بازگشت به صفحه اول

شنبه ٢٧ اوت ٢۰۰۵

١ - مقدمه

چرا اين بحث لازم است؟

٢ - تبديل سرنگوني به بستر عمومي اعتراض - تغيير صورت مسئله

الف - بن بست جمهوري اسلامي و راه حل دو خرداد

ب - شکست دو خرداد و تغيير صورت مسئله انقلاب ايران

پ - خطر سناريو سياه

ت - انتخاب احمدي نژاد، عروج خطر فلاکت

٣ – تغيير در موقعيت کمونيست ها

٤ – وظايف کمونيست ها

١ – انقلاب بيوقفه: استراتژي کمونيستي تبديل انقلاب جاري به تخته پرش حرکت به انقلاب سوسياليستي

٢ - اهميت تشخيص دوره انقلابي

٣ - پيروزي جنبش سرنگوني را بايد تعريف کرد

٤ - انقلاب "همه باهم" در ايران محال است

٥ - پيروزي جنبش سرنگوني از نظر بورژوازي

٦ - پيروزي جنبش سرنگوني از نظر طبقه کارگر – منشور سرنگوني

۷ – بدست گرفتن رهبري مردم – تبديل شدن به رهبر مردم و تامين رهبري اجتماعي و توده اي کمونيستي

۸ – اهميت استراتژي رشد غير خطي

۹ - سناريو سياه – سازماندهي مقاومت در مقابل آن: از کنترل محله تا گارد آزادي

۱۰ - کردستان دروازه قدرت است: ضرورت تصرف سياسي و سازماني کردستان، حزب توده اي – حزب مسلح

۱۱ - طبقه کارگر و صف بندي عليه خطر فلاکت

۱٢ - آزادي و برابري – صف بندي ميليتانت و انقلابي در مقابل جمهوري اسلامي

۱٣ – هژموني فکري در چپ و در جامعه: دفاع از مارکسيسم٬ متمايز کردن مجدد کمونيسم در مقابل ناسيوناليسم چپ .

٥ - آيا پيروزي کمونيسم در ايران ممکن است؟

بحث "انقلاب ايران و وظايف کمونيست ها" ادامه منطقي و خطي مجموعه بحث هائي است که در انجمن مارکس – حکمت در يک ماه اخير داشته ايم. يعني "کمونيست ها و انقلاب" و "حزب کمونيست کارگري، جريانات و تناقضات دروني آن".

بحث در مورد "انقلاب ايران و وظايف کمونيست ها" و نه "انقلاب ايران و وظايف طبقه کارگر"، به اين دليل که طبقه کارگر در نهايت آن کاري را خواهد کرد که کمونيستها انجام ميدهند و کمونيست ها در واقع چيزي جز وجدان آگاه طبقه کارگر نيستند. دخالت طبقه کارگر در سياست و در جدال بر سر قدرت سياسي، مثل همه طبقات ديگر از کانال حزب سياسي انجام ميشود. طبقه کارگر بدون رهبران کمونيست خود نه کاري ميکند و نه جائي ميرود.

بعلاوه بحث در مورد وظايفي است که توسط حزب کمونيستي قابل انجام است نه توسط کمونيست هاي پراکنده. به اعتقاد من کمونيست هاي سازمان نيافته و غيرحزبي نميتوانند تاثير مهم و پايداري در اوضاع داشته باشند.

بعلاوه بايد تاکيد کرد که اين يک بحث مشخص و کنکرت است. در صورت مسئله يعني انقلاب ايران و وظايف کمونيست ها. هر دو جزء اين صورت مسئله کنکرت هستند. بحث کلي در مورد "کمونيست ها بطور کلي" و "انقلاب ايران بطور کلي" معناي چنداني ندارد، يا لااقل اينجا مورد بحث نيست.

در اين بحث در مورد تلاطم انقلابي جاري ايران و کمونيست هاي معين صحبت ميکنيم. اگر من و شماي کمونيست فقط چند نفر باشيم وظايفي بر عهده ماست و اگر يک حزب در آستانه قدرت باشيم وظايف ديگري. حتما نقاط مشترک در اين وظايف هست اما بحث در مورد اين نقاط مشترک دردي را از کسي دوا نميکند و اين کار، که بسيار رايج هم هست،غالبا محمل در رفتن از زير بار نشان دادن راه پيروزي انقلاب سوسياليستي در شرايط معين است.

تغيير در موقعيت کمونيسم به تحولات دروني حزب کمونيست کارگري بعد از منصور حکمت و بويژه بعد از دگرديسي سياسي اين حزب طي يک سال گذشته٬ بدنبال جدائي ما از آن٬ مربوط ميشود. به اين اعتبار موقعيت کمونيسم و جايگاه اجتماعي و سياسي آن در ايران تغيير کرده است، که بعدا به آن خواهيم پرداخت.

دو خرداد يک پديده اجتماعي و سياسي بود و نه يک پديده صرفا پارلماني و يا محدود به اين يا آن گوشه از جمهوري اسلامي. دو خرداد جرياني بود که از بالا تا پائين نظام اسلام سياسي را در بر ميگرفت و آن را دو شقه کرده بود. و مهمتر اينکه دو خرداد يک راه يا آلترناتيو نجات در مقابل نظام اسلامي قرار ميداد. آلترناتيو اصلاح رژيم اسلامي و قابل تحمل کردن آن براي مردم. آلترناتيو اسلام خوش خيم.

بعلاوه جامعه، در کل، هيچ افق روشن و اميدي به آينده را در مقابل خود نمي يابد. استبداد و بن بست اقتصادي نميتوانند براي طولاني مدت در کنار هم ادامه داشته باشند. در يک نظام حکومتي نميتوان هم استبداد کامل داشت و هم بن بست اقتصادي کامل. ادامه اين ترکيب به يک انفجار عمومي غيرقابل کنترل منجر ميشود. سرکوب توسط پينوشه در شيلي ممکن بود زيرا همراه با قتل و عام آزاديخواهان و کمونيست ها در شيلي و تحميل بي حقوقي مطلق به طبقه کارگر، دولت حاکم يک رشد اقتصادي سرمايه داري دو رقمي را براي چندين سال بوجود آورد. اين رشد اقتصادي دريچه اميد٬ يک نور ته تونل٬ را در مقابل جامعه قرار داد و بخش مهمي از دهقانان و مردم شهري را به خود جلب کرد يا آنها را "قانع کرد" که به آن "رضايت" بدهند. به همين ترتيب کودتاي شاه و اختناق آريامهري ممکن شد چون پشتش يک رشد اقتصادي بود و مردم در نهايت هنوز اميدوار بودند که اگر در سياست دخالت نکنند امور زندگيشان ميگذرد و حتي وضع رفاهي شان بهتر ميشود. متيوان درس خواند، دانشگاه رفت، کار کرد، ازدواج کرد، خانواده بوجود آورد و غيره. اختناق در چين هم ممکن است چون همراه با مراسم "صبحگاه" که از آنجا کارگر را به کارخانه ميبرند و با حقوق حداکثر يک دلار در روز بکار ميکشند٬ همراه با اختناق٬ سرمايه داري يک رشد اقتصادي عظيم را براي جامعه تامين کرده است.

در چنين شرايطي بورژوازي ميتواند اختناق يا استبداد (despotism) اعمال کند و مردم را هم به درجه اي به تمکين وا دارد. اما اگر نظام حکومتي نتواند اين دريچه رشد و اميد را در مقابل جامعه قرار دهد مردم تمکين نميکنند، عصيان ميکنند. دير يا زود انفجار عمومي در جامعه رخ ميدهد. اين موقعيتي است که جمهوري اسلامي دچار آن است.

در چارچوب جمهوري اسلامي حتي رونق اقتصادي سرمايه دارانه ممکن نيست. اين نکته اي است که ما سالهاست در مورد آن بحث ميکنيم. جمهوري اسلامي نه ميتواند اقتصاد مدل چيني و نه اقتصاد مدل کشورهاي آسياي جنوب شرقي موسوم به نيک (NIC) را اجرا کند. اجراي اين مدل ها نيازمند ثبات سياسي و امنيت براي سرمايه است. اين مدل ها مستلزم جذب سرمايه است. جمهوري اسلامي بنا به خصلت اسلام سياسي آن نميتواند براي سرمايه امنيت به وجود آورد. امروز اگر امکان وجود داشته باشد، هرکس که سرمايه اي هم دارد آن را از ايران خارج ميکند. سرمايه به محيطي که آخوند و فقيه و مجتهد ميتوانند فتوا و حکم صادر کنند، عملا قانون را تغيير دهند و کار را بر عملکرد سرمايه سخت کنند و مالکيت آن را در خطر نگاه دارند قدم نمي گذارد. کنار گذاشتن اين خصوصيات يعني تبديل جمهوري اسلامي به نظامي نظير عربستان يا پاکستان که به معني ساقط شدن حاکميت اسلام سياسي است.

دو خرداد در مقابل اين بن بست سياسي و اقتصادي يک راه حل پيش گذاشت. استراتژي اين بود که با معتدل کردن حاکميت اسلام سياسي و تخفيف استبداد، ايجاد درجه اي گشايش فرهنگي و کاهش نقش پست هاي مذهبي در مراکز قدرت، به اصطلاح ايجاد حکومت "قانون مدار" و "جامعه مدني"، امنيت لازم براي جلب سرمايه را به وجود آورد، فشار مردم را خنثي کند و حکومت اسلامي را حفظ کند. دو خرداد يک امکان را در مقابل جامعه قرار ميداد، و تا وقتي که هنوز متلاشي نشده بود، اين امکان را براي جامعه باز نگاه ميداشت: تغيير رژيم از درون و از طريق معتدل کردن آن. نسخه دو خرداد در واقع مدل "پاکستاني" يا "عربستاني" کردن نوع دخالت اسلام در سياست از طريق مکانيسم هاي دروني خود رژيم بود.

اين امکان يا راه نجات جمهوري اسلامي شکست خورد. ما گفتيم که شکست ميخورد. اما اکنون مهم اين است که ماحصل اجتماعي و سياسي شکست دو خرداد را تشخيص دهيم. شکست دو خرداد شکست راه حل اصلاح رژيم از درون است. اين شکست ديگر تحليل اين يا آن گروه يا حزب سياسي نيست. شکست دو خرداد اين حکم را به يک داده سياسي در ابعاد جامعه تبديل کرد. جمهوري اسلامي "قابل اصلاح" نيست.

اين حکم به اين معني نيست که مردم بيرون ريخته اند و فرياد مرگ بر جمهوري اسلامي برداشته اند؛ به زبان ساده ميگويد اميد به تغيير توسط خود جمهوري اسلامي و با مکانيسم هاي دروني آن تمام شد. در نتيجه هر اعتراض مردم بر سر هر مطالبه اي ميتواند به سرعت تبديل به تعرض به کل رژيم شود و ميشود. هر اعتراض براي آزادي هاي سياسي، براي آب، برق، معاش، دستمزد يا هر چيز ديگر را وعده آخوند "خوش خيم" و خندان يا "مهربان" و يا پاسداران و آدمکشان فيلسوف شده و يا مراجع دولتي جواب نميدهد. مردم ديگر مستقيم با خود ولي فقيه و با چکيده ارتجاع اسلامي روبرو هستند و ناچارند که بر آن فائق بيايند. به اين معني هر اعتراضي در جمهوري اسلامي دير يا زود به مرگ بر جمهوري اسلامي ميرسد. شکست دو خرداد شکست يک افق است.

در دوره "برو و بيا"ي دو خرداد هدف کل اردوي سرنگوني طلب، جناح چپ و جناح راست آن، خنثي کردن پروژه نجات رژيم توسط دو خرداد بود. ما به شيوه خودمان و راست به شيوه خودش اين هدف را دنبال ميکرد. اپوزيسيون راست و چپ هر دو سرنگوني طلب بودند و دو خرداد پروژه اي براي نجات جمهوري اسلامي از جنبش سرنگوني بود. اين تصور که فقط چپ ها يا کمونيست ها نيروي سرنگوني طلب هستند اشتباه است. اين اشتباه نشانه آن است که "تحليلگر" ما آن چه که کمونيست ها ميخواهند به سرنگوني جمهوري اسلامي محدود ميبيند و کل انقلاب و هويت انقلابي اش را سرنگوني جمهوري اسلامي تشکيل ميدهد و بس. اين محدوديت در چارچوب سنت و افق بورژوائي است که فقط ميخواهد جمهوري اسلامي، بدون تغيير بنيادهاي اقتصادي و اجتماعي، برود. بستر اصلي بورژوازي ايران و بورژوازي جهاني سرنگوني طلب هستند. بورژوازي بعد از سرکوب انقلاب ٥٧ ديگر نيازي به جمهوري اسلامي ندارد و آن را نميخواهند. مسئله افق و سنت هاي بورژوائي اين است که ميخواهند جمهوري اسلامي را بدون دخالت مردم و با حفظ دستگاه دولت و حفظ بنيادهاي نظام سرمايه داري سرنگون کنند. و اين کار ساده اي نيست.

به اين معني کشمکش سياسي در جامعه تبديل به کشمکش ميان چپ و راست براي رهبري جنبش سرنگوني ميشود.

اگر سوال اين است و اگر در جامعه کشمکش اصلي کشمکش راست و چپ بر سر چگونگي سرنگوني جمهوري اسلامي است، سوال بعدي اين است که کمونيست ها با چه تاکتيک ها، با چه شعارها و با چه تسمه نقــّاله هاي سياسي ميتوانند بر بستر اين جنبش، کل مردم انقلابي را با خود همراه کنند و تصوير خود از سرنگوني را به تصوير جامعه از سرنگوني تبديل کنند؟

تکرار تاکتيک هاي دوره قبل، يعني دوره دو خرداد، کار ساز نيست. کسي که اين کار را ميکند عملا کنار اپوزيسيون راست ميايستيد، با حرکت، هويت و جنبش سياسي راست تفاوت ندارد يا تفاوتي نميبيند. پرچم متمايزي نيست، دنباله رو اوضاع يا دنباله رو اپوزيسيون راست است. عملا با اپوزيسيون راست روي يک پلاتفرم و کنار هم شمشير ميزنند، گيرم که يکي از ديگري راديکال تر يا ميليتانت تر باشد. اين راديکاليسم و ميليتانسي درون يک جنبش واحد است. اين راديکاليسم و ميليتانسي گروه فشار بر اپوزيسيون راست است و هويت متمايز و جداگانه اي ندارد.

چگونه ميتوان راست را در ابعاد اجتماعي پس زد؟ چگونه ميتوان به سمبل اعتراض واقعي مردم تبديل شد؟ چگونه کاري کرد که مردم هر پديده خوب را با اين نيروي کمونيست تداعي کنند؟ اينجا ديگر رقابت با اپوزيسيون راست است و نه رقابت با دو خرداد. حريف جمهوري اسلامي است، رقيب اپوزيسيون راست. اگر متوجه اين تغيير در سياست و در جامعه نشويد مشغول پيکار با شمشير چوبين با يک دشمن خيالي خواهيد بود.

صندلي سرنگوني طلبي توسط راست و چپ در جامعه اشغال بود. کاري که براي اينها ماند اين است که به صورت اقمار بزرگي در مداري به دور جريان اصلي اپوزيسيون راست، يعني مشروطه طلبان، سازمان يابند. اين "مهاجرت" سياسي حتي بخشهايي از دو خردادي هاي درون حکومت را هم در بر گرفت. "جمهوري خواهان" همان دو خردادي هاي بيرون از حکومت هستند. سلطنت طلب نيستند اما همراه کل اپوزيسيون راست در مداري، با فاصله دور يا نزديک، به دور مرکز اين اپوزيسيون، يعني مشروطه خواهان ميگردند. اينها در مورد افق سياسي و اجتماعي و همچنين چگونگي سرنگوني رژيم، اختلافي با بستر عمومي اپوزيسيون راست ندارند. به لحاظ پلاتفرم اقتصادي اما غالبا راست تر از مشروطه خواهاني نظير داريوش همايون هستند. پلاتفرم گنجي از پلاتفرم "رفرم هاي" اقتصادي تاچريستي و ريگانيستي راست تر و افراطي تر است. پلاتفرم سرمايه داري بازار آزادي لجام گسيخته است و گنجي از اين زاويه است که جدائي دين از دولت را ميخواهد. امنيت براي سرمايه را ميخواهد.

٢ - همانگونه که ما پيش بيني ميکرديم، يکي ديگر از نتايج حمله آمريکا به عراق، تلاش بيشتر دولت هائي که نگران رابطه خود با آمريکا هستند براي دستيابي به سلاح هسته اي است. سلاح هسته اي براي اين دولت ها بعنوان يک عامل باز دارنده (deterrent) و يک ضمانت در مقابل حمله نظامي آمريکا عمل ميکند.

فرورفتن آمريکا در باتلاق عراق و قابليت جمهوري اسلامي در اعمال فشار بر آن دولت، آمريکا و دولت هاي غربي، را در باز داشتن جمهوري اسلامي از دسترسي به سلاح هسته اي ناتوان ساخته است. اين وضعيت کل منطقه را به کام يک ماجراجوئي به شدت خطرناک کشيده است. نتيجه محتمل آن اتمي شدن بيشتر و علني تر منطقه است. و "کم ضرر ترين" نتيجه آن بالارفتن امکان درگير شدن مستقيم آمريکا يا نيروهاي مورد حمايت آن، با جمهوري اسلامي است که حاصل آن عراقيزه شدن ايران و کل منطقه خواهد بود.

امروز بورژوازي دو راه يا دو امکان را در مقابل خود باز نگاه داشته است. راه اول تغيير "نيم کلاچ" جمهوري اسلامي، يعني سرنگوني آن با حفظ ماشين دولتي و حفظ کنترل خود بر اوضاع و دوم پاشاندن جامعه و حفظ کنترل منطقه اي يا کنترل بخشهاي کليدي تر توسط دارودسته هاي قومي، مذهبي و يا گانگسترهاي سياسي (مجاهدين خلق و الاحواز، حزب دمکرات کردستان، جريان زحمتکشان، گروههاي فاشيستي سلطنت طلب و غيره) است. از يک طرف تلاش براي جذب بخش اصلي دستگاه دولت جمهوري اسلامي به کنار گذاشتن بخش فوقاني اين رژيم از طريق کمپين رفراندم براي برکناري جمهوري اسلامي و از طرف ديگر کمک به جريانات قومي، مذهبي، دارو دسته هاي مسلح آنها و تقويت جريان فدراليستي قومي و مذهبي، محورهاي اين دو آلترناتيو هستند.

در اين صورت بورژوازي، به شکل منطقه اي هم که شده، کنترل خود را بر مناطق اصلي ايران حفظ ميکند. اين تور در حال بافته شدن است. مجاهدين را مسلح نگاه داشته اند، اجازه و امکان فعاليت به "الاحواز" ميدهند، با حزب دمکرات و زحمتکشان باب مراوده را باز کرده اند، در مورد "کردها" داد سخن ميدهند، دارودسته هاي مسلح فاشيستي دست راستي را تدارک ميبينند، در مورد فدراليسم حرف ميزنند، ارگانهاي تبليغي شان را در خدمت جريانات فدراليست قرار ميدهند، حزب دمکرات کردستان و رضا پهلوي هم طرفدار فدراليسم شده اند!

از اين زاويه کردستان يک حلقه اساسي و حياتي است. به اين دليل که پيشرفته ترين نوع جنبش ناسيوناليستي قومي در ايران در کردستان است. در ابعاد ايران ما مسئله ملي را تنها در کردستان داريم. بحث بر سر ستم قومي يا ملي نيست، اينها ممکن است خيلي جاها وجود داشته باشد. بحث بر سر عروج هويت قومي و اجتماعي شدن يک جنبش سياسي متکي بر آن، يعني جنبش ناسيوناليستي، است. اين را ما تنها در کردستان داريم. در مناطق ديگر هم ستم قومي وجود دارد و هم ناسيوناليست هائي که روي آن سرمايه گذاري ميکنند. اما خوشبختانه، به دلايل مختلف مثلا انتگره بودن بورژوازي آن با بورژوازي سراسري و در حکومت مرکزي، هنوز جنبش ناسيوناليستي در يک بعد اجتماعي عروج نکرده است.

پديده اي که امروز در جمهوري اسلامي جلو آمده است و در اول صف ايستاده، جريان خامنه اي – احمدي نژاد، چکيده ارتجاع جمهوري اسلامي و محکمترين بخش هسته اين سنت اسلام سياسي است. جمهوري اسلامي ديگر سنگري براي عقب نشيني ندارد. رفتن احمدي نژاد، رفتن خامنه اي و رفتن کل نظام جمهوري اسلامي است. اسلام سياسي و جمهوري اسلامي هيچگاه به اين اندازه فشرده و يک دست نبوده است و پايه اسلام سياسي و جمهوري اسلامي هيچگاه به اين اندازه کوچک و ايزوله نبوده است. آن بخش از جامعه که آماده است خود را براي جمهوري اسلامي به کشتن بدهد، به خود بمب ببندد و بکشد، آن بخش از جامعه که هنوز خود را با اين سنت سياسي تداعي ميکند هيچگاه به اين اندازه کوچک، ايزوله و آسيب پذير نبوده است. اسلام سياسي يک ارتجاع فشرده را در مقابل جامعه قرار داده است که ديگر نيروي ذخيره اي ندارد و با سرنگوني آن کل جمهوري اسلامي از ميان ميرود. به همين دليل خطرناک تر است و به همين دليل مقاومت بيشتري از خود نشان ميدهد.

اين وضعيت جامعه ايران را در مقابل احتمال انفجارها و عصيانهاي مردم قرار ميدهد. پلاتفرم و راي حمدي نژاد نشانگر اهميت اوج گيرنده مسئله فساد اقتصادي و معيشت مردم است. اين عروج اهميت مسائل اقتصادي همراه با ناتواني ماهوي و ذاتي جمهوري اسلامي و احمدي نژاد در باز کردن گره کور اقتصاد سرمايه داري، چاشني انفجار توده اي است.

جمهوري اسلامي و احمدي نژاد نميتوانند پاسخ پايداري به مسئله معيشت و خطر فلاکت بدهند، همانطور که خاتمي و دو خرداد نمي توانستند به نياز مردم به آزاديهاي سياسي و خلاصي فرهنگي جواب بدهند. در نتيجه خطر فلاکت بطور دائم بر سر جامعه خواهد ايستاد. مهم نيست که امروز بطور اضطراري و کوتاه مدت احمدي نژاد چه مقدار "پول نفت" به اقتصاد ايران يا به معيشت کارگران و مردم زحمتکش "تزريق کند"؛ در غياب يک پروسه توليد و بازتوليد با ثبات و رشد يابنده، سيستم اقتصادي جامعه به زانو در خواهد آمد و فلاکت وسيعتري شکل خواهد گرفت. سرمايه داري در قالب جمهوري اسلامي نميتواند از اين بحران خارج شود.

جمهوري اسلامي در مقابل خطر انفجارات عظيم و خونين اجتماعي از سر مسئله معيشت قرار گرفته است. به اين ترتيب محلات کارگر و زحمتکش نشين و کارخانه ها ميتوانند در اين دوره به کانونهاي اصلي تعرض به رژيم تبديل شوند، پاي بخش صنعتي و متمرکز طبقه کارگر در صنايع کليدي به اين مبارزات کشيده شود. اگر مبارزه اقتصادي در بخشهاي غيرمتمرکز يا غيرکليدي طبقه کارگر بتواند اقتصادي بماند، هر مبارزه اقتصادي بخشهاي کليدي و صنعتي تر طبقه به ناچار به سياسي ترين اقدام عليه جمهوري اسلامي تبديل خواهد شد. اعتراض اقتصادي کارگر نفت، برق، نقليه شهري و غيره نميتواند اقتصادي بماند چون در يک دوره به شدت متحول سياسي يک اعتصاب سراسري کارگر نفت جمهوري اسلامي را ساقط ميکند. ديگر مسئله تنها گير انداختن کارگر ريسندگي در کرمان يا سنندج که کارخانه اش "سود نميدهد" و خود سرمايه دار ميخواهد آن را تعطيل کند نيست، اين اعتراض بخش کليدي جامعه است. هر تعرض به محلات کارگري بندرعباس ميتواند به پالايشگاه و يا اسکله بندرعباس بکشد.

جمهوري اسلامي در مقابل اين خطر تنها يک ابزار يا اميد دارد: اتکا به هسته فشرده جنبشي خود و تلاش براي اعمال يک استبداد سياسي همه جانبه تر بر جامعه. اين روش اما، حتي در ميان مدت هم، شانسي ندارد و در مقابل خود، ضد حمله اجتماعي را به وجود خواهد آورد. امروز جمهوري اسلامي هنوز به دست بردن به اين "حربه آخر" احتياج پيدا نکرده است.

سال ۲۰۰۲ کمونيست ها صاحب حزبي بودند (حزب کمونيست کارگري) که نـُـک تيز مبارزه مردم براي سرنگوني جمهوري اسلامي بود. يک نيروي شاخص چپ به نام حزب کمونيست کارگري وجود داشت که هر آدم چپ و انقلابي در آن جامعه، چه طرفدار اين حزب بود و چه نبود، به نوعي در مدار دور اين حزب ميگشت. همانطور که اپوزيسيون راست با همه اختلافات به مداري دور سلطنت طلبان ميگردند، چپ هم در مجموع به دور مدار اين حزب ميگشت. اين حزب قطب چپ جامعه بود و جامعه به اين عنوان آن را مي شناخت. حزب کمونيست کارگري در جامعه لنگري بود که نشان ميداد که چرا نه تنها نبايد به دنبال دو خردادي ها رفت بلکه نبايد به صف اپوزيسيون راست هم پيوست. اگر آن حزب نبود جامعه ممکن بود تماما به دنبال دو خرداد يا اپوزيسيون راست برود. اين حزب از بين رفت و ديگر وجود ندارد.

از سال ۲۰۰۲ بحث ما اين بود که از دست رفتن منصور حکمت معني سياسي دارد. خود منصور حکمت منتقد برخورد کميته مرکزي حزب بود که معني سياسي از دست دادن منصور حکمت را درک نميکند. معني عاطفي و تشکيلاتي از دست دادن منصور حکمت به کنار، ميبايست به معني سياسي آن دقت کنيم. از دست رفتن لنين، مرگ ياسر عرفات و کنار رفتن مندلا و غيره همه معني سياسي دارند. اين از دست رفتن ها در جدالي که اين انسانها درگير آن بودند تغيير به وجود مي آورد. اگر همه ما بحث ميکرديم که به دنبال لنين سرنوشت حزب بلشويک و انقلاب روسيه چه شد و يا به دنبال ياسر عرفات سرنوشت جنبش فلسطين چه ميشود، سوالي که بايد از خود کرد اين است که سرنوشت حزب کمونيست کارگري، به دنبال منصور حکمت، چه شد؟

به نظر من مهمترين پيامد سياسي از دست رفتن منصور حکمت اين بود که در کشمکش خط هاي دروني اين حزب، جريان چپ سنتي در مقابل خط حکمت دست بالا پيدا کرد و اين حزب درست روي تـَـَرک سياسي اي که در آن وجود داشت، در مقابل سوالات جديدي که با آن روبرو بود و منصور حکمت نبود که پاسخ خود را به آنها بدهد دچار شکاف شد. حزب کمونيست کارگري دو پارچه شد و هر پارچه زندگي سياسي خاص خود را در پيش گرفتند .

درست به همين دليل همانطور که پوپوليسم کومه له ضرورتي براي متمايز کردن خود از ناسيوناليسم ميليتانت اتحاديه ميهني و جلال طالباني نمي ديد، همانطور که پوپوليسم ايران ضرورتي براي متمايز کردن خود از جنبش ميليتانت ضد امپرياليستي نمي يافت، پوپوليسم ۲۰۰۵ هم ضرورت و نيازي به متمايز کردن خود از اپوزيسيون ميليتانت راست شامل "هخا" و "الاحواز" و غيره نمي يابد. نوع ميليتانت و راديکال همان جنبش است. اين پوپوليسم انحرافي بورژوائي از کمونيسم کارگري و مارکسيسم نيست، خود همان جنبش بورژوائي مورد بحث است.

امروز نقطه تمايز نيروهاي سياسي بر سر نفس سرنگوني جمهوري اسلامي نيست، بر سر نوع و چگونگي سرنگوني جمهوري اسلامي است. و اگر کسي اين تمايز را نبيند اهميت تمايز صف کمونيستي از صف جناح ميليتانت اپوزيسيون راست را نمي بيند. آنوقت نه لازم است با "هخا" و فاشيست هاي ايراني متمايز بماند، نه تمايز خود با "الاحواز" و فاشيست هاي عرب را ميشناسد و نه ضرورتي در جدا کردن خود از "پژاک" و فاشيست هاي کرد مي يابد. هر کس که سرنگوني ميخواهد، بخصوص اگر "ميليتانت" هم باشد، "خودي" محسوب ميشود.

به اين معني ما کمونيست ها با مسائل بسيار جدي اي روبرو هستيم و بايد تاکتيک هاي جديدي را براي پاسخ گوئي به اوضاع جديد طرح کنيم؛ تاکتيک هائي که پاسخ سوالات فوق را داشته باشد. امروز بيش از هميشه لازم است که پيروزي اين جنبش، جنبش سرنگوني، را در مقابل اپوزيسيون راست به نوعي تعريف کنيم که اين پيروزي تخته پرش طبقه ما به قدرت سياسي و شروع پروسه بيوقفه انقلاب سوسياليستي باشد. اگر تفاوت سرنگوني با انقلاب سوسياليستي را متوجه باشيد، و اگر اهميت تعريف پيروزي اين جنبش به نفع طبقه کارگر و کمونيسم را در يابيد، آنوقت بايد تمايز پيروزي جنبش سرنگوني از نظر کمونيست ها را با پيروزي اي که راست مطرح ميکند روشن نمائيد و نشان دهيد که چرا اين نوع سرنگوني به نفع مردم است؟ چرا همه مردم بايد به اين جنبش بپيوندند؟ و براي خود روشن کنيد که بر متن اين جنبش چگونه ميشود رهبر مردم انقلابي (يعني نيروي فعال اين جنبش) شد؟

کمونيست ها انقلاب سوسياليستي را فورا و همين الان ميخواهند. کمونيسم يعني اين، کمونيسم کارگري هم يعني اين و حکمتيسم هم يعني همين. يعني جنبشي که جامعه کمونيستي را ممکن و ضروري ميداند، آن را همين حالا ميخواهد و اولين قدم اساسي آن را تصرف قدرت سياسي توسط حزب کمونيستي ميداند.

اولين بحث ما در اين سلسله بحث ها عنوان "کمونيست ها و انقلاب" را داشت. در آن بحث گفتيم که در مبحث کمونيست ها و انقلاب سوال اول اين است که کدام انقلاب؟ لازم است توضيح دهيم که تحول انقلابي اي که در حال اتفاق در جامعه است چه ربطي به انقلاب سوسياليستي که ما خواهان آن هستيم دارد؟

روشن است که هر انقلابي، انقلاب سوسياليستي يا کمونيستي نيست و بطور عام نميشود از هر انقلابي دفاع کرد. ما نفعي در انقلابي که خميني را سر کار بياورد، جلال طالباني را به قدرت برساند، رضا پهلوي يا يلتسين را به مسند قدرت براند، نداريم. در نتيجه مهم است که به اين سوال پاسخ روشن بدهيم که تحول انقلابي که در جامعه در حال وقوع است چه ربطي به انقلاب سوسياليستي ما دارد؟

چند پاسخ کلاسيک به اين سوال وجود دارد، که در همان مبحث به آن اشاره کردم:

١ - يک پاسخ اين است که بنا به "قوانين تکامل جامعه" و "ماترياليسم تاريخي" ما در مرحله انقلاب دمکراتيک هستيم و اين تحول هم دمکراتيک يا بورژوائي است. در مورد اين پاسخ به تفصيل صحبت کرديم که چنين جوابي نه ربطي به ماترياليسم تاريخي دارد و نه به مارکسيسم و لنينيسم و حکمتيسم مربوط است و نه ميتواند جواب واقعيت را بدهد. اين تز دنباله روي از "تاريخ" و تسهيل نقش تکامل نيروهاي مولده ماست. اين تز وکيل مدافع تاريخ و نيروهاي مولده است، نه انسان و طبقه اي که براي رهائي فوري بشر قيام ميکند. اين مارکسيسم نيست. مارکس از اينجا شروع کرد که "فلاسفه تاکنون تاريخ را تفسير کرده اند حال آنکه بحث بر سر تغيير آن است".

اين متد از نظر سياسي پيشخواني براي قالب کردن تحول بورژوائي جامعه به طبقه کارگر و سوسياليست ها بعنوان جبر و "قانون طبيعت" است. منشويسم است، بلشويسم است، پوپوليسم است.

آيا انقلاب ۵۷ ايران سوسياليستي بود؟ آيا انقلاب مشروطه يا انقلاب ۱۹۰۵ روسيه انقلاباتي سوسياليستي بودند؟ آيا قيام مردم کردستان عراق در سال ۹۲ سوسياليستي بود؟ در مقابل اين سوالات اين خط جواب روشني ندارد و عملا به دنباله رو اين رويدادها، البته با پرچم سرخ، بدل ميشود. نمونه موقعيت وحدت کمونيستي و تروتسکيست ها در برخورد به انقلاب ۵۷ ايران نمونه اين دنباله روي است که آن روي سکه پوپوليسم و دفاع از بورژوازي به نام سوسياليسم است.

٣ - پاسخ ديگري که به اين سوال وجود دارد اين است که خصلت يا نوع تحول انقلابي اي که در جامعه در جريان است معلوم نيست. بعد از سرنگوني جمهوري اسلامي معلوم ميشود که ما با چه انقلابي روبرو بوده ايم! اگر ما به قدرت برسيم معلوم ميشود انقلاب سوسياليستي بوده و اگر نه انقلاب دمکراتيک يا چيز ديگري بوده. اين هم يک متد رايج، بويژه در ميان چپ راديکال، است. با اين رويکرد، فرد کلا خود را از دست سوال راحت ميکند و پاسخ را به بعد از انجام رويداد محول ميکند. خصلت يا کاراکتر امروز انقلاب را بر اساس نتيجه فرداي آن ارزيابي ميکند.

وقتي جامعه اي با مسائلي روبرو است که هنوز بورژوازي ميتواند آنها را پاسخ گويد و ميخواهد اين مسائل را مورد خطاب قرار دهد اوضاع به شدت پيچيده تر ميشود. به اين دليل که بخشي از جامعه براي همان مسائلي که تحول انقلابي حول آنها جاري است زير پرچم بورژوازي به ميدان مي آيد و يا بورژوازي ميتواند بالقوه پرچم قابل قبولي در مقابل جامعه قرار دهد.

فرض کنيد جامعه حول مطالبه آزادي هاي دمکراتيک يا جدائي دين از دولت يا مساله ارضي دهقانان و يا برابري حقوق زن و مرد به حرکت در آمده است. همه اين مسائل، و مسائل ديگري شبيه به اينها مثل بيمه بيکاري، مدارس رايگان يا حتي بيمه درماني و غيره، بالقوه در جامعه بورژوائي قابل تحقق هستند. در کشورهاي غربي بخش اعظم اين مطالبات متحقق شده يا بوده اند. درنتيجه بعضي از جنبش هاي بورژوائي با همين مطالبات به ميدان مي آيند. چون اين مطالبات با نفس وجود جامعه بورژوائي متناقض نيست.

اگر به مورد ايران نگاه کنيد، آزادي هاي سياسي يا خلاصي فرهنگي بخش مهمي از اپوزيسيون راست هم کم يا زياد در همين چارچوب خواستار آن است. جدائي مذهب از دولت، برابري حقوق زن و مرد و غيره شعار بخشي از اپوزيسيون راست هم هست. يا مسئله ارضي را نگاه کنيد. شاه پرچم اصلاحات ارضي را از دست جبهه ملي و حزب توده گرفت. اين اصلاحات را نه تنها ميشود کرد بلکه يکي از آلترناتيوهائي است که بورژوازي در مقابل جامعه قرار ميدهد. در آنچه که انقلاب سفيد خوانده شد بورژوازي با شعار تقسيم زمين، سپاه دانش، سپاه بهداشت، تغذيه رايگان در مدارس، دادن حق راي به زنان، سهيم کردن کارگران در سود کارخانجات، سپاه آباداني و مسکن و غيره به ميدان آمد.

امروز هنوز هم بورژوازي ميتواند در تحول انقلابي جاري ايران با شعارها و ابتکاراتي در اين سطح وارد ميدان شود و اگر ما نتوانيم صف طبقه کارگر را در اين ميدان از بورژوازي جدا کنيم به سرنوشت حزب توده و همه منشويک ها و پوپوليست هاي دنيا دچار ميشويم. يعني طبقه کارگر و مردم را به پياده نظام اين يا آن جنبش بورژوازي تبديل ميکنيم. سوالي که در مقابل کمونيست آن روز قرار داشت اين بود که آيا ميبايست ميگفت اصلاحات ارضي توطئه است؟ با آن مخالف است؟ ميبايست ميگفت سپاه دانش توطئه است؟ ميگفت مخالف برابري حق زن و مرد است؟ بخش اعظم ذهنيت چپ راديکال آن زمان اين موضع را داشت. و چپ غير راديکال (حزب توده) در موافقت با اين اقدامات با شعار "اصلاحات آري ديکتاتوري نه" تسليم شدند.

امروز به نوع ديگري با همين مسائل روبرو هستيم. بايد کاراکتر و يا خصوصيت تپش انقلابي در جامعه را شناخت. در انگلستان اگر اوضاع انقلابي شود شايد کارگران با شعار سلب مالکيت از سرمايه داران به ميدان مي آيند، اين فرق ميکند با جامعه اي نظير روسيه که دهقانان با خواست زمين و همه با خواست صلح و نان به ميدان آمده اند؛ يا در ايران مردم با خواست آزادي سياسي، خلاصي فرهنگي، جدائي مذهب از دولت و غيره يا حتي عليه فلاکت و با مطالبه بيمه بيکاري و غيره به ميدان آمده اند که بخش زيادي از بورژوازي هم با همين شعار ها به ميدان آمده است.

وظيفه طبقه کارگر و کمونيست ها اين است که تحولي که در جامعه درحال اتفاق افتادن است را بشناسند و پيروزي اش را آنچنان تعريف کنند که به نفع سوسياليسم باشد. به اين معني که در دنياي واقعي اين پيروزي تخته پرش بيوقفه به انقلاب سوسياليستي بشود. اين بحث٫ بحث انقلاب مداوم، بحث کلاسيک کمونيست ها در مانيفست، در خطابيه مارکس به کميته مرکزي اتحاد کمونيستها در ١٨٤٨، از بحث دو تاکتيک لنين در از ١٩٠٥ تا ١٩١٧، در بحثهاي منصور حکمت در دوران انقلاب ۵۷ حول شعار جمهوري انقلابي و در جدل با پوپوليست ها و وحدت کمونيستي است.

کمونيست ها اگر هنري دارند اين است که بتوانند کاري کنند که طبقه کارگر با دخالت خاصي در آن تحول انقلابي آنرا به يک پروسه انقلاب مداوم و بيوقفه از اين انقلاب به انقلاب سوسياليستي تبديل کند. همان طور که در انقلاب روسيه کردند. فاصله انقلاب دمکراتيک تا انقلاب سوسياليستي، هفت ماه، از فوريه تا اکتبر ١٩١٧، بود. لنين و بلشويک ها توانستند انقلابي که اتفاق افتاده بود را به محمل پلاريزه کردن جامعه حول يک طبقه تبديل کنند.

اشاره کردم که خصوصيت يا کاراکتر يک انقلاب با کاراکتر مطالبات آن و يا با کاراکتر صف بندي طبقاتي نيروهائي که در مقابل هم قرار گرفته اند روشن ميشود. مطالبات ميتواند تغيير نکند، اما صف بندي نيروهاي موافق و مخالف اين نيروها تماما تغيير کند. انقلاب اکتبر حول مطالبه نان، زمين و صلح شکل گرفت؛ مطالبه آزادي قبلا توسط انقلاب فوريه تامين شده بود. اينها هيچکدام مطالبات سوسياليستي نيستند اما در آن مقطع معين کل نيروهاي و جريانات بورژوازي در يک طرف اين مطالبات ايستاده بودند و حزب بلشويک و طبقه کارگر در مقابل آنها در طرف ديگر. درست به همين دليل دست بردن حزب بلشويک به قدرت چيزي جز سرنگوني کل بورژوازي در مقابل طبقه کارگر نميتوانست معني شود و معني نشد. اين اقدام در فوريه ١٩١٧ عملي نبود. جامعه و جريانات اجتماعي و احزاب سياسي هنوز حول آن قطبي نشده بودند.

طبقات تنها اعضاي طبقه خود را مورد خطاب قرار نميدهند. طبقات جنبش هاي اجتماعي را شکل ميدهند و کل جامعه را به راه، روش و افق خاصي دعوت ميکنند. نه فاشيسم مخاطبش فقط فاشيست هاي درون طبقه بورژواست و نه سوسياليسم تنها در مورد مسائل جنبش کارگري يا سوسياليست ها بحث ميکند. اينها جنبش ها اجتماعي هستند. طبقات به جنبش هاي اجتماعي که موضوع آنها جامعه و دايره شمول آنها کل جامعه است متوسل ميشوند تا کل يا اکثريت جامعه را پشت سر خود بسيج کنند. در نتيجه کشمکش ميان طبقه کارگر و بورژوازي در اساس کشمکش براي جذب کل يا بخش مهمي از جامعه به افق و راه حل خود است. يعني تلاش ميکنند جامعه را حول اين افق قطبي کنند و بخش اعظم مردم را به زير پرچم خود بکشند.

يک فاکتور ديگر که بايد به آن دقت کرد اهميت تشخيص سياست و تمايز طبقاتي در دوره انقلابي است. در دوره انقلابي سياست و منفعت حفظ قدرت سياسي، بر منافع اقتصادي بلند مدت تر مقدم ميشود. مبناي تعيين سياست در جامعه نه مقتضيات اقتصادي بلکه مقتضيات سياسي است. بورژوازي، و همينطور پرولتاريا، سياست ها و تصميماتي را اتخاذ ميکند که با منفعت بلا واسطه طبقه اش خوانائي ندارد. مثلا بورژوازي در يک دوره تحول انقلابي تصميمات اقتصادي مانند، چند برابر کردن دستمزدها يا دولتي کردن سرمايه هاي بزرگ و غيره، را در پيش ميگيرد که دليل آن تثبيت قدرت سياسي و عبور کردن از دوره بي ثباتي است و نه مقتضيات توليد و بازتوليد سرمايه داري.

پرولتاريا هم به نوبه خود سياست هائي نظير نپ (NEP) در بعد از انقلاب روسيه را در پيش ميگيرد که منجر به رشد بورژوازي ميشود. هيچکدام از اين تصميمات را در اين دوره ها بر اساس طبقه اي که به لحاظ اقتصادي بيشتر از آن نفع ميبرد نميتوان مورد قضاوت قرار داد. بايد ديد هدف سياسي اين تصميمات کدام است؟ و درست با همين متد سياست نپ در آن دوران يک سياست پرولتري است و سياست ملي کردن صنايع توسط جمهوري اسلامي ربطي به منفعت طبقه کارگر و مردم ندارد.

امروز هر کدام از بخش هاي بورژوازي ميتواند مطالبات و شعار هاي اقتصادي را پيش بگذارد که ظاهرا با منفعت بورژوازي جور در نمي آيد. و نبايد اجازه داد که طبقه کارگر در مقابل اين سياست ها دچار توهم و درنتيجه ترديد سياسي شود. مثلا احمدي نژاد ميتواند امروز با شعار پرداخت کليه حقوق هاي معوقه کارگران يا افزايش دستمزدها وارد ميدان شود. اپوزيسيون راست ميتواند وعده بدهد که به همه بيمه بيکاري ميدهد. در اين دوره سياست عمده است و جنبش هاي سياسي و اجتماعي مختلف در اين دوره ها دور سياست هاي اقتصادي به نفع سيطره سياسي خود مانور ميدهند. از سر سياست هر وعده و يا سياست اقتصادي را در کوتاه مدت ميتوانند اتخاذ کنند. در اين دوره سياست تمايز جنبش هاي طبقاتي را در جامعه نشان ميدهد.

الف- بستر اصلي بورژوازي، از بعد از اينکه جمهوري اسلامي تکليف انقلاب ٥٧ را روشن کرد و اين انقلاب را سرکوب کرد، يعني حدود سالهاي ٦٤ يا ٦٥، ميخواهد از شر اين رژيم خلاص شود. اما همانطور که از بعد از روشن شدن تکليف افغانستان مجاهدين افغان و بن لادن روي دست بورژوازي ماندند ، جمهوري اسلامي هم تا امروز روي دست آنها مانده و به حيات خود ادامه داده است.

جمهوري اسلامي ماندني نيست و مردم خواستار سرنگوني آن هستند. به عبارت ديگر تغيير جمهوري اسلامي دارد در متن يک تلاطم انقلابي در جامعه انجام ميشود. هر نيروي سياسي از جمله بورژوازي و اپوزيسيون راست نميتواند اين واقعيت را ناديده بگيرد. ناچار است که اين تلاطم انقلابي را به نفع خود کاناليزه کند. اين کار با ترسيم يک افق يا دادن معني خاصي به سرنگوني قابل انجام است و نه با ايستادن در مقابل و يا ناديده گرفتن آن.

اپوزيسيون راست اگر بخواهد جامعه را به خود جلب کند بايد معني قابل قبولي از سرنگوني به جامعه بدهد که با منافع بورژوازي انطباق داشته باشد. بايد پيروزي جنبش سرنگوني را از زاويه خود تعريف کند و اين تعريف را به توقع و تعريف جامعه از سرنگوني تبديل کند.

در مقابل کمونيست ها هم موظف هستند که پيروزي اين جنبش را آنگونه تعريف کنند که مطابق منفعت طبقه کارگر و انقلاب سوسياليستي باشد. يعني کمونيست ها را در موقعيتي قرار دهد که بتوانند پروسه انقلاب بيوقفه را با سرعت هر چه بيشتر و با مشقت هرچه کمتر انجام دهند. و اين افق و اين تعريف از پيروزي را به افق، توقع و تعريف مردم از سرنگوني تبديل کنند.

اين تمايز مهمترين فاکتوري است که کمونيست ها و طبقه کارگر بايد نسبت به آن آگاه باشند. اين تمايز مهمترين عرصه کشمکش ميان طبقه کارگر و بورژوازي ميشود. در چنين دوره هاي انقلابي تعريف پيروزي انقلاب به مراتب مهمتر از آرزوي سوسياليسم براي انقلاب است. داده امروز در مقابل جامعه اين است که جمهوري اسلامي را نميخواهد سوال اين است که جامعه چه نوع "نخواستن" (سرنگوني) را بعنوان افق و توقع خود ميپذيرد؟

تعريف اين افق و توقع، صحنه اصلي کشمکش ميان بورژوازي و پرولتاريا است. نقش رهبري، تعريف افق و جلب مردم به اين افق است و نه دنباله روي از اوضاع و وصف يا تفسير آن. اولين وظيفه کمونيست ها رهبري کردن جامعه است. و اولين شرط رهبري اين است که نشان دهد چگونه ميتوان از نقطه A به نقطه B رسيد؟ چه بايد کرد و چه نبايد کرد؟ و اوضاع را به نفع خود بگرداند.

درنتيجه وقتي ميگوئيم "انقلاب ايران و وظايف کمونيست ها" بايد اول روشن کرد که پيروزي اين انقلاب معين در ايران، و نه بطور کلي هر انقلابي، از نظر کمونيست ها چيست؟ اين تحول انقلابي، که همه به آن نام جنبش سرنگوني را داده اند، از نظر کمونيست ها و از نظر طبقه کارگر بايد چگونه پيروزي بدست آورد تا نقطه شروع انقلاب سوسياليستي شود؟

اين جنبشي است که سرنگوني جمهوري اسلامي، خلاصي فرهنگي، مدرنيسم و درجه اي رفاه را ميخواهد. اين خاصيت عمومي و بستر مشترک کل جنبش سرنگوني از راست تا چپ آن است. همين ها را تکرار کردن پرولتاريا و منفعت جنبش سوسياليستي را متمايز نميکند و عملا طبقه کارگر و کمونيست ها را به دنباله روان افق بورژوازي تبديل ميکند. آرزوي پيروزي براي خود کردن يا تبديل پيروزي خود به شاخص پيروزي جنبش سرنگوني يک اين همان گوئي (توتولوژي) جامع است که منجر به منحل کردن جنبش خود در جنبش جاري ميشود.

در بحث انقلاب ايران و وظايف کمونيست ها، ما بايد قبل از هر چيز در اين انقلاب معين پيروزي اين جنبش به نفع جنبش خود را تعريف و ترسيم کنيم. مبارزه با جمهوري اسلامي بستر رقابت ما با اپوزيسيون راست است. اين مضمون سلبي جنبش است. اما براي پيروزي در اين رقابت، يعني جلب جامعه به اين افق، بايد پيروزي بر جمهوري اسلامي را از زاويه منفعت طبقه کارگر تعريف کرد. اپوزيسيون راست هم درست همين کار را ميکند. پيروزي جنبش سرنگوني را از زاويه منفعت جنبش خود تعريف ميکند و تلاش ميکند تا جامعه را به آن جلب کند، آن را به افق داده جامعه تبديل کند. طبقه کارگر و کمونيست ها در قدم اول بايد در مقابل اين جنبش هاي اجتماعي و سياسي، جنبش خود را قرار دهند. بايد پيروزي جنبش سرنگوني را از زاويه منفعت انقلاب سوسياليستي تعريف کنند و تلاش کنند که اين افق را به افق غالب يا تعيين کننده در جامعه، و نه فقط صفوف خود، تبديل کنند. اين محور مبارزه سياسي ميان طبقات در بطن جنبش سرنگوني است.

ما تلاش کرده ايم که اين پيروزي را تعريف کنيم و اين سنتي بوده است که از مانيفست کمونيست تا سياست مارکس و انگلس درباره انقلابات ١٨٤٨ و از بحث دولت موقت و جمهوري دمکراتيک کارگران و دهقانان لنين تا بحث جمهوري دمکراتيک انقلابي منصور حکمت در انقلاب ١٣٥٧ ايران بر آن استوار بوده است. ما درست به همين سنت، سنت تزهاي فويرباخ، سنت مارکس، سنت لنين و سنت حکمت تعلق داريم.

فاکتور ديگري که بايد به آن دقت کرد اين است که انقلاب آينده ايران به عکس انقلاب ٥٧ يک حرکت "همه با هم" نخواهد بود. انقلاب ٥٧ هم بورژوازي و هم طبقه کارگر را به لحاظ سياسي بالغ کرد. همانطور که ما از انقلاب ٥٧ ياد گرفتيم، بورژوازي هم ياد گرفته است. جنبش "همه باهم" سال ٥٧ محصول عدم بلوغ بورژوازي و پرولتاريا هر دو بود. امروز هم در بعد سراسري و در بعد محلي جنبشهاي سياسي و اجتماعي در مقابل هم قرار ميگيرند. کشمکش در انقلاب آتي ايران بر سر جذب بخش اعظم جامعه است. در سراسر ايران، مثلا در کردستان، نه کمونيستها همان کمونيستهاي سال ٥٧ هستند و نه ناسيوناليستها همان ناسيوناليستهاي سال ٥٧. امروز جنبش هاي طبقاتي از قبل از سرنگوني جمهوري اسلامي و در پروسه سرنگوني جمهوري اسلامي در مقابل هم مي ايستند. در نتيجه انشقاق بر سر تعريف پيروزي و "کدام پيروزي؟" به موضوع اصلي کشمکش تبديل ميشود و تا عمق جامعه انشقاق بوجود مي آورد. امروز کشمکش ميان ما و فدراليست ها يا ما و اپوزيسيون راست بر سر چگونگي و معناي سرنگوني جمهوري اسلامي يک کشمکش واقعي است که آينده جامعه را رقم ميزند.

در مقابل، کمونيستها و طبقه کارگر بايد پيروزي جنبش سرنگوني را از زاويه منفعت خود تعريف کنند و آنرا به پرچم جامعه، يا بخش تعيين کننده در جامعه و يا محمل پلاريزه شدن جامعه تبديل کنند. چنين پيروزي اي بايد بعنوان تخته پرش به انقلاب سوسياليستي و يا نقطه شروع بلاواسطه انقلاب سوسياليستي عمل کند. اولين وظيفه کمونيستها تعريف پيروزي اين جنبش و تلاش براي تبديل آن به پرچم اعتراض جامعه، در مقابل پرچمهاي بورژوائي، است.

از نظر جنبشهاي بورژوائي، يا اپوزيسيون راست، پيروزي جنبش سرنگوني نقطه خاتمه تلاطم انقلابي و تخته پرش به برقراري نظم متعارف سرمايه داري است. نظم متعارف سرمايه داري در ايران و قرار دادن اين جامعه در متن بازار و تقسيم کار جهاني توليد و بازتوليد سرمايه داري تنها بر مبناي تضمين نيروي کار ارزان ممکن است. سرمايه داري در ايران تنها با اتکا به اين فاکتور شانس حضور در بازار جهاني سرمايه را دارد. سرمايه داري در ايران براي بقا بايد بتواند در بازار کار ارزان با چين رقابت کند. بايد کالايش را ارزان تر از چين توليد و روانه بازار کند. اين يعني مجبور کردن طبقه کارگر به زندگي در زير استاندارد روزي يک دلار دستمزد در چين و صرف نظر کردن از هر گونه حق و حقوقي که حتي ممکن است امروز به سرمايه داري تحميل شده باشد. تامين اين شرايط يعني حمله به سطح معيشت کارگران و بخشهاي زحمتکش جامعه. و تضمين رضايت طبقه کارگر و مردم زحمتکش به اين بي حقوقي و اين سطح از بردگي مزدي نيازمند خاموش نگاه داشتن آنهاست که جز با استبداد و خفقان سياسي ممکن نيست.

هر گونه دريچه آزادي انديشه و يا تشکل بلافاصله به محيطهاي کار ميکشد و شيرازه امنيت جامعه بورژوائي را به خطر مي اندازد. بورژوازي بايد بتواند در فرداي سرنگوني آزادي تشکل و آزادي انديشه را قاچاق و کالاي دست نيافتني کند. درست به همين دليل توليد و بازتوليد سرمايه داري در جامعه اي نظير ايران جز استبداد و اختناق الگوي ديگري نميتواند داشته باشد. اين، نياز به وجود دستگاه سرکوب و کنترل دولتي براي مهار کردن تحرکات توده اي، بويژه بعد از سرنگوني جمهوري اسلامي، را براي بورژوازي حياتي ميسازد. هر نظام بورژوائي آتي در ايران بلاواسطه و بلافاصله براي مجبور کردن مردم، و بويژه طبقه کارگر، به تسليم در مقابل مقتضيات توليد و بازتوليد سرمايه داري در ايران، به يک دستگاه دولتي موجود نيازمند است.

اپوزيسيون راست، بويژه جريان سلطنت طلب، با اتکا به ترساندن مردم از "هزينه هاي" انقلاب، با اتکا به سابقه خود در دوران رشد سرمايه داري در ايران، وعده دوستي و انتگره شدن با غرب، نشان دادن همراهي و حمايت دولتهاي غربي و بويژه آمريکا، و نماياندن کل فرهنگ غربي بعنوان زمينه بديهي فرهنگي خود، تلاش دارد که افق، توقع و نوع سرنگوني مطلوب خود را به جامعه تسّري دهد. کاري کند که جامعه، در ابعاد کلان، خود را با اين با افق با اين جهان بيني و توقع تداعي کند. رهبري اپوزيسيون راست را بپذيرد. طرح رفراندم براي جايگزيني جمهوري اسلامي، بستن اميد مردم به آمريکا، تبليغ انقلاب مخملي و غيره همه تاکتيکهاي مختلف در راستاي اين استراتژي است.

٦ - پيروزي جنبش سرنگوني از نظر طبقه کارگر – منشور سرنگوني

در مقابل اين افق بورژوائي طبقه کارگر و کمونيست ها هم بايد معني پيروزي جنبش سرنگوني را از زاويه منفعت جنبش خود تعريف کنند. مانيفست اين پيروزي "منشور سرنگوني جمهوري اسلامي" است.

اجراي اين منشور نيازمند يک دولت موقت انقلابي است. اين دولت موقت است زيرا دولت حاصل جنبش کنوني هرچه باشد بايد موقت باشد و به مردم امکان انتخاب آزاد و آگاه نظام آتي حکومتي را بدهد. تنها طبقه کارگر و انقلاب سوسياليستي است که در هر حال و در هر شرايطي چنين تضميني به نفع آن تمام ميشود. بورژوازي با سرنگوني جمهوري اسلامي پرونده انقلاب را ميبندد، از نظر طبقه کارگر اما سرنگوني جمهوري اسلامي تازه شروع انقلاب است. در نتيجه دولت موقت بايد بنا به تعريف در يک چارچوب روشن ظرف مدت معين و کوتاهي (حداکثر شش ماه) به مردم امکان انتخاب آزاد و آگاه نظام حکومتي ايران را بدهد. اين دولت انقلابي است به اين دليل که دولت قيام کنندگان است و قانونيت و مشروعيت خود را از قيام عليه جمهوري اسلامي ميگيرد و نه ائتلاف و سازش يا گاوبندي نيروها و احزاب سياسي از بالا و در خفا و يا از هيچ پروسه قانوني در حضور جمهوري اسلامي (مانند رفراندم). چپ سنتي تا صحبت از دولت انقلابي مي شود بجاي توجه به پروسه اجتماعي اي که اين انقلابي بودن را توضيح ميدهد (يعني قيام) به چرتکه هميشگي چه کسي انقلابي است و چه کسي نيست مراجعه ميکند و از انقلابي ائتلافي را ميفهمد.

به هر صورت، دولت موقت انقلابي بلافاصله اقلام منشور سرنگوني را بعنوان قانون اعلام و اجراي آن را تضمين ميکند:

اين دولت يک دولت متعارف با برنامه اقتصادي نيست. يک دولت موقت و گذرا با يک برنامه کار سياسي است. مطالبه بيمه بيکاري در اين منشور نه براي ايجاد تغيير در ساخت اقتصادي جامعه بلکه براي تضمين حداقل معيشت و دادن امنيت اقتصادي به همه، بخصوص به طبقه کارگر و زحمتکشان است تا بورژوازي نتواند از بيکاري، اخراج، فقر و عدم امنيت اقتصادي به عنوان اهرم هاي تحميل سياسي استفاده کند. ساير سياست ها تابع تناسب قواي موجود در جامعه است و طبقه کارگر و کمونيستها و حزب ما در هر زمان (از جمله در دوران دولت موقت) بايد تمام تلاش خود را براي قبولاندن و تحقق کليه مطالبات رفاهي اقتصادي و سياسي و اجتماعي برنامه "يک دنياي بهتر" را بکار گيرد. طبقه کارگر و کمونيستها بايد بتوانند هم از بالا و هم از پائين با بسيج مردم تحقق اين مطالبات را تضمين نمايند.

امروز بخش وسيعي از جامعه افق و تعريف روشني از پيروزي جنبش سرنگوني ندارد و يا اين افق را از بورژوازي ميگيرد. جريان ما، که چپ ترين و خودآگاه ترين بخش چپ جامعه بود، بخش مهمي از پايه چپ سنتي خود، حزب کنوني کمونيست کارگري، را به بورژوازي باخت. تصويري که غالبا مردم از سرنگوني جمهوري اسلامي دارند اين است که دم و دستگاه آخوندها جمع شود و رابطه ايران با غرب، بويژه آمريکا، نرمال شود. اين تصوير اپوزيسيون راست از سرنگوني است. تصويري که اپوزيسيون راست ميدهد اين است که جمهوري اسلامي (رژيم عقب مانده آخوندها!) را جمع ميکنيم بدون اينکه اوضاع جامعه "به هم بريزد"، با عادي کردن رابطه با غرب که فورا انجام ميشود، سرمايه، فرهنگ، تکنولوژي غرب به ايران سرازير ميشود و... آب از آب تکان نخواهد خورد، انقلاب مخملي ميکنيم، رفراندم ميکنيم و ... نظم جامعه بجاي خود باقي ميماند، "هرکي به هرکي" هم نميشود. قرار نيست با يک قيام يا انقلاب دوباره نظام جامعه را به هم بريزيم!

اولين مسئله و مهمترين مسئله براي کمونيستها و براي طبقه کارگر تامين رهبري کمونيستي براي جامعه است. رهبري که جامعه آن را قبول داشته باشد. اگر رهبر کمونيستي رهبر مردم نباشد و فقط رهبر تشکيلات خودش باشد رهبر کمونيست نيست. کمونيسم و رهبري کمونيستي نقطه رجوعش جامعه است و نه تشکيلات.

يک حزب کمونيستي و يک رهبر کمونيست بايد رهبر مردم، رهبر جامعه باشد. در درجه اول يک حزب به اعتبار رهبران اجتماعي خود اجتماعي ميشود. حزب رهبر جامعه حزب رهبران جامعه است. رهبر تشکيلات بودن هنر نيست. هرکس تشکيلاتي درست ميکند لابد رهبر تشکيلات خودش است. تبديل شدن به رهبر مردم هنر و کليد پيشرفت است. و اين پيچيده ترين کار است. اين امري بوده که در مقابل کمونيستها قرار گرفته است و چپ راديکال ظرف ٨٠ سال گذشته از ايفاي اين نقش ناتوان مانده است. اصولا امروز يکي از علائم مرض چپ راديکال همين ناتواني است.

چپ سنتي و راديکال در ابعاد کلي تنها مسئولين تشکيلاتي خود هستند. آنجا هم که مثل رهبري جديد حزب کمونيست کارگري بادي از کمونيسم مارکس و حکمت به آنها خورده است، رهبري سياسي را با هنرپيشگي سياسي عوضي گرفته اند. رهبري جديد حزب کمونيست کارگري نه رهبران سياسي که هنرپيشگان کم کيفيت سياسي هستند. کساني که فکر ميکنند مشهور شدن يعني رهبر شدن و يعني اجتماعي شدن! اين تلقي را ما در سال ١٩٩٦ مورد نقد قرار داديم و يکي از کشمکش هاي اصلي در دوره منصور حکمت تعريف رهبر بود.

رهبر مردم يعني کسي که مردم خود را با او تداعي ميکنند، يعني کسي که مردم را از نقطه A به نقطه B ميبرد، يعني کسي که مردم را در جنگ شان براي دنياي بهتر در زمين واقعي رهبري ميکند، آنها را از خطر برحذر ميدارد، رهبرشان است، کسي است که مردم به فرمان او پيش ميروند و حاضرند خطر کنند و از جانشان مايه بگذارند. رهبر کسي است که ميداند کجا جلو برود و کجا عقب بنشيند، ميداند کجا بايد خطر کند و کجا نبايد اين کار را بکند، "عاقل" است، ميتواند صفش را متحد کند، اهميت اتحاد را ميفهمد، قادر است نقش متحدکننده انسانهاي متفاوت واقعي و زميني را بازي کند، و مردم خودشان را به دست او ميسپارند.

بعلاوه بايد دقت کرد که اکتيويست و فعال يک آرمان يا هدف سياسي يا اجتماعي هم با رهبر آن جنبش متفاوت است. فعال و اکتيويست براي اهداف آن جنبش يا سازمان فعاليت و مبارزه ميکند، رهبر نه تنها اين کار را ميکند، بلکه بعلاوه جنبش را متحد ميکند، خط ميدهد، آن را از يک جا به جاي ديگري ميرساند، رهبري ميکند.

از بعد از شکست انقلاب روسيه در اواخر دهه ٢٠ ميلادي، کمونيسم و جنبش کمونيستي و چپ راديکال رهبر توده اي و رهبر اجتماعي و توده اي نداده است که هيچ، فرقه اي بودن، حاشيه اي بودن و غيراجتماعي بودن را تقديس کرده است. در اين سنت رهبر، رهبر تشکيلات خودش، رهبر فرقه خودش و رهبر دوستان خودش است و نه رهبر آدمهاي ديگر در جامعه؛ و فقط موافقين و هم خط هاي خود را ميتواند متحد و رهبري کند نه يک توده عظيم انساني را.

رهبر "نيمه وقت"، "نيمه دل" (Half-hearted) يا با اولويت هاي متفاوت و چندگانه به جائي نميرسد. صف رهبران در هر دوره از ميان کساني که قدم جلو ميگذارند و فلسفه زندگيشان را ايفاي اين نقش قرار ميدهند بدست ميآيد.

سوالي که در مقابل ما کمونيستها قرار ميگيرد همان است که منصور حکمت از حزب کمونيست کارگري عراق پرسيد: آيا در ميان ما کساني هستند که بخواهند در مقياس توده اي (در يک شهر، در يک منطقه، در يک کشور، در يک کارخانه يا محله) رهبران درجه يک باشند؟ و سرنوشت خود را با سرنوشت مردم گره بزنند؟ آيا کساني در ميان ما هستند که فلسفه زندگيشان را ايفاي اين نقش در زندگي ميليونها انسان بدانند؟ آيا کساني هستند که ملزومات ايفاي چنين نقشي را فراهم کنند، خطرات، محدوديتها، فشارها و محروميتهاي ناشي از ايفاي اين نقش را با آغوش باز تحمل کنند و به استقبال آن بروند؟

اينها سوالاتي است که در مقابل کمونيستها قرار ميگيرد و قرار گرفته و دارند در ميزنند. اگر ما نتوانيم چنين صفي را در مقابل جامعه قرار دهيم، هر بحثي که بکنيم آکادميک و تحليل گرانه است، هرچند اين بحثها از زاويه کمونيستي يا مارکسيستي باشد. اينها سوالاتي از جمع حاضر در اين جلسه يا رهبري حزب حکمتيست نيست. اينها سوالاتي از کل فعالين کمونيست در جامعه، در ايران يا در خارج کشور، است. اگر ما نتوانيم چنين صفي از رهبران توده اي را تامين کنيم نه ميتوانيم يک حزب توده اي بسازيم و نه ميتوانيم در تحول انقلابي ايران نقش مهمي بازي کنيم. در غياب وجود اين رهبران اجتماعي، در غياب وجود اين رهبران توده اي و يک حزب توده اي سيکل تبليغ – ترويج – سازماندهي (کل وظايف کمونيستها از زاويه چپ سنتي) به جائي نميرسد. لنين وقتي از تبليغ – ترويج – سازماندهي حرف ميزد که سنت کمونيستي يک سنت اجتماعي و توده اي بود و نه سنت مهجور گروههاي کم نفوذ، فرقه اي و حاشيه اي.

اين رهبران کمونيست بايد يک صف از مدافعان يک افق مشترک باشند. صفي که محصول نقد يک چارچوب داده جامعه است. صفي که بعلاوه محمل تعرض به يک نوع بينش، به يک نوع تفکر و يک افق سياسي و عملي در جامعه است. صفي که تعرض به افقهاي بورژوائي در جامعه و اثبات حقانيت افق کمونيستي را با خود تداعي ميکنند. براي اين صف، قلم و کلام شمشير نبرد است نه ابزار تجزيه و تحليل. صفي که در ميدانهاي اصلي جنگ طبقاتي، (فکري، سياسي يا عملي) حضور بهم ميرسانند. صفي که در مقابل جامعه يک افق و يک سياست مشترک را نمايندگي ميکنند. صفي که بايد محمل عروج يک مکتب کمونيستي جديد در ايران شود.

هدف ما بايد اين باشد که انقلاب را در طول حيات خود سازمان دهيم تا هم نسل ما و هم نسلهاي بعد نجات پيدا کنند. افق رشد انقلاب تا يک "روز موعود"٬ افق رستاخيز مذهبي است. افقي است که کسي را به دنبال خود نخواهد کشيد. درنتيجه بايد به دنبال روش و تسمه نقاله هاي اجتماعي و توده اي بود که نفوذ کمونيسم و نفوذ کمونيستها را در ابعاد ماکرو و اجتماعي و توده اي افزايش ميدهند. اين رشد غيرخطي است که اتکاء بر آن براي کمونيسم٬ بخصوص در دوره هاي متحول٬ حياتي است.

اما انجام اين کار يعني دخالت در سياستهاي جاري جامعه و گره خوردن به تحولات جاري و تبديل شدن به پرچم "نـَــه" گفتن مردم به وضع موجود. اين يعني چفت شدن به اعتراض مردم و به پيروزي رساندن مردم. اجزاء مهم اين پروسه البته تعريف پيروزي و تامين رهبري توده اي و اجتماعي کمونيستي است. اما يک جزء ديگر آن به تحرک در آوردن جامعه و متشکل کردن و متحد کردن حول اين پرچم٬ تعرض به بورژوازي و تصرف افکار و شکل دادن به آرزوي ميليونها انسان است.

۹ - سناريو سياه – سازماندهي مقاومت در مقابل آن: از کنترل محله تا گارد آزادي

اشاره کرديم که براي بورژوازي و دولت هاي غرب٬ کردستان يک پايه سناريو دوم٬ يعني پاشاندن بنيادهاي زندگي مدني٬ منطقه اي کردن ايران و حفظ کنترل بر خرابه هاي يک جامعه ويران است. درست مثل عراق.

بورژوازي و آمريکا اين راه را براي خود باز نگاه داشته اند و نگاه خواهند داشت. حزب دمکرات کردستان٬ جريان فاشيستي زحمتکشان٬ پژاک و غيره از اين سر در سياست ايران مکاني سراسري يافته اند.

فدراليسم، نسخه تباهي کل جامعه ايران، قدرتش را اساسا از حزب دمکرات کردستان ميگيرد و نه از "الاحواز" يا حمايت گروههاي تاريخا خرفت چپ سنتي. کردستان ايران داراي يک سنت تحزب پيشرفته٬ تاريخدار و مسلح است که آنرا از تمام مناطق ايران متمايز ميکند.

تلقي ناسيوناليسم ايراني و ناسيوناليسم کرد، آنچه در کردستان ميگذرد را براي بخش اعظم جامعه يک پديده محلي – ملي مي نماياند. وقتي از کردستان و تجربه کردستان صحبت ميکنيم هر دو نوع ناسيوناليسم اين تجربه و اين جامعه را محلي - قومي تعريف ميکنند. ناسيوناليسم کرد و ناسيوناليسم ايراني. ناسيوناليستهاي کرد آن را به "کرد" بودن و به اکراد نسبت ميدهند. از نظر ناسيوناليسم کرد٬ تجربه کردستان و مبارزه در کردستان داستان مجاهدت کردهاست. از طرف ديگر ناسيوناليسم ايراني هم وقتي از کردستان و تجربه کردستان صحبت ميکند باز هم به آن از همين زاويه "خلق کرد" يا "کردها" و ايضا محلي - ملي نگاه ميکند. هر دو جريان مضمون٬ خصلت و ترکيب طبقاتي تجربه مبارزه در کردستان را به کيسه "ملت " يا قوم کرد ميريزند. يکي براي سهم خواهي در قدرت و ديگري براي اعمال برتري "ملي" خود. هر دو نافي وجود و نقش جنبش کمونيستي و طبقه کارگر در جامعه و در تجربه کردستان هستند. اين حکم در مورد کل طيف احزاب و جريانات ايران از ملي گرايان و مشروطه خواهان تا چريک فدائي و رهبري جديد حزب کمونيست کارگري به يک اندازه صادق است. انتساب جدائي اکثريت کميته مرکزي و دفتر سياسي اين حزب به جدائي "کورش مدرسي و کميته کردستان" از طرف رهبري جديد حزب کمونيست کارگري تنها نمونه اي از اين تفکر سنتي ناسيوناليستي است.

در سال گذشته يک دستآورد ما نجات اين امکان و اين پتانسيل از تخريب ناسيوناليستهاي هپروتي در رهبري حزب کمونيست کارگري ايران بود. ما اين امکان و اين پتانسيل را براي جنبش کمونيستي حفظ کرديم. اما بايد کاري کنيم که همانطور که تهران خود را با پرچم مشروطه در تبريز تداعي کرد٬ فردا تهران و همه شهرهاي ايران خود را با پرچم قدرتمند کمونيسم در کردستان تداعي کنند. اين يک پايگاه قدرت کمونيسم است و بايد آن را جدي گرفت. کمونيست ها بايد اين نقطه قدرت خود را بشناسند و از آن نهايت استفاده را بکنند.

کمونيستها بايد با همه امکاناتي که دارند کردستان را از آن خود کنند، به عنوان رهبر مردم عروج کنند٬ يک حزب توده اي بوجود بياورند و گارد آزادي را در ابعاد وسيع سازمان دهند. در غير اين صورت چه در کردستان و چه در سطح سراسري شانس زيادي نخواهند داشت. تبديل کردن کردستان به پايگاهي که بتواند در صورت لزوم در انقلاب سوسياليستي آينده ايران نقش آذربايجان در انقلاب مشروطه را بازي کند تنها يک امکان نيست. کاري است که از دست ما ساخته است و ما ميتوانيم آن را تضمين کنيم. و بايد اين کار را انجام دهيم. امروز کردستان براي کمونيستها دريچه قدرت است.

۱٢ - آزادي و برابري – صفبندي ميليتانت و انقلابي در مقابل جمهوري اسلامي

همه شواهد حکم بر اين دارند که٬ همانطور که منصور حکمت گفت٬ به عکس انقلاب ۵۷ که سرنگوني شاه نقطه خاتمه انقلاب شد٬ سرنگوني جمهوري اسلامي تازه شروع انقلاب در ايران است و تازه مسئله قدرت سياسي را باز ميکند. سرنگوني جمهوري اسلامي شروع کشمکش ميان جنبشها٬ طبقات و احزاب براي پر کردن خلاء قدرت و بردن جامعه به سمتي است که منفعتشان ايجاب ميکند. ما شانس و قابليت پر کردن اين خلاء و تصرف قدرت سياسي براي انجام انقلاب سوسياليستي را داريم. به شرط اينکه جوابگوي نيازهاي زمانه باشيم و تماما الگوي فعاليت چپ سنتي و حاشيه اي را کنار بگذاريم.

سرنگوني جمهوري اسلامي توسط قيام يا طغيان مردم امري ممکن است. اما اين قيام يا طغيان انقلابي از نوع انقلاب ٥٧، يعني انقلابي "همه با هم" و تحت هژموني يک خط سياسي، نخواهد بود. امروز نه چپ ميتواند جمهوري اسلامي را به تنهائي سرنگون کند و نه راست. در نتيجه سرنگوني جمهوري اسلامي، در متن توازن قواي سياسي فعلي، از نوع انقلاب فوريه ١٩١٧ روسيه خواهد بود. انقلابي که بعد از سرنگوني، تازه مسئله قدرت سياسي را باز ميکند. بعکس انقلاب ٥٧، در انقلاب آتي ايران سرنگوني تازه نقطه آغاز واقعي انقلاب خواهد بود. به اين معني بعد از سرنگوني جمهوري اسلامي هنوز دريچه قدرت باز است و کمونيستهائي که با صفي از رهبران توده اي، با يک تشکيلات فشرده و يک پرچم، يک خط و يک افق روشن وارد چنين انقلابي شده اند، شانس زيادي دارند که قدرت را به نفع خود يکسره کنند. و اين امکاني است که بايد متحقق کرد. اين شانسي است که بايد به آن چسبيد.