی میرود.

دوستان! دانشجویان همه دانشگاهها!
رفقا و دوستان شما  در مقابل استبداد ایستاده اند و از درون و بیرون زندان از آزادی و انسانیت و برابری دفاع میكنند. آنها با صدای رسا اعلام كرده اند كه آزادی و دفاع از حقوق انسانی پیش شرط هر گونه پیشرفت بشر در زندگی است. پیام دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب به شما این است كه، انسان قبل از هر چیز به نفس كشیدن درفضای آزاد  و زندگی در رفاه و آزادی و حفظ حرمت انسانیش نیازمند است. كل انسانهای جامعه ما از كارخانه ها و دانشگاهها و مدارس و محلات و... تشنه این فضا و زندگی انسانی اند. ما همه شایسته زندگی در جامعه ای آزاد و انسانی و برابریم و این جز با دستهای خود ما ممكن نیست. دوستان و همكلاسیهای شما نشان دادند كه  این شدنی است و شعار دانشگاه پادگان نیست، آزادی اول است، انسانیت اول است قابل تحقق است.
اكنون دولت رسوای اسلامی میخواهد از این تحرك انسانی و آزادیخواهانه انتقام بگیرد و فعالین دانشجویی را مورد آزار و شكنجه و حبس قرار داده  و به محرومیت از تحصیل وحضور در دانشگاهها تهدید میكند.
آزادی این عزیزان مقدم بر هر كار و اولویت همه شما و ما است. مقدم  بر درس و كلاس است. چه درسی بهتر از بحث بر سر آزادی و برابری و حرمت انسان در كلاسها و چه كاری مهمتر از پافشاری برای آزادی دوستان شما و دوستان مردم. پیام دوستانتان را كه دانشگاه پادگان نیست. آزادی و حرمت انسانی باید از هر گونه تعرض و سركوبگری مصون باشد را به كلاسها و همه دانشگاههای سراسر كشور ببرید. این خواست انسانی را بر تابلوی كلاسها حك كنید و تا آزادی دانشجویان در بند آن را موضوع درس و بحث و اعتراض قرار دهید.  حول این شعار و پیام انسانی آزادی و برابری، دستهایتان را حلقه كنید. این دیگر به پیام همه مردم ایران اعم از كارگر و زن و مرد و جوان تبدیل شده است.
دانشجویان فرزندان كارگران و مردمند. حمله به آنها حمله به حقوق و آزادیهای فردی و اجتماعی وانسانی همه شهروندان مملكت است.
چه از نظر حقوق انسانی  در دانشگاهها و چه از منظر جامعه این صدای انسانی را نمایندگی كنید و نگذارید خاموش شود. نسیم ابن آزادی وزیدن گرفته است. این پیش در آمد و سرآغاز طوفانی است كه در راه است. طوفانی كه حد اقل نتیجه فوری اش پس زدن تهاجم به دانشگاهها، آزادی دانشجویان زندانی وهمه زندانیان سیاسی، خاتمه دادن به تهدید و تعقیب و اتهام و  پاپوشدوزی  و اخراج و تعلیق دانشجویان و متعاقبا بوجود آمدن فضای آزاد و ا نسانی در این محیط است.
برای این كار، سرازیر كردن نامه ها و طومارها و بیانیه های آزادیخواهانه و برگزاری تجمعهای اعتراضی لازم است. تبدیل كردن كلاسهای درس به بحث و جدل پیرامون آزادی و حرمت انسانی لازم است. تهدید به تعطیلی كلاسها و پافشاری برآزادی فوری و بی قید و شرط دانشجویان زندانی لازم است. قرار گرفتن در كنار خانواده های دانشجویان زندانی، حضور در تجمعات آنها و استقبال از حضور آنها در دانشگاهها برای دفاع از حقوق و آزادی فرزندانشان لازم است.  
دانشجویان همه دانشگاهها!
رفقا، دوستان و یاران دبستانی خود را در چنگال رژیم شكنجه گر تنها نگذارید. جامعه ما روزهای سرنوشت سازی را میگذراند. آزادی هر دانشجوی زندانی،  پیروزی ای برای جامعه ما است. در این پیروزی شریك شوید!