|
عروج مجدد جنبش سبز را نپذیرید!
"شورای هماهنگی راه سبز امید" فراخوان تظاهراتی برای روز یکشنبه اول اسفند ٨٩ درتهران و دیگر شهرهای ایران صادر کرده است. در این فراخوان آسمان و ریسمان به هم بافته شده و دست به دامان پیغمبران و امامان و کثیف ترین ترفندهای تقسیم انسان به شیعه و سنی و ... برده شده تا عروج مجدد جنبش ارتجاعی سبز را با کشاندن مردم به دنبال خود، ممکن کند. با نگاهی به محتوا و دلایل این فراخوان، عمق ارتجاع و عقب ماندگی و تلاش برای تحمیق را می توان باز یافت. در این فراخوان، مردم دعوت شده اند تا "برای بزرگداشت شهدای جنبش سبز"، "در آستانه میلاد مسعود پیامبر و امام جعفر صادق"، "برای حمایت قاطع از مواضع رهبران جنبش آقایان میر حسین موسوی و مهدی کروبی" و "همبستگی با هموطنان کرد در پاسداشت خون دو عزیز ایرانی شیعه و سنی ..." به خیابان بیایند! جنبش ارتجاعی سبز در فراخوان تظاهرات ٢٥ بهمن تلاش کرد تا خود را همسنگر انقلابات کارگران و مردم آزادیخواه تونس و مصر و کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا نشان داده، خود را با این انقلابات تداعی کرده و به این بهانه بار دیگر ابراز وجود کند. اما بر کسی پوشیده نیست که جنبش سبز به جنبش ها و انقلابات جاری منطقه سر سوزنی شباهت ندارد. جنبش "رای من کو" و "یا حسین میرحسین" برای شرکت در قدرت و شریک شدن در چپاول ثروت و محصول کار طبقه کارگرایران، هیچ ربطی به جنبش و انقلابات جاری مصر و تونس برعلیه نظام های دیکتاتوری و استثمار طبقه کارگر ندارد. این انقلابات خواهان حذف نظام، حذف قانون اساسی و دخالت کارگران و مردم در تعیین سرنوشت خود اند. خواهان بیشترین آزادی های سیاسی، آزادی بیان و تشکل و تحزب و اعتصاب اند. در این جنبش ها کارگران و کمونیست ها و همه آزادیخواهان شرکت دارند. این جنبش ها و انقلابات، جدال جناحی از حکومت علیه جناح دیگر نیستند. از اعماق جامعه و از دل اعتراض اجتماعی کارگران و زحمتکشان برای رفاه و خوشبختی و آزادی برخاسته اند. حمایت طبقه کارگر و زنان ومردان و جوانان آزادیخواه ایران از انقلابات مصر و تونس و دیگر کشورهای منطقه، نمی تواند و نباید از زبان جنبش ارتجاعی سبز و به فراخوان و زیر چتر آنان جاری شده و و با این جنبش تداعی شود. خامنه ای، احمدی نژاد، موسوی، کروبی و خاتمی و رفسنجانی و دیگر سران و سرداران سپاه و بسیج و ارتش از یک خانواده، حکومت بورژوایی ایران و پدیده ای شوم ٣٢ ساله به نام جمهوری اسلامی اند. جمهوری اسلامی با همه سران و حاکمان گذشته و حالش همانند جمهوری مبارک و بن علی باید برود. نباید گذاشت نارضایتی و خشم کارگران و توده های مردم و جوانان عاصی از آپارتاید جنسی و دخالت مذهب در زندگی شان، به دنباله رو جنبش ارتجاعی اصلاح جمهوری اسلامی و جایگزینی جناحی به جای جناح دیگر و یا موسوی به جای احمدی نژاد تبدیل شود. کارگران آگاه، مردم آزادیخواه و جوانان پرشور و انقلابی ایران نباید بار دیگر قربانی و سیاهی لشکر جناحی از جمهوری اسلامی در مقابل جناح دیگر آن بشوند. این درس وتجربه را باید مردم از جنبش اصلاحات خاتمی و سبز موسوی و کروبی آموخته باشند. نباید اجازه داد این تاریخ حتی یک روز و یک بار دیگر به نام مردم و مبارزه مردم، تکرار شود. حمایت از انقلابات جاری منطقه و مبارزه برای آزادی و برابری و حرمت انسانی به یک صف مستقل طبقه کارگر و زنان و مردان و جوانان آزادیخواه نیاز دارد. این نیرو و این پتانسیل اجتماعی در ایران موج می زند. طبقه کارگر رهبران سوسیالیست خود را دارد. زنان برابری طلب جنبش بی اما و اگر برابری کامل زن و مرد را پشت سر دارند و جوانان، تجربه دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب را دارند. جنبش کارگری، جنبش برابری زن و مرد، جنبش آزادیخواهی و خلاصی فرهنگی جوانان به تحزب و تشکلهای مستقل و اتحاد رهبران سوسیالیست و آزادیخواه و برابری طلب، خود نیاز دارند. دستیابی به این هدف کار فوری و فوتی این جنبش های اجتماعی و انسانی اند. این راه جداگانه ای است. این کار دیگری است که نه ربطی به سبز و اصلاحاتش دارد و نه به سالرزو پیامبران و امامان و نه تقسیم قربانیان به شیعه و سنی و کرد و فارس. دست این تلاش های ارتجاعی را باید پس زد. فراخوان این جنبش تا مغر استخوان پوسیده را باید به زباله دانی ریخت.
کارگران٬مردم آزاده! به جنبش سبز و همه هم پالگی های داخلی و خارجی اش "نه" بگویید. از انقلاب مصر و تونس و ازاعتصابات کارگری هم طبقه ای های خود علیه حکومتهای دیکتاتور در این کشورها حمایت کنید. جدال درون جناح های جمهوری اسلامی را به خودشان واگذارید. بگذارید این ها از ترس انقلابات منطقه و از ترس خشم شما و انقلاب آتی شما همدیگر را گاز بگیرند. هدف هر دو جناح نجات جمهوری اسلامی است. هدف انقلاب کارگران و مردم آزادیخواه ایران اما، حذف جمهوری اسلامی در کلیت آن و با همه جناح هایش است.
حزب کمونیست کارگری حکمتیست مرگ بر جمهوری اسلامی زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری ٢٨ بهمن ١٣٨٩- ١٧ فوریه ٢٠١١
|
