|
پیام "عدم خشونت" بورژوازی مظفر محمدی در دوره اخیر بورژواها در سراسرجهان مدام از مسالمت و عدم خشونت دم می زنند. خود و مخالفین را به راه و روش های مسالمت آمیز دعوت می کنند و بر دمکراسی و تمدن و اعتدال و غیره پای می فشارند. چه خبر است؟ چرا جنگ طلبان و سرکردگان جهان پس از دوران جنگ سرد، صاحبان نظم خونین ونوین اقتصادی و سیاسی، قاتلان میلیون ها انسان در ویتنام و کره…،گروگیران چند دهه نان و داروی کودکان و مردم کوبا و یک دهه مردم ایران، آفرینندگان جنگ و سناریوهای سیاه در عراق و افغانستان، لیبی وسوریه، به بیراهه کشاندن و مصادره کنندگان انقلابات مردم خاورمیانه، عاملین کشتار جمعی و فرقه ای... و بالاخره حاکمان جهل و جنایت و کشتار جمعی دهه خرداد ٦٠ ایران، همه دست در دست هم و یک صدا پیام عدم خشونت نماینده یک رژیم جنایتکار را در سازمان ملل به تصویب می رسانند؟... آیا قرار است دنیا بر پایه دیگری بچرخد؟ دیگر جنگی در کار نباشد؟ به جایی حمله نظامی نشود؟ قرار است امثال طالبان و القاعده و حزب الله در جای دیگری در جهان پرورده و علم نگردند؟ قرار است دیگر کسی اعدام نشود؟ کسی به جرم عقیده و آرای متفاوت زندانی نگردد؟ قرار است دیگر کمونیست ستیزی و دشمنی سرمایه داران با طبقه کارگر خاتمه یابد؟ قرار است به تصمیم و انتخاب و اراده انسانهای ساکن کره زمین احترام گذاشته شود؟ قرار است جهان مکان مناسبی برای زندگی سازندگان تاریخ و تولید کنندگان نعمات جامعه بشری شود...؟ اما، پیام سرمایه داری جهان و حکامشان در مورد عدم خشونت نه برای خودشان و نیروهای مسلح و سلاح های کشتار جمعی شان، بلکه برای توده های میلیاردی کارگر و زحمتکش در جهان است که پا را از گلیم خود دراز تر نکنند، به وضع موجود نظام تبعیض و ستم و استثمار اعتراض نکنند، ساکت و راضی باشند، اعتصاب نکنند، انقلاب نکنند و علیه نظام تا دندان مسلح سرمایه داری کشورهایشان اسلحه بر ندارند. ما را به تحمل ابدی بردگی و کار مزدی دعوت می کنند. اعتراض، اعتصاب و انقلاب ما را خشونت می نامند و تهدید نظامی و حمله و اشغال و کشتار جمعی و اعدام و زندانی کردن مارا دفاع از امنیت و صلح و دمکراسی خود می دانند. برای هر انسانی ولو با یک جو شرافت و انسانیت، حقیقت این است که تا زمانی که ارتش و پلیس مخفی و زرادخانه های سهمگین نظامی دولتهای سرمایه داری و پلیس و زندان و بسیج و پاسدار و لباس شخصی ها و سازمان های مخوف اطلاعاتی و امنیتی برای کنترل کامل بر زندگی شهروندان... در خدمت دولت های سرمایه داران قرار دارند، نمایندگان و حاکمان کشورهای سرمایه داری جهان نمی توانند و نباید از عدم خشونت حرفی به میان آورند. اگر یک نماینده واقعی طبقه کارگر در سازمان ملل ولو بعنوان ناظر حضور و اجازه حرف زدن داشت در جواب به پیام عدم خشونت شان بلند شده و اعلام می کرد: "شما طبقه سرمایه دار و حکام تان مالک و حافظ و کدخدای جهان شدید، خود می برید و می دوزید. زمانی لازم شده و یا می شود، با جنگ، امنیت و راه گسترش سود سرمایه هایتان را تامین و تضمین می کنید و الان به این نتیجه رسیده اید که راه تامین و تضمین سود سرمایه، کنار آمدنتان با همدیگر است. بسیار خوب، شما با هم کنار بیایید و علیه همدیگر نجنگید و از خون ما برای تضمین امنیت سرمایه هایتان مایه نگذارید. ما از این استقبال می کنیم. اما جنگ شما علیه ما، جنگ شما علیه طبقه کارگر، استثمار کارگران، دستمزد بخور و نمیر، بیکاری و فقر و اعتیاد و فحشا و مرگ و میری که به ما تحمیل کرده اید، چه؟ شما پیام "خشونت نکنید" را به جهان اعلام می کنید، ما هم می پذیریم. و سوال ما از شما این است که تبعیض و ستم و استثمار و کار مزدی و نابرابری ای که به جامعه بشری تحمیل کرده اید بزرگ ترین خشونت نسبت به ما است. قبول دارید؟ نمایندگان خشونتگران تاریخ این دوره بشر، اینجا نشسته اید. شما برای دفاع از سود سرمایه و ازلی و ابدی کردن نظام نابرابر و ستم و تبعیض و استثمار دست به هر کاری می زنید، اما مخالفین نظام تان را به سکوت و رضا و تسلیم دعوت می کنید. آیا شما حاضرید زراد خانه های نظامی خود را نابود کنید؟ حاضرید سلاح های کشتار جمعی و بمب های اتم و موشک ها و جت های جنگی و تانک هایتان را از بین ببرید؟ حاضرید با گاز اشک آور و سپر و باتوم الکتریکی و گلوله و کشتار سراغ معترضین و ناراضیان به وضع موجود نروید؟ می گفت: "آیا حاضرید اداره جامعه را به صاحبان اصلی اش که تولید کنندگان و گردانندگان چرخ های تولید اند، تحویل دهید؟ آیا حاضرید به جای دولت ها و پارلمان های حامی نظامتان و دستگاه های قضایی حافظ قانون اساسی تان که بر اساس حفظ نظام سرمایه دارانه به تصویب رسانده اید...، به تشکیل شوراهای کارگری و نمایندگان منتخب مجامع عمومی در کارخانه ها و مدارس و بیمارستان ها و ادارات و محلات تن دهید؟ حاضرید به اراده و تصمیم اکثریت نود در صدی انسان های جامعه احترام بگذارید؟ اجازه می دهید بدون خشونت، مالکیت خصوصی بر اموال و املاک و دارایی های جامعه بشری را لغو کنیم و جامعه ای امن و برابر بسازیم که در آن هر کس به اندازه توانش کار کند و به اندازه نیازش از جامعه دریافت کند؟ نه. حتی گفتن این حرف ها از نظر و از زاویه منفعت سرمایه و سود جرم و خشونت است. از نظر شما نمایندگان بورژوازی جهانی در سازمان ملل، جنگ و صلح تان درخدمت ابدی کردن استثمار طبقه ی کارگر، دفاع از تقدس سرمایه و تنزل انسان کارگر به برده مزدی و ابدی کردن نظام تبعیض و ستم و سرکوبتان است. از نظر شما کارگر معترض و کمونیسم برابری طلب مجرم و خشونت گر است. شما به جان و مال و حرمت و کرامت انسانی اکثریت انسان های مزد بگیر، بیکار، رحم نمی کنید. شما حتی به کودکان و سالخوردگان ما رحم نمی کنید. شما غاصبان و متجاوزان به حقوق و حرمت و جان و نان سفره و حتی جسم و شعور مائید. بهره کشی از نیروی کار طبقه کارگر هنوز راضی تان نمی کند و هر کجا لازم باشد حرمت و انسانیت و تن کودکان و زنان و مردان ما را به حراج می گذارید و در بازارهایتان به فروش می رسانید. ما به احترام به پیام عدم خشونت تان، می خواهیم به خشونت های دائمی و روزمره تان در کارخانه ها و مزارع و معادن و محلات خاتمه بدهیم. برای تضمین تحقق این خواست "شریف" تان و برای کوتاه کردن دست خشونت ازلی و ابدی تان از جامعه بشریی می خواهیم اعتراض کنیم، اعتصاب کنیم ، تظاهرات کنیم، قیام کنیم، انقلاب کنیم و اگر نه به اندازه شما که تا دندان مسلح اید، حداقل هر نفرمان یک اسلحه سبک داشته با شیم تا اگر زیر قولتان زدید، ما هم به شیوه خودتان جوابتان را بدهیم." طبقه کارگر بیشترین و بهترین طرفدار عدم خشونت است. مبارزه ما، یک پروسه و تدارک انسانی است که نهایتا به هر گونه خشونت، تبعیض، ستم و نابرابری و سرکوب بورژوازی خاتمه می دهد. جامعه آزاد و برابر ما عاری از هر گونه خشونت و دست درازی و تنها ضامن حفظ سلامت جامعه بشری است. این پیام طبقه کارگر آگاه ایران به دولتهای بورژوایی، آلترناتیو و راه حل خاتمه بخشیدن به هر گونه خشونت است. باید پرچم دروغین "عدم خشونت" را از دست ریاکار بورژوازی انداخت. دیماه ٩٢، ژانویه ٢٠١٤
|
