|
اعتراض معلمان مجلس و دولت شارلاتانها
دیروز، ۳۱ تیرماه، هزاران معلم معترض به زندگی زیر خط فقر و نا امنی شغلی، و در اعتراض به زندانی شدن معلمانی که قربانی تلاش برای بهبود شرایط کار و زندگی خود و همکاران شان شده اند، از سراسر ایران تظاهراتی در مقابل مجلس تدارک دیدند و اجتماع کردند. این حرکت ، در نطفه و در شروع، با فضای امنیتی که توسط دستگاههای اطلاعاتی و پلیسی ایجاد شده بود، با مقررات حکومت نظامی و ممنوعیت اجتماع بیش از دو نفر، و بالاخره با دستگیری تعدادی از شرکت کنندگان در این حرکت اعتراضی، آنگونه که می بایست برگزار نشد. دولت و مجلس یان، "سرافرازند" که توانستند راه اجتماع هزاران نفره و سراسری معلمان معترض را، که بیش از شش ماه است با تظاهرات و اعتصاب سراسری گریبان شان را گرفته اند، سد کنند. "مفتخرند" که با دستگیری و ایجاد مقررات حکومت نظامی، توانستند خود را از خطر رسیدن صدای حق طلبی دهها هزار معلم ناراضی و مبارز، حفظ کنند. ظاهرا توانستند مانع رسیدن این صدای حق طلبی، نه به گوش مجلسیان و مقامات که مهندسین فقر و بی حقوقی همگان و از جمله معلمان اند، که به گوش جامعه شوند. این صدا، نه با بازداشت اسماعیل عبدی ( دبیر کانون صنفی معلمان ایران)، نه با دستگیری سایر معلمان معترض، نه با وضع مقررات منع عبور و مرور، و نه با وعده و وعید توخالی و پوچ، محو شدنی و خاموش شدنی نیست. چگونگی و ابعاد اجتماع مقابل مجلس نیست که معیار موفقیت یا عدم موفقیت است. نفس حرکت هزاران معلم ناراضی از سراسر کشور، حتی اگر اجتماع اعتراضی آنگونه که معلمان میخواستند برگزار نشد، صدای این اعتراض را به سراسر ایران، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب، رسانده است. در مقابل این حرکت متحد و یک پارچه عدالتخواهانه، در مقابل این همدلی و همبستگی سراسری، مقررات منع عبور و مرور و دستگیری، قادر به مقابله نیست. اگر پس از این حرکت در نقطه خفه شده توسط دستگاههای پلیسی و اطلاعاتی، مقامات مجلس مقداری اراجیف در مورد "شان و حق معلمان" برای اجتماع و اعتراض تولید کرده اند، تنها و تنها عکس العملی به قدرت متحد و همبسته این حرکت و این مبارزه، و از ترس گسترش آن است. جامعه، معلمان، محرومین و محکومین تحت حاکمیت جمهوری اسلامی ایران، با انواع دولت های "جنگی" یا "تعاملی" اصلاح طلب و تندرو، اصولگرا یا معتدل، آشنا است. میدانند که از مجلس یان تا بیت امام و دفتر رئیس جمهور، علاوه بر چماق سرکوب و زندان، چه تخصصی در شارلاتان بازی و تولید اراجیف در باب حق و منزلت مستضعفین، معلمان، کارگران و زنان دارند. اگر هنوز در مقابل مجلس و وزارتخانه های این شارلاتان ها، اجتماع میکنند، فقط و فقط به خاطر انسداد مطلق همه راههای اعتراض است، نه وجود کمترین توهمی به مجلس یان و وزرا و دولت اعتدال. اعتراض برحق معلمان برای یک زندگی انسانی، مرفه و شایسته، تنها پیش درآمد اعتراضات وسیع تری است. مجلس و دولت و مقام معظم رهبری، با هر دشمن خودساخته ای چون "شیطان بزرگ" سر آشتی داشته باشد، با این صف دشمنی ذاتی دارد. این صف را بیش از این نمی توان با چماق سرکوب و زندان و تولید اراجیف ملی – اسلامی، ساکت نگاه داشت.
زنده باد آزادیخواهی و برابری طلبی - پیروز باد مبارزه برحق معلمان متعرض حزب کمونیست کارگری- حکمتیست (خط رسمی) ۱ مرداد ۱۹۸۴- ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۵
|
