|
فاتح شیخ 4 مه 2005 درخشش رادیکالیسم و سوسیالیسم در اول مه امسال (نگاهی ویژه به اول مه در عراق و فلسطین)
مرور آنچه در صحنه های متنوع اول مه در سراسر جهان امکان نمایش یافت، میتواند بر جنبه های جالب و جدیدی از این حرکت جهانی- طبقاتی روشنی بیندازد. اکثر رسانه هایی که در این چند روز به اخبار اول مه پوشش دادند، از هر گرایشی، عموما تاکید کردند که اول مه امسال در مقایسه با سالهای قبل کاراکتر رادیکالتری داشته است.
پوشش نسبتا کامل و متنوع اخبار اول مه ایران در رسانه های حکمتیستها و در سطوح خیلی وسیعتر، به من اجازه میدهد از تفصیل آن بگذرم. اما باز ضروری میدانم به جنبه هایی اشاره بکنم. تنوع، تعدد و دامنه جغرافیائی برگزاری اول مه امسال ایران از تهران تا سنندج و خیلی جاهای دیگر به وضوح حاکی از گسترش کمی قابل توجه این حرکت طبقاتی بود، اما جنبه کیفی حرکت، اهمیت به مراتب بیشتری داشت. محتوای روشن سوسیالیستی و رادیکال قطعنامه ها که هم حاوی ادعانامه طبقه کارگر علیه سرمایه و هم دربرگیرنده اساسی ترین مطالبات اقتصادی وهمچنین سیاسی بخش پیشرو طبقه کارگر در ایران بود، این حقیقت را برجسته کرد که امروز حرکت سوسیالیستی کارگری در ایران، در مقایسه با هر نقطه دیگری از جهان، گام بلندی جلوتر است. درخشش رادیکالیسم و سوسیالیسم که مشخصه اول مه امسال بود در ایران جلوه های روشن تری داشت. این واقعیت که به یاری حضور سیاسی جنبش کمونیستی کارگری و جنبش حزبی حکمتیستی امکان تحقق یافته، در عین حال وظیفه تاریخی مهمی بر دوش فعالین، رهبران و پیشروان سوسیالیست طبقه کارگر و بویژه نوک پیکان حزبی آن میگذارد. یک لحظه غفلت از این وظیفه مجاز نیست.
در عراق و فلسطین
با این اشاره کوتاه و ضروری، میرسم به ضرورت نگاه ویژه ای به دو حرکت اول مه امسال در عراق و فلسطین. روشن است که تظاهرات بزرگ صدها هزار نفری و حتی میلیونی از ژاپن تا برزیل و روسیه و اروپا و آمریکای لاتین، تصویر جدیدی هم از گسترش کمی قابل توجه و هم از رشد رادیکالیسم کارگری در اول مه امسال دادند، اما آنچه در عراق و فلسطین اتفاق افتاد به رغم محدودیت دامنه، نشانه شروع شکلگیری صف مستقل کارگری در یک منطقه مهم و حساس جهان است که جنبش طبقه کارگر در آن تاریخا و برای دورانی طولانی اسیر هژمونی ناسیونالیسم بوده و نتوانسته راه پیشروی اش را باز کند.
در عراق در دو تظاهرات و راهپیمایی صدها نفری در مرکز بغداد و خیابانهای بصره (دومین شهر عراق) که توسط "فدراسیون شوراها و اتحادیه های کارگری عراق" سازمان داده شده بود، باندرولها، شعارها و سخنرانیها همه بر استقلال طبقه کارگر در عراق و ضرورت حضور و دخالتگری فعال آن در سیاست پرتحول جامعه تاکید میکردند. سخنرانان تظاهرات بغداد، فلاح علوان و فالح مکتوب از رهبران شناخته شده جنبش شورائی کارگران در عراق و از اعضاء رهبری حزب کمونیست کارگری عراق بودند. در بصره هم کادرها و اعضاء رهبری حزب کمونیست کارگری عراق در راس و رهبری تظاهرات و راهپیمائی اول مه بودند و عزم راسخ طبقه کارگر برای ایستادگی در برابر اشغالگری آمریکا و تحرکات دارودسته های اسلامی را صریح و روشن اعلام کردند. همین طیف سرشناس از رهبران کمونیست کارگران در بصره در نوامبر سال گذشته "کنگره شوراها و اتحادیه های کارگری منطقه بصره" را برگزار کردند. در 6 آپریل امسال نیز همین تشکل کارگری در بغداد "کنگره سراسری شوراها و اتحادیه های کارگری عراق" را در سالن بزرگ هتل فلسطین میریدیان برگزار کرد. با یادآوری این حقیقت که قدرت طبقه کارگر در تشکل اوست باید تاکید کنم که وجه مهم برگزاری تظاهرات و راهپیمایی اول مه در بغداد و بصره، نمایش حضور فعال و قدرت عمل یک تشکل رادیکال کارگری است که امروز نه تنها در عراق متشکل و متحد کننده صفوف کارگران و رهبر آنها در کنار حزب کمونیست کارگری عراق برای دخالت در سرنوشت سیاسی جامعه است بلکه در خارج عراق هم نقش سخنگوی طبقه کارگر این جامعه ویران شده و پرتحول را بخوبی ایفاء میکند. فلاح علوان مسئول این تشکل تا کنون در سفرهای زیادی به کشورهای مختلف از ژاپن و کره جنوبی تا انگلیس و فرانسه و ایتالیا و سویس و ... توانسته است حرف و صدای صف مستقل کارگران در عراق را به گوش سازمانهای کارگری و افکار عمومی جهان در سطح وسیعی برساند.
در فلسطین تظاهرات اول مه امسال دوربین های بسیاری از تلویزیونهای جهان را به خود متوجه کرد. ویژگی این حرکت علاوه بر وسعت بیسابقه اش، در این بود که با زبانی صریح و روشن و با فریادی رسا علیه مشقات نظام سرمایه و علیه هر دو رژیم سرمایه در فلسطین و اسرائیل، ادعانامه طبقاتی خود بر ضد فقر و فلاکت تحمیل شده را اعلام کرد. فریاد اعتراض "فقر دشمن انسانیت است" بر باندرول بزرگی در پیشاپیش تظاهراتهای اول مه در ساحل غربی و غزه نشانگر این حقیقت بود که طبقه کارگر تنها بدیل واقعی تغییر بنیادی اوضاع موجود به نفع توده های ستمدیده و محروم فلسطین است. اعتراض شدید کارگران در اول مه امسال علیه فساد و کثافتی که سراپای حکومت فلسطین را گرفته است نشانه آن بود که حرکت طبقاتی کارگران وامدار ناسیونالیسم فلسطینی نیست و در عین پافشاری بر پایان اشغال و ستمگری اسرائیل، دارد خود را از سلطه ناسیونالیسم حاکم رها میکند و قد بر میافرازد. سابقه و سنت مبارزه و سازماندهی کارگری در فلسطین در اوائل "انتفاضه" که سالها بود به حاشیه رانده شده بود یک بار دیگر در اول مه امسال در شکل رادیکالتر و مستقل تری بر صحنه ظاهر شد. این میتواند سرآغاز حرکت مستقل کارگران در این بخش فلاکت زده و بحرانزده خاورمیانه باشد.
برای حرکت کمونیسم کارگری و حکمتیسم در ایران و عراق، اول ماه مه امسال در ایران و عراق و همچنین در فلسطین میتواند در عین دادن احساس زیبای شروع فاز جدیدی از حرکت طبقاتی، یادآور وظایف خطیری در ایفاء نقش کمونیسم در این منطقه مهم جهان باشد که، همچنانکه بارها از زبان منصور حکمت شنیده ایم، میتواند سرآغاز احیاء کمونیسم در مراکز پیشرفته جهان باشد. یک پیام اول مه امسال به ما حکمتیست های ایران و عراق اینست که: باید به استقبال این وظایف خطیر شتافت!
|