|
پیام به کنگره نهم حزب حکمتیست (خط رسمی)
به نمایندگی بخشی از رفقای حزب در کردستان
رفقای گرامی ! درودهای گرم و صمیمانه ما را بپذیرید و جایمان را خالی کنید. امیدواریم کنگره آتی را در ایران برگذارکنیم.
عزیزان! جنبش کمونیستی و کارگری و اجتماعی ایران در شرایط تعیین کنندۀ مهمی بسر میبرد. هدف فوری ما رشد و اعتلای پایههای اجتماعی و طبقاتی این جنبش است. با وجود اینکه پیشرویهایی داشتهایم اما باز هم از این زاویه وقتی به خودمان نگاه میکنیم می بینیم که هنوز حجم عظیمی از کار و وظایف بر دوش مان قرار گرفته است. هنوز موانع و مشکلات اساسی بر سر راه اتحاد طبقاتی کارگران و تحزب کمونیستی شان وجود دارد. در همین حال ما نقاط قدرت زیادی داریم و بدون هیچ اغراقی موقعیت کنونی ما بهتر از قبل است، این را میتوان از فضای جامعه فهمید. سطح مطالبات و شعارهای طبقه کارگر و مردم در اعتراضات اخیر گویای هر چیزیست. به جرأت میتوان گفت که ما صدای منحصر به فردی در صفوف چپ و مبارزات و اعتراضات اجتماعی هستیم. این را هیچ وجدان آگاه و منصفی در چپ و راست جامعه اگر چشم بصیرت داشته باشد؛ نمیتواند انکار کند. جمهوری اسلامی خطر جنبش ما را احساس میکند و شمشیر را از رو بسته و به هر توطئه و عکس العمل جنون آمیز برای پس زدن جنبشی که بنیان نظام اش و کل جناح هایش را نشانه گرفته است، دست زده و می زند.
رفقا! ین حزب، حزب دو سال پیش نیست. اولویتهایش هم اولویتهای دو سال پیش نیست. کنگره قبل گفتیم که باید از حزب خوشنام به حزبی تأثیرگذار و سازمانده تبدیل شویم. ما در این امر گام های مهمی برداشتیم و توانستیم به درجاتی به این هدف نزدیک شویم و موقعیت حزب را تغییر دهیم. تاثیرات و رد پای فعالین جنبش ما هر کجا که پراتیکی رادیکال و سازمان یافته صورت گرفته، آشکار است. در این دوره ما توانستیم به همت حزب و کل رفقا، سدی در مقابل تعرض به رهبران کارگری ببندیم، اعتراضات متعددی را سازمان دهیم و ارتباطی زنده با طبقه مان برقرارکنیم. این را حجم اعتراضات کارگری و توده ای، تدارک اتحاد کارگران و تلاش برای ایجاد تشکل های کارگری نشان می دهند. ما توانستیم سنت عقیم اکسیونیسم را که بخشی از فعالین کارگری و کمونیست در کردستان را بخود مشغول کرده است تا حد زیادی عقب بزنیم. ما تلاش کرده و می کنیم که با بردن مباحث حزب به درون جامعه و بخش زیادی از فعالین کارگری و کمونیست، نسل جدیدی از کمونیست هایی که فعالیت اجتماعی و متحد کردن معیارشان است را دور هم گرد آوریم. جمع هایی که در مقابل نفرت و لجن پراکنی چپ پروشرق و سنت محفلیستی و انواع دستجات فرقهای مزاحمِ ایستاده و مشغول ساختن ابزارهای کار خود است. مشغول بستن سد در مقابل دشمن و خشت روی خشت گذاشتن تشکل و اتحاد کارگران و زحمتکشان است. تبدیل کردن این حزب به حزبی مورد اعتماد و اتکا در ایران با متمرکز کردن فعالیت خود با سوخت و ساز مبارزاتی طبقه مان کماکان مهمترین اولویت ما است. پیش بردن چنین کار و هدفی کار ساده و آسانی نیست. اما زمینه های آن تا آنجا که به کردستان بر می گردد وجود دارد و در اینجا امری ممکن و قابل حصول است. همچنین، همانطوریکه مطلعید، در طول دو سال گذشته طیف قابل توجّهی از کارگران رادیکال- سوسیالیست، فعالین کارگری و کمونیست هایی که میتوانند منشاء تأثیر باشند به نوع نگاهمان در مورد سازماندهی و تحزب سمپاتی نشان داده، حول پروژهها و فعالیتهایمان جمع شده و از ما مشورت و همفکری خواستهاند. سراغمان آمده و خواهان همکاری بیشتری شده اند. دورنمای نزدیکمان در این دوره تشکیل کمیته های کارگری و کمونیستی در نقاط کلیدی و کمیته های محلات (محل های کار و زندگی) است. با توجه به مواد ذکر شده نتیجتاً ارزیابی ما از دورۀ سپری شده مثبت است. اما بدون هیچ تردیدی واقف هستیم که صرفاً نمیتوان به این سطح از پیشروی قانع بود. امروز ما نمیتوانیم صرفاً به حقانیت سیاستهای کمونیستی و تحلیل و ارزیابی های درست اکتفا کنیم، مگر اینکه این سیاست ها مداوما به پراتیک اجتماعی، راه حل های پیش برنده و معنای پیروزیهای پی درپی تبدیل شوند. کنگره نهم بدون شک به این امر حیاتی واقف است که این حزب نیاز به پیشروی سریعتری دارد. اگر حزب خود را برای ورود به تلاطمات اجتماعی پیشِ رو و برای وظایف سنگینتر این دوره آماده نکند، افق دیگری را شاهد نیستیم که جامعه متلاطم ایران را به سرانجام درستی هدایت کند. ما به پیشرویهای تاکنونی خوشبین هستیم اما مطلقا راضیمان نکرده و نمی کند. کشتی ناسیونالیسم کرد در منطقه به گل نشسته، اما این سنت مسموم و اذیت کننده، همیشه امکان کمر راست کردن دارد. همیشه پتانسیل تبدیل شدن به ابزار دولت ها و حتی بخشهایی از حاکمیت را دارد. مردم کرد زبان کشورهای منطقه بویژه در کردستان عراق زخم های زیادی در نتیجه عملکرد ناسیونالیسم کرد و احزابش بر بدن دارد. ما شاهد سر و سرهای بخشهایی از ناسیونالیسم کرد با جمهوری اسلامی از قندیل تا اردوگاه های قوم پرستان کرد بوده و هستیم. کردستان ایران هنوز از آسیب های این سنت مضر مصون نیست. تازه فقط چند ماهی از تلاش جنگ نیابتی حزب دمکرات کردستان ایران می گذرد. ناسیونالیسم کرد هنوز مارهایی علیه کارگران و مردم زحمتکش کردستان در آستین دارد. تلاشهای در جناح راست و چپ ناسیونالیسم که یکی می خواهد مبارزه مردم کردستان را "کردایه تی" اش کند و دیگری می خواهد کمونیسمش را "کردی" کند، از مهم ترین چالش های کمونیسم و مبارزه طبقاتی در کردستان است . ما باید اینقد پیش برویم تا مطمئن باشیم که جامعه ما بدرجه زیادی از این آسیب ها در امان باشد، تا بتوانیم مبارزه مردم کردستان را همزمان با طبقه کارگر و جنبش های اجتماعی سراسری بویژه جنبش زنان و دختران جوان و انقلابی به پیروزی برسانیم. تنها گوشه هایی از تلاش ما در جریان کمک رسانی به مناطق زلزله زده و در همبستگی و همراهی با خیزش دی ماه، این همسرنوشتی سراسری را به اثبات رساند.
رفقا! بدون هیچ اغراق و یا تعارفی، فلسفه وجودی و رابطه این حزب با جامعه از بیخ و بن متفاوت از کل چپ ایران است. این ادعایی از سر خودخواهی و خودبزرگ بینی ساده لوحانه نیست. ما اگر شکست بخوریم، جنبش ما اگر نجنبد و چشم به پیروزی ندوزد و راه های پیروزی را طی نکند، محیط زندگیمان تماماً به راست میچرخد، افق کمونیستی طبقه کارگر برای مدتها ضعیف میشود و فضای اعتراضی جامعه به سمت و سوی دیگری میرود و خطرات زیادی که در کمین است جامعه ما را تهدید خواهد کرد. با آرزوی موفقیت برای کنگره نهم، نهایتا باید بگوییم ما اکنون با یک فرصت تاریخی و امکان پیشروی بیشتر برای طبقه ما و کمونیسم و جنبش های اجتماعی روبرو هستیم. فضای اجتماعی و توازن قوای جامعه و مردم با حاکمیت به نفع پایینی ها تغییر کرده است. لذا سر سوزنی تردید نداشته باشید که جامعه با آغوش باز پذیرای افق و سیاست روشن و صریح و قاطع کمونیستی و کارگری و آزادیخواهی و برابری طلبی است. انتظار می رود، این کنگره و پتانسیل عظیم موجود در آن به این نیاز حیاتی جامعه جواب مثبت دهد و راه های پیشروی بیشتر را نشان دهد.
زنده باد ازادی، برابری، حکومت کارگری فروردین ٩٧
|
