|
اول مه در کردستان!
مظفر محمدی
از زمانی که جمال چراغ ویسی، عضو اتحادیه صنعتگران سنندج، مسئوول باشگاه ورزشی کارگران، سازمانده صندوق های همبستگی مالی کارگران و عضو هیات نمایندگی کارگران برای تدارک روز کارگر، سخنرانی تاریخی اش در مراسم اول مه ۶۸ در سالن بزرگ یکی از پاساژهای شهر با حضور صدها کارگر و خانواده هایشان علیه ستم سرمایه داری و در اهمیت مجامع عمومی کارگری و دخالت مستقیم کارگران در سرنوشت خود ایراد کرد، تا به امروز اول مه روز ابراز وجود طبقاتی کارگران بوده است. از آن تاریخ تا کنون کارگران در کردستان نیروی عظیمی را تشکیل داده اند. شهرک های صنعتی بزرگ و وسیع تر شده اند، ده ها هزار کارگر در مراکز صنعتی مثل کارخانه های سیمان، پتروشیمی، لاستیک سازی، خبازی ها، شهرداری ها، تولیدات مواد خوراکی و نوشیدنی، معادن و نیروگاه ها و صدها هزار کارگر در بخش ساختمان به کار مشغولند و ده ها هزار کارگر در بیکاری مطلق بسر می برند. این نیروی عظیم طبقاتی اگر در روز کارگر ابراز وجود کند، اولا نفس را در سینه سرمایه داران حبس می کند و دوما در میان اقشار زحمتکش زن و مرد و جوان سرها به طرف این طبقه بر می گردد. و امید به نیروی طبقه کارگر افزایش می یابد. اول مه روز اعتراض به نابرابری و ستم بر همه ی انسانهایی است که در ازای داشتن حداقلی از آنچه که خود ساخته اند همه ی زندگی خود و خانواده شان را به گرو گرفته شده است. روز فریاد کسانی است که بردگی مزدی را سر منشا همه فلاکت موجود میدانند. اول ماه مه روزی است که زنان کارگر به میدان می آیند و نهیب میزنند که نگاه جنسیتی، تبعیض و تفکیک جنسی دون شان بشر است. روزی است که كارگر می آید و می گويد سرنوشت بشر را عده اي ديگر دارند تعيين ميكنند. اما كارگر برده نيست. كارگر صاحب جامعه است و ديگرنميخواهد سرنوشت جامعه را سرمایه داری و حکامش تعيين کنند. طبقه كارگر بايد سرنوشت بشر را به سوی آزادی و برابری ببرد. اگر با این تاریخچه و این نیروی گسترده ی کارگران در جامعه و این ادعای طبقاتی به روز کارگر امسال هم نگاه کنیم، جامعه توقع دارد نیروی عظیم کار، بیاید و ادعانامه اش را علیه طبقه سرمایه دار بگوید. بیاید بگوید در کردستان مثل همه ی ایران دوطبقه اصلی وجود دارند. بیاید بگوید ملی گرایی و قوم پرستی و ناسیونالیسم را دشمن اتحاد طبقاتی کارگران می داند. بگوید به کسی اجازه نمیدهیم بخاطر "وحدت طلبی ملی" وناسیونالیسم اش، چشم پوشی کارگران از صف مستقل شان را موعظه کنند و ما کارگران را به سازش با دشمنان بکشانند. کارگران بیایند و به توده های مردم زحمتکش بیاموزند که منفعتشان در قدرت گرفتن طبقه کارگر است. بیاید بگوید، سرنوشت کارگران در کردستان و همه ی زحمتکشان این دیار به سرنوشت طبقه کارگر و زحمتکشان در سراسر ایران بسته است. انتظار می رود رهبران و فعالین کارگری در مراکز کار و صنعت و تولید و در محلات کارگری تدارک اول مه را دیده و در تجمعات با شکوه کارگران و خانواده هایشان روز کارگر را جشن بگیرند. متاسفانه هنوز سنتی غیرکارگری در میان فعالینی در شهرها و شهرک ها و در گروه های ورزشی و کوهنوردی و غیره باقی مانده که به نام کارگر با رفتن به بیرون شهرها توده ی کارگران محل کار و محلات زندگی را از بزرگداشت روز کارگر وابراز وجود طبقاتی شان محروم می کنند. جمال چراغویسی و همراهانش هم گروه ورزشی کارگری داشتند، صندوق همیاری داشتند، اعضای اتحادیه صنعتگران بودند... و این نیرو در اوج کشتارها و خفقان جمهوری اسلامی در سالن بزرگ پاساژ عزتی در مرکز شهر جمع شدند و حضور قدرتمند کارگری خود را نشان دادند. کارگران در کرستان متعلق به این سنت کارگری اند. غیر از این در حاشیه و حامل سنتهای غیرکارگری و بازدارنده هستند. کارگران ولو توانایی تجمعات بزرگ و تظاهرات خیابانی نداشته باشند اما حضور صد ها وهزاران کارگر و خانواده هایشان در سالن ها و محلهایی چون سندیکای کارگران فصلی و ساختمان، اتحادیه های خبازان، شهرک های صنعتی، پاتوق های بیکاران در همه ی شهرهای بزرگ و کوچک غیر ممکن نیست. قاعدتا برای فعالین و یا کارگرانی که دلشان با دل همسرنوشتانشان می تپد، خستگی تدارک این اتحاد و ابرازوجود کارگری در شهرها باید کم تر از تدارک پیک نیک و بالا رفتن از کوه ها باشد! باید اول مه نفس در سینه طبقه سرمایه دار حبس شود. اگر اول مه شاهد ابراز وجود قدرتمند طبقاتی و ادعانامه طبقه کارگر علیه سرمایه داران، نباشد روز دوازدهم اردیبهشت روز جشن سرمایه داران خواهد بود. اگر اول مه طبقه کارگر پیامش رابه طبقه سرمایه دار بعنوان استثمارگر، سودجو، مجرم و دزد نان سفره کارگران و عامل فلاکت و فقر و گرسنگی نرساند، فردای روز کارگر، سرمایه داران نفس راحتی خواهند کشید و فشار استثمار و سودجویی شان را بیشتر خواهند کرد. اگر اول مه شاهد حضور قدرتمند طبقه کارگر نباشد، توده های محروم، زنان تحت ستم ، جوانان بی کار و بی سرنوشت، امیدشان به رهبری طبقه کارگر کم می شود! اگر اول مه شاهد حضور طبقه کارگر و صف مستقل اش باشد، سرمایه داران از روز بعد رویشان کم شده و توان تعرض شان به سطح معیشت کارگران کم می شود! با امید به یک ابراز وجود قدرتمند و متحد کارگری در کردستان و سراسر ایران به استقبال اول مه روز کارگر می رویم.
اردیبهشت ۹۸(آوریل ۲۰۱۹)
|
