|
١٦ آذر٬ دانشگاه و کمونیستها
١٦ آذر و تاریخ اعتراضات نسل جوان در دانشگاه بعد از گذاشت ٦٠ سال هنوز و هر سال مورد توجه کل جامعه است. تاریخ ٦٠ سال گذشته و اعتراضات در دانشگاه٬ درست مانند جامعه مهر دوره های معین و مهر جنبشهای مختلف سیاسی را در هر دور بر خود دارد. دهه گذشته یکی از پر تحول ترین دوره ها در اعتراضات دانشجوی ایران بوده است. در این دوره برای اولین بار در تاریخ ٦٠ ساله گذشته کمونیستهای جوان با افقی متمایز از سایر جنبشهای سیاسی٬ با اتکا به اتحاد صفی از فعالین کمونیست و در جدالی جدی با جریانات راست٬ پرچم آزادی و برابری را بر فراز دانشگاههای ایران در اهتزاز در آوردند. این حقیقت فرجه ای به جامعه و خصوصا به نسل جوان داد تا امکان پیدا کنند که افق و آرمان دیگری را در ابعاد توده ای با صفی مستقل در فضای روشنفکری ببیند و به آن دل ببندد. در این دوره طبقه کارگر و زن و جوان آزادیخواه فرجه ای یافتند تا بر خلاف شعارهای توخالی و پرچمهای رنگارنگ دوستان دروغین مردم٬ دشمنی همه جریانات راست٬ لیبرال و "دمکراسی" خواه و ملی و ناسیونالیستی و.. را با آزادیخواهی و برابری طلبی تجربه کنند. این تحرک انقلابی هر چند زیر حمله نیروی سرکوب و مدافعان ضدکمونیست آن عقب رانده شد٬ اما این تجربه گرانبهاترین و امیدبخش ترین تجربه در اعتراض دانشجویی در ۶۰ سال اخیر است. امروز و با گذشت ٦ سال از آن تاریخ٬ ما در دوره کاملا جدیدی قرار داریم. دوره ای که شاهد اتحاد جناحهای اصلی بورژوازی ایران حول دولت "اعتدال" روحانی و برنامه های او هستیم. دوره ای که شاهد توافق تقریبا یکدست راس جمهوری اسلامی برای حل تخاصمات خود با دول غربی که به "بحران هسته ای" معروف شده است، هستیم. دوره ای که بورژوازی ایران و جنبشهای اصلی بورژوایی امیدوارند با برقراری مناسبات حسنه با غرب و مشخصا آمریکا٬ موانع رشد سرمایه کاهش یابد و جامعه ایران با اتکا به قانونیت نظام سرمایه و احترام به آن٬ در همه زمینه ها از اقتصاد و سیاست تا فرهنگ و...، امنیت را به سرمایه در این جامعه بازگرداند. این حقیقت که قطب نما و پرچم دولت روحانی است صف وسیعی از نیروهای سیاسی و جنبشهای اصلی بورژوایی و ضد کارگری را در کل جامعه ایران امیدوار کرده است. امروز صف بندیهای دانشگاه متاثر از همین تحولات در جامعه ایران است. دولت روحانی همراه با پیشبرد پروسه مذاکره با غرب٬ همراه با دادن بیانیه "حقوق شهروندی"٬ بحث از تدوین حقوق دانشجویی و حقوق دانش آموزی در آینده نزدیک میکند. وعده‌ای که امید را در دل جریانات لیبرال٬ اسلامی٬ ناسیونالیستی و سبز و سیاه و.. از جمله در دانشگاه زنده کرده است. ١٦ آذر امسال برای کل این صف مهر این امیدواری را بر خود دارد. بیانیه "حقوق شهروندی" که نسخه اولیه آن منتشر شده است٬ بیانیه حقوق دانشجویی که قرار است در چند ماه دیگر نوشته شود و حقوق دانش آموزی و... بیان رسمی و قانونی کردن بیحوقی مطلق طبقه کارگر و بخش اعظم جامعه در مقابل قدرت حاکمه است. این اقدامات در عین حال که فضایی برای شاخه های مختلف بورژوازی ایران باز می کند، همزمان قرار است چهارچوب خط قرمزهای بورژوازی ایران در بعد سیاسی و حقوقی را برای اکثریت مردم و در راس آن طبقه کارگر و همه آزادیخواهان را تعیین کند. نه "حقوق شهروندی" آقای روحانی به آزادیهای سیاسی و فضای باز و آزادی بیان و تشکل و اعتصاب و آزادی زن و شهروندان آن جامعه مربوط است و نه "حقوق دانشجویی" او مانعی برای پادگانی کردن دانشگاه و کوتاه آمدن از تعرض به آزادیخواهی٬ به زن و به توقعات نسل جوان در دانشگاه است. تحکیم وحدت و انجمنهای اسلامی٬ لیبرالها و ناسیونالیستهای مختلف خود را آماده کرده اند که از اعتدال دولت جدید سهمی داشته باشند و امکان دخالتگری بیشتری را به آنها بدهد. و همه در حال پهن کردن فرش قرمز برای حضور رهبر این پروژه در ١٦ آذر و در دانشگاه هستند. همه دم از آزادی خودیها در دانشگاه میزنند و تلاش دارند کل فضای دانشگاه و دانشجویان را در انتظار اقدامات "خارق‌العاده و معجزه آسای" دولت ساکت نگهدارند. و البته محور اشتراک کل این صف مقابله با هر نوع آزادیخواهی٬ مقابله با هر نوع میدان داری کمونیستها و مقابله بی توهم علیه عدالتخواهی کارگری در کل جامعه و از جمله در دانشگاه است. تحرک روشنفکران لیبرال بورژوا و "دمکراتهای اسلامی" و "مردم سالار"٬ فعال شدن تحکیم وحدت و تشکلهای دولتی و نیمه دولتی از طیف طرفداران دولت روحانی٬ درست با درک ضدیت کامل این دولت علیه هر نوع آزادیخواهی و برابری طلبی، علیه کمونیسم و کارگر استوار است. کل این صف ما را به سکوت و انتظار دعوت میکنند تا که دولت مقبولشان بتواند پروژه های خود را بدون تقابل طبقه کارگر و کمونیستها پیش ببرد. اما این یک طرف حقیقت است. در مقابل این صف طبقه کارگر ایران و نسل جوانی موجود است که سیاست انتظار برایش مرگ است. سیاست انتظار برای این صف گردن نهادن به بردگی و فدا کردن زندگی خود برای طبقه ای است که کل هویت آن بر استثمار و بردگی طبقه کارگر، بر استبداد سیاسی و خفقان سیاسی و فرهنگی بنا گذاشته شده است. نسل جوان با تجارب خود و توقعاتی که از زندگی دارد٬ امروز را فرصتی برای بیان کل امیال انسانی خود میداند. نسلی که در جلو چشمان خود نه تنها در عرصه اقتصادی بی حقوقی کامل اکثریت جامعه را از دولتهای رنگارنگ حاکم تجربه کرده است٬ شاهد کشتار وسیع و اعدام هر روزه بدست دولت "اعتدال" در همین دوره بوده است و میداند این جنایات تنها و تنها برای زهر چشم گرفتن و مرعوب کردن جامعه است. نسلی که شاهد قانونیت دادن به بردگی کارگر٬ قانونیت دادن به نبود آزادی٬ به بی حقوقی زن٬ به ممنوعیت حق اعتصاب و تشکل و اعتراض به نام "حقوق شهروندی" است. امروز اگر کل تشکلهای ضد آزادی و بورژوایی در دانشگاه٬ همراه طیفی از روشنفکران بورژوا به دولت روحانی امید بسته اند و همصدا شده اند٬ صدای متفاوت آزادیخواهی٬ صدای حق طلبی طبقه کارگر و نسل جوان کمونیست نیز بیش از هر زمان در تمایز با همه مدافعان دروغین مردم٬ قابل روئیت است. اگر فضای جنگی از سر جامعه کنار رفته است٬ اگر بهانه خطر حمله خارجی و تحریم برداشته شده است٬ اگر بورژواها در جامعه و دانشگاه توقع آزادی عمل و دخالت در همه عرصه را دارند٬ دلیلی ندارد زن و جوان کمونیست نتوانند بار دیگر پرچم آزادیخواهی را در دانشگاه بر دارند و حول آن در صف مستقل خود نیرو جذب کنند. امروز بیش از هر زمانی کار کمونیستی٬ تشکیل محافل و جمع های کمونیستی و تلاش برای سنگربندی جدی در دفاع از وسیعترین آزادیهای سیاسی و در دفاع از رفاه و آسایش اکثریت مردم ایران مقبولیت دارد. امروز زمان ریختن توهمات به کل جریانات راست و چپی است٬ که تمام انقلابیگری آنها محدود به قوانینی است که قرار است از چهارچوب قانون اساسی فراتر نرود. این توقع و انتظار هر چه باشد ضد رفاه٬ آزادی و برابری زن و مرد و حقوق جهانشمول انسان است. امروز زمان آن است که کمونیستها یک بار دیگر با زبان خود سخن بگویند و امیال و آرزوهای انسانی نسل جوان و محرومان آن جامعه را بیان کنند. امروز بیش از هر زمانی عیان است که دفاع از آزادی زن٬ آزادیهای سیاسی٬ آزادی تشکل و اعتصاب و اعتراض٬ دفاع از بیمه بیکاری و زندگی انسانی بر دوش جنبش کارگری و کمونیستی است. دانشگاه وقتی سنگر آزادی خواهد ماند که کمونیستها به عنوان ستون فقرات و پایه هر نوع تحرک در دانشگاه متحد و با برنامه ظاهر شوند و فضا را در دفاع از آزادیخواهی و برابری طلبی قطبی کنند. جامعه ایران و نسل جوان تشنه آزادی چپ خود را میخواهد و به چپ خود محتاج است. کمونیستها تنها با دادن کل افق خود و با اتکا به اتحاد خود و با نشان دادن کل تمایز خود از همه جنبشهای سیاسی بورژوایی از راست تا چپ میتوانند یک بار دیگر فضای روشنفکری ایران را تحت تاثیر قرار بدهد و مهر خود را بر تحولات آن جامعه بزنند.
حزب کمونیست کارگری – حکمتیست ٤ دسامبر ۲۰۱۳
|
