|
اول مه، نمایش قدرت، تناقض دردناک! مظفر محمدی
تظاهرات روز جهانی کارگر 2013 در کشورهای مختلف جهان، بیان کننده این حقیقت است که کارگران، این اکثریت انسان های جوامع بشری، اگر یک روز و تنها یک روز دست از کار بکشند، جامعه از حرکت باز می ماند و همه چیز متوقف می شود. تظاهرات میلیونی کارگران در روز جهانی کارگر همچنین نشان می دهد که، لشکرهای عظیم تولید کنندگان رفاه و ثروت، اگر بمثابه یک طبقه، متحد و متشکل گشته و به خودآگاهای طبقاتی مسلح شوند، می توانند نه تنها شرایط کار و معیشت خود را بهبود بخشند بلکه نقش تاریخی و طبقاتی را برای الغای نظام سرمایه داری و لغو کار و بردگی مزدی و ایجاد جامعه ای آزاد و برابر و فارغ از ستم و استثمار و تبعیض ایفا کنند. طبقه کارگر بین المللی، در شرایطی اول مه امسال (2013) را جشن گرفتند که سرمایه داری جهانی را بحرانی اقتصادی عمیق فرا گرفته است. بحرانی که بر گنديدگي اين نظام پس از فروپاشي بلوك شرق و ادعاي پايان کمونیسم، صحه می گذارد. سرمایه داری جهانی برای خروج از بحران کشنده اش، با زدن و محدود کردن خدمات اجتماعی و تحمیل ریاضت اقتصادی، بار بحرانش را بر دوش طبقه کارگر گذاشته است. دولتهای بورژوایی در سراسر جهان از ایالات متحده تا کشورهای اروپایی و آمریکای لاتین و آسیا و از جمله ایران، تعرض وسیعی را به سطح معیشت و زندگی طبقه کارگر و باز پس گرفتن دستاوردهای رفاهی و آزادیخواهانه کارگران سازمان داده اند. بورژوازی حاکم در ایران هم، در جهت تامین شرایط مطلوب برای سودآوری و انباشت سرمایه، با حذف یارانه ها از کالاهای اساسی مورد نیاز مردم، آزاد سازی قیمت ها و تورم لجام گسیخته، پیامدهای "تحریم اقتصادی" اعمال شده از جانب دولت های سرمایه داری و امپریالیست ها و با استبداد سیاسی و ممنوع و محروم کردن کارگران از ایجاد تشکل های مستقل و حزب سیاسی طبقاتی شان، طبقه کارگر را در تنگنای اقتصادی و سیاسی شدیدی قرار داده و شرایط طاقت فرسایی را به این طبقه تحمیل کرده است. طبقه کارگر در چنین شرایط بین المللی و کشوری که در آن بسر می برد، به استقبال اول مه رفت و گردانهایی از ارتش عظیم طبقه کارگر در این روز در قطعنامه ها و شعارهای خود به این شرایط اعتراض کردند. تظاهرات کارگران در اول مه و ابراز نارضایتی و اعتراض به وضع موجود، نشان از عزم و تصمیم طبقه کارگر و یا لااقل بخشهایی از این طبقه در اقصی نقاط جهان، به تسلیم نشدن بوضع موجود است. اما تجربه چند دهه اخیر هم نشان داده است که این کافی نیست. شکی نیست که هر اندازه ابراز وجود طبقه کارگر بویژه در اول مه و اعتراضش به شرایط کار و زندگی و معیشتی که به او تحمیل شده است، نمیتواند به موقعیت و توازن قوای پرولتاریا و بورژوازی در ابعاد جهانی و کشوری بیربط باشد. اما تا آنجا که به اول مه و سنت هایش بر می گردد، طبیعی است که این روز، روز سرنگونی بورژوازی نیست. روز جشن همبستگی طبقاتی کارگران است. اول مه همچنین روز آکسیون کارگری برای تحقق مطالبه یا مطالباتی نیست. روز اعتصاب برای خواست رفاهی معینی نیست. اول مه روز ابراز وجود طبقاتی کارگران بمثابه یک طبقه است. بورژوازی یک طبقه جهانی است. جهانی شدن سرمایه، منافع مشترک بورژوازی بین المللی را بهم پیوند زده است. کارگر بنگلادشی، پاکستانی، ویتنامی، کره ای و... با روزی یک دلار دستمزد، سود سرشاری به جیب سرمایه داران کشورهای متروپول می ریزند بدون اینکه با انها رو در رو شوند، چرا که وظیفه کارفرمایی و پیمانکاری را سرمایه داران کشورخودی انجام می دهند. اگر این کارگران بشدت استثمار شده، اعتراض یا اعتصاب کنند، توسط دولت بورژوازی کشور خودی سرکوب می شوند و نیازی نیست از انگلستان یا آلمان و امریکا برای سرکوبشان پلیس اعزام شود... جهانی شدن سرمایه، یک طبقه واحد سرمایه دار را بوجود آورده است. و به تبع آن طبقه کارگر جهانی را می طلبد. اول مه روزی است که این همبستگی طبقاتی و طبقه واحد جهانی کارگران را به نمایش می گذارد. با نگاهی به نمایش قدرت طبقه کارگر در اول مه امسال هم، مشاهده می کنیم که این قدرت نمایی با محتوای آن که طرح مطالباتی رفاهی از بورژوازی است، تناقض دارد. تناقضی دردناک! اول مه امسال هم نشان داد که کارگران تا تحقق شعار" کارگران جهان متحد شوید" هنوز فاصله زیادی دارند. تجمعات کارگری و بخصوص تظاهرات میلیونی کارگران در اول مه در همین حد هم، یاد آوری کننده ی این خطر به بورژوازی است که طبقه کارگر غول خفته ای است که اگر بیدار شود توازن قوای طبقاتی را تغییر داده و به نابرابری و ستم و تبعیض و تحقیر انسان کارگر در نظام سرمایه داری خاتمه می دهد. اما زمانی سرمایه داران و دولتهایشان این خطر را بطورعملی و واقعی احساس می کنند که کیفرخواست و ادعانامه ی طبقه کارگر را در بیانیه ها و از زبان رهبران و آژیتاتورهای سوسیالیست و کمونیست طبقه بشنوند. اول مه روز اعلام این کیفرخواست است. روزی که در میتینگ ها و تجمعات میلیونی کارگران، آژیتاتورهای سوسیالیست طبقه کارگر، "خطر" سوسیالیسم و افق و دورنمای لغو کار مزدی، برقراری حکومت کارگران و سوسیالیسم و آزادی و برابری را به بورژوازی و دولتهایشان خاطرنشان می کنند. اول مه روزی نیست که کارگران بیایند و از بورژوازی رفاه و دستمزد بیشتر و یا شفقت و محبت بخواهند. روزی است که طبقه کارگر اعلام می کند، کار مزدی بردگی مدرن است و استثمار و ستم و تبعیض قابل قبول نیست. اعلام می کند که، تحقیر انسان و تبعیض و نابرابری و تقسیم جامعه به (اکثریت عظیم کارگران و اقلیت سرمایه داران) غیر انسانی است و قابل قبول نیست. اعلام می کند که، استثمار اکثریت کارکنان جامعه توسط اقلیتی مفتخور شایسته جامعه بشری نیست. که سرمایه داری مبتنی بر کار مزدی و استثمار انسان توسط انسان نظامی کثیف و ضد انسانی و تحقیر و توهین به انسان است. اعلام می کند که طبقه کارگر آگاه، به سوسیالیسم برای بازگرداندن اراده و اختیارش، مثل نان شب محتاج است. که طبقه کارگر جهانی به اتحاد و تشکل و تحزب کمونیستی کارگری و بین الملل کمونیستی کارگری اش، نیاز دارد. اتحاد و تشکل و تحزبی که به اجازه و قوانین بورژوازی نیاز ندارد و منتظر آن نمی شود. شعار "کارگران جهان متحد شوید"، شعار بین المللی کارگران بویژه در اول مه ها ا ست. اما تظاهرات و رژه خیابانی کارگران در اول مه امسال علیرغم گستردگی و نمایش قدرت میلیونی در همین اندازه از کشورهای جهان، محتوا و مضمون "کارگران جهان متحد شوید"، لغو کار مزدی و تغییر نظام سرمایه داری به سوسیالیسم را در بر نداشته و نمایندگی نکرده است. یک مشاهده ساده این حقیقت را نشان می دهد: در پایتخت های کشورهای مختلف جهان، در لندن، آتن، استانبول، مادرید، پاریس داکا، هلسینکی، برلین و دیگر شهرهای آلمان، در تهران و شهرهای کوچک تر در ایران، صدها هزار کارگر در خیابان ها رژه رفتند. - کارگران تظاهر کننده در بنگلادش در سوگ بیش از 500 نفر از رفقایشان که تازه از زیر آوار ساختمان پوسیده وترک خورده ی محل کارشان بیرون آورده شدند، نشستند و خواستار مجازات مسببین این جنایت نسبت به همسرنوشتانشان شدند. خواستی که تضمینی برای آن وجود ندارد. و اعتراض به جنایتی که تضمینی برای جلوگیری از تداوم و تکرار آن نیست. - در یونان اتحادیه های کارگری اول مه را روز اعتصاب عمومی کارگران بخش خدمات و حمل و نقل علیه سیاست ریاضت اقتصادی دولت اعلام کردند. - اتحادیه های کارگری اسپانیا در مادرید و 80 شهر دیگر، علیه ریاضت اقتصادی دولت تظاهرات کردند. رهبران کارگری اظهار داشتند که،: "دولت همه چیز را از ما می گیرد و روزی می رسد که ما هیچ حق و حقوقی نخواهیم داشت. آنچه در طول ۴۰ سال برای ساختن و بدست آوردنش جنگیده بودیم مسئولان در عرض چهار سال از ما گرفتند." در اسپانیا 6 میلیون بیکار وجود دارد. - بگزارش اتحادیه های کارگری در سراسر آلمان، حدود نیم میلیون کارگر تظاهرات کردند. میشائیل زومر، رئیس سندیکای سراسری آلمان (د‌گ‌ب) در سخنرانی خود گفت: " شمار زیاد شرکت‌کننده در راه پیمایی‌های روز اول ماه مه در آلمان نشاندهنده این موضوع است که در انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۳ در این کشور هیچ نیرویی نمیتواند به خواست کارگران توجه نکند!" شعار کارگران در این روزعبارت بود از: " پیش به سوی کار خوب، حقوق بازنشستگی مطمئن و عدالت اجتماعی در اروپا!" - به فراخوان سه سندیکای "ث.ژ.ت"، "سولیدر" و "اف.اس.یو" در فرانسه، بیش از یک و نیم میلیون کارگر در سراسر فرانسه و در بیش از 200 تظاهرات، راهپیمایی وتجمع، شرکت کردند. کارگران بخش های دولتی، خصوصی وبازنشستگان، علیه اخراج، بیکاری، کاهش حقوق کارگران ومستمری بازنشستگان وسیاست های ریاضت اقتصادی و برای کار، حفظ قدرت خرید وتامین اجتماعی، شعار دادند. - بە فراخوان کنگرە اتحادیەهای کارگری بریتانیا (تی یو سی) هزاران کارگر در شهر لندن راهپیمایی و تجمع کردند. همچنین در این روز، شهرهای هلسینگی فنلاند، استکهلم و دیگر شهرهای سوید شاهد تظاهرات کارگران بودند. - تظاهرات و تجمع کارگران در میدان تقسیم استانبول ترکیه با حمله گاز اشک اور و آب فشار قوی پلیس روبرو شد که ده نفر زخمی وده ها نفر دستگیر شدند. - در استبداد بورژوایی ایران، پلیسی شدن فضای شهرها در اول مه از طرفی و ممنوعیت تشکل های توده ای و مستقل کارگران از طرف دیگر، امکان تظاهرات و تجمعهای توده ای و میلیونی کارگران را از بین برده است. با وجود این، فعالین سندیکای کارگران واحد اتوبوسرانی تهران با برگزاری تجمعی، روز جهانی کارگر را گرامی داشتند و فعالین و دوستداران کارگران در شهر سنندج در یکی از محلات شهر تظاهرات کردند که با سرکوب نیروهای رژیم مواجه گشتند. در همه ی تظاهرات، تجمع و مراسم های اول مه امسال هم، شعارها و قطعنامه های مطالباتی بیان گردیدند که هر سال به صورت بیان آرزوهای ظاهرا دست نیافتنی مطرح می شوند و در فردای اول مه تضینی برای تحقق شان وجود ندارد. اول مه 2013 همچون سال ها و دهه های اخیر در سراسر جهان در غیاب احزاب کمونیستی کارگری در کشورهای سرمایه داری و در غیاب یک انترناسیونال کمونیستی که کل منافع طبقه کارگر به مثابه یک طبقه جهانی را نمایندگی کند، برگزار گردید. بار دیگر کارگران زیر پرچم اتحادیه های کارگری، احزاب سوسیال دمکرات و چپ که همگی جناح چپ بورژوازی را تشکیل می دهند به خیابان آمدند. علیرغم پرچم های سرخ و سرود انترناسیونال، پرچم مارکس و تغییر جهان و "کارگران جهان متحد شوید" برافراشته نشد. در تظاهرات ها و تجمع و سخنرانی ها، جای آژیتاتورهای کمونیستی که کل نظام سرمایه داری را به چالش و مصاف بطلبد و ادعانامه کارگری و کمونیستی طبقه کارگر را علیه این نظام بردگی مدرن و استبداد و استثمار وحشیانه اعلا م کند، خالی بود. مارش عظیم و میلیونی طبقه کارگر در خیابان های لندن، پاریس، مادرید، آتن، هلسینکی و.. .که می توانست پایه های نظام پوسیده و بحران زده سرمایه داری را بلرزاند، اما با طرح مطالبات رفاهی از بورژوازی در واقع این قد رت طبقاتی نمایندگی نشد. طبقه کارگر به میدان نیامد تا به بورژوازی جهانی و بورژوازی کشور خود بگوید که می تواند و تصمیم دارد تعرض بی افسار سرمایه به کار و سرمایه دار به کارگر را افسار بزند. تاوان های بحران سرمایه داری گندیده را تقبل و تحمل نمی کند. فقر و گرسنگی و مرگ و میر کودکان را نمی پذیرد، در حالی که جهان سرشار از نعمات مادی و تولیدی محصول نیروی کار طبقه کارگر است. نمی پذیرد در هر دقیقه چندین کودک در جهان از گرسنگی و سوء تغذیه بمیرند، چندین هزار کارگر هر ساله زیر آوار معادن و ساختمانهای زوار در رفته و محیط های ناامن کار، جان خود را از دست بدهند. نمی گذارد همسرنوشتانش را همچون افریقای جنوبی و ایران و ... به گلوله ببندند. نمی گذارد مشتی سرمایه دار و میلیاردرها و میلیونرهای مفتخور بر سرنوشت جامعه بشری سلطه داشته باشند. نمی گذارند میلیتاریسم افسار گسیخته زندگی و سرنوشت انسان در جوامعی چون افغانستان، عراق، لیبی، سوریه و ... به تباهی بکشانند. نمی گذارند امپریالیست ها و سرمایه داران و دولتهایشان در کشورهای متروپول ثروت و معادن و منابع و نیروی کار ارزان کشورهای عقبمانده را دستمایه افزودن سودهای کلان و انباشت ثروتهای افسانه ای خود کنند و گروه گروه کارگران را بیکار کنند. نمی گذارند ده های میلیون کارگر چینی، بنگلادشی، هندی، ویتنامی، کره ای و ... با دستمزد روزی یک دلار، بازارهای سرمایه داران را از کالاهای تولیدی انباشته وخود بی لباس و بی مسکن مناسب و بی غذای کافی و حتی بدون محیط امن کار زندگی کنند. شبح مارکس بر فراز اول مه امسال هم در گشت و گذار بود اما کارگران کمونیست مارکس را نمایندگی نکردند. منافع دراز مدت تر طبقاتی کارگران به مثابه طبقه ای برای خود و طبقه ی سازنده نعمات جامعه و صاحبان اصلی جوامع بشری نمایندگی نشد. غول قدرتمند طبقه کارگر در مه امسال هم تنها تکانی خورد اما طبقه جهانی سرمایه دار و بورژوازی کشورهای مختلف در مقابل این حرکت احساس خطر نکردند. بورژواهای پاریس، لندن، مادرید، آتن و... در پشت پنجره کاخ هایشان صف عظیم طبقه کارگر و پرچم های سرخ را دیدند، اما در غیبت کیفرخواست طبقه کارگر علیه نظام سرمایه داری، از تداوم سلطه ی نظام سرمایه دارانه مطمئن شدند. هر جا که لازم هم شد مانند ترکیه پلیس و گاز اشک آور سراغ کارگران و طرفدارانشان فرستادند... یا در ایران کما فی السابق با پلیسی کردن جامعه و درغیاب بسیج توده ای کارگران مراکز صنعتی بزرگ، مانند گذشته، فعالین کارگری با برگزاری آکسیونهایی اینجا و آنجا، خود را تنها یافتند. گفتیم که اول مه امسال در شرایطی برگزار شد که سرمایه داری جهانی کماکان بحران اقتصادی اش را حل نکرده است. اما تردیدی نیست که هیچ درجه از بحران تعمیق یافته ی سرمایه داری به خودی خود موجبات سقوط آن و رهایی طبقه کارگر از بردگی مزدی را فراهم نمی کند. از طرف دیگر اتحادیه های کارگری موجود در جهان و احزاب و جریانات کارگری و چپ و حتی اعتصابات کارگری و تظاهرات خیابانی کارگران در سالهای اخیر، همچنانکه در اسپانیا، یونان و غیره و یا تظاهرات اول مه کارگران، اگر چه تلاشهایی در برابر تعرض سرمایه داران به سطح معیشت طبقه کارگر را تشکیل می دهد، اما هیچکدام زنگ خطری برای سرمایه داری جهانی در کشورهای پیشرفته یا عقبمانده نیست. خطر جدی زمانی است ،همچنانکه مارکس گفته است، طبقه کارگر به شکل طبقه ای برای خود به میدان بیاید. متشکل و متحد و متحزب شود. طبقه کارگر بدون حزب سیاسی و کمونیستی خود نمی تواند از بورژوازی خلع ید کند، قدرت سیاسی را بدست بگیرد و جامعه ای آزاد و برابر را سازمان دهد. پیام واقعی اول مه "کارگران جهان متحد شوید" و کیفرخواست و ادعانامه ی طبقه کارگر مبنی بر خلع ید از بورژوازی است. نقد بیرحمانه مارکسیستی از جامعه و نظام نابرابر و استثمار انسان توسط انسان و تقسیم جامعه به اکثریت محروم و اقلیت مفتخور است که از قبل رنج کار و خون طبقه کارگر سرمایه سود و انباشت می کنند و هر چه طبقه کارگر بیشتر کار کند آنها ثروتمندتر می شوند و سود بیشتری از حاصل ارزش اضافه ی کار کارگران، به جیب می زنند. پیام اول مه کیفرخواست کارگران علیه نظام سرمایه داری و میلیتاریسم و جنگ و کشتار و مرگ و میر کودکان گرسنه و بی دارو وعلیه اعتیاد و فقر وفحشا است. علیه تبدیل انسان به کالا در بازار خرید و فروش سرمایه داران و تحقیر انسان کارگر به مثابه فروشنده نیروی کار که تنها کالای او است و بکنار انداختنش زمانی این نیرو از کار می افتد، مریض، بازنشسته، بیکار و یا بر اثر حوادث محیط کار توان کار کردن را از دست می دهد... پیام اول مه، صدای طبقه کارگر جهانی به شرایط تحقیر انسان کارگر و موقعیت نابرابرش در مقابل طبقات دارا و سرمایه داران و دولت و ارتش و پلیس و پارلمان و جیره خواران حول و حوش و حافظ این نظام است. این جهان وارونه است باید بر قاعده خود نشانده شود. این پیام اول مه طبقه کارگر جهانی و راه تحقق آن "کارگران جهان متحد شوید" است. اول مه امسال (2013) یک نمایش قدرت طبقه کارگر در اقصی نقاط جهان، اما همراه با یک تناقض دردناک بود. تناقض شکل قدرتمند ابراز وجود با محتوای محدودنگرانه ی آن! که ریشه در غیبت تحزب کمونیستی طبقه کارگر در هر کشور و شعار "کارگران جهان متحد شوید"، دارد.
مه 2013 ( اردیبهشت 1392)
|
