پيام اول مه
مظفر محمدي
سرمايه داري جهاني يك اول مه ديگر و روز جهاني كارگر را از سر گذراند.
كارگران در هامبورگ باريگاد بستند. در برلين رييس پليس را فراري دادند. در استانبول به جنگ خياباني پرداختند. در لندن و استكهلم و مسكو سرمايه داري را عامل بدبختي انسان ناميدند و در تهران و سنندج با سد سركوب و هراس بورژوازي و دولتش مواجه شدند.
اول مه امسال بار ديگر هم صدايي و ابراز وجود طبقه كارگر، با سرود انترناسيونال و شعار "كارگران متحد شويد|"، آلتر ناتبو ماركس را تمام قد در مقابل سرمايه داري و همه تبعاتش قرار داد. بار ديگر تاكيد شد كه طبقه كارگر راهي جز توكل و توسل به ماركس براي رهايي خودش ندارد.
جامعه بشري بيش از هر زمان ديگر به برگشتن طبقه كارگر به راس مبارزات اجتماعي و انساني و عليه ستم و سركوب و استثمار و فقر و جنگ و تباهي كودك و ستمكشي زن، نياز دارد. جامعه بشري تشنه انقلابات سوسياليستي كارگري است. هيچوقت جامعه بشري به اندازه امروز به ماركس و كمونيسم و سوسياليسم و انقلاب كارگري نياز نداشته است. هيچگاه توحش سرمايه داري و فضاي ناامني و ترس و جنگ و پايمال كردن حقوق انسان به اين اندازه با شك و ترديد و نفرت بشريت از نظام سرمايه داري و بازار آزاد و سيستم بردگي مزدي روبرو نبوده است.
طبقه كارگر در ابعاد جهاني نسبت به توحش و نا امني جامعه توسط بورژوازي، خود آگاه است. اما با خودآگاهي و اتكا به تصميم و اراده طبقاتي و متشكل و متحد و بلاواسطه براي به دست گرفتن سرنوشت خود هنوز فاصله دارد. احزاب سوسيال دمكرات، ليبرال و ملي و اتحاديه هاي كارگري معامله با بورژوازي براي بازگرداندن قطره اي از دسترنج طبقه كارگر را به خود او، جاي انقلاب كارگري گذاشته اند.
طبقه كارگر همزمان با مبارزه براي رفرم و بهبودي در سطح معيشت و كار و زندگيش به رجوع به ماركس، رجوع به اعتصابات بزرگ و سراسري، تظاهرات خياباني و رجوع به انقلاب كارگري نياز دارد. سازماندهي طبقه كارگر براي اين هدف براي فعالين سوسياليست كارگري از نان شب واجب تر است.