اعتصاب عمومي معلمان را حمايت كنيد
مظفر محمدي
كانون صنفي معلمان ايران در بيانه ١٤ بهمن خود، روزهاي ٤ و ٥ اسفند را دراعتراض به طفره روي دولت در اجراي مطالبات چند ساله شان، اعتصاب عمومي معلمان سراسر كشور را اعلام كرده است. اين اعتصاب ميبايست مورد حمايت و پشتيباني همه معلمان در سراسر كشور و دانش آموزان و اولياي آنها و همچنين طبقه كارگر، كارمندان و ديگر اقشار زحمتكش جامعه قرار گيرد.
همچنانكه در بيانيه كانون صنفي معلمان آمده است دولتهاي پشت سر هم جمهوري اسلامي حقوق و مطالبات معلمان را انكار كرده و يا نسبت به آن بي تفاوت بوده و با وعده و وعيد از آن طفره رفته و مبارزات معلمان را هر بار سركوب كرده اند.
اينكه چرا مبارزه معلمان با وجود وزنه سنگين اجتماعي شان آنچنان كه لازم است به ثمر نميرسد دلايل متعددي دارد كه سركوب تنها يكي از آن دلايل است.
قبل از هر چيز كانون صنفي معلمان بايد از خود بپرسد كه آيا بطور واقعي جامعه معلمان و مطالباتشان را با جديت و قاطعيت نمايندگي كرده است؟ اگر به تاريخ وجود اين تشكل نگاه كنيم، متاسفانه جواب منفي است.
بيانيه كانون ميگويد كه از سال ٨٣ تا كنون يعني به مدت ٥ سال است كه دولت معلمان را سر ميدواند. با وجود اين، كانون معلمان كماكان به الطاف دولت و دلسوزي "نمايندگان خود در خانه ملت" اميد بسته اند. تا زماني كه كانون صنفي معلمان و فعالين و رهبران مبارزات معلمان مجلس اسلامي را خانه ملت و مجلسيان را نماينده خود بدانند و توقع دلسوزي و احقاق حقوق خود را داشته باشند، سرنوشتي بهتر از اين ٥ سال كه پشت سر دارند نخواهند داشت.
معلمان تنها به نيروي خود و با اتكا به صفوف متحد و متشكل خود ميتوانند چيزي به دست بياورند. در نتيجه تداوم توهم به دولت و يا محافظه كاري در به ميدان آوردن اين نيرو فقر و تنگدستي و ناكامي مبارزات معلمان ادامه خواهد داشت.
بيانيه كانون صنفي معلمان، به جاي اينكه دانش آموزان و خانواده هايشان را به حمايت از اعتصاب خود فرا بخواند، آنها را دلداري ميدهد و قول ميدهد كه ساعتهاي تعطيل مدارس را جبران خواهد كرد!
سوال اين است كه ايا اعتصاب معلمان جرمي نسبت به دانش آموزان و اوليايشان محسوب ميشود، كه بايد جبران شود؟ آيا معلمان كه سالها است با بخور و نمير و فقر و فلاكت فرزندان مردم را آموزش ميدهند، به كسي بدهكاري دارند؟
وقتي كانون صنفي معلمان، دانش اموزان و اوليايشان را به حمايت از اعتصاب خود فرا نميخواند در واقع آنها را به بيطرفي و پاسيفيسم سوق ميدهد. و اين به ضرر مبارزه معلمان است.
مساله ديگر در همين بيانيه كانون صنفي معلمان مطرح شده، اين است كه اگر در اين مدت احمدي نژاد يا معاونش بيايند و بگويند به مطالبات معلمان رسيدگي ميشود، برنامه اعتصاب ملغي خواهد شد! باز سوال اين است كه اگر اينها يا هر مامور دولتي بيايد و باز وعده بدهد، كانون، معلمان را دوباره به خانه مي فرستد و منتظر مي نشيند؟ مگر اين دولت و حتي قبلي هايش هم دروغ و رياكاري و وعده هاي پوچ شان را بارها اثبات نكرده اند.
اين اما و اگر ها و اين توهم و دودلي ها، شكي نيست مبارزه معلمان را متزلزل كرده و بهانه دست بخش محافظه كار معلمان داده و آن ها را به ميدان نمي آورد. و از طرف ديگر و در نتيجه مثل سابق بخش راديكال و مبارزتر معلمان و نمايندگان و رهبرانشان زير ضرب پليس و دولت قرار مي دهد و تهديد تبعيد و اخراج انتظارشان را خواهد كشيد.
كانون صنفي معلمان اگر بخواهد تشكل واقعي و راديكال معلمان باشد، بايد اولا به نيروي ميليوني معلمان و حاميانشان در ميان دانش آموزان واوليايشان و ديگر طبقات و اقشار زحمتكش جامعه متكي باشد و دوما مطالبات معلمان را بي كم و كاست و بدون توهم از دولت و مجلس اسلامي و با قاطعيت تمام پيگيري كرده و در مقابل هرگونه طفره روي و بي تفاوتي و جواب سربالا و يا تهديد سركوب با جديت بايستد.
كانون صنفي معلمان نميتواند نماينده اجراي اين وظيفه انساني و تاريخي معلمان باشد مگر اينكه اين كانون را فعالين راديكال و مبارز معلمان رهبري كرده و سكانش را به دست بگيرند. اين اولين شرط هر گونه پيشروي و پيروزي در احقاق حقوق معلمان و اعاده حرمت و آزادي ورفاه به معلمان و خانواده هايشان است.