بیانیه اعتراضی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران

دانشجو هستیم

نه از اعضای تشکلهای وابسته به گروه های سیاسی خارج از دانشگاه، نه از انجمن¬اسلامی و نه از بسیج، تشکلهایی که به جای خواست های ما، منافع و مطالبات اربابان خود را دنبال میکنند؛ و نه از نورچشمی های مسئولان و مدیرانی هستیم که دانشگاه را با بازار خریدوفروش دانشجو اشتباه گرفته اند.

ورود نهادهای نظامی، سیاسی و امنیتی به درون دانشگاه ها و ایجاد مؤسسات و دانشکده های موازی در ساختار دانشگاه استقلال این نهاد را خدشه دار میکند؛ این موسسات و دانشکده ها در بسیاری از دانشگاه های کشور نفوذ پیدا کرده اند که نمونه بارز آن در دانشگاه تهران؛ دانشکده های علوم و فنون نوین، کارآفرینی و مطالعات جهان هستند. سکوت و دادن باج های کلان از طرف مدیران دانشگاه که در واقع همدست و جاده صاف کن این گروه ها هستند به این روند شتاب بیشتری داده است و نتیجه آن جز تبدیل دانشگاه به بازوی این نهادها و گروه های سیاسی و نظامی نخواهد بود.

آنچه ما را واداشت که صریح و بی پرده، مردم و افکار عمومی را خطاب قرار دهیم، دردها و مصائبی است که بی امان بر سر ما آوار کرده اند و هر بار در جواب حق طلبی ما ، یا تهدید کرده اند یا وعده داده اند. اکنون این خلف وعده ها و تهدیدها ما را به ستوه آورده است. این چنین است که به نزد شما به دادخواهی آمده ایم.

به واقع؛ پیامدها و مراتب این وضعیت وخیم تر از آن است که صاحب نظران تصور می کنند. ما از درون دانشگاهی با شما سخن می-گوییم که اکنون تبدیل به یک بنگاه تجاری شده است. تمام امکانات دانشگاه که می بایست به صورت برابر در اختیار همگان باشد، به بهانه هایی همچون افزایش کارایی و کاهش هزینه ها، مشمول خصوصی سازی افسارگسیخته و کالایی شدن شده است.

در حالی که این کار جز فشار مضاعف اقتصادی و سلب امکانات از دانشجو تا کنون پیامد دیگری نداشته است. ما همچون کارگران که بیرون از دانشگاه از بنیادی ترین حقوق خود یعنی بهداشت، آموزش و مسکن همگانی محروم شده اند، در درون دانشگاه از ستم مضاعفی رنج می بریم . هرگز تاب نمی آوریم که امروز از محل مالیات مردم، کیف پول الکترونیک بانک فخیمه تجارت شارژ شود و فردا از جیب ما دانشجویان.

ما هشدار می دهیم انحلال و سرکوب نهادهای مستقل دانشجویی همچون شورای صنفی مرکزی که تلاش ها برای احیای آن تا امروز به بن بست رسیده است ، نتایج نامطلوبی دارد . رشد تشکل های قدرت ساخته که هیچ ارتباطی با بدنه دانشجویی و مشکلات آنها ندارند یکی از آن نتایج نامطلوب است. دخیل نبودن دانشجویان در روند برنامه ریزی های کلان دانشگاه و عدم نظارت آنان بر طرح هایی که سرنوشت آنان را تحت تاثیر قرار می دهد، پیامد دردناک این رفتار دانشجو ستیز است. ما خواهان آن هستیم که شکل گیری و تصویب آیین نامه ی تشکل های دانشجویی باید با حضور و همفکری مستقیم دانشجویان باشد نه اینکه این آیین نامه ها در اتاق های دربسته و بدون مشورت دانشجویان نوشته و تصویب شوند.

ما هشدار می دهیم واگذاری امکانات و اموال دانشگاه نظیر تأسیسات، اینترنت، فضای سبز، سالن های ورزشی و سرویس های ایاب و ذهاب به پیمانکاران معلوم الحال در راستای کالایی کردن آموزش است و دست اندرکاران این خیانت بزرگ که عناوین مسئول و مدیر را دارند با نوع مدیریت شان دسترسی به حداقل های زندگی را برای ما محدود می کنند.

ما هشدار می دهیم راه اندازی و گسترش پردیس های بین الملل که در حال تسخیر فضای آموزش عالی کشور و دانشگاه های دولتی است ،نتیجه ای جز تبدیل دانشگاه به بازار آزاد خرید و فروش مدارک دانشگاهی ندارد. این روند باعث افزایش مدرک دارهای بی تخصص می شود که اکثر آنها از طبقات بالای جامعه و احتمالاً آقازاده های آینده کشور هستند.

ما هشدار می دهیم این صحنه آرایی خطرناک و روابط غیرشفاف بین مدیران باعث تضییع حقوق مردم و تاراج بیت المال می شود. نمود این روابط را می توان در تخلفات مالی گسترده ای دید که یکی از موارد آن هزینه های خلاف قانون و آیین نامه صندوق رفاه است که از دانشجویان دریافت شده است. مورد دیگر آن زمین خواری های بزرگ از کوی دانشگاه به نفع پردیس دانشکده های فنی است. این روند نتیجه ای جز نابودی و تصرف هست و نیست دانشگاه و خوابگاه و ایجاد جو بی اعتمادی وسیع علیه مدیران و مسئولان دانشگاه ندارد.

ما هشدار می دهیم بومی گزینی در دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی که با توجیهات و دلایل غیرکارشناسی مسئولین وزارت علوم در حال انجام است پیامدهای ناگواری دارد. این دلایل که نه، این بهانه ها همچون افت تحصیلی دانشجویان خوابگاهی و جلوگیری از مهاجرت های درون کشوری در واقع چیزی نیست جز شانه خالی کردن دولت از انجام مسئولیت های اجتماعی خود و باعث ایجاد شکاف عمیق بین شهرستان ها و مرکز می شود.

ما هشدار می دهیم امنیتی کردن فضای دانشگاه و برخوردهای شدید با فعالان دانشجویی باعث ایجاد سرخوردگی و ناامیدی در بین دانشجویان و خانواده های آنان می شود .این سرخوردگی و ناامیدی و تضعیف نهادهای دانشجویی توسط کمیته انضباطی منجر به حذف شدن صدای دانشجو خواهد شد .آیا کمیته انضباطی در کنار احضار و تهدید دانشجویان و خانوده هایشان نسبت به برخوردهای فیزیکی یکی از اساتید دانشکده ادبیات و معاونت اداری مالی کوی دانشگاه با دانشجویان، عکس العملی داشته است؟

ما هشدار می دهیم تبعیض مضاعف بر زنان و دختران دانشگاه باعث سرخوردگی و ایجاد شکاف جنسیتی می شود. این تبعیض شامل محدود کردن بی منطق ساعت های رفت و آمد، فشارهای مضاعف حراست و کمیته انضباطی ،محدودیت های اجتماعی و کنترل شدید آزادی های فردی و حتی موارد بدیهی مثل، امکانات رفاهی ضعیف تر نسبت به دانشجویان پسر می شود. دختران خوابگاهی از امکاناتی همچون اینترنت، آب گرم، فضای بدون محدودیت برای استراحت و ده ها مورد ریز و درشت دیگر محروم هستند.

ما هشدار می دهیم محدود کردن فعالیت های فرهنگی و کارشکنی پی در پی در فعالیت این کانون ها نتیجه ای جز زدن آخرین تیر بر جسم نحیف فرهنگ و هنر ندارد. عدم ایجاد امکانات مناسب برای امور فرهنگی و هنری و حتی استفاده نکردن از امکانات موجود و بهانه تراشی های متعدد در دادن مجوز برای برنامه های فرهنگی، از دردهای بیشمار این بخش از زندگی دانشجویان است.

ما هشدار می دهیم وضعیت اسفباری که دانشجویان معلول و نابینا در آن به سر می برند باعث انزوای هرچه بیشتر این عزیزان خواهد شد. تخصیص کمترین امکانات آموزشی و رفاهی و عدم حمایت و دستگیری از طرف مسئولین، نتیجه ای جز محرومیت مضاعف و آسیب پذیری تحصیلی و اجتماعی بیشتر این قشر نخواهد داشت.

ما هشدار می دهیم محدودیت هایی که بر دانشجویان متأهل تحمیل می شود، پیامدهای اجتماعی ناگواری دارد. امکانات اسفبار خوابگاهی، کاهش ظرفیت خوابگاه های متاهلی، اخذ هزینه های گزاف برای تعمیرات خوابگاه از دانشجویان و انواع و اقسام تبعیض ها که بر این دانشجویان روا داشته می شود، نتیجه ای جز تزلزل روابط خانوادگی و افزایش نرخ طلاق در بین دانشجویان نخواهد داشت.

این رویه خلاف شعارهای همیشگی مسئولان در مورد تشویق به ازدواج و تشکیل خانواده است و متاسفانه خود مانعی در برابر آن می-باشد.

ما دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران؛ خواهان پاسخگویی صریح شخص رئیس دانشگاه، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و وزیر آموزش و پرورش در مورد مسائل فوق هستیم و تا حل کامل تمامی مسائل دست از مطالبات به حقمان نخواهیم کشید.

دانشگاه ملک شخصی کسی نیست و باید برای همگان باقی بماند

دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران – شانزدهم آذر سال نودوچه