|
اول مه و مارش میلیونها کارگر در سراسر جهان
مراسمهای اول مه امسال با حضور میلیونها نفر از کارگران جهان در اعتراض به وضع موجود برگزار شد. بر اساس اخبار و گزارشاتی که تا کنون منتشر شده است٬ کارگران در کشورهای مختلف با تظاهراتهای خود٬ با میتینگها و تجمعات مختلف در هزاران شهر دنیا و با اعتراض به سهم خود از تولیدات و رفاهیات در جامعه اول مه را جشن گرفتند. - در فرانسه به فراخوان سندیکاهای کارگری، بالغ بر ٢١٠ هزار نفر در صدها شهر فرانسه دست به راهپیمایی و میتینگ زدند. کارگران ضمن اعتراض به سیاست ریاضت اقتصادی دولت حاکم٬ خواهان افزایش دستمزدها٬ بهبود وضع کارگران بیکار و تامین اجتماعی شدند. - در آلمان به فراخوان اتحادیه های کارگری ٤٠٠ هزار نفر از کارگران در ٥٠٠ مراسم و تجمع مختلف اول مه را جشن گرفتند. کارگران و رهبران اتحادیه ها و سخنرانان در مباحثات و مطالبات خود بطور ویژه خواهان تعیین حداقل دستمزد ٨ و نیم یورو در ساعت شدند. - در انگلستان میتینگ و راهپیمائیها مختلف به مناسب روز جهانی کارگر راه افتاد. در لندن چند هزار نفر به فراخوان اتحادیه های کارگری ضمن راهپیمایی در خیابانهای اصلی لندن در میدان ترافلگار تجمع کردند. فضای تظاهرات کارگران و سخنرانان مراسم روز کارگر و شعارها و مضامین بانرها و.. در لندن به نسبت سال گذشته ضد سرمایه داری و رادیکالتر و کاملا متفاوت بود. فضای رادیکال و ضدیت با سرمایه داری و دفاع از سوسیالیسم در مجموع برجسته بود. فضای مراسم روز کارگر با گرامیداشت باب کرو رهبر سوسیالیست کارگران راه اهن و ترانسپورت همراه بود که رنگ خود را به مراسم کوبیده بود. پخش سخنان باب کرو کارگر کمونیست و رهبر برجسته کارگران ترانسپورت بخشی از مراسم بود. - اول مه در ترکیه طبق روال هر ساله نیروهای پلیس از قبل علیه اعتراض و راهپیمایی کارگران بسیج شده بودند. نخست وزیر این کشور و مقامهای امنیتی دست به تهدید کارگران زدند و اعلام کردن که کارگران در استانبول حق تجمع در میدان تقسیم را ندارند. با این وصف شهرهای مختلف ترکیه شاهد تحرکات و راهپیمایی کارگران و اتحادیه و سندیکاها و احزاب چپ ترکیه بود. طبق اخبار منتشره در رسانه ها بزرگترین اعتراضات در انکارا پایتخت این کشور و استانبول صورت گرفت. دولت ضد کارگری ترکیه ٤٠ هزار پلیس را با تجهیزات کامل از جمله تانک و زره پوش و بولدوزر و ماشینها آب پاش در خیابانها و میادین استانبول و خصوصا در میدان تقسیم از قبل سازمان داده بود. ٤٠ هزار پلیس ضد شورش فقط در استانبول برای مقابله با کارگران بسیج شدند که ١٩ هزار نفر از آنها در میدان مرکزی استانبول مشهور به میدان تقسیم سازمان یافتند. در نتیجه حمله پلیس به کارگران ترکیه که علیه دولت و سرمایه داران و علیه بی حقوقی خود دست به راهپیمای زده بودند٬ صدها نفر زخمی و تعداد زیادی دستگیر شدند. - هزاران نفر از کارگران در داکا پایتخت بنگلادش که اساسا زنان دوزنده بودند دست به تظاهرات زدند. آنها مطالبات خود از افزایش دستمزد تا بهبود شرایط و ایمنی کار را در شعارها و بر روی بانرها و در سخنان خود بیان میکردند. کارگران بنگلادش خواهان محاکمه عاملین و خسارت به خانواده جان باختن کارگرانی بودند که در مراکز کاری یک سال قبل سوختند. - در پایتخت مالزی هزاران کارگر به مناسبت اول مه با خواست افزایش دستمزدها و علیه قوانین مالیاتی این کشور به خیابانها آمدند. - در پاکستان هزاران کارگر که اساسا زنان کارگر بودند در اعتراض به بی حقوقی این طبقه و برای بهبود وضع زندگی خود تجمع کردند. - در مسکو صد هزار کارگر در میدان سرخ تجمع کردند و اول مه را گرامی داشتند - کارگران در هنگ کنگ خواهان ٨ ساعت کار٬ فراغت کافی و امنیت خود شدند. - و بالاخره در ایران فعالین و سخنگویان طبقه کارگر از طریق بیانیه ها و قطعنامه ها حتی از پشت میله های زندان تا سازماندهی تجمعات کارگری که از همان آغاز با سرکوب نیروهای امنیتی و پلیس دولت سرمایه داران مواجه شد، بیداری طبقه کارگر و هراس دولت سرمایه داری را از حضور خود به کل جامعه و نشان دادند.
حضور و ابراز وجود میلیونی طبقه کارگر در سرتاسر جهان روزنه ای به افق "کارگران جهان متحد شوید" مارکس بود. تجمعات و میتینگ های بزرگ و کوچک و مارش میلیونی کارگران بار دیگر خطر سوسیالیسم را بر بالای سرنظام گندیده و جهنمی سرمایه داری به گردش در آورد. سخگویان طبقه کارگر در لندن اعلام کردند که احزاب به نام کارگر "لیبر و سوسیال دمکراسی" در انگلستان و اروپا به منافع طبقه کارگر و به سوسیالیسم و رهایی بشر بی ربط اند. از زبان باب کرو رهبر اتحادیه کارگران حمل ونقل، بازگو کردند که کارگران نه حداقل بلکه بیشترین دستمزد را باید داشته باشند. فعالین و رهبران و سخنگویان طبقه کارگر از پاریس و لندن و مسکو و استانبول و تا زندان های جمهوری اسلامی اعلام کردند که سرمایه جهانی است، سرمایه داران ودولتهایشان جهانی اند و طبقه کارگر هم یک طبقه جهانی است. تصور کنید که این حقیقت در خودآگاهی طبقه کارگر تکانی ایجاد کند و تبدیل به شعار کموناردهای پاریس شود که گفتند: "فرانسه مرده است، زنده باد بشریت!" فعالین و رهبران کارگری بر اتحاد طبقه کارگر چه در سطح کشوری و چه درابعاد بین المللی تاکید کردند و یادآور شدند که "اگر متحد نباشیم می بازیم"! سرود کارگری جوهیل، آهنگ معدنچیان ترکیه و صدها آهنگ و سرود کارگری در نفی و نفرین سرمایه داری سر داده شدند. حضور میلیونها کارگر در اول مه ٢٠١٤ در جهان تنها گوشه کوچکی از جمعیت میلیاردی کارگران و خانواده های کارگری در سراسر جهان است. تصور کنید اگر تنها چند میلیون از این جمعیت میلیاردی در یک بامداد اول مه از کارخانه ها و محلات کارگری بیرون بیایند و اعلام کنند زنده باد حکومت کارگری! این روزی است که ناقوس مرگ سرمایه داری نواخته می شود. حتی اگر در کشوری چون ایران که دولت ونظامی تا دندان مسلح دارد و از تجمع و جشن چند صد کارگر شرکت واحد چنان هراسان است که با نیروی امنیتی و پلیس هجوم می برد و ده ها نفر را دستگیر میکند. تصور کنید اگر در اعتراض به این حرکت نه میلیونها بلکه صدهزار کارگر صنعتی ایران در مراکز کارگری و شهرهای مختلف اعلام کنند که این توحش و بربریت را نمیپذیرند٬ اعلام کنند حکومت سرمایه داران را نمیخواهند٬ و آن زمان شیپور انقلاب کارگری تا قلب اروپا شنیده خواهد شد و موجی از امید و اعتماد را در صف میلیونی طبقه کارگر جهانی ایجاد خواهد کرد. این آن چیزی است که طبقه کارگر و انقلاب کارگری نیاز دارد. حاکم کردن یک افق روشن سوسیالیستی بر تحرکات و اعتراضات کارگری٬ افق رهایی بخش سوسیالیستی و قرار دادن آن در مقابل کل جامعه! در غایب این تعرض و این حق طلبی٬ با همه فداکاریهایی طبقه کارگر و با همه تلاشهای شبانه روزه٬ سهم طبقه کارگر همین خواهد بود.
زنده باد سوسیالیسم زنده باد حکومت کارگری تشکیلات خارج کشور حزب کمونیست کارگری-حکمتیست (خط رسمی) ٢ مه ٢٠١٤( ١٢ اردیبهشت ٩٣)
|
