اروپای امن و فاشیسم در ترکیه

 

 

فواد عبداللهی 

 

و سرانجام "قانون لغو مصونيت قضايي نمايندگان" در مجلس ترکيه به تصويب رسيد. ميگويند که قرار است به موجب اين قانون، بازداشت، محاکمه و اخراج مخالفين دولت اردوغان از پارلمان آغاز شود. اما اين ظاهر ماجراست. کابوس عظيم تري بر محور اين مانورها در راه است. 

معلوم شد که تنها آلترناتيوي که ضامن "امنيت" منافع دول بورژوايي غرب در ترکيه باشد، چيزي جز يک دولت تماما فاشيست با يک مجلس يکپارچه راست در خدمت آن نيست. براستي نيز تنها چنين صف يکدستي از راستِ هار در ترکيه قادر است از عهده شليک به سينه شهروندان معترض خود، سرکوب و دستگيري فعالين سياسي و مدني و همچنين مسدود کردن راه فرار ميليونها آواره جنگي در خاورميانه برآيد.  

و ظاهرا باج دادن غرب به اين طاعون بعنوان ژاندارم حفظ مرزهاي اروپا، پاياني ندارد. با اين وجود، خيلي زود، واقعيت ها نشان داد که تا چه حد منافع غرب  به لطف استبداد دولتي در ترکيه و در سايه آن مي زيد. بستن روزنامه ها، دستگيري و کشتار فعالين سياسي، شکار کمونيست ها و فعالين کارگري و ... کک حقوق بشر نيم بند دول اروپايي را هم نگزيد؛ براستي ترکيه بهشت سياستمداران غربي پايبند به نسبيت سياسي است. اينها در برابر هجوم يک دولت تمام عيار فاشيست به مردم بيگناه ترکيه کر و کور شده اند. ريس اتحاديه اروپا همين چندي پيش بود که مدال حقوق بشر را به گردن حکومت اردوغان آويزان کرد و بقيه هم مهر سکوت به لب دوختند و مشغول بند و بست شآن هستند. تضمين گسترش سکوت و خفقان بر متن سرکوب بي محاباي هر صداي مخالفي درداخل مرزها، و در کنار آن تخته کردن دروازه قلعه اروپا به روي فراريان از جنگ خاورميانه تحت نام حفظ "امنيت" و "مقابله با تروريسم"، فاکتورهايي است که نيازمند حاکميت هر دولت بورژوايي در ترکيه و در تعرض به آزاديخواهي است. در اين مسير، دولت اردوغان بهترين گزينه است و حمايت صبورانه بورژوازي غرب را با خود دارد. با تصويب قانون اخير، ماشين آدمکشي دولت ترکيه دوباره روغن کاري شد و براي دور ديگري از تعرض و جنايت آماده ميشود.  

 معلوم شد که دخيل بستن به حقوق بشر و پارلمانتاريسم جهت حتي کمترين تغيير در زندگي مردم، پوچ و بي معنا است. خاتمه دادن به ناامني موجود، تامين آزادي، برابري و امنيت واقعي در ترکيه و پايان دادن به مصايب انساني در اين جامعه، امر طبقه کارگر و کمونيستها از آنکارا تا دياربکر است. تنها يک انقلاب کارگري نيرومند در ترکيه ميتواند ورق را برگرداند.