رشد اقتصادی هند و مرگ و میر کودکان

سیف خدایاری

علیرغم هیاهوی تبلیغاتی که رسانه های بورژوایی در مورد رشد اقتصادی هند به عنوان نمونه ای از موفقیت سرمایه داری در حال احتزاربراه انداخته اند، میزان مرگ و میر کودکان در یکسال گذشته در این کشور دو برابر شده است.

بنا به گزارش سازمان نجات کودکان و سازمان بهداشت جهانی، اعلام هندبه عنوان اقتصاد برتر جهان در سال جاری میلادی، ناتوانی هند در پیشگیری از مرگ و میر وحشتناک کودکان دراین کشور را لاپوشانی می کند.طبق این گزارشات در هند هر ساله نزدیک به دو میلیون کودک زیر پنج سال ( هر دقیقه ٤ نفر) جان خود را از دست می دهند.بیش از نیمی از این کودکان در ماه اول و چهارصد هزار نفر از آنان در بیست و چهار ساعت اول تولد از بین می روند.این گزارش همچنین نشان می دهد که هند از بین ١٧٥ کشور،از لحاظ تأمین امکانات بهداشتی و سلامت در رتبه ١٧١ قرار دارد.

سؤتغذیه ، بیماریهای اطفال،اسهال و ذات الریه از مهمترین عوامل مرگ نوزادان در هند می باشد. در این زمینه مناطق فقیر نشین با بیشترین میزان آسیب ها و کمبود امکانات روبروهستند. اما حتی در پایتخت که بیست درصد جمعیت آن در محلات فقیر نشین، زاغه ها و حلبی آبادها زندگی می کنند، مرگ کودکان در یکسال گذشته دوبرابر شده است. هرچند مقامات دولتی این آمار را انکار می کنند.

سازمان نجات کودکان می گوید، میلیونها مادر در هند کودکان خود را به خاطر فقدان امکانات اولیه پزشکی و بهداشتی از دست می دهند و معمولاً افراد فقیر تر بیشتر در معرض این بلایا هستند. شیرین میلر مسؤل سازمان نجات کودکان در هند می گوید " برای بیشتر خانواده های فقیر دسترسی به امکانات ساده بهداشتی تجمل به شمار می آید و بسیار دور از دسترس آنهاست." او اضافه می کند " فاصله بین فقر و ثروت بی نهایت عظیم است. در شهری مانند دهلی وضعیت بدتر است چون در اینجا بیمارستانهای مدرن وجود دارد و مادران برای زایمان  با کمک هیلیکوپتر به بیمارستان آورده می شوند،اما سیستم حمل و نقل از عهده وظایفش بر نمی آید. انتظار می رود که آنها به فقیرترین افراد هم دسترسی داشته باشند اما در واقع چنین نیست."

انتظار می رود درهند امکانات بهداشتی بویژه بیمارستانهای دولتی بروی همه افراد باز باشد. حقیقت این است که هرچند اغلب بیمارستانهای دولتی از استاندارد بالایی برخوردار هستند، اما بیش از حد شلوغ هستند  و چنانچه پرسنل بیمارستان ها دارویی در اختیار نداشته باشند، از بیماران می خواهند شخصاً آن را تهیه کنند.علاوه بر این، رشد بخش خصوصی در حال شتاب است. اما در هند نیز مانند همه جای دنیا تسهیلات استاندارد برای افرادی است که توانایی پرداخت پول دارند و یا از عهده بیمه های خصوصی بر می آیند.

طبق گزارش انجمن تجاری هند و بریتانیا، در حدود ٥٠ میلیون هندی توانایی استفاده از امکانات بخش خصوصی را دارند. هر چند شمار این افراد در حال افزایش است اما هنوز درصد ناچیزی از جمعیت هند را شامل می شود. هند همچنین از نظر تعداد تخت های بیمارستان از همه ی کشورهای در حال توسعه عقب مانده تر است و به ازای هر هزار نفر تنها هفت دهم تخت را دارد که در مقایسه با میانگین جهانی آن ( ٤ تخت به ازای هر هزار نفر ) بسیار پایین است.

وزیر بهداشت هند مهاجرت به شهرها را عامل این مشکلات می داند اما بسیاری از خانواده های فقیر بر این باورند که آنها عملاً از سیستم بهداشت و سلامت کشور خارج شده اند.

بسیاری از ساکنان زاغه ها دور از بیمارستان ها هستند و نمی توانند از تسهیلات آنها استفاده کنند چون پول کافی برای گرفتن آمبولانس های شخصی ندارند و سرویس دولتی هم برای انتقال آنها به بیمارستان وجود ندارد. در عوض افراد زاغه ها به پزشکان تقلبی مراجعه می کنند که گزینه ای ارزان ترو در دسترس است. اما چون چنین پزشکانی فاقد تجهیزات پزشکی اند و قابل اطمینان نیستند افراد با خطراز دست دادن جان خود و کودکانشان مواجه می شوند.

طبق همین گزارش میزان مرگ و میر نوزادان کمتر از پنج سال در پایین ترین دهک فقیر کشورهند ٩٢ در هزار است در حالیکه در بالاترین دهک مرفه ٣٣ در هزار می باشد. میانگین کشوری این شاخص ٧٢ در هزار است.

  گودیا که بیست و دو سال دارد در میان توده ای از اشغال و کثافت، کودکش را در آغوش گرفته است. تقریباً هر نقطه از محله با لایه ای از فضولات انسانی و حیوانی پوشیده شده است. او در چهار سال گذشته سه تا از کودکانش را اینجا از دست داده است.آخرین کودک او که یک پسر بود،تنها دو روز بعد ازتولد در خانه از دست رفت.

سازمان نجات کودکان، رهبران جهان را به خاطر عدم دستیابی به اهداف حداقلی نشست سال دو هزار که قرار بود میزان مرگ کودکان را تا سال ٢٠١٥ به دو سوم میزان فعلی برساند متهم می کند و تقاضای اقدام سریع در این زمینه را دارد.

مرگ و میر کودکان یکی از شاخص های توسعه درهر جامعه ای می باشد که با رفاه ، امنیت و سلامت جامعه رابطه ای معکوس دارد. نظام سرمایه داری که هدف خود را بر کسب سود بیشتر قرار داده است کمترین تضمینی در قبال سلامت جامعه ندارد.هند نمونه عینی این لاقیدی و ناتوانی نظام سرمایه داری در تأمین نیازهای جامعه بشری است. طبق آمارهای رسمی ژورنالیسم بورژوایی که چندان هم قابل اتکا نیستند و معمولاً به نفع نظام سرمایه داری دستکاری می شوند، در هند از سویی با رشد اقتصادی و توسعه سرمایه داری روبرو هستیم و از سویی دیگر با افزایش مرگ و میر کودکان. این واقعیت تضاد و تناقض نظام سرمایه داری با رفاه و خوشبختی انسان را به عیان ترین شیوه نشان می دهد و بار دیگر بر همه روشن می شود که تنها نظام مبتنی برلغو کار مزدی و  الغای مالکیت خصوصی می تواند سلامت، رفاه و خوشبختی انسانها را تضمین کند.