|
١٦ آذر رنگ کدام جنبش و کدام دوره
به استقبال ١٦ آذر میرویم، مناسبتی که جامعه به نسل جوان چشم میدوزد و توقع دارد در این روز پرچم حق طلبی اکثریت مردم و در راس آن نسل جوان در دفاع از رفاه و آزادی از دانشگاه بلند شود و رنگ خود را به فضای سیاسی جامعه بزند. جمهوری اسلامی در کنار تبلیغات وسیع و تحمیل قوانین عقب مانده با سرکوب و پادگانی کردن دانشگاه، همزمان تلاش دائمی شاخه های دانشجویی جناح های حکومتی از دفتر تحکیم و انجمن های اسلامی تا مریدان موسوی با ”یا حسین میرحسین“ و پرچمهای سبزشان، برای تبدیل کردن دانشگاه و ١٦ آذر به محمل تسویه حسابها و بازار گرمی های جناحی هیچوقت نتوانستند دانشگاه را نه خفه و نه تسخیر کنند. دولت اعتدال و هیاهوی گشایش فرهنگی و سیاسی در دانشگاهها، پزهای ناشیانه رئیس دولت اعتدال در دفاع از آزادی سیاسی در دانشگاهها بسیار سریعتر از چیزی که تصورش را میکردند رنگ باخت. دوره اخیر دولت روحانی و کل جناحهای جمهوری اسلامی با لشکر پیاده نظام بورژوازی و روشنفکران بیمایه شان، تلاش کردند توافقات هسته ای را به عنوان پرچم موفقیت خود به ابزاری برای امیدوار کردن جامعه به بهبودی در آینده و ساکت کردن و رضایت دادن به وضع موجود در انتظار نگهدارند. تلاش کردند با دمیدن در عرق ملی و عظمت طلبی ایرانی، با رشد تعصبات کور ناسیونالیستی اعتراض محرومان و نسل جوان معترض به بی حقوقی را حاشیه ای کنند. امروز کل رسانه ها و مقامات مختلف دولت و خیل روشنفکران و محققین حقوق بگیرشان در لزوم صبر و حوصله به خرج دادن برای بهبود اقتصادی در آینده ای دور، روضه میخوانند و طبقه کارگر ایران و میلیونها جوان تحصیل کرده بیکار را نصیحت میکنند که فقر و گرسنگی امروز را به عنوان ضرورت یک دوره و به امید آینده بهتر از آنها بخرند. اما دیوار توهم به بهبود اقتصادی و رفاه و فضای باز سیاسی، چیزی که مدافعان دولت روحانی در بوق و کرنا کرده بودند، امروز نزد متوهم ترین اقشار مردم ایران، فروریخته است. ١٦ آذر امسال همزمان در دوره ای فرا میرسد که تبلیغات جمهوری اسلامی و سخنگویان آن حول انتخابات مجلس و نقش تعیین کننده آن در جواب به معضلات عدیده مردم، فضای عمومی جامعه را فرا گرفته است. امسال هم جمهوری اسلامی تلاش میکند دانشگاه را در ١٦ آذر به عنوان عرصه ای از کار به میدان جلسات و سخنرانی های فرمایشی سران حکومت تبدیل کند. ظاهرا قرار است مناسبت ١٦ آذر امسال رنگ انتخابات و ”برد“ دولت اعتدال و عظمت طلبی ایرانی و ”افتخاراتش“ به عنوان قدرتی بزرگ در منطقه و افزایش احساسات کور و عقب مانده ناسیونالیستی و میهن پرستانه تبدیل کنند. اما این کل واقعیت نیست. جامعه ایران و دانشگاههای آن، میدانی برهوت برای تحمیق جامعه و جولانگاه نمایندگان سرمایه و عاملین محرومیت و فقر و استبداد و خفقان بر اکثریت بزرگ مردم ایران نیست. دانشگاهها در ایران صحنه جدال دائمی آزادیخواهی و ارتجاع حاکم بوده و هست و در هر دوره ای رنگ فضای عمومی و خواست و تمایل اکثریت مردم را با توجه به توازن قواي مبارزاتی میان آنها و حاکمیت بر خود داشته است و امسال هم نمیتواند جز این باشد. ١٦ آذر امسال نمیتواند رنگ نارضایتی عمومی و اعتراض بر حق اکثریت محروم جامعه به بی حقوقی، به بیعدالتی، به استبداد و زن ستیزی بخود نگیرد. نباید اجازه داد دانشگاهها به میدان و جولانگاه سران دولت اعتدال و مجلس نشینان بورژوا و سخنوران جناحهای جمهوری اسلامی تبدیل شوند. نسل جوان معترض و آزادیخواه میتواند رنگ خود و تمایلات و عدالتخواهی و برابری طلبی خود را به دانشگاه بزنند. پرچمی که هر روز در گوشه ای از مملکت، در اعتراضات طبقه کارگر، در اعتراض زن و جوانان به نابرابری، به فقر و بی عدالتی و به دزدی و چپاول روز افزون و به افزایش عظیم فاصله طبقاتی در گوشه و کنار این کشور در کارخانه و محل و هر تجمع کارگری بلند میشود. نسل جوان، میلیونها دانشجو از طبقه کارگر که به دانشگاه راه یافته است، صف وسیع جوانان آزادیخواه میتوانند مبتکر و نماینده آزادیخواهی و برابری طلبی باشند و فضای عمومی دانشگاهها را در این جهت تحت تاثیر قرار دهند و نمایندگی کنند.
دانشجویان کمونیست! دانشگاههای ایران تاریخا محل عروج جوانان کمونیست بوده است. کمونیستهایی که در دوره های معینی با اتکا به کار جدی و پایه ای، با اتکا به تشکیل جمع ها و محافل و کمیته های کمونیستی، با بلند کردن مطالبات انسانی و آزادیخواهانه توانسته اند رنگ خود و امیال انسانی خود را در ابعاد توده ای به تحرکات دانشجویی بزنند. توانسته اند توجه کل طبقه کارگر و کل جامعه را به خود جلب کنند و امید به بهبود و رفاه را با اتکا به صف خود و نیروی متحد خود نه تنها در دانشگاه که در کارخانه و محله و در میان میلیونها انسان حق طلب زنده کنند.
رفقا! فقط ما کمونیستها این واقعیت را که هیچ جناح و جریانی در بورژوازی ایران مبشر آزادی و سعادت و رفاه نیستند را به جامعه گفته ایم. فقط ما کمونیستها گفتیم همه جناحهای بورژوازی ایران از اصلاح طلب و اصول گرا تا به اصلاح لیبرال و معتدل علیه آزادی و رفاه و سعادت اکثریت مردم محروم اند. امروز کل اپوزیسیون بورژوایی ایران به دولت اعتدال امید بسته است، دولتی که هیچ جوابی به وضعیت اقتصادی، به فقر و بیکاری ندارد. ما کمونیستها گفتیم که اولین مانع رفاه، سعادت و آزادی مردم در ایران جمهوری اسلامی است. امروز در دل اعتراضات وسیع طبقه کارگر، در دل تمایلات وسیع برابری طلبانه در میان نسل جوان، و در شرایطی که همه جناحهای بورژوازی ایران امتحان پس داده اند، قرار دادن افق رهایی در مقابل جامعه جانب ما کمونیستها، از جانب شما رفقا میتواند امید بخش باشد. دانشگاه کوله باری از تجربه تحرک کمونیسم متشکل و اجتماعی در دل خفقان را دارد. وجود همین حقیقت و هراس از عروج نسل جوان کمونیست در دانشگاه است که بیت رهبری و کل حاکمیت را هر از چند گاهی علیه کمونیستها در دانشگاه به سخن میآورد. ١٦ آذر میتواند رنگ عدالتخواهی و افق انسانی را بر خود داشته باشد. این مهم به اتحاد و کاردانی، به هوشیاری به کار کمونیستی تا کنونی و به توان بسیج و اتوریته و نیروی پشت سر شما بستگی دارد. جامعه چشم امید به دانشگاه دوخته است و این امید در جواب شما به شرایط موجود تحقق خواهد یافت.
زنده باد آزادی، زنده باد برابری
حزب کمونیست کارگری حکمتیست (خط رسمی) ٨ آذر ١٣٩٤- ٣٠ نوامبر ٢٠١٥
|
