ايلنا و چماق اخراج کارگر!

امان کفا 

تنها در عرض یک هفته، طبق گزارشی از ایلنا، ۱۱۰۰ کارگر مراکز گوناگون تولیدی، اخراج و بیکار شده اند و این رقم بخش کوچکی از کل اخراج ها و بی کارسازی هاست. گرچه اخراج و بیکارسازی، پدیده های جدیدی در جمهوری اسلامی ایران نیستند، اما آنچه قابل توجه است  نه فقط میزان بالای این اخراج ها، بلکه  تهدیدی است که در ادامه گزارش از درجه گستردگی اخراج ها بدست ميدهد.

این ارقام در دل شرایطی است که  از یک طرف  دولت اعتدال و پوزوسیون و اپوزوسیون درون طبقاتی اش،  تمام تلاش و کوشش خود را کرده اند تا نیروی کار ماهر و ارزان و آماده به کار در بازار کار ايران را نگه دارند. در اين راستا، و همزمان با پايين نگه داشتن دستمزد کارگران، قرار است هر گونه مانع و دست اندازی از سر راه برداشته شود؛ دیگر حتی قوانینی که کارگران در طی دوره انقلاب به بورژوازی (از نظر قانونی) تحميل کرده بودند را هم  ذره ذره از روی کاغذ های بی ارزش مصوبات قانونی دارند لاک می زنند تا خیال اعتراض قانونی به سر کارگر نزند. خلاصه به هر وسیله ممکنی پناه برده اند تا این کشور بیشترین جذابیت را برای جلب سرمایه خارجی داشته باشد. اما واقعیت جامعه بیش از هر دوره دیگری شاهد عدم توانایی حکومت کنندگان از نشان دادن چراغ امیدی در بهبود شرایط موجود بوده است.  کار به جایی رسیده است که دیگر وزرای دولت اعتدال هم  از انتظار و امید به بهبودی دم نمی زنند و حتی خودي هایشان هم آمار و ارقام افزایش اشتغال و ”کاهش بیکاری“ وزارتخانه هایشان را هم قبول ندارند و جدی نمی گیرند.

درست در دل همین شرایط، در متن بی افقی کامل حکومت کنندگان،‌ اعتراضات کارگری کماکان  گسترش یافته است. در طی دو سال اخیر،‌ اعتراضات طبقه کارگر برای دستیابی به هر گونه بهبودی در معیشت و زندگی و شرايط این طبقه، سیر صعودی داشته است.

در چنین اوضاعي است که بار دیگر، اخراج ها مطرح شده اند. در این دوره است که ایلنا با اعلام درجه بالای کل بیکارسازی ها به راحتي ”به شرایط فاجعه بار حقوق کار در ايران“  اشاره می کند. رجزخواني ايلنا تنها کاري است که از يک خبر گزاری دولت اسلامی سرمایه، رو به کارگر معترض بر مي آيد. اخراج، و مشخصا اخراج کارگر معترض، چماقي است که بورژوازی بر سر کارگر فرود مي آورد تا از پیش ”هشدار“ خود را داده باشد. اگر بیکارسازی، و گرفتن تبر بیکاری بالای سر کارگر، حربه ای  در دست بورژوازی علیه کارگر است، اخراج (بالاخص در شرایط امروز)، بیانگر حمله ای سیاسی و بیان پاکسازی و بیرون کردن هر معترضی از محیط کار است. این آن هشداری است که ایلنا به کارگر و جامعه دارد می دهد. این هشداری است که  بورژوازی از ترس اعتراض و فراگیر شدن اعتراض کارگری، به کارگران دارد می دهد.  کارگران کمونیست و آگاه نیز به همین دلیل بایستی يکبار دیگر بر اهمیت دفاع از کارگران معترض و نمایندگان کارگری  پافشاری کنند. در این میان تاکید بر اهمیت تشکیل مجمع عمومی کارگران برای بیان اعتراضات کارگری بمراتب مهم است. مجمع عمومی بلاواسطه شرایط پیکره واحد کارگران در محیط کار را در مقابل کارفرما و دولتش قرار می دهد، و بهترین شرایط را برای وحدت و اتحاد آرای کارگران فراهم می آورد. در این شرایط که بورژوازی از هراس خود به اعتراضات کارگری اذعان دارد، در شرایطی که بی افقی کامل کل دستگاه حاکمه و کارفرماهای ریز و درشت برای همه عیان شده است، تشکیل مجامع عمومی کارگران، و منظم برگزار کردن آن، بهترین امکان حفاظت و امنیت کارگران و نمایندگان آنان را در محیط کار ممکن می سازد.