|
"اوضاع کشور بسیار خوب است"
مظفر
محمدی حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، روز چهارشنبه بیست و دوم خرداد در جلسۀ هیئت دولت گفته است: "برغم تبلیغ های بدخواهان، اوضاع کشور بسیار خوب است". وی مدعی شد: "امروز مردم ایران در قیاس با شش ماه و یک سال گذشته آرامش بیشتری دارند و نسبت به آیندۀ کشور خود امیدوارتر هستند و شرایط اقتصادی ایران نیز به سمت مطلوب پیش می رود." میگویند دروغ هر اندازه بزرگ باشد باورش آسان تر است. ادعای بیشرمانه ی روحانی را حتی خودیهای اصلاحات و اصولگرایش هم نمی پذیرند و به ریشش می خندند. روحانی بجای پذیرش مسوولیت فلاکت جامعه، فرار به جلو و انکار واقعیات انکار ناپذیر را انتخاب کرده است. این، جز لمپنیسم و شارلاتانیسم سیاسی معنی ندارد. روحانی در یک چشم بندی ناشیانه می گوید، شرایط بسیار خوب است ولی این به معنای حل مشکلات نیست! البته روحانی راه حل مشکلات را هم دارد. او در یک سفر به خراسان گفته است: "بعد از جنگ جهانی دوم ژاپنی ها گفتند دیگر روزی هشت ساعت نباید کار کنیم. جنگ شده، ویرانی شده، باید کشورمان را آباد کنیم. هشت ساعت کار می کنیم پول می گیریم، ٤ ساعت، ۵ ساعت هم مجانی کار می کنیم. باید این کار را کرد، چاره ای نیست. همه ما مسئولیم". روحانی وضع کشوری که از نظر ایشان همه چیز بسیار خوب است را مشابه ژاپن و مقطع تخریب گسترده ی این کشور بعد از جنگ جهانی دوم می داند. و از نظر ایشان همه ، یعنی هم دولت و هم مردم مسوولند. به این معنی طبقه کارگر و کارکنان جامعه هم مسوولیت تخریب ایران توسط مافیای اقتصادی و اختلاس و دزدی و فساد که هر روز تکه ای از جسد نیمه جان جامعه را کنده و به جیب می زنند را، برعهده دارند. از این دروغگوی فراموشکار باید پرسید، بالاخره وضعیت مملکت بسیارخوب است یا مثل ژاپن بعد از جنگ جهانی است که با بمب اتمی ویران شد؟! در مملکت "بسیار خوب" روحانی، بیش از نیمی از کارگران حقوق معوقه دارند. بنا به آمار خودشان ٦ تا ٨ میلیون بیکار وجود دارد.۲ میلیون تن فروش و بهمان اندازه معتاد هستند ۹۰ در صد مردم چند برابر زیر خط فقر زندگی می کنند. نیمی از انسان های جامعه باید برای پوشش ازاد هر روز بجنگند. و بنا به فرمایش این حقه باز و شارلاتان سیاسی همین مردم فلاکت زده به اندازه دولت روحانی مسوولند! یک راه حل دیگر دولت روحانی، تولید سریال های مستند سازی ابلهانه و بیشرمانه علیه قربانیان این وضعیت فلاکتبار اقتصادی و سرکوب سیاسی است. رهبران کارگرانی که حقوق معوقه و ازادی تشکل و اعتصاب می خواهند و دختران جوان مخالف حجاب اجباری را زیر شکنجه به اعتراف علیه خود وادار می کنند. این هم یک راه حل دیگر دولتی است که مملکتش وضعیت "بسیار خوب" و مردمانش آرامش دارند! مملکتی که دولتش ۵۰ سال زندان برای زنانی که در مترو گل پخش کرده و ٧۰ سال زندان برای ۱۲ دانشجوی آزادیخواه تعیین کرده و رهبران کارگری و دختران و پسران جوان مدافع حقوق کارگر و زن و انسانیت را چندین ماه در انفرادی و تحت شکنجه جسمی و روحی بلا تکلیف نگه داشته است. جواد ظریف این ملیجک و عروسک سخنگوی در بار خامنه ای و قاسم سلیمانی هم در پاسخ خبرنگاری که از سرکوبهایشان پرسیده است، می گوید: "شما چه می گویید، ٧۵ درصد مردم ایران به ما رای داده اند". ایشان با وقاحت و پررویی بیسابقه ای مثل رییسش، مدعی است باو جود شکنجه و اعدام و زندان و قتل عام و تحمیل گرسنگی و فلاکت ۹۰ در صد شهروندان و مستند سازیهای ابلهانه و کشتارهای جمعی دهه ی ٦۰ و ...، باز اکثریت مردم به آنها رای می دهند! این درحالی که است در انتخابات هایشان جناحی مدعی است که ده میلیون رای تقلبی به صندوق ها ریخته شده و باز خودی هایشان می گویند مردم را مجبور کرده اید بین بد و بدتر انتخاب کنند. همین روحانی بیشرم وحیا تا دیروز می گفت اسلحه و پول و مدیا دست سپاه جمع شده و ایشان هیچ کاره اند و امروز مدافع و مجیزگوی همین غاصبان ثروت جامعه و قاتلان و شکنجه گران زندانیان کارگر و زن و ازادیخواهان شده و از ترس انقلاب قریب الوقوع مردم در کنار همدیگر ایستاده و بهم پشت داده اند. باید به این رییس دولت شارلاتان و دروغگو و وزیر خارجه ی بی شرم و پر رو که مردم ایران را نادان فرض می کنند، فقط باید گفت : مرتیکه های بی حیا شرمتان باد، بروید گم شوید! اما در مقابل این باندها و جناح های بورژوازی فاسد و دزد و سرکوبگر، طبقه کارگر و زنان و مردم ازادیخواه ایران از دیماه ۹٦ تا کنون عزم جزم کرده اند که این جانیان را به زباله دانی تاریخ بیندازند. این تنها راه نجات جامعه ٨۰ میلیونی ایران از فقر و فلاکت و بیکاری و گرانی و گرسنگی و بی دارویی و سرکوب و عدم امنیت شغلی و مالی و جانی است.
بهترین شاهد زوال این دولت و نظام، همین ادعاها و دروغ ها و بی شرمی های آشکار،
سرکوب های عریان، انداختن بار مسولیت تخریب جامعه به دوش مردم تحت عنوان " همه
ی ما مسوولیم" و زدن به سیم آخر بی آبرویی شان است. ننگ تان باد!
|
