|
شهر شوش در اشغال، اسماعیل در زندان، بعد چی؟
مصطفی اسد پور
بعد از چندین ماه تهدید و مقدمه چینی سرانجام گارد ضد شورش متشکل از واحدهای
تکاوران قسم خورده و سنگدل و شش دانگ فرمانبر و تا دندان مسلح به شهر شوش رسید.
کسی از چند و چون گزارش فرمانده گارد به هیئت ارتشبدهای نجات مام وطن مستقر در
کاخ ریاست جمهوری خبر ندارد، بهر صورت "نجات" شهر و به طریق اولی محاصره
کارخانه هفت تپه نمیتواند هنر قابل توجهی بنظربرسد. هر چه هست، با هر تفسیری و
مستقل از هر آینده در راه، کارگران هفت تپه و اعتصاب آنها بدون تردید، یک
پیروزی بزرگ را به نام خود ثبت کرده است؛ و آن اینکه دولت ناچار میشود به شانه
بالاختن، وعده های پوچ سرسری از راه دور پایان دهد و کارگران هفت تپه را در محل
به هماورد بطلبد. نیشکریها بدرستی با اعلان قبلی نیروی مسلح اعزامی را در محل
کارخانه رو در رو پذیرفتند. به این ترتیب در مواجهه با اعتصابیون که تنها سلاح
آنها از تکرار شعارها فراتر نمیرفت حمله نیروهای اعزامی بدون رعب و عاری از
شکوه "پنچر" شد. خفت و جبن دولت مرکزی در باتلاق فعلی گریز ناپذیر است. این
حمله و ورود نیروهای اعزامی از مرکز آتش اعتراضات را تندتر میکند، فرجه تازه
تری در دسترس کارگران خسته از بی عرضگی مقامات محلی قرار میدهد، و بر عکس تصور
دولت، امروز نورافکن ناشی از توجه افکار عمومی کارگران را در پافشاری بر
مطالبات خویش جری تر خواهد نمود. تبدیل اشغال نظامی شوش و هفت تپه به سکوی پرش
اعتراضات کارگری و بهم بافتن پیوندهای تازه و قوی تر در گرو اشتها و برنامه
ریزی فعالین عملی در محل است. در این مورد مشخصا سه عرصه قابل توجه است: اول: توجیه اخلاقی – سیاسی حمله
امروز هر کودک ده ساله از شهر شوش میپرسد این لشکر کشی بر علیه چه کسی و چرا؟
تا بحال کجا بودید؟ مگر نه اینستکه یک سال است کارگران در انتظار، و به معنای
واقعی در انتظار پاسخ درست و حسابی، نه در خندق و سنگر، بلکه در محوطه کارخانه
زمین و زمان را بهم بافته اند؟ همین کودک در محاسبه سرانگشتی هاج و واج میماند
مگر نه اینستکه مخارج اعزام و نگهداری واحد سرکوب به چندین برابر طلبکاری
کارگران در دستمزدهای معوقه بالغ میگردد؟ حتی برای یک کودک به غایت خنده دار
است که به جای نان و دستمزد، گلوله و باطوم برای شکم گرسنه کارگران به تحفه
آورده شود! دوم: نظم، قانون و مالکیت مقدس در طول چند ساله اخیر اگر سنگی از نیشکر هفت تپه روی سنگ بند است حاصل دخالت و احساس مسئولیت عمیق و داوطلبانه خود کارگران است. تا همین جا ماشینها، زمین، اموال و داراییها، کشتزارهای هفت تپه در همدستی مافیای مخوف دولتی و جملگی با مجوز قانونی در راه منافع فردی مقامات و خویشان آنها به تاراج رفته است. هفت تپه دو بار با خون و عرق کارگران عجین است، یکبار در ساختن آن، و بار دیگر در حفظ آن از چنگ دزدان رسمی.
دولت مرکزی اعزام نیروی نظامی را با اعاده نظم توجیه میکند که یک سر سوز
حقانیت در آن یافت نمیشود. شهر شوش با میزبانی دهها اعتراض و راه پیمایی
کارگران در امنیت و آرامش بی سابقه غرق بوده است. حضور دائمی فضای اعتراضات جو
کارگری، متحدانه و فارغ از تعلقات ملی و یا تفرقه استخدامی – فصلی از تجربیات
پرارزش معاصر طبقه کارگر به حساب میاید. سوم: اشتغال و دستمزدها جمهوری اسلامی هر تصویری از یک دستگاه مستقیما قره نوکر و باجگیر سرمایه را برای خود قایل باشد، بی جا میکند از صغیر و کبیر خانواده های کارگری بخواهد در انتظار رونق اقتصادی و رشد مطلوب سود مراکز تولیدی از گرسنگی تلف شوند؛ کار نخواهند، دستمزد نخواهند و دم بر نیاورند. تا امروز این کارگران بوده اند که علارغم یاوه گویی و وعده های هذیان آلود دستمزدهای عقب افتاده تن به جهنم بردگی مزدی در ایران داده اند. دیگر بس است. شوش و هفت تپه در اعتصاب و تظاهرات شهری بارقه و آمادگی تکرار کمون پاریس در دنیای معاصر را به نمایش گذاشته اند. در تشابه با پاریس شهر شوش توسط نیروی بمراتب برتر اشغال شده است، اما کارگران تسلیم نشده اند. درست در تشابه با کمون پاریس، قدرت واقعی کارگران در جبن دشمن هویداست. مرز پیروزی کمونارهای هفت تپه ای را اما نقشه دقیق برای یک نبرد متنوع و توام با عقب نشینی و پیشروی رقم میزند. پایان اشغال نظامی و تضمین سلامتی و آزادی کارگران زندانی یک قدم در موازات سایر اقدامات در سطح سراسری است. بعد از آن چی؟ این سوالی است که روی میز کارگران شوش و هفت تپه قرار دارد.
٢٧ آبان ١٣٩٧
|
