اعتراف گیری از سکینه پای چوبه دار

سوسن هجرت

سکینه ‌محمدی آشتیانی را در شرایطی که طناب اعدام به گردنش و سایه شوم سنگسار آخرین امیدهای زنده ماندن را در او کشته است٬ در صحنه تلویزیون ایران به اعتراف علیه خود واداشته اند.

این بساط شنیع بیش از هر چیز سیمای پر از جنایت جمهوری اسلامی و بی رحمی و قصاوت آن را نشان میدهد. کشاندن زندانی زیر شکنجه و با گذاشتن شمشیر برگردنش٬ به شهادت علیه خود واداشتند٬ نه تازه است و نه اهداف شنیع این توحش بر کسی پوشیده است. بینندگان این صحنه و مجریان این جنایت هر دو میدانند ارعاب کل جامعه و تودهنی زدن به اعتراضات بین المللی هدف است چرا که دنیا در دفاع از سکینه به حرف آمد٬ به حکم سنگسار او اعتراض و آزادی فوری او را طلب کردند. دامنه اعتراض به سنگسار سکینه تا جائی رفت که همپیمانان جمهوری اسلامی نیز مجبور شدند سکوت را بشکنند و درخواست تحویل سکینه به کشورشان برزیل شوند.

اما خاصيت اين سناريو اثبات هیچ حقیقتی جز ارعاب به جامعه و دهن کجی به مردم متمدن و اعتراض جهانی علیه سنگسار و اعدام سکینه  نیست. این نمایش به قصد زهر چشم گرفتن از جامعه است. با این عمل شنیع بشریت و انسان شرافتمند و عدالتخواه را میخواهند زبان بسته کنند. اعتراف گرفتن از سکینه ابزار ساکت کردن میلیونها انسان معترض و آزادیخواه و مخالف است. میخواهند به همه تفهیم کنند که درمقابل مقتضیات تداوم حیات رژیم٬ انسان و حق شهروندی و حق حیات از پوچ پوچ تر است.

راه میانه ای برای بشریت متمدن باقی نیست. جمهوری اسلامی از هر نوع و هر قماش آن امتحان پس داده اند. برای بشریت متمدن٬ برای طبقه کارگر و زن و جوان حق طلب تنها راه شرافتمندانه انداختن جمهوری اسلامی است. پایان دادن به این بربریت کار ما است. ما مردمی که از اعدام و نسل کشی و بی حقوقی متنفریم. این رژیم را بیش از این نباید تحمل کرد. این تنها راه خاتمه جنایت و توحش و بردگی و کشتار است.