|
بسوی وسیعترین جشنها و اجتماعات در اول مه١٣٨٤ مصاحبه رادیو پرتو با رحمان حسین زاده
مصطفی اسد پور: صد و اندی سال است اول مه را جشن میگیرند، دلیل و فلسفه آن چیست؟چرا روز قرمزه؟چرا روز تعطیل و مهم است؟
رحمان حسین زاده: تاریخچه اول مه معرفی شده و شناخته شده است و در اینجا لازم به تکرار نیست. فلسفه اش اعلام حق طلبی کارگر، اعلام تنفر و اعتراض طبقه کارگر در چهار گوشه دنیا علیه استثمار و نظم کاپیتالیستی است. روز کار گر به بهترین وجهی شکاف واقعی دنیای ظاهرا یکپارچه را عیان میکند. نشان میدهد در این کره خاکی دو دنیای متفاوت، دنیای کارگران و استثمارشوندگان و دنیا ی ااقلیت انگل کاپیتالیستها و استثمارگران درمقابل همند. این روز قرمز است چون روز مبارزه جویی و تلاش برای بهبود و تغییر علیه نظام سرمایه داری و دولتهای آن است. این مبارزه تاکنون فداکاریها، جانفشانیها و جانباختن ها را طلبیده است. به این دلایل و نشان دادن قدرت اجتماعی و مبارزاتی و همسرنوشتی طبقه کارگر جهانی روز بسیار مهمی است.
مصطفی اسد پور: اول ماه مه 1384 در راه است و به تدارکش فکر میکنیم ، چه خصوصیاتی باید داشته باشد و اول مه موفق به نظر شما کدام است؟
رحمان حسین زاده: طبعا منظورتان تدارک آن در ایران است. ما علاقمندیم وسیعترین جشنها و اجتماعات کارگری مستقل از دولت و نهادهای ضد کارگری وابسته به آن برگزار شود. کارگران به طورواقعی این روز را تعطیل کنند. قول و قرارهایشان را برای اول مه بگذارند. خود و خانواده هایشان و مردم علاقمند لباسهای نو را بپوشند. دست در دست هم در سطح شهر و محله جمع شوند. اجتماع کنند. سخنرانی کنند. مطالبات عاجل و سختیهای همین دوره و راه حل ها را مطرح کنند. مهمتر جشن بگیرند. کارگران درسراسر جهان این یک روز را دارند، که هم روز ادعانامه کارگری علیه سرمایه داری و هم روز جشن و سرور و همبستگی عملی کارگری و انسانهای حق طلب است. تدارک اول مه لازمست به این نتایج ختم شود. اگر در پایان روز کارگر امسال، اجتماع بزرگ داشتیم. سخنرانیهای حق طلبانه وقطعنامه های رادیکال داشتیم. اگر وسیعا کارگران و خانواده های کارگری و انسانها و اقشار حق طلب جامعه را در کنار هم داشتیم و خیلی ها با هم آشنا و متحد شدیم. اگر فعالین و پیشروان کارگری زیادی در این مناسبت در کنار هم قرار گرفتند و شبکه محکم و سراسری از اتحاد و همکاری به وجود آمد. ماه مه موفق داشته ایم.
مصطفی اسد پور: اول مه جشن کارگریست، اما در فضای سیاسی رنگ و روی زمان و محیط را به خود میگیرد. در جنب و جوش سیاسی ایران ، پرچمهای سیاسی مختلف مطرحند. اول مه کدام پرچم سیاسی و چه چیزی را در جامعه تقویت میکند؟
رحمان حسین زاده : اشاره درستی کردید. تحولات اجتماعی و سیاسی مهمی در ایران در جریان است. طبقات و بخشهای مختلف از جناحهای مختلف رژیم، تا جنبشها و احزاب مختلف در اپوزیسیون در بطن این تحولات پرچمهای سیاسی و آلترناتیوهای مختلف دارند. یکی پرچم اسلام و امامان و خرافه مذهبی و اسلام خوش خیم را برجسته میکند. دیگری پرچم ملی و آب و خاک و چو ایران نباشد تن من مباد و شاهان و احیای سلطنت و رفراندوم را برجسته میکند. پرچمهایی که ضدیت روشنی با حیات و منافع انسانها و کارگران دارند. اینها حتی به عنوان حکومت تجربه شده و مورد اعتراض و تنفر و بخشا سرنگون شده و یا در مسیر سرنگونی اند. در این میان پرچم کارگران، پرچم لغو استثمار و کار مزدی، پرچم پایان دادن به فقر و بیکاری و بی تامینی و زندگی دون شان انسان است. یعنی پرچم احیای اراده انسان بر مقدرات و سرنوشت خود، پرچم تامین زندگی شایسته انسان امروز و ایجاد جامعه ای پر از رفاه و شادی و سعادت برای شهر وندانش در یک کلام پرچم آزادی و برابری است. این پرچم مستقیما به حیات نه تنها کارگران بلکه کل انسانیت مربوط است و در ماه مه برا فرا شته میشود.
مصطفی اسد پور: در ایران سال 1384 توقعات کارگر را تحت استثمار شدید و فشار اقتصادی به عقب رانده اند، اما حرکتهای اعتراضی فراوان هم داشته است. قرار است نیروی طبقاتی ما به جلو رانده شود. ابتکارات میتوانند چه باشند. مراسمهای اول مه چه ابعادی میتوانند داشته باشند. بویژه فاکتور امنیتی برای فعالین اینکار را هم باید در نظر داشت؟
رحمان حسین زاده : محدودیتها و مشکلات کم نیستند، اما راه و امکان و تجربه جمع شدن و اجتماع و متحد شدن هم کم نیست. بدوا در ماه مه امسال فاکتورهایی را باید در نظرداشت. کنترل رژیم بر اوضاع کمتر شده است. اعتراضات متعدد کارگری و تحرک 16 آذر و 8 مارس و تظاهرات عمومی را داشتیم. روحیه مبارزاتی بالا است. رژیم در آستانه انتخابات، در گیر انواع کشمکشهای درونی و محاسبات است. ازطرف دیگر شبکه گسترده همکاری و هماهنگی کارگران مبارز به وجود آمده است. اینها همه به نفع جبهه کارگران است. بهانه های امنیت و توجیه برای بگیرو ببند رژیم را با اعتماد بنفس و مستدل باید جواب داد. جشن اول مه یک حرکت علنی و اجتماعی و هیچ چیز مخفی و امنیتی ندارد. جمهوری اسلامی و رژیمهای مستبد، به منظور سرکوب کارگران و اول مه "امنیت و توطئه" را به کارگران و ماه مه منتسب میکنند. در واقع خود توطئه میکنند. نباید گذاشت به این بهانه ها محدودیت بر ما تحمیل کنند. روز کارگر است . خودشان در تقویم رسمی نوشته اند. خانه کارگرو شوراهای اسلامیشان به آن آویزان شده و مراسم میگیرند. حال هر کارگر و هر بخش مبارز کارگری که علاقه ای ندارد در مراسمهای دولتی آنها شرکت کند. حق دارند به هر شکل و ابتکاری جشن و مراسم خود را داشته باشند. ضامن اینکه بهانه های امنیتی کسی را تهدید نکند اینست که نیروی وسیع کارگران و خانواده های کارگری و انسانهای حق طلب در هر شهر و محله با ابتکارات مختلف اجتماع کنیم. من فکر میکنم اجتماع و متینگ بزرگ در یک میدان شهر، در یک تفریحگاه مورد مراجعه مردم، یا در یک محیط روباز که امکان تجمع وسیع وجود داشته باشد. میتواند شکل مناسب اجتماع و جشن کارگری امسال باشد. به نظرم باید سعی کرد بیشترین نیرو را جذب کرد. خط کشی های فرقه ای و سکتی را کنار گذاشت. ما در مقابل سرمایه داران و جمهوری اسلامی و خانه کارگر و ... مطالبالت مشترک و ایضا اقدامات مشتر ک فراوان میتوانیم داشته باشیم . در اول مه این را باید اجرا کرد.
مصطفی اسد پور: سال گذشته تحرک در میان کارگران پیشرو از جمله تلاش برای تشکل یابی زیاد بود. اول مه میتواند کارگران پیشرو را در کنار هم قرار دهد. فعالین و کارگران پیشرو از این مناسبت میتوانند چه چیزی را به امکانات و تجربه خود اضافه کنند؟
رحمان حسین زاده : حاصل ماه مه سالهای گذشته و سال قبل ایجاد رابطه و آشناییها و ایجاد شبکه به هم مرتبط فراشهری و بعضا سراسری فعالین کارگری است. این مثبت و آغاز کار خوبی است. در اول مه امسال این رابطه ها میتواند تحکیم شود. گسترش یابد. محیط کار و شهرهای جدیدی را در برگیرد. بیشترین اتحاد و همکاری را هم برای اول مه امسال و در ادامه درمبارزات جاری ایجاد کند. با اتکا به چنین رابطه ای آنوقت میتوانیم به حل انواع مشکلات و دردهایمان فکر کنیم. د رمورد افزایش دستمزد و علیه قرادادهای موقت اقدام کنیم. حق تشکل و اعتصاب را تحمیل کنیم . همین حرکت برای ایجاد تشکل سراسری را به جایی برسانیم. در سطح هر کارخانه و محیط کاری ایجاد مجمع عمومی کارگران را دردستور بگذاریم. چنین ارتباط و شبکه محکم کارگری میتواند ستون فقرات تحرک کارگری در این دوره باشد.
مصطقی اسد پور: خانه کارگر و شوراهای اسلامی هم مدعی روز کارگرند. اتفاقا از همیشه صدایشان بلندتر است و مطالبه دستمزد را به دست گرفته اند. امکانات دولتی را هم دارند. امکانات علنی دارند و... میخواهند ماه مه پر سر و صدا داشته باشند. با اینها چگونه باید برخورد کرد؟
رحمان حسین زاده: اینها امکانات دولتی و خیلی امکانات دیگر را دارند. اما نفرت و اعتراض کارگر علیه خودشان را هم دارند. سابقه آنها و اینکه ابزار دست رژیمند، آبرویی برایشان باقی نگداشته است. در حالیکه رژیمشان ضعیف تر شده، شگرد و مانوورهای دیگری را در دستور دارند. میخواهند به عنوان سوپاپ اطمینان عمل کنند. آنها را باید افشا و رسواتر کرد. کارگران نباید در مراسم و مناسک اینها شرکت کنند.اقدامشان در مورد دستمزدها اتفاقا نه تحت فشار گذاشتن دولت و سرمایه داران، بلکه مانع ایجاد کردن در مقابل اعتراض جدی کارگران برای افزایش واقعی دستمزدها است. در حالی که دولتشان سطح دستمزد را کمتر از یک سوم خط فقر درایران اعلام کرده، اینها در نظر دارند، چانه زنی برای افزایش ناچیزدستمزد را جانشین یک مبارزه پر توقع و وکوبنده بکنند. این شگرد را باید رسوا کرد. در اول مه کارگران، شورای اسلامی و خانه کارگر و ترفندهای آنها جایی ندارد.
مصطفی اسد پور: سئوال آخر، از اول مه سال گذشته محاکمه 7 نفر دستگیر شدگان اول مه سقز را داریم و هنوز ادامه دارد. اول مه امسال با این موضوع چه برخوردی میکند؟
رحمان حسین زاده : اول مه امسال به روشنی وظیفه اش است اعتراض خود را به دستگیری فعالین سال گشته سقز اعلام کند. اذیت و آزار و غصب امکانات و امول آنها و دستگیری و محاکمه آنها را محکوم کند. خواستارپایان دادن به محاکمات فرمایشی آنها بشود. به نظرم این موضع لازم است در قطعنامه های ماه مه امسال گنجانده شود. همچنانکه سال گذشته جنایت علیه کارگران خاتون آباد گنجانده شد.
|