طبق اخبار تاکنونی بخش عمده طرابلس پایتخت لیبی و اقامتگاه معمر قذافی به دست نیروهای مخالف افتاده است. مصطفی عبدالجلیل رئیس شورای موقت لیبی اعلام کرده که در جنگهای سه روز گذشته بیش از ٤٠٠ نفر کشته و حدود دو هزار نفر زخمی شده اند. بمباران شدید نیروهای ناتو جنگ شدید در پایتخت لیبی و چند شهر دیگر٬ طرابلس را در دود و آتش فرو برده است.  شواهد حاکی از این است که عمر دولت قذافی به پایان نزدیک است.

رسانه ها غربی با شادی و سرور همراه با خبر سقوط طرابلس تصاویری از مردم را نشان میدهند که با شادی و هلهله رفتن قذافی را جشن میگیرند. شادی مردم لیبی امری قابل درک است برای مردمی که ٤٢ سال٬ در زیر حاکمیت یک دولت بورژوایی مستبد و ارتجاعی زندگی آنها به تباهی کشیده شده فضای مختنق بر جامعه حاکم شده و حرمت و کرامت این مردم لگد مال شده است٬ بیشک رفتن قذافی جز این پیامی ندارد که دنیا بدون قذافی ها امن تر و آسوده تر است.

اما از رفتن قذافی تا پیروزی مردمی که به امید رفاه و آسایش و آزادی٬ امروز رفتن او را جشن میگیرند٬ راه درازی است. نیروی پیروز در این اتفاق نه مردم انقلابی لیبی٬ بلکه ناتو، قدرتهای غربی و دارودسته اولترا ارتجاعی علم شده توسط غرب تحت نام "شورای انتقالی" که تا دیروز هم کاسه و شریک جرم همه جنایات حاکمیت سیاه قذافی بوده اند.

 نیروی پیرزو دولتهای مرتجعی اند که هیچ کدام کمتر از قذافی جنایت نکرده اند. توقع به ارمغان آوردن شادی و رفاه و امنیت در لیبی توسط این نیروها سرابی بیش نیست. ناتو و دولتهای مرتجع غربی در عراق و افغانستان نیز قول شادی و امنیت و رفاه به مردم دادند که نتیجه آن را جهان دید. جنگ ناتو و نیروهای همراه آنها در لیبی تحت نام "دفاع از مردم لیبی"٬ و پیروزی آنها در این جنگ و اعلام "پیروزی مردم٬" جز ریاکاری و دروغ چیزی نیست. دولتهای غربی منافع خود را دنبال میکنند٬ همان اهدافی که سالها آنها را در کنار قذافی قرار میداد و چشم بر همه رنج و محنت طبقه کارگر و مردم آن مملکت بسته بودند. نقش و دخالت آنان در لیبی چیزی جز قیچی کردن اعتراض مستقل مردم انقلابی این کشور و به خانه فرستادن آنها و قرار دادن مشتی مرتجع در راس اعتراضات لیبی و به بیراهه کشیدن آن نبود.

آینده لیبی و تامین یک زندگی قابل تحمل تنها وقتی ممکن میشود که مردم انقلابی لیبی٬ که کارگران این کشور خود در راس اعتراض باشند و خود تصمیم بگیرند. نسخه ای که امروز قرار است در دوحه قطر توسط دولتهای امپریالیستی و دولتهای مرتجع عربی٬ به کمک گمارده های مرتجع و بورژوای آنها در لیبی آماده شود٬ هر چه باشد برای مردم لیبی٬ برای طبقه کارگر و انسان دردمند آن جامعه رفاه و آسایش و آزادی در بر ندارد. نشست دوحه جدال نیروی درگیر٬ کشورهای غربی و سران مرتجع دول عربی هم پیمان آنها برای سهم خود و تقسیم ثروت و قدرت در آینده لیبی است٬ نه آوردن عدالت و رفاه برای مردم. کمک دو نیم میلیارد دلاری برای شورای موقت لیبی٬ کمک برای راه انداختن دولت آنها جهت حفط منافع غرب و تامین سود و راه افتادن ماشین سودهی در لیبی بر گرده طبقه کارگر است.

تجربه لیبی و دخالت دولتهای امپریالیستی در این کشور٬ بار دیگر نقش مخرب و ضد مردمی  آنها و به بیراهه کشیدن اعتراض بر حق مردم را و تلاش آنها برای سد کردن هر نوع تحول انقلابی را به همه نشان داد. تحولات لیبی بار دیگر این حقیقت را اثبات کرد که هر نوع تحول انقلابی در دنیای امروز در گرو به میدان آمدن مستقل مردم انقلابی و در راس آن طبقه کارگر است.