|
موصل، شکافی در دیوار سانسور و مواضعی روی آب
خالد حاج محمدی
بیش از ٥ ماه از جنگ در موصل میگذرد، جنگی که ٦٨ دولت به رهبری آمریکا و زیر نام ائتلاف علیه داعش در آن شرکت دارند. جنگی که بر اساس ادعای صاحبانش صد هزار نیرو لجستک همراه با مدرن ترن اسلحه های کشتار جمعی در آن بکار گرفته شده است. بیش از ٥ ماه است یک و نیم میلیون نفر از مردم موصل زیر بمباران وسیع نیروهای ائتلاف، ارتش عراق، حشد الشعبی، نیروی پیشمرگ اقلیم و همزمان حضور آدمکشان داعش، در انتظار مرگ در محاصره اند. ورود خبرنگاران مستقل به این منطقه ممنوع است، خبرگزاری های رسمی از هر نوع آماری در مورد تلفات انسانی و جنایاتی که شده است خوداری میکنند تا بتوانند این بربریت و کشتار را به نام مبارزه با داعش به جهانیان بفروشند. در این مدت گوشه های ناچز از جنایت در موصل، از بمباران و ویرانی خانه و کاشانه مردم، پلها و سیستم آب رسانی، برق، بیمارستانها و مدارس، تا اذیت و آزار و کشتن عادیترن مردم عادی از طرف ارتش عراق، حشدالشعبی و نیروی پیشمرگ، حتی در روستاهای آزاد شده، اپدم گرسنگی و مرگ و میر، بو کردن اجساد مردم در کوچه و خیابان و زیر آوار، و مرگ کودکان بدلیل نداشتن آذوقه و شیر و ... به بیرون درز کرده است. و این در حالی است که طبق ادعای دولت های درگیر و دولت عراق، بخش بزرگی از موصل از دست داعش در آمده است. روز ٢٣ مارس در اثر بمبارانهای وسیع در غرب موصل و خصوصا در محله "موصل الجدیده"، تنها زیر سه ساختمان صدها نفر از مردم عادی کشته شدند. بعد از این ماجرا و موج آوارگی که طبق اخبار منتشره تاکنون شامل ٣٠٠ هزار نفر شده است، گوشه هایی از توحش در موصل از میدیای محلی کردستان عراق پخش شد. خبرگزاری های رسمی نیز شروع کردند و گوشه کوچک از تراژد آنچه بر مردم موصل می رود، را پخش کردند. کار به جایی رسید که نه تنها سازمان ملل، بلکه و بعلاوه حاکمین اقلیم کردستان، دولت و پارلمان عراق و حتی دولت آمریکا نیز جبرا از این ماجرا ابراز تاسف کردند. بعد از این اوضاع به ناگاه رفقای قدیم ما که هنوز زیر نام "حزب حکمتیست" فعالیت میکنند، روز ٢٦ مارس ٢٠١٧ اطلاعیه ای زیر عنوان " تروریسم هوایی در موصل محکوم است!" را منتشر کرده اند. حزب کمونیست کارگری نیز بدنبال و یک روز بعد از این دوستان، در ٢٧ مارس اطلاعیه ای زیر عنوان "در محكومیت كشتار مردم در موصل" منتشر کرده است. هر دو جریان بعد از کلی دفاع از این جنگ و خریدن آن به عنوان جنگ علیه داعش، ناگهان و بعد از همه کس حتی بعد از عاملین کشتار و صاحبان "راکت های هوشیار"، که صدها انسان بی تقصیر را در زیر زمینها با خاک یکسان کرد، "تغییر" ریلی دادند، همراه موج شدند و آنرا محکوم کردند. هر کس مواضع قبلی این دو جریان را دیده باشد، اولین سوالش این است که چه اتفاقی افتاده است؟ اینها طی کدام پروسه و به چه دلیلی به این رسیدند که چنین اطلاعیه هایی صادر کنند و هر دو جریان بحث از محکومیت "تروریسم هوایی" کنند. تاریخ "حزب کمونیست کارگری" در دوره جدیدش به رهبری حمید تقوایی، و خصوصا سیاستهای آنها در کل بحران خاورمیانه از این معرفه تر است که لازم به توضیح و یادآوری باشد. فعلا از این جریان میگذریم و سراغ مواضع دوستان قدیم میرویم.
رفقای قدیم ما که امضا و مهر حکمتیست را زیر اطلاعیه خود زده اند، نوشته اند:
"بمباران هوایی اخیر نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا در محله "موصل الجدیده" در غرب موصل به کشتار نزدیک به پانصد نفر و تعداد بسیار بیشتری زخمی از مردم عادی این شهر منجر شده است. این اقدام جنایتکارانه و سبعانه چیزی جز تروریسم هوایی آمریکا و متحدینش نیست و از جانب ما و بشریت آزادیخواه به شدت محکوم است." "آنچه اخیرا در غرب موصل و محله "موصل الجدیده" اتفاق افتاد، نمونه بارز تروریسم هوایی است که بارها و بارها توسط ارتش قدرتهای بزرگ جهانی مثل آمریکا و روسیه و متحدانشان در سوریه و افغانستان و یمن علیه مردم عادی بکار گرفته شده است." "حزب حکمتیست، حمله هوایی اخیر به مردم عادی و مناطق مسکونی در غرب موصل توسط نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا را شدیدا محکوم میکند." (همه تاکیدات از من است)
اطلاعیه به ظاهر محکوم کردن این دوستان که قرار است زیر آن مواضع دفاع از جنگ موصل و ارتقا آن تا حد "دخالتگری کمونیستی" از زبان رئیس دفتر سیاسی آنرا روتوش کند و برای حزبشان اعتبار بازگرداند، حاوی نوع ریاکاری آشکار و یک خودفریبی جدی است. خودفریبی به این جهت که خیال خود را آسوده کرده اند که ظاهرا این تند پیچ از سر گذشت و به شکل سر و ته معلق زدن در مواضع راست چند ماه پیش شان را با یک اطلاعیه هم آورند و قال قضیه را کندند! انگار مردم بیرون حافظه ندارند و این فریب دسته جمعی آنها را با اطلاعیه اخیرشان می خرند. در سطر به سطر این اطلاعیه و هر جا کلمه "محکوم" کردنی در کار است، با "استادی" بسیار ناشیانه، بحث بمباران اخیر در غرب موصل و آنهم در محله "موصل الجدیده" را بیان میکنند. در ثانی همه جای این اطلاعیه، شیوه تروریسم، به قول دوستان در شکل هوایی آن محکوم شده است. تاکید بر دوره اخیر و بمباران اخیر در محله "موصل الجدیده"، برای هر آدم فهیمی که به اندازه یک بند انگشت آگاهی داشته باشد، دفاع از این جنگ تا روز ٢٣ مارس است، روزی که صدها نفر بر اثر اثابت راکتهای "هوشمند" ائتلاف در محله "موصل الجدیده" جان خود را از دست دادند و دست راستی ترین و جنایتکار ترین دولتها هم به حرف آمدند و از آن ابراز "تاسف" کردند. تفاوت تنها در این است که در میان کل مدافعان این جنگ از چپ تا راست، این دو حزب ته صف هستند که آنرا محکوم کرده اند. در ثانی باید از این دوستان پرسید، اگر ریختن بمب و راکت و به توپ و خمپاره بستن از زمین و هوا به محل کار و زندگی مردم از روز اول آن جنگ، یعنی اکتبر ٢٠١۶ جزو اعمال تروریستی نیست، پس چیست؟ چرا ناگهان بعد از چند ماه از آغاز آن فاجعه به فکر محکوم کردن آن، آنهم تنها گوشه کوچکی از آن یعنی"ترورسم هوایی و تنها در محله ای افتاده اند؟ سوال این است که بلاخره شما در مورد این پنج ماه چه میگویید و آیا دفاعیات رحمان حسین زاده از این جنگ و مدال "دخالتگری کمونیستی" دادن به حزب تان، بدلیل دفاع از آن جنگ، هنوز هم موضع حزب شما است یا نه؟ اینجا جهت یادآوری خوانندگان، از زبان خود حسین زاده در مصاحبه با تلویزیونشان در اوایل نوامبر ٢٠١٦ و در دفاع از جنگ موصل چند جمله را نقل میکنم:
"... اکنون هم سیاست کمونیستی این است که خیلی دخالتگرانه بگوئیم بگذار داعش پاک شود آنجا و مردم نفسی بکشند و ما هم به عنوان کمونیستها و آزادیخواهان هستیم. " " ارتش سرخ باشید یا ارتش عراق جنگ است و داعش هم میخواهد سو استفاده خود را از مردم بکند، تلفات هم وجود خواهد داشت. اما من بر این باور نیستم این یک و نیم میلیون مردم آنجا تلفات سنگینی بدهند. این مردم هم میتوانند بفکر خودشان باشند، میتوانند پناهگاه و امنگاه برای خود درست کنند. " حتی اگر با فرض محال هر انسانی که شاهد جهت و سیاست شما در برخورد به این جنگ بوده باشد، اطلاعیه اخیرتان را به عنوان مخالفت با بمباران و جنگ در محل کار و زیست از شما بپذیرد، هنوز سوالات دیگری در مقابلتان میگذارد، از جمله اینکه: از زمانی که شما در اولین اطلاعیه خود در دفاع از عملیات "آزادی موصل" قول دادید، بمباران مکان و محل کار و زندگی مردم را محکوم کنید، تا کنون هزاران منزل و محل زندگی مردم، صدها مدرسه و بیمارستان، دانشگاه و پل و جاده و... ویران شده اند و شما چیزی نگفته اید. در این فاصله ٥ هزار انسان به مدت ٢٠ روز در محاصره از گرسنگی و تشنگی در حال مرگ بودند و شما حرفی نزدید. مردم ناچار شدند جنازه عزیزان خود را در حیاط خانه های خود خاک کنند و بخشی از آنها هم در کوچه و خیابان و زیر ساختمانهای ویران شده، مانده اند و شما چیزی نگفتید. مادران و پدران و فرزندان زیادی از ترس بمب و راکت و برای نجات جان خود، جنازه عزیزترین های خود را، بچه های خود را، بدون اینکه حتی آنها را زیر خاک کنند، رها کرده و پا به فرار گذاشتند، شما چیزی نگفتید. در ٢٢ اکتبر و زمانی که داعش به کرکوک حمله کرد، نیروهای پیشمرگ اقلیم کردستان، سرپناه آوارگان را بر سر عرب زبانان فراری از دست داعش ویران کردند، جنایتی که صدای اعتراض سازمان حقوق بشر و بعضی از نهادهای مدافع حقوق انسان در جهان را به همراه داشت و شما چیزی نگفتید. طبق آمار نیروهای ائتلاف و دولت عراق در نتیجه این جنگ ٣٠٠ هزار انسان آواره شده اند و خانه و کاشانه خود را جای گذاشته اند و اکنون هم در اردوگاهها از هر نوع امکانات اولیه و انسانی محرومند و شما چیزی نگفتید. هیچ آماری از تعداد تلفات مردم موصل در طول ٥ ماه و نیم بمباران منتشر نمیشود، نوزادان بدلیل نداشتن یک قاشق شیر خشک جان میسپارند و بوی اجساد بجا مانده فضای شهر موصل را فرا گرفته و باز شما چیزی نگفتید. مشود از شما پرسید این موضع لوکس "محکوم کردن" کشتار و بمباران مردم سویل آنهم تنها نوع "هوایی" و تنها در یک مورد و در محله "موصل الجدیده" شما به چه دردی می خورد؟ بعلاوه در میان کل صاحب نظران، فعالین سیاسی از راست تا چپ، خبرنگاران و حتی دولتهای متحد در ائتلاف علیه داعش، رئیس دفتر سیاسی شما تنها کسی است که میگفت، مردم تلفات سنگینی نمیدهند و باید برای خود پناهگاه درست کنند. حال میبیند که بمبهای هوشیار و احمق آمریکا، مردم را در پناهگاه شان هم با خاک و خون یکسان کرد. میبیند که فقط در این ماجرا و تنها در یک روز به قول خودتان ٥٠٠ نفر کشته شده است. آیا با این وصف هنوز شما این رهنمودهای "دلسوزانه" حسین زاده که مردم پناهگاه درست کنند را سر میدهد؟ آیا این ٥٠٠ نفر هم بخشی از "تلفات کمی" است که حسین زاده برای توجیه دفاع از این توحش وعده آنرا میداد؟ شما در طول کل این مدت و با همه توحشی که به یک و نیم میلیون مردم گرفتار در موصل اعمال شد، تنها در مورد فاجعه "موصل الجدیده" به حرف آمدید، انگار که کشتار و بمباران مردم موصل و تروریسم دولتی از آغاز اطلاعیه اخیرتان شروع شده است! آنهم بعد از احزاب ناسیونالیست کرد، بعد از عبادی و پارلمان عراق، بعد از بارزانی و دولت آمریکا و بعد از بی بی سی و دهها خبرگزاری دست راستی دیگر!! چرا مردمی که شما را میشناسند، باید موضع "محکوم کردن" این جنایات را از شما بخرند و آنرا صمیمانه و جدی بگیرند؟ فکر نمیکند هر کس اطلاعیه اخیرتان را ببیند، به ریشتان می خندد و به حال زاری که خود را در آن گرفتار کرده اید، گریه میکند؟ در مورد حمید تقوایی و حزبش، همچنانکه گفتم لازم به توضیح زیادی نیست و مواضع آنها معرفه است. هر کسی با سیاست این حزب آشنا باشد، میداند که در یک دهه گذشته آنها در همه مقاطع حساس، مواضعی راست و پرو ناتویی را خصوصا در کل بحران خاورمیانه دنبال کرده اند. دفاع آنها از حمله نظامی به لیبی از زبان خود حمید تقوایی و بیان اینکه "انقلاب" لیبی بدلیل مسلح شدن از مصر هم جلو تر است، اعلام اینکه دخالت نظامی ناتو و حتی بمباران لیبی توسط ناتو پروسه انقلاب مد نظر او را جلو انداخت، دفاع آنها از جنگ سوریه و ایستادن کنار غرب به نام مخالفت با اسد و شعار مشهور آنها که "بعد از سوریه نوبت ایران است و بعد از اسد نوبت خامنه ا است"و عملا آرزوی شروع جنگی علیه ایران بعد از سوریه میکردند، دفاع آنها از زبان رئیس وقت دفتر سیاسی از اپوزیسیون اسد در ارتش آزاد سوریه که نیروی اصلی آن داعش و جبهه النصر بود، و سرانجام دفاع این حزب از عملیات " آزاد سازی موصل" از کسی پوشیده نیست. اینجا فقط برای یادآوری و نشان دادن معلق زدنها و اپورتونیسم عریان این حزب نکاتی را از زبان حمید تقوایی در مورد جنگ موصل اشاره خواهیم کرد. تقوایی در مصاحبه ای با تلویزیون شان به تاریخ ١٩ اکتبر ٢٠١٦ در مورد عملیات "آزادی موصل" میگفت: "... ﺑـﻪﻧـﻈـﺮ ﻣـﻦ ﻫـﺮ ﺗﺤﻮلی ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺸـﻮﺩﻣـﻮﺻـﻞ ﺍﺯ ﺩﺳـﺖ ﺩﺍﻋــﺶ ﺧــﺎﺭﺝ ﺸــﻮﺩ به نظر من ﺗــﺤــﻮﻝ مثبتی ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ انسانی ﻭﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ سیاسی." "...ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ اینکه این نیروها ماهیت و هدفشان چیست اگر محصول کارشان این باشد که داعش را از موصل عقب برانند این مثبت است به نظر من.....من این را حرکت مثبتی میدانم مستقل از اینکه چه کسی و با چه هدفی اینکار را انجام بدهد...." "... اگر در خیابان از هر آدم معمولی بپرسی که آیا آزادی موصل را درست میدانی؟ میگوید مثبت است چون میدانم مردم موصل در چه جهنمی زندگی میکنند". اینها گفته های رهبر حزبی است که امروز و زمانی که دنیا و حتی دولتهای امریکا و عراق و... از کشتار مردم موصل سخن میگویند، زمانی که تصاویر بخشی از فراریان با لباسهای گلی و کودکانی بر دوش از بمباران و ویرانی و گرسنگی سخن میگویند، تلاشی فریبکارانه میکند تا آبرویی برای حزبش دست و پا کند. امروز باید به حمید تقوایی گفت لطفا امروز بروید و از هر "آدم معمولی" در عراق، در میان فراریان این جنگ در مورد عملیات "آزادی موصل" بپرسید تا به شما بگویند که بر آنها چه گذشته است. کسی هست در این حزب نسبت به سالها دفاع از عملیات ناتو و مرتجع ترین دولتهای منطقه از لیبی و سوریه تا موصل جوابگو باشد و بگوید از کجا به این نتیجه رسیده اند که کشتار مردم در موصل بر خلاف ادعای تا کنونی شان مثبت نیست؟!! واقعا با دفاعیات کنونی این حزب از جنگ "آزاد سازی موصل" کسی برای "محکوم" میکنیم های آنها در اطلاعیه اخیرشان تره خرد میکند؟ واقعا آب از سر این حزب گذشته است. اما آنچه که جای تاسف است، رفقای دیروز ما، به سرعت باور نکردنی پای در راهی نهاده اند که حزب حمید تقوایی پیموده است. سوال من از این دوستان است که این چه دنیای وارونه ای است که خود را در آن گرفتار کرده اند؟ آیا در صفوف این دوستان کسانی پییدا نم شود که بیرون را نگاه کنند و در مورد سیاست غیر مسئولانه ای که دنبال میکنند، جوابگو باشند و بازبینی کنند؟ وقتی که واقعیت زمخت بیرونی از دیوار ضخیم سانسور دست راستی ترین دولتها در مورد جنگ موصل عبور کرده است و از شکاف این دیوار تنها گوشه ای از توحش و جنایات و تعفن سیاست و عملکرد آنها دیده میشود، یکدفعه و در آخر صف، این دوستان هم موضع خود را روتوش میکنند، اعلام "محکومیت" در بمبارانی که گویا از روز اطلاعیه نویسی آنها شروع میشود را سر میدهند. این چه دنیای است که برای خود ساخته اید! این چه پوسته ای است که دور خود کشیده اید، این پوسته را پاره کنید و خود را جای جامعه و مردم مستاصل بگذراید. مواضع خود را در قبال آن اوضاع ببینید، بازبینی کنید و از آن فاصله بگیرید. کار سختی است؟! کمی احساس مسئولیت، کمی فاصله گرفتن از سوراخ تنگ "منافع" سازمانی، و کی حس همنوعی میخواهد که به کل این توحش "نه" بگوئید. بخش اعظم مردم دنیا در قبال چنین فجایعی اگر آگاه و مطلع شوند و اگر فضای سنگین دروغ پراکنی رسانه های رسمی، آنها را کور و کر نکرده باشد، به حال زار بشریت از سر اومانیسم خود گریه میکنند و به حاکمان بر جهان تف و لعنت می فرستند. آیا چنین توقعی از مجموعه ای انسان که خود را عدالتخواه، برابری طلب، انسان دوست و کمونیست میدانند، زیاد است؟ برگردید دوستان عزیز، خود را جای آن مردم بگذارید. خود را جای صدها هزار فراری از جنگ، از داعش و بمباران و توپ باران، فراری از گرسنگی و تشنگی، جای آن محاصره شده گان، آن زنانی که تا کمر در گل و لای با گرسنگی لاشه خود را برای زنده ماندن کودکان خود کشیده اند و از شهر در رفته اند، بگذارید. جای آن پدر و مادری که جلو چشمانشان خانه و کاشانه شان و تمام دسترنج زندگی مشقت بارشان نابود شده است و اجساد عزیزان خود را بو کرده و گندیده جای گذاشته اند تا خود را نجات دهند. آنوقت به مواضع خود نگاه کنید، چه قضاوتی خواهید کرد؟ یک بار از تعصبات کور "اعلام مواضع های" مشعشع خود فاصله بگیرید و صف فراریان و شهر ویران شده موصل را نگاه کنید، واقعا احساس پشیمانی، احساس خجالتی به شما دست نمیدهد؟
٣٠ مارس ٢٠١٧
|
