|
اول مه روز نمايش بلند پروازي و ارزشهاي طبقه کارگر است
انسانيت را نميتوان از آرزوهاى او براى يك دنياى بهتر جدا كرد. احساس همدردى و همسرنوشتى در وراى تفرقه هاى ملى و مذهبى و نژادى، يك جوهره بديهى انسانيت به شمار رفته است. براى طبقه کارگر، انسانهايى كه خود كوله بارى از تبعيض و نابرابرى و تحقير را بر گرده خود حمل ميكنند، و از نشانه هاى انتقال سرنوشتى مشابه به نسل بعدى زخمى عميق تر بر قلبشان مينشيند، دنيايى بهتر نه يك آرزو بلكه يك خواست مشترك فوري نيز هست. عزم، اراده، هم سرنوشتي و تلاش براى دستيابى به چنين خواستى دست ميليونها انسان را در سراسر دنيا در دست هم قرار ميدهد. اول مه سمبل آرزوهاى مشترك انسانهاى سراسر جهان عليه بنيادهاى نظامى است كه نگونبختى و جنگ و فقر و تحقير را با قربانيانى از برادران و خواهران خود آنها در مقابل چشمانشان قرار داده است. طبقه کارگر و آرمانهاي انساني و برابري طلبي اش همواره مورد حمله طبقات دارا و دولتها و مدياي نوکر بورژوازي و سرمايه قرار گرفته است. سکوت در باره شرايط زندگي و تعرض وحشيانه به سطح معيشت کارگران وخانواده هايشان و کل اقشار تهيدست و فرودست جامعه يک توطئه ديگر اين غاصبان ثروت جامعه و محروم کردن اين اکثريت از رفاه و آزادي و خوشبختي است. اجتماع کارگران در شهرهاي بزرگ اقصي نقاط جهان در روز کارگر اما نغمه اى مشترك عليه اين شرايط و نظام بردگي کار مزدي است. اول مه، در 119 سال تاريخ خويش در مصاف با جنگها، در مصاف با تفرقه ها و تبعيض هاى ملى و مذهبى و نژادى و جنسى، يادآوري و سمبلى براى تلاش انسانها در ساختن دنيايى متفاوت بوده است. در آستانه اول مه، روز جهانى كارگر در ايران سال 1384، ما شاهد تداوم تعرض جمهوري اسلامي به ذره ذره از نشانه هاي انسانيت و شايستگيهاي بشر هستيم. جامعه اى 70 ميليونى آماج كثيف ترين آرا و افكار مذهبى و خرافى، آماج مخوف ترين سيستم سركوب و بيحقوقى، آماج ارتجاعى ترين سياستهاى تبعيض و تحقير و بيحقوقى محض قرار گرفته است. در مقابل، سرنوشت کارگران با ديگر اقشار اجتماعي، معلمان، پرستاران و کليه حقوق بگيران جزو و اکثريت عظيم شهروندان گره خورده و يکي شده است. طبقه کارگر در اول مه مصمم به دفاع از حقوق و آزاديهاي فردي و اجتماعي و مدعي رهايي اين اکثريت انساني است. اول مه روز نمايش بلند پروازى و ارزشهاى والاى انسانى، و مشاهده آن به وسعت جهان در تاريخى صد ساله جز با شعف نميتواند مواجه گردد. اين روز، علاوه بر نمايش همبستگى ، روز جشن کارگران نيز هست. اول مه را جشن بگيريم كه جشن زنده ماندن عميق ترين و راديكال ترين رگه ارزش انسانى در 120 سال اخير بوده است. اول مه را فرصت و غنيمتى بدانيم كه بگوييم با همبستگى خود، با نيروى متحد خود، آينده را خواهيم ساخت. اول مه را بدست بگيريم كه مهر آرمان خواهى و بلند پروازى را بر پيشانى حركتهاي اعتراضى در هر كارخانه و محله بكوبيم. اول مه را بدست بگيريم تا با ابراز وجود اجتماعي و قدرتمند كارگر و سياست و افق كارگرى اعلام کنيم اجازه نخواهيم داد بيش از اين از حاصل كار ما و دسترنج ما اسباب استثمار و فقر و محروميت و سركوب و فريب و تفرقه و تبعيض و حقارت را عليه خود مان و فرزندانمان را فراهم آورند. اعلام کنيم که نميگذاريم بيش از اين از ما قربانى بگيرند، بهترين هاى صفوف ما را از ما جدا کنند، ما را لاي چرخ دنده هاى كار و فقر فرسوده و از بين ببرند و مثل خوره به جان خوشبينى و اعتماد بنفس و اتحاد ميان ما بيفتند. اعلام کنيم که ما ميتوانيم سرئوشت جامعه را بدست بگيريم، آينده را يسازيم و آزادي و برابري را تامين و تضمين کنيم. اول مه طبقه کارگر خواستار و مصمم به كنار زدن مسببين اين وضعيت و گرفتن افقي روشن و انساني از آينده اى بهتر جلو روي جامه و شهروندان آن است. زنده باد اول مه زنده باد سوسياليسم آزادي، برابري، حکومت کارگري حزب کمونيست کارگري ايران- حکمتيست 31 فروردين 84 ( 20 آوريل 2005)
|