پایان جنگ موصل، آغاز جنگهای داخلی دیگر است!

مظفر محمدی

نیروهای محاصره کننده موصل، "حشد الشعبی، حشد الوطنی، پیشمرگان دولت اقلیم، ارتش عراق، تانکهای ترکیه و..." صف آرایی تنها برای بیرون راندن داعش نیست. با شکست داعش و تصرف موصل توسط داعشیان جدید، دور تازه ای از کشمکش ها و جنگهای داخلی در موصل و استان انبار و بخصوس در اقلیم کردستان آغاز می شود.

بارزانی مدعی است که هر جا را تصرف کند ضمیمه کردستان می شود. دولت بغداد می گوید با شکست داعش پیشمرگان  باید مناطق تحت کنترل شان را ترک و تخلیه کنند. حشدالشعبی و حشدالوطنی دو نیروی متخاصم باقی می مانند و دولت بغداد نمی تواند موصل را به کنترل خود در آورد. این سناریویی است که جنگ کنونی موصل را به جنگ داخلی دیگری سوق می دهد.

بعلاوه در درون دولت پاشیده شده ی اقلیم کردستان صف آرایی جدیدی در جریان است. بارزانی مدعی استقلال کردستان، بیرون راندن نیروهای پ کک که در بخشی از شهر و روستاهای کردستان مستقر است و دخالت ترکیه بعنوان پشتیبان و حامی خود برای "استقلال" ادعایی اش است. اتحادیه میهنی تجزیه شده، به حمایت جمهوری اسلامی پشت گرم است.

 آیا مردم کردستان عراق، مردمی که ماه ها است توسط دولت عراق و بارزانی محاصره اقتصادی شده و دستمزد و حقوق هایشان پرداخت نمی شود، به این سناریو آگاهند؟  آیا می دانند که با شروع یک جنگ داخلی دیگر در کردستان، نه تنها خبری از حقوق و رفاه  نیست، بلکه امنیت جانی و تخریب منازل و کشتار فرزندان شان را به دنبال دارد؟

 اولین اقدام هر انسان آگاه و شرافتمند و فعالین ورهبران اعتراض و مبارزات کنونی بر سر معیشت در کردستان عراق این است که کارگران و زحمتکشان و معلمان و پرستاران  و توده های مردم را به این خطر آگاه کنند.

دومین کار و همزمان این است که مردم کردستان را برای یک صف بندی و مقاومت علیه هرگونه خطر جنگ داخلی آماده کنند، متحد کنند و سازمان دهند. این نیروی سومی است که می تواند جلو جنگ احزاب ناسیونالیست حاکم در کردستان را بگیرد، حاکمیت را از آنها سلب و به دست مردم بسپارد. هیچ راه دیگری وجود ندارد. یا باید منتظر بود تا سرنوشت مردم کردستان در جدال نیروهای قومی و مذهبی و جنگ و کشتارشان جهنمی تر شود، یا توده های میلیونی مردم در شهرهای سلیمانیه و اربیل و دهوک و دیگر شهرک ها به میدان بیایند و نوع دیگری از حاکمیت و اداره جامعه را پیش پا بگذارند و به ایجاد آن اقدام کنند.

 چیزی که این  اقدام را تضمین می کند این است که، صف آرایی توده های کارگر و زحمتکش و آزادیخواهان و برابری طلبان کاملا مستقل از احزاب حاکم و اپوزیسیون قومی و مذهبی باشد. کلیه احزاب قومی و مذهبی در کردستان عراق نه تنها دستشان تا آرنچ به خون ریخته شده ی مردم در جنگهایشان آغشته است، بلکه در غارت ثروت و داراییهای کردستان شریک اند. این احزاب چه کوچک و چه بزرگ شریک جرم سنگینی علیه مردم کردستان اند. این ها را باید مجبور کرد که به خواست و اراده و آلترناتیو سوم گردن نهند. در صورت مقابله مسلحانه این احزاب با مردم، نباید شک کرد که آنها بازنده  اند و شکست خواهند خورد. پیشمرگان کردستان مزدوران احزاب حاکم نیستند.فرزندان همین مردم اند که در صورت توسل این احزاب به سرکوب، به خانواده هایشان و به مردم خواهند پیوست. پیشمرگان زحمتکشانی هستند که بخاطر بخور و نمیری در جنگ های احزاب ناسیونالیست جان می بازند و به گوشت دم توپ آنها تبدیل شده اند.

نیروی سوم اگر چه هنوز متشکل و متحد نیست و سازمان و حزب خود را ندارد، اما در دل همین مبارزات و اعتراضات کنونی همبستگی و اتحاد و همدلی و همسرنوشتی شان ضروری و حیاتی می شود. رهبران و نمایندگان کارگران و معلمان و پرستاران و کارمندان جزء و طیف وسیع جوانان و بخصوص زنان تحقیر شده در قوانین و فرهنگ مردسالار و ناموس پرست ناسیونالیسم کرد، می توانند سرکرده و مبشر و سازمانده این اتحاد و همبستگی توده ای باشند.

در دل مبارزات و اعتراضات کنونی که نباید فقط به خواست حقوق های معوقه محدود شود بلکه خطرجنگ داخلی و ناامنی و از هم پاشیده شدن شیرازه مدنیت جامعه را باید دید و علیه آن صف آرایی کرد. در ادامه سناریوی کنونی و تداوم خطرناک تر آن در آینده، نه تنها خبری از حقوق ماهانه و رفاه نخواهد بود، بلکه سیه روزی بیشتر و ناامنی و خطر جانی و مالی بسیار سهمناک تری در راه است.

نباید تسلیم وضع موجود شد و یا  در انتظارخطر بزرگ تر جنگ احزاب بر سر مرزهای کردستان، چاه های نفت و تقسیم قدرت و ثروت بین خودشان نشست. هر گونه سهل انگاری، توهم و انتظار، مرگ این جامعه و مردمانش را در پی خواهد داشت. جامعه امن و سالم و مرفه و انسانی تنها با فاصله گرفتن از احزاب قومی و مذهبی کنونی و ایجاد نیروی سومی از توده های میلیونی کردستان امکانپذیر است. این کاری شدنی است. اما خودبخودی نیست. کار می خواهد، احساس مسوولیت رهبران و آگاهان جامعه را می خواهد، زدن به ریشه قوم گرایی و مذهب می خواهد و بسیج مردم و نشان دادن راه حل و افق دنیای بهتری جلو روی مردم می خواهد. کار سختی است اما شدنی است!

آذرماه ۹۵- دسامبر ۲۰۱٦