|
بیانیه دانشجویان دانشگاه مازندران بمناسبت روز کارگر
آنچه که امروز در شکل بحران معیشتی طبقه کارگر شناخته می شود، حاصل سی سال سیاست های غیر انسانی است که همچنان با اسم رمز خصوصی سازی و یا مردمی سازی اقتصاد در جریان قرار دارد. سیاست هایی مبتنی بر این اعتقاد که راه رشد و توسعه اقتصادی از مسیر چند دهه ریاضت کارگران و مزدبگیران می گذرد، تامین اجتماعی و امنیت شغلی مزاحم این روند است و دولت (که باید نماینده منافع اجتماعی توده ی جامعه باشد) باید دست از اداره و برنامه ریزی اقتصادی بر پایه منافع اجتماعی بکشد و همه و همه را به دستان نامرئی بازار بسپارد. این روش سالهاست که در باقی ممالک سرمایه داری عالم هم دستور کار قرار گرفته است و حتی در یک مورد نتوانسته سعادتی برای آحاد جامعه تامین کند. ما دانشجویان وظیفه داریم. باید دوش به دوش، در کنار جنبش کارگری مان بایستیم، و این نتنها یک وظیفه ی اخلاقیست، بلکه هویت دانشجویی مان نیز در گرو شناخت نسبتمان با مطالبات طبقه کارگر است. در برابر خصوصی سازی کار سکوت کردیم، دانشگاه ها را بنگاه کردند. در برابر پایمال شدن حق فعالیت در سندیکای مستقل سکوت کردیم، حق فعالیت آزاد دانشجویی را از دست دادیم. در برابر تعیین ظالمانه ی حداقل دستمزد سکوت کردیم، طرح کارورزی دانشجویان را اجرا کردند. امروز اگر در برابر سیاست های ضد کارگری سکوت کنیم، در برابر عداوت با انسان سکوت کرده ایم. مخلص کلام، مساله ی عاجل ما دانشجویان دانشگاه مازندران بر این اساس است: ۱-توقف روند خصوصی سازی صنایع دولتی و کالا سازی کار (زندگی در شرایط قرار دادی، زندگی در جهنم است) ۲-توقف روند خصوصی سازی دانشگاه ها و کالا سازی دانش (دولت موظف است برای متقاضیان دانش، فرصت رایگان تامین کند) ۳-آزادی فعالین کارگری از زندان و به رسمیت شناختن حق کنشگری مستقل سندیکایی کارگری (رسیدن به مطالبات کارگری تنها از مسیر فعالیت سازمان یافته طبقاتی امکانپذیر است) ۴-آزادی فعالین دانشجویی و به رسمیت شناختن حق کنشگری آزاد سیاسی در دانشگاه (فعالیت آزادانه همه جریان های فکری، تنها راه تولید علم و شکوفایی دانشگاه است)
اردیبهشت ۱۳۹۸
|
