|
"آموزش رهایی" ما نمی ترسیم!
مظفر
محمدی خیزش دیماه ۹٦، اعتصاب پرشور کارگران هفته تپه، دختران خیابان انقلاب و امروز خیزش ۲۰ شهریور معلمان، این ها نقاط عطف تاریخ جدال محکومین و حاکمان در ایران است. این جدال در شرایطی است که عربده تهدیدات ترامپ و زوزه حقوق بشری او و سازمان ملل و اتحادیه اروپایشان و موشک های زمینی وهوایی جمهوری اسلامی و دولت صهیونیستی اسرائیل در سوریه و جولان جریان دارد. جدال محکومین در ایران دستان توانای جنبشی طبقاتی و اجتماعی است که هم گلوی جمهوری اسلامی را می فشارد و هم تلاش های مذبوحانه دول امپریالیست و مرتجعین منطقه را به ریشخند می گیرد. جدالی است که راهش را از هیاهوی جهان کثیف بورژوازی لجام گسیخته از تهران تا تل آویو و اشنگتن و مقر اتحادیه اروپا و سازمان ملل و زوزه های حقوق بشری شان جدا کرده است. این دوره با زمانی که گفته می شد مردم ایران از فرط استیصال به حمله نظامی امریکا و اسراییل دل بسته اند، تفاوتی بس بزرگ دارد. خیزش دیماه ۹٦، اعتصاب پرشور کارگران هفت تپه، دختران خیابان انقلاب و امروز خیزش معلمان و بازنشستگان یکی پس از دیگری جامعه ایران را از دوران انتظار و امید به تغییر از بالا و به اعتدال و گشایش اقتصادی و سیاسی و به ناجیان از آنطرف قاره ها و اقیانوس ها عبور کرده و تنها و تنها به نیروی طبقاتی کارگر، عقلانیت و روشن بینی معلم و جسارت و اراده زنان و دختران جوان تکیه کرده است. کسانی که فکر می کنند زوزه های ترامپ و عربده کشی های فرماندهان سپاه و رهبر کبیرشان بار دیگر این نیروی عروج کرده طبقات و اقشار محروم و انقلابی را زمین گیر کرده و بار دیگر به انتظار و استیصال کشانده و خانه نشین می کند، سخت در اشتباه اند. این سمی است که نباید گذاشت، فرصت طلبان و بورژوازی حاکم و اپوزیسیون مفلوک که منتظرند از نمد جنگ روانی، برای خود کلاهی بدوزند، به جامعه به پا خواسته ما تزریق کنند. خیزش محرومان با شعار نان، رفاه و آزادی، در حال "آموزش رهایی" است. رهایی از فقر، بیکاری، بی دارویی، بی مسکنی، و استبداد. دشمنانی که ما را از فروپاشی جمهوری اسلامی می ترسانند، از سوریه ای شدن ایران می ترسانند، از تمکین و به سکوت کشاندن مردم می ترسانند، آموزش رهایی را دستکم می گیرند. طبقه کارگر و زحمتکشان محکوم و محروم، در مدرسه اعتراض و اعتصاب و خیزش و در علم کردن حجاب بر چوبه های دار، آموخته و می آموزند که توان رهایی جامعه از تهدیدات خارجی و تنگ کردن فضا با جنگ های روانی ترامپ و خامنه ای و سرداران سپاه و حملات زبونانه به اعتصاب کارگران و معلمان و دختران انقلاب... را دارند. صف میلیونی محکومین و محرومان و پایینی ها به مخاطرات دشمنان بیرونی و درونی آگاه است. اما این بار این صف به پا خاسته زانوی غم و ترس و استیصال و انتظار را بغل نمی گیرد. ما در عین حال به محدودیتها و کمبودهای خود آگاهیم. ما آگاهیم که هنوز صف ما بهم فشرده نشده است. ما در شعار "کارگر، معلم، دانشجو، اتحاد"، نشان دادیم که به تحقق این امر حیاتی مثل نان شب محتاجیم. ما می آموزیم و آموختیم که بیگدار به آب نزنیم. ما آموختیم که رهبران خود را مثل مردمک چشم حفظ کنیم. ما به دشمن آموختیم که اگر عبدی ها و شهابی ها و صالحی ها و صمدی ها و شریفی ها ... یمان را پشت میله های زندان نگه داشته اند، اما هفت تپه و شرکت واحد و تشکل و همبستگی معلمان و بازنشستگان و دختران انقلابی تمام قد ایستاده بر سکوهای آزادی را، نمی توانند پشت میله ها و دیوارها نگه دارند. رهبران و کمونیست های طبقه کارگر ایران، با پوست و گوشت و استخوان نیاز اتحاد کارگر، تشکیلات مستقل کارگری و کمیته های کارگری را در مراکز کار و محلات شهرها لمس کرده اند. تحقق و عملی کردن این نیاز اولین خشتهایی است که طبقه ما و محکومان و محرومان جامعه، در مدرسه "آموزش رهایی" دراعتراضات توده ای و اعتصابات کارگری و خیزش های اجتماعی رهبری شده و سازمان یافته، رویهم می گذارند. بگذار دشمنان ما تا می توانند زوزه بکشند، تهدید کنند، ما را از فروپاشی بترسانند، سوریه و لیبی و عراق را با انگشت به ما نشان دهند...، ما به همه توطئه و نقشه های شوم دشمن آگاهیم. ایران بپاخاسته، راهی را دارد طی می کند که همسرنوشتان ما در سوریه و لیبی و عراق نتوانستند بروند و اسیر دشمن شدند. ما می دانیم که جمهوری اسلامی، علیرغم عربده کشی هایش در ایران و سوریه و یمن و لبنان ...، صلاحیت، مشروعیت و لیاقت دفاع از حقوق و آزادیها و امنیت جامعه ما را ندارد. ما به خامنه ای و سرداران سپاه و حزب اللهی های چموش می گوییم این موشکهای دوربرد شما، حزب الله لبنان و لشکر فاطمیه و حشد شعبی و حوثی های شما نیست که امنیت جامعه ما را حفظ می کند. شما خود اصلی ترین عامل ناامنی جامعه ایران هستید. حدود نیم قرن است تهدیدی بر بالای سر ما و نان سفره ما و داروی مریض های ما هستید. شما عامل کشتار جمعی و فقر و فلاکت و تحقیر و اعتیاد و فحشا در جامعه ما هستید. توان ما برای دفاع از امنیت جامعه مان نه موشکها وسپاه و سگهای بسیجی شما است که دختران را با چوبدستی نازک از سکوها پایین می کشید، کارگران را به شلاق می بندید، معلمان را ضرب و جرح می کنید و رهبران و فعالین کارگری و اجتماعی را زندانی می کنید، توان ما سنگرهایی است که دیروز همسرنوشتان ما در ویتنام در برابر ماشین عظیم جنگی امریکا و متحدینش کندند و سرافکنده و خجالت زده فراریشان دادند. ما را از امریکا و اسرائیل نترسانید تا بلکه یک دهه دیگر بر جامعه مان خاک مرده بپاشید. ما نمی ترسیم. ما از خیزش دیماه به بعد و تاکنون هر روز به اندازه یک سال و بیشتر راه رهایی را می آموزیم. ما نمی ترسیم! این پیام را خیزش دیماه به گوش جهانیان رساند و امروز کارگران و معلمان و بازنشستگان و دختران انقلابی و زنان برابری طلب با صدای رسای نان، رفاه، آزادی و آموزش رهایی به جهان اعلام می کند که ما جدالهای طبقاتی و سیاسی و اجتماعی خود را می شناسیم. ما توان دفاع از امنیت و ازادی جامعه خود را در مقابل توطئه های دشمنان خارجی از طرفی و تلاش سرکوبگرانه و مایوسانه جمهوری اسلامی از طرف دیگر را داریم. سنگر دفاع از جامعه در مقابل جبهه دشمنان خارجی و داخلی، جبهه ما، صف ما، طبقه ما، کارگران و معلمان و زنان و دختران انقلابی ما است. این سنگر را به وسعت طبقه کارگر و محرومان و محکومان، عمیق تر، گسترده تر و محکم تر می کنیم. فرماندهان و رهبران و آموزگاران صف ما کم نیستند. کمونیسم ما مثل ستاره ای درخشان در اسمان جامعه می درخشد. کمونیست ها ستون فقرات جنبش اتحاد کارگر، معلم، دانشجو و دختران انقلابی و زنان برابری طلب اند. این وظیفه تاریخی امروز بر دوش کمونیسم طبقه ما قرار گرفته است. بدون کمونیسم، بدون خطر سوسیالیسم، نه تنها جامعه ما بلکه جامعه جهانی بیشتر و بیشتر به منجلاب می غلطد. کمونیسم را ابزار مبارزه طبقاتی و اجتماعی و توده ای خود می کنیم. این شانس را امروز طبقه کارگر و جامعه بپاخاسته ایران، بیش از هر جای دنیا دارد. این شانس را از دست نمی دهیم!
اردیبهشت ۹٧ (مه ۲۰۱٨)
|
