چهار روز از شورش جوانان خشمگین از به قتل رسیدن مارک داگان ٢٩ ساله ‌و پدر چهار فرزند، بدست پلیس در مقابل ایستگاه ‌پلیس منطقه‌ تاتنهام در شمال شرقی لندن میگذرد. لاقیدی پلیس به ‌درخواست خانواده و دوستان "داگان" برای رسیدگی به ‌چگونگی به‌ قتل رساندن وی، منطقه ‌تاتنهام را به‌ نا آرامی کشید. مردم و بویژه جوانان خشمگین به‌ پلیس حمله ‌کردند و این حمله ‌به ‌سرعت تمام محله ‌را گرفت و به ‌سایر مناطق عمدتا فقیر نشین لندن سرایت پیدا کرد. این اعتراضات به سرعت ‌سایر شهرهای دیگر از جمله ‌برمینگهام، منچستر، ناتینگهام، لیورپول، بریستول، لیستر و غیره‌ را در بر گرفت. مغازه‌ها به ‌آتش کشیده‌ شدند. تعدادی کشته ‌و زخمی و صدها نفر دستگیر شده‌اند. 

دیوید کامرون و تعدادی دیگر از مسئولین رده ‌بالای دولت سریعا تعطیلات تابستانی خود را رها کرده‌ و به ‌لندن برگشتند تا "تدابیر" لازم را بیاندیشند. دولت وضعیت فعلی را شرایط "اضطراری" نام گذاشته و همراه پلیس بر آرام کردن اوضاع از طریق ازدیاد پلیس و اعمال خشونت علیه‌ طغیان کنندگان از طریق استفاده ‌از گلوله‌های پلاستیکی و ماشینهای آب پاش تاکید کرده‌اند.

نمایندگان بورژوازی در پارلمان به همراه کامرون، این سمبل ارتجاع راست، با بیشرمی تمام  انگشت اتهام را متوجه افراد و خانواده آنان میکنند. با بیشرمی تمام عصیان کور جوانانی که خود قربانی بحران اقتصادی، بیکاری و تعرض اخیر بورژوازی به معیشت طبقه ‌کارگر و اقشار کم درآمد جامعه‌ هستند را بهانه ای برای توجیه سیاست اولترا راست خود، پلیسی کردن هرچه بیشتر فضا در انگلیس، بالا بردن هزینه دستگاه سرکوب خود، مشروعیت دادن به کنترل و دخالت دولت و پلیس در زندگی خصوصی مردم، کردند. دولت دست راستی کامرون در همراهی با میدیای نوکری چون بی بی سی بر طبل راسیسم میکوبند و با تمرکز بر "غیر بومی" بودن "مجرمین" و در کنار آن باز کردن بحث "شکست جامعه چند فرهنگی"   تلاش میکنند اذهان جامعه را منحرف کنند. 

 نا آرامیهای کنونی رعد و برق در آسمان بدون ابر نبود. پیامد تعرض به سطح معیشت مردم، افزایش درصد بیکاری و تورم و کاهش خدمات اجتماعی، صرفا اعتراضات سیاسی دانشجویان، کارگران و مردم معترض در خیابانها نیست. امروز خشم خفته جوانان مستاصلی که  زیر خط فقر زندگی میکنند، فاصله طبقاتی عمیق را در زندگی روزمره خود لمس میکنند و تحقیر میشوند خود را به شکل عصیان کور، به آتش کشیدن هرچه که نشانه ای از رفاه بخش دیگر جامعه دارد را نیز به همراه می آورد. 

پلیس و دولت میگویند این وقایع "خشونتی بی اساس است"، اما این حقیقت ندارد. مگر محرومین، فقرا و بخش های حاشیه ای جوامع غربی، وسیله دخالتگری دیگری در اختیار دارند؟ مگر دمکراسی پارلمانی که هر چند سال یک بار، بنام مردم و انتخابات، قدرت را از این حزب و آن الیت سیاسی به دیگری تحویل میدهد، و باز زندگی به روال سابق به اراده  قدرت مطلق بازار و بانک و بنگاههای اقتصادی و پلیس، میچرخد، برای اکثریت مردم، امکان و فرصت دخالتگری بوجود میآورد؟ و مگر حکومت و مدیای نوکرش، در مقابل جوانان خشمگین، در اعتراض به افسار گیسختگی پلیس که میکشد و به کسی هم جوابگو نیست، راه دیگری برای دخالت باز گذاشته اند.
دولت و میدیای نوکر جوانان عاصی و مستاصل را جانی و غارتگر مینامند و بر این واقعیت که استثمار و بهره‌کشی از انسان و ثروت اندوزی از قبل کار مزدی میلیونها انسان و تحمیل فقر به‌ میلیونها خانواده ‌تنگدست، عین خشونت و جنایت است که‌ قانونا صورت میگیرد، پرده استتار میکشند.

اوضاع کنونی و کابوس بیکاری و فقری که ‌دامنگیر جامعه ‌شده‌ است و آنرا وسیعا آبستن حوادث مشابه ‌لندن و سایر شهرهای بریتانیا در هفته‌ جاری و در سالهای د‌هه‌ هشتاد میلادی در این کشور نموده ‌است سوال بزرگی را در مقابل طبقه‌ کارگر بریتانیا و کل اروپا و آمریکا قرار داده‌است، که ‌آیا آستینها را بالا میزنند و طغیان طبقه‌ کارگر و اقشار تهیدست جامعه ‌را در جهت درست کانالیزه‌ و رهبری و هدایت میکنند که ‌به‌ جای سوزاندن و حرکات کور عصیان زدگان، بورژوازی پیر بریتانیا را به‌ زانو در بیآورد؟! اگر طبقه‌کارگر بریتانیا از موقعیت کنونی و تبدیل شدن به‌ بازوی حزب کارگر بریتانیا برای بده ‌بستانهای خود در جدال قدرت با محافظه ‌کاران عبور نکند و سیاست رادیکالی را اتخاذ نکند، ده‌ها طغیان اجتماعی عمیقتر از آنچه ‌اکنون در بریتیانیا در جریان است، نمیتواند امیال و آرزوهای طبقه‌کارگر را در جهت برون رفت از اوضاع کنونی و آینده‌ای تاریک تر از این که ‌در پیشاروی طبقه‌ کارگر و جامعه‌ بریتانیاست، متحقق کند. سرنوشت جامعه ‌بریتانیا و تغییرات اساسی و به‌ زانو در آوردن کامرون و دولت ائتلافی اش در گرو به‌ میدان آمدن طبقه‌ کارگر است تا کل اعتراضات موجود را تحت تاثیر و رهبری خود قرار دهد.