مبارزه براي افزايش دستمزدها، از مبارزه عليه اضافه کاري جدا نيست!

فواد عبداللهي

     يکي از مهمترين اقداماتِ عاجل که امروز در دستور کار ماست، سازمان دادن يک مبارزه نيرومند و سراسري براي افزايش دستمزدها است. در اين راه بايد با موانع مهمي دست و پنجه نرم کرد. مسله ”اضافه کاري“ از آن دسته موانعي است که به نحوي از انحاء روي مبارزه براي افزايش دستمزدها تاثير ميگذارد و بايد چهارچشمي مراقب آن بود.

     اضافه کاري، محصولِ پايين بودن دستمزدهاست. سطح پايين دستمزد، کارگر را به اضافه کاري ميکشاند. چندرغاز حداقل دستمزد در ايران - ۸۱۲ هزار تومان در ماه - بهيچوجه کفافِ تامينِ معيشت کارگر و خانواده اش را نميدهد. با اين درجه از پايين بودنِ سطح دستمزدها، راهي که توسطِ رژيمِ سرمايه داري جلو پاي کارگر قرار داده ميشود اين است که براي جبران اوضاعِ وخيمِ مالي ات، اضافه کاري کن!

و مشخصا همينجاست که اضافه کاري  دليلي بر پايين ماندن سطح دستمزدها ميشود. وقتي کارگر براي بالا بردن دريافتي اش، از يکسو به جان کندن و اضافه کاري وادار شود و از سوي ديگر دامنه اين تاکتيکِ بورژوازي در صفوفِ طبقه کارگر گسترش پيدا کند، آنوقت است که بزرگترين ضربه به مبارزه مستقيم، متحد و سراسري بر سر افزايش دستمزدها وارد شده است. تاکتيکِ اضافه کاري، در حقيقت وزنه فشاري است جهت پايين ماندن و پايين آمدن بيشتر سطح دستمزدها.

و کارگر با قرار گرفتن در اين دايره بسته، عملا به دليل پايين بودن سطح دستمزدها به اضافه کاري روي مياورد و با تن دادنش به آن، دولت و کارفرما مناسبترين موقعيت را کسب ميکنند که دستمزدها را در سطح طبقه پايين نگه دارند.

     از اين کمين بورژوازي، تنها با اراده و اتحاد طبقاتي کارگران ميتوان خارج شد. اراده و اتحادي که افزايش مستقيم دستمزدها را امر خود قرار ميدهد و همزمان اضافه کاري را طرد ميکند. براي بوجود آوردن اين روحيه و اتحاد، بايد با تمام قوا عليه اضافه کاري و در دفاع از مطالبه ”برقراري فوري ۳۰ ساعت کار در هفته“ کوشيد.

     بردن اين آگاهي به صفوف طبقه کارگر، دستِ همه کمونيستها و پيشروان اين طبقه را در محيط هاي کار و زندگي ميبوسد.