|
١٦
آذر
متحد برای آزادی و برابری جامعه ایران وارد دوره ای جدید از حیات خود در جدال علیه جمهوری اسلامی، علیه فقر و محرومیت، علیه استثمار و استبداد، شده است. کارگران، زنان و جوانان آزادیخواه، و بخش محروم جامعه، در یک صف علیه ستمگران، حاکمین و مدافعان توحش پا پیش گذاشتند و با صدای رسا اعلام کردند، این حاکمیت را نمیخواهیم. اعلام کردند رفاه و آزادی و زندگی ای در شان انسان را میخواهیم، برابری و عدالت میخواهیم. یک سر این جدال و یک مرکز آن دانشگاه بود. نسل جوان طبقه کارگر ایران، کمونیستها و سوسیالیستها در دانشگاه پرچمدار این جنبش عظیم اجتماعی، سخنگویان و سازماندهنگان این جدال در سنگر دانشگاههای ایرانند. اعتراضات دیماه ٩٦ و بدنبال آن، آبان ماه امسال، لحظاتی شورانگیز از این جدال بزرگ در جامعه ایران است و دانشگاه در این دوران یکی از مراکز این کشمکش بود. ١٦ آذر امسال، مهر دوره اخیر و عروج این جنبش عظیم اجتماعی برای دنیای آزاد و برابر را بر خود دارد. ١٦ آذر امسال مستقل از ابعاد تحرکات دانشجویی، مستقل از نوع حضور دانشجویان، تجمعات آنها، میتینگها و سخنرانی‌ها و اشکال مختلف بروز اعتراضی آنها، مهر این جنبش را برخود دارد و دانشجویان کمونیست پرچمدار آن در دانشگاه خواهند بود. امروز و بعد از آبانماه و بعد از تحرکات کارگری در همین دوره و با تجارب اعتراضات تا کنونی در خود دانشگاهها، دانشگاه درست مثل جامعه محل اعلام وجود و قدرتنمایی جنبشهای بورژوایی، لیبرالی، ناسیونالیستی، سبز و سیاه و نارنجی نیست. این دوره، دوره ایفای نقش جریانات درون حکومتی و بورژوایی نیست، اینها همه مشتشان باز شده است. این دوره، دوره اتحاد دانشجویان، اتحاد فرزندان طبقه کارگر در مراکز تحصیلی، اتحاد همه دانشجویان برابری طلب، حول پرچم سوسیالیستی طبقه کارگر است. بی تردید تامین این مهم در ١٦ آذر امسال و در تحرکات دانشجویی در این دوره بر دوش دانشجویان کمونیست است. سران حاکمیت با اتکا به فضای نظامی و پلیسی حاکم در بسیاری از شهرها و دانشگاهها، امیدوارند بتوانند روسای خود را از روحانی تا رئیسی برای سخنرانی به دانشگاهها بفرستند. تلاش میکنند با پادگانی کردن دانشگاهها، با اتکا به حقوق بگیران خود، نیروهای اطلاعاتی و نظامی، حراست و تشکلهای حکومتی مانند بسیج دانشجویی امکان نمایش قدرت خود را ایجاد کنند. اما میدانند، که فضای دانشگاههای کشور، درست مانند فضای جامعه لبریز از تنفر و انزجار از حاکمیت، از همه روسا و قوای آن است. روسای مملکتی که بدون بسیج اوباش مسلح و دستجات چاقوكش و آدمکش، جرات آفتابی شدن در اماکن عمومی را ندارند، در دانشگاه نیز جز نفرت و انزجار چیزی بدست نخواهند آورد. دانشگاه مرکز اوباش حکومتی، مرکز ابراز وجود قاتلان مردم آزادیخواه و مرکز عوامل آنها نیست. اکنون فضای همه دانشگاههای ایران، فضای دانشجویان و مردم آزادیخواه، فضای ایجاد آمادگی برای ایجاد صفی متحد، برای قدرتنمایی خود در مقابل حاکمین است. دانشجویان کمونیست! آنچه در این مدت اتفاق افتاد، تنها بیان گوشه کوچکی از نیروی ما بود. هنوز مراکز کارگری، صنایع و مراکز خدماتی، ادارات و دانشگاهها و مردم آزادیخواه در محلات کارگری و زحمتکش نشین، امکان حضور متحدانه و سازمان یافته را پیدا نکردند. آنچه بیان توان و قدرت این نیروی عظیم است، سازمان و اتحاد آن حول پرچم عدالتخواهی سوسیالیستی طبقه کارگر است. دانشگاه سنگری مهم در این جدال است. نقش شما رفقا و دخالت آگاهانه شما در این دوره حیاتی است. شما چشم و گوش نسل جوان در دانشگاهها و در همه مراکز تحصیلی هستید. ابراز وجود متحدانه دانشجویان در ١٦ آذر و بعد از آن، به اشکال مختلف و مناسب، با شعارها و مطالبات رادیکال، همگام با اعتراضات کارگری، اعتراضات اقشار مختلف مردم محروم در سراسر ایران، بر دوش شما است. دانشگاه به همت دخالت آگاهانه شما رفقای کمونیست باید به عنوان یک سنگر مهم از جنبش برابری طلبانه طبقه کارگر و مردم آزادیخواه باقی بماند. سخنگویان و روسای حاکمیت حتی اگر بتوانند، در دانشگاهها حضور پیدا کنند، باید در مقابل هوشیاری شما، در مقابل اتحاد شما و در مقابل توقعات آزادیخواهانه شما، شکست خورده و سرافکنده شوند. ١٦ آذر امسال نیز باید مهر شما را بر خود داشته باشد. ١٦ آذر میتواند با هوشیاری و دخالتگری شما به عنوان سنگر دفاع از آزادی و عدالت، سنگر دفاع از امنیت، از حق زن و کودک، سنگر دفاع از طبقه کارگر و حقوق حقه مردم ایران، اعتراضات این دوره را نمایندگی کند و پرچم عدالتخواهی و برابری طلبی را بر فراز دانشگاهها ایران در اهتزاز نگهدارد. زنده باد آزادی و برابری زنده باد سوسیالیسم حزب حکمتیست (خط رسمی) ١٢ آذر ١٣٩٨ (٣ دسامبر ٢٠١٩)
|
