حسین مرادبیگی
طبقه کارگرطبقه ایست جهانی
سه روز قبل ٢١ کارگر که اغلب آنان زنان کارگر بودند در کارخانه "غریب و غریب نواز" در بنگالادش متعلق به کارخانه های یک شرکت سوئدی به نام "هینس و موریس" زنده زنده در آتش سوختند و ٥٠ نفر دیگر نیز زخمی شدند. این تازه یک نمونه از دهها و صدها نمونه ای است که بعلت عدم ایمنی شرایط کار، روزانه صدها کارگر را در نقاط مختلف جهان به کام مرگ میفرستد.
کثافت سرمایه داری آنقدر بالا زده است که این روزها ثابت کردن اینکه سرمایه داری مصبب همه بدبختی های بشر امروز است، شاید زحمت چندانی نخواهد. همه می بینند که آدمها از گرسنگی می میرند اما غذا برای همه به اندازه کافی هست. همه می بینند که آدمها از بیماری می میرند اما دوا برای همه به اندازه کافی هست. همه بی مسکنی و حلبی آبادها را می بینند اما مصالح ساختمانی برای مسکن مجانی برای همه به اندازه کافی هست. همه می بینند که آدمها بعد از ٣٠ تا ٤٠ سال کار کردن هنوز برای زنده ماندن خود باید بگردند و برای نیروی کار خود در بازار مشتری پیدا کنند. و می بینند که هر روز صدها کارگر بعلت عدم ایمنی شرایط کار جان خود را از دست میدهند، امکان جلوگیری از آن تا حد صد در صد هست اما از آن امتناع میکنند. این واقعیت این دنیای وارونه است که در آن تولید اجتماعی و معیشت روزانه میلیاردها انسان به تولید سود برای مشتی صاحبان سرمایه و وسائل تولید، گره خورده است. دنیایی که در آن پست ترین و انگل ترین آدمها عالیجناب و مقام معظم اند و کسانی که با خون و عرق خود کل ثروت جامعه را تولید میکنند فرودست اند. سرمایه داری همچنین با جنگ ها ونسل کشی ها و تروریسم دولتی و غیر دولتی خود، مرگ و نابودی بشر را هم آنقدر "طبیعی" و به بخشی از زندگی او تبدیل کرده است که اخبار مربوط به سوانح کار بندرت در گوشه این یا آن روزنامه نیز درج میشوند.
سرمایه مدتهاست جهانی است، استثمار و مصائب ناشی از آن نیز برای طبقه کارگر و کل بشریت نیز مدتهاست جهانی است.
در بنگالادش و کشورهایی نظیر بنگالادش از نیروی ارزان و مفت کار کارگر و شرایط کاملا خطرناک محیط کاری برای سودآوری بیشتر و در سوئد و دیگر کشورهایی نظیر سوئد از این شرایط کار ارزان برای فشار بر کارگران این کشورها، ساکت نگاهداشتن و پائین نگاهداشتن دستمزدهایشان و این روزها تهدید افزایش سن بازنشستگی استفاده میکنند. در چین کارگران را با دستمزد بسیار نازل هر روز مانند پادگان برای کار روزانه به خط میکنند، در یونان به بهانه "کسری بودجه" دستمزد کارگران را تا ١٠% کاهش میدهند. در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی رهبر کارگری را به "اتهام" تلاش برای تشکل کارگری در زندان هم راحت نمیگذارند، دستمزدی چند برابر پائین تر از خط فقر را با سرنیزه به کارگران تحمیل کرده اند و از دادن ١٣ ماه حقوق عقب مانده کارگر نیز خودداری میکنند. کل این پدیده هر روز جهانی بودن طبقه کارگر و درد مشترک این طبقه را توسط سرمایه داران و دولتهایشان، علیرغم تلاش شبانه روزیشان برای ایجاد تفرقه در میان کارگران، به کارگران یادآور میشوند.
طبقه کارگر را راهی جز رهایی خود و رهایی بشریت از این وضعیت نیست. تا شرایط بردگی مزدی حاکم است این وضعیت نیز همچنان برقرار است و باز تولید میشود. هر روز وضعیت این طبقه در مقایسه با رشد تکنیک و فراوانی در جامعه نسبت به روز قبل بدتر میشود. سرمایه داران و دولتهایشان آنچه را که این طبقه دیروز با تلاش و فداکاری خود از حلقوم آنان درآورده بود نیز به تدریج دارند از او پس میگیرند.
گسترش آگاهی کارگران به جهانی بودن طبقه خود، به درد مشترک و لذا ضرورت همبستگی جهانی خود، وظیفه روز کمونیستهای طبقه کارگر است.
٤ مارس ٢٠١٠